woensdag 12 juli 2017

Uit balans


In een kano zitten geeft mij altijd een gevoel van “nog even en ik kletter om”. Een beetje wat ik ervaar bij het leven van alle dag. Je denkt wel alles in balans te hebben, maar voor je het weet lig je op je kant. De mens meent dat hij controle heeft in zijn leven, doch laten we maar heel eerlijk zijn, dat is slechts schijn.


Controle is bedrog. Onder de schijnbare beheersing brandt de vlam van de passie, de drift, de heerszucht, ach de beschaving is niet veel meer dan een heel dun laagje, daaronder heerst de eigen ik.
Een oude buurman van mij met een scheel oog en een houten been, riep altijd:” Wat je ook doet, nooit is het goed!” En hoe waar is dit! Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken en proberen een balans te vinden is iets waar u en ik ons hele leven mee bezig zijn.

Voorbeeldje: Ben je vriendelijk in de kerk en schud je een paar mensen de hand, dan vinden die mensen dat fijn, want ik kies graag mensen uit die eenzaam zijn. Doch, er zijn er altijd die zich daar weer aan ergeren, want men dient in de kerk de nodige gepaste zwijgzame ingetogenheid te handhaven. Je zit dus fout of niet? Wat zou Jezus nou doen?

Het is een aanname dat het in de kerk voor de dienst ijzig stil moet zijn, geloof mij. Enkel dat pijporgel schreeuwt zijn longen leeg langs het plafond. Dat vindt de Heer blijkbaar wel fijn.
Ik ben ik kerken geweest waar men na de dienst (de bevindelijke onder ons kunnen nu even beter niet verder lezen) zakjes patat, kroketten, broodjes bal en tomatensoep ging eten met elkaar, elke zondag opnieuw. En geloof mij, tijdens die momenten was er intenser, geestelijker en liefdevoller contact dan tijdens het zwijgen wat in veel samenkomsten ons deel gewordt.

Ja, zelfs de preek kon niet bewerkstelligen wat er aan moois gebeurt als mensen samen eten. Misschien moeten we daar in al de samenkomsten eens een voorbeeld aan nemen. Het is maar een idee. En begrijp mij goed, niet mijn idee. Het komt tenslotte van Hem!
Bedoel dat onze avondmaalsviering een 99% uitgemolken viering is als we het vergelijken met wat Hij bedoelde. Dat piepkleine (ook nog gezuurde) brood en nipje wijn. Ik bedoel het niet lelijk en met respect, maar waar is de maaltijd des Heren gebleven? Wie heeft u en mij dat ontnomen? De kerk? Uzelf? De anderen? Hoogste tijd om terug te nemen me dunkt.
Een Jood zei me ooit:” Als mensen met elkaar eten kunnen ze nooit meer elkanders vijanden worden.

Toe, probeer nu eens verder te kijken dan je kerkelijke neus lang is en merk op dat geloven meer is dan de beperkingen die de kerk of jij jezelf en anderen wenst op te leggen…