zondag 31 december 2017

De laatste dagen

Elke dag is een grote verrassing. Meest in het negatieve helaas. Heb ik buikpijn en knapt mijn schedel bijna uit elkaar van de hoofdpijn? Hoeveel medicatie moet ik nemen eer
dat de pijn wegvalt? Kan ik wat eten of komt het er meteen uit. Zal ik prettig liggen in bed? Zal ik misschien een paar uurtjes op kunnen, en stukje schrijven misschien.
Het is winderig buiten. Weer om bij te overlijden, dacht ik. Eerst snel onder de douche nu want douchen kost heel veel kracht.

De Here Jezus nog niet gezien, maar verwacht Hem elke dag. Meende eerst van wel maar het waren Cor en Maarten die hun grote handen op de fragiele van mij liggen.
Paula stapt nu onder de douche met enige reserve, ach, een anders is vaak veel bijdehanter dan dat de patiënt in de gaten heeft. Die suft maar wat door die laatste dagen. . De gal in mijn bloedstroom neemt iets af om de een af andere reden. Minder gele ogen en huid dus.

Heb soms het misselijkmakende idee dat het leven een grote flipperkast is. De ene bal blijft lang en gaat in grote passie over het spel, de ander verdwijnt alvorens goed te zijn begonnen.
Een is zeker: Game over is in Jezus een New game! Onbeperkt en altijd.
De letters op mijn toetsenbord zij vervanger door een of ander grappenmaker want wat ik normaal in 5 minuten schrijf, duurt nu 35 minuten.

Heel oude vrienden schrijven lieve kaartjes. Jongens (meiden ook) het is goed. We hebben gelachen, gegeten samen, elkaar geholpen waar nodig en soms wel eens net als alle andere mensen een beetje onenigheid gehad. Maar lieve schatten, dat neemt toch niet weg dat we van elkaar houden! 

Een mens is nu eenmaal een wezen dat tot geweldig mooie dingen in staat is of soms te blunderen. Ik in ieder geval wel. Dus geef op die hand en die Hug, alles is vergeven, voor zover dat nodig was, vergeef ook mij (voor zover dit nodig is) 
ik ben ook maar een mensje die zijn best doet maar in ieder geval elke dag faal en dan steek ik steek mijn handen in de lucht of buig mijn knieën en weet: Alles is mijn ook vergeven.
Wat een opluchting!
Misschien tot laters ik ga een ochtend plat

zaterdag 30 december 2017

En toch hopen we nog snel een keer aan te komen

Zomaar een goed bedoelde kreet, die ik waarderen zou als ik al niet tig keer
had aangegeven dat het enkel voor de goede orde voor Cor Molenwaar en Maarten opgaat.

Ik hoop dat dit misverstand uit de lucht is, want het is geen kwestie meer van willen mijnerzijds. Was dat maar waar! Het is voor mij een bewuste keus om de korte tijd die ik nog heb te gaan, mijn vrouw en mijzelf hierin te ontzien.

Ik word er ten eerst veel te moe van en ten tweede vind ik het niet fijn mijn complete aftakeling met meer mensen te delen. Sorry. Paula doet er intussen enkel dag zo’n 15 a 20 telefoontjes af, om al de (oude) en jonge, al die christenen welke we mogen kennen, al die familieleden en meer keer op keer uit te leggen dat het nu niet langer kan. Als je dat niet wil begrijpen, vergroot je ons leed, dus nogmaals, een kaartje en van alles wordt nog altijd in vreugde ontvangen maar Petertje is op.

Na wederom 24 uur in bed warempel om 0.800 op voor een bakje yoghurt een reusachtig glas water en een banaan. Typen lijkt door al die pijnstillers wel of ik zo dronken als een gymschoen ben, maar goed, ik ben op en ik heb even wat fut.

Lang duurt het nooit, wat rond de klok van negen uur in de ochtend is het koortstijd. Dan krijg ik de koude koorts en ril tot een uur of elf waarna de zware hoofdpijnen aanvangen. Elke dag val ik nu één kg af en het is een naar gezicht als je voor de spiegel staat te kijken en alles waar je ruim 40 jaar aan hebt gewerkt te zien verschrompelen.

Het verlangen naar de hemel, neemt elke dag toe. De aarde en alles wat er zo bij hoort gaat elke dag minder voor je betekenen. Paula doet het erg goed. De zorg en aller wat er allemaal op je bordje geschoven wordt bij dergelijke ziekten.
Bijna lijkt het even normaal als ik Paula en haar moeder rond halfzes et eten hoor Maken. Moeder en dochter aan het kokkerellen. Gezellig gehoor
Ikzelf eet niet mee, nou ja hooguit een bakkie erwtensoep…..
Ik dus ook vandaag mee voor stukjes pek in de soep, voor spek en bonen dus.

maandag 25 december 2017

Omslag



Eerste kerstdag of eigenlijk de nacht naar eerste kerstdag, was
de grote omslag. Niet goed slapen, moe als een kerstkalkoen zonder vulling. Enkel nog een paar minuten uit bed om over te geven en dan hup weer terug.

Had zelf het idee dat het einde verhaal was. Een kind komt op eerste kerstdag om Verlosser te zijn, een oudere man verlaat als verloste het toneel. Lijkt me redelijk.
Kopje thee op bed met een beschuit wil er helaas ook uit. Van binnen zijn ze in staking gegaan me dunkt.

Iedereen die nog spontaan langs wilde komen begrijpt wel dat dit niet meer tot de mogelijkheden behoord. Misschien als je belt of een berichtje stuurt dat het nog in te lassen is, maar voor mij is het zeer vermoeiend, sorry.

Misselijk, buikpijnen, hoofdpijn, beetje depri van de medicatie en suf. Dus ik zal vandaag ook wel erg veel op bed liggen.  Iedereen bedankt voor jullie gebeden en zorg. Ik mag hopen dat de tijd dat ik thuis mag komen, niet al te lang meer op zich laat wachten.
Het is mooi geweest, heel mooi, maar het verlangen naar het einde en het nieuwe begin is in mijn beleven nu mooier dan wat mij hier op aarde nog rest.

Goed te zien dat zoveel mensen Paula aandacht schenken en bijstaan in dit zware afscheid dat dan wel geen vaarwel doch een tot zien is, maar het neemt niet weg dat het zwaar is.

Bedankt lieve mensen voor al de goede zorg.