Ik ontdekte toen ik nog maar net christen was iets heel
aparts. Namelijk dat er twee hoofdvormen van helpen zijn. De ene is om die
ander te helpen, de ander is om onszelf te helpen.
Er zijn mensen die
hebben het hart op de juiste plaats en
helpen omdat ze bewogen zijn met de ander.
Er zijn ook mensen die zichzelf zo onwijs
goed/geestelijk/wijs/onmisbaar vinden, dat ze je bijstaan omdat ze zichzelf
daarmede bevestigen dat God hen gebruikt.
Misschien moet je dat eens even op jezelf laten inwerken!
Laat mij een voorbeeld geven. Ooit bedacht iemand de
gaventest. De hele gemeente moest daar (de Parousia gemeente) aan meedoen, want
wie gelooft nog dat de Heilige Geest het ons te binnen kan brengen zonder
tussenkomst van de commercie? Op het einde van die zogenaamde test, stond
natuurlijk een soort test over waar je gaven lagen.
In de groep zaten twee mensen die overal ruim voldoende
hadden ingevuld. Mensen die zichzelf wat beter kenden, waren voorzichtiger met
het geven van ruime voldoenden aan zichzelf.
Het echtpaar met de ruime voldoenden, lag eigenlijk geheel
en al niet in de markt. Mensen vonden hen arrogant, hooghartig en brallerig.
Zijzelf vonden zich onmisbare schakels in Gods koninkrijk. Misschien was het
handiger geweest als de bedenkers van de gaventest zo geestelijk waren geweest
die beoordeling aan het einde van de test door die ander te laten invullen!
Even terug naar het echtpaar: zij wilden dienen omdat ze ten
diepste meenden dat God hen zo nodig had. En daarmee ook de gemeente hen zo
nodig had. Ze dienden niet uit liefde tot die ander, maar uit liefde tot
zichzelf.
Herkenbaar of….?