maandag 29 februari 2016

Charismatische misleiders


Nog altijd merk ik dat er een grote hang is binnen de kerken
naar beleving. Alsof beleving dé maatstaf is voor zuiver geloof. Mensen willen horen, voelen en bovenal zien. Charismatische misleiders die hoog van de toren blazen en in de media hoge ogen gooien, doen er nog een schepje bovenop. Ze komen als paddenstoelen uit de grond en lijken supergeestelijken. Met zalvende stem beweren ze de hele dag  zicht op God en Zijn plan te hebben. Allemaal leuk en aardig maar wat zegt de Bijbel eigenlijk over geloof? Zalig zij die niet zien en toch geloven.

Dat staat redelijk haaks op de hedendaagse charismatische boodschap waarin gaven, krachten, wonderen en tekenen een heel belangrijke rol spelen. De stille geest van het eenvoudige geloof wordt langzaam maar zeker meer ingeruild voor de geest die wil ervaren. Het wordt ons allemaal als winst voor de ogen gehouden maar ik ben zo bang dat het enkel verlies is. Daar waar het eenvoudige geloof op grond van vertrouwen wordt ingewisseld voor het ervaringsgeloof gaat op den duur alles verloren.

zaterdag 27 februari 2016

Paradijsverlangens

Als het voorjaar aanbreekt begint er altijd iets op te borrelen in mijn ouder wordende lijf. Het is een speels verlangen naar het
paradijs dat in ieder mens leeft. Films als de familie robinson, the blue lagoon tot aan het drinken van bacardi rum of het nuttigen van een bounty in sappige friswitte kokos, spelen daar handig op in. Of neem een lekker stuk Fa zeep met de wilde frisheid van limoenen waarbij je steevast een mooie lekkere dame door het beeld ziet rennen in haar "evakostuum". Allemaal insteken naar het sluimerende verlangen van ieder mens om terug in het paradijs te zijn. Het beste bewijs dat dit er ooit was op aarde, vinden wij terug diep verborgen in ons binnenste. Voor mij kwam het paradijselijke als kind het meeste terug in de speeltuin "De kleine Betuwe." Daar te zijn, was even terug in de hof van Eden.
Maar het leven is geen speeltuin en dat valt even zwaar. Een redelijk beeld van die waarheid vinden we terug in de nu verkrotte speeltoestellen waar wij als kinderen de hemel op aarde mochten beleven, al was het maar even... Er is er maar Een die ons voor eeuwig in het paradijs terug kan brengen. Hij is de deur naar dat nieuwe, dat eeuwige, die speeltuin die nooit verkrot of sluiten zal. Ken je Hem al?

 

dinsdag 23 februari 2016

Zullen we eindelijk volwassen worden!


Het wondergeloof is mooi hoor, enkel helpt het je
in tijden dat je ziek blijft zo slecht door het leven. Het geloof in God als de Persoon die wel zal genezen is prachtig hoor, enkel heb je er zo weinig steun aan als je kind ziek blijft. Het geloof in de Here Jezus als de Man die doden op kan wekken is geweldig hoor, enkel heb je er zo weinig aan als je naast het dode lichaam staat van iemand die je zo lief is en stierf. Dan heb je het nodig om taai geloof te hebben.
Dát leren ze ons zo weinig in de kerk. Geloof dat ondanks dat het niet verkreeg wat de Bijbel lijkt te willen schenken, toch vast blijft houden aan Gods trouw. De vorm van vertrouwen in Hem die over de muur van het tijdelijke lijden en de dood u en mij brengen zal bij Hem in wie alles (dan) ja en amen is. Misschien moeten we eindelijk volwassen worden en toegeven dat ziekte, lijden en dood in dit tijdelijke leven niet weg te geloven is. Maar dat volhouden en volhardend geloof u en mij uiteindelijk wel in het eeuwige land van genade zal brengen in de schoot van Hem die alle tranen zal afwissen. We moeten ons eindelijk eens losmaken van alle vrome kul die ons enkel belast en tegenhoudt om volwassen christen te worden….

zondag 21 februari 2016

Reuzen dromen


Soms zou je denken dat het hele leven een sprookje is.
Met al het leed, de ziekten, de pijn, de oorlogen, de haat, is dat toch niet zo’n heel vreemde gedachte? Waarom moest het zo gaan? Als het leven zoveel pijn dood, verderf en eeuwig lijden met zich meebrengt, was het dan wel zo’n goed plan dat scheppen van mensen?
Of mag je zo niet denken? Ik weet het ook wel, dat is menselijk redeneren. Ons zicht is te beperkt om een zuivere optelsom te kunnen maken als het om Gods redenen gaat. Vertrouwen en geloof dat is waar het op aan komt. Kom mijn ongeloof a.u.b. tegemoet want soms denk ik wel eens dat het hele leven een sprookje is, gedroomd door een reus. Als Hij ontwaakt is alles weer oké.

Heer ontfermt U…

woensdag 17 februari 2016

Eenzaam fietsen

Ik schilder u in pixels de
eenzame fietser. Nou ja, ze stond te wachten op haar vriendin en meteen dacht ik terug aan mijn schooltijd. Wachten op de rest om dan naar school te peddelen. Ik heb aan het wachten en fietsen wel leuke herinneringen maar ik was geen schoolmens. Had er een hekel aan tot op het bot. Maar die "eeuwigheid" heb ik overleefd en nu blijven de mooie herinneringen over, want zo werkt de tijd. Die zift al het nare uit je verleden en maakt herinneringen liever, mooier, zachter....
Zou het bij de Heer ook zo werken? Een beetje wel. Door het offer van de Zoon, vervagen alle foute zaken, al de dingen die wij niet leuk vonden, die ons belasten of pijnigen in deze dagen. Straks zal alles anders zijn en herinneren enkel de wonden in Zijn handen, voeten en zijde nog aan de mindere tijden. Goddank!

dinsdag 16 februari 2016

Vreugde en zondebesef


Soms bekruipt mij het gevoel dat wij te veel beladen
worden met schuld. In de kerk, in christelijke boeken, in de liederen. Alsof schuld, zonde, hel en verdoemenis de enige basis vormen onder het heerlijke evangelie.
Wat zou het effect zijn op je kind als je het altijd maar voorhoudt dat het slecht is? Zou dat het kind nader tot u brengen of zou de kans groot zijn dat het zich op den duur van u afkeert? Waarom hebben we van de Schepper een soort boeman gemaakt? Goed, het moet gezegd worden dat de mens van nature zondige dingen doet.
Maar soms begint het mij tegen te staan om mij altijd zondig te weten. U niet? Wel, daar hoor ik van op dan! Ik voor mij besef heus ook wel dat ik het niet red om in het reine te komen met Hem.
Dat de Heer ook voor mij stierf daar kan ik Hem niet genoeg voor danken. Toch denk ik dat wij verder mogen kijken dan de zondelast en op moeten passen niet ten onder te gaan aan het besef dat wij zondig zijn en zullen blijven. Er is meer dan zondebesef. Er is (Hij stierf ervoor) het besef volkomen genade te hebben als u en ik op heilige grond staan. Laat die vreugde u nooit ontnemen…
foto: (peter als kleine jongen)

zondag 14 februari 2016

Tevredenheid is ook onderdeel van het geloof

Hoe (veelal) riant wij nu
wonen en dat de noemer armoede een andere invulling heeft gekregen in Nederland, blijkt wel uit de afmetingen van dit typische arbeidershuisje. 2.40 breed, ga er maar eens aanstaan! Dit huisje staat (stond) aan het Raam in Gouda en denk nu niet dat dit een uitzondering betrof.
De meeste huisjes waren niet groter voor Jan met de pet. Pa reed in die dagen op de fiets en als hij het erg goed deed op de brommer naar zijn werk, waar de stumper zijn dagen sleet en "meneer" moest zeggen tegen zijn baas. Het paarden vleesschandaal doet mij glimlachen omdat wij als gezin niet anders aten dan dat vlees. Dat er Rund, kip of varken bestond, wisten wij niet.
Vakantie was een weekje bij een boer tussen de koeienstront met een tent en wassen deed je jezelf aan een koudwaterpunt aan de rand van de boerenschuur vol kippen. Een douche hadden wij thuis ook niet en geen televisie, dat kwam veel later pas.
We veegden onze billen af met oude kranten en sliepen onder vijf dunne dekens wat ze nu wel "paardendekens" noemen. Het toetje dat was een restje gekookte aardappel met een scheutje melk.
Was dat armoede? Eigenlijk niet, welnee! We waren tevreden en als er niets op brood was dan kregen wij een boterham met tevredenheid. Dat wil zeggen zonder beleg. Toen was geluk, heel gewoon, ook in Gouda....

Darwin spreekt

In de krochten van de stambomen op internet, trof ik een van mijn voorvaderen. Na lang speurwerk achterhaalde ik een handgeschreven brief, waaruit ik de volgende regel wens te delen van mijn over, over, overkokende grootvaders vader.
"Jongens, dat met die apen was een lolletje hoor."

Waar staan wij?

Soms overvalt je het gevoel van: waar sta ik nu eigenlijk als christen zijnde? Kijk je in de bijbel en zie je mannen als Paulus
of Petrus en als je jezelf daaraan spiegelt is jouw en mijn christenleven wellicht een zwak aftreksel van hoe deze mensen in het leven stonden. Geweldige bedieningen, wonderen en krachten en een leven vol beweging en aansturing van de Geest Gods. Het lijkt wel alsof ze zonder te vallen en te falen in het leven stonden.
Dan voel ik mij meer verweven met een mens als koning David die overal wel wat steekjes liet vallen (lees soms grote steken). Hij komt mij dan toch dichterbij dan een van de grote Godsmannen die het allemaal zo onwijs goed lijken te doen. Hun leven lijkt zo ver te staan van ons leven van alle dag. Het leven waarin zich zo vaak donkere wolken samen pakken. Het mijne gelijkt meer op een aaneensluiting van vallen en (Goddank) weer opstaan door Zijn genade.
Misschien vergis ik me en voelt u zich wel verweven met de Godsmannen van naam...
Laten we het er dan op houden dat het aan mij ligt. Wil dit toch even delen al is het maar tot troost van weinigen dan.

zaterdag 13 februari 2016

Wie heeft de sleutels van het dodenrijk?


Wat ligt er achter de muur van de dood?
De vraag die al generaties lang in hun macht houdt. Velen geloven niets, anderen een heel nieuw begin. Ook zijn er die nergens in willen geloven, ze zullen het wel zien, is hun insteek. Veel goden en godenzonen zeggen de sleutels naar het Hemels land te bezitten. Slechts één stond op uit de dood! Wie volg jij? Diegene wier botten in de aarde liggen of Hem die verrees? Hij zei: ”Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk.”

Tis maar dat je het weet.

vrijdag 12 februari 2016

Meesters en donkere luchten


Groot Ammers (gisteren). Donkere wolkenluchten die je het gevoel geven
heel wat op je hersenpan te kunnen laten neerkomen, als ze dat zouden willen. Ik had vroeger een leraar op school die kon ook zo betrekken in buien die ik nu zou beschrijven als manisch depressief, maar dat wist ik toen nog niet.
Hij keek dan vanachter zijn lessenaar de klas in en dan wist je dat het niet lang meer zou duren of het begon te stormen. Ik zie hem nog Sjakie met zijn schedel tegen de deur rammen, omdat het joch weer een van zijn beruchte winden had laten schieten die het lokaal onderdompelde in een geur van moerasgas. Van Sjakie weet ik dat hij bij een bedrijf is gaan werken waar ze rioleringen doorspuiten.
Daar kan hij stinken zonder op te vallen. De leraar is helaas gestorven en soms, als ze lucht zo zwaar boven mij hangt, denk ik aan hem. Dag meester! We hadden in die dagen ook één uurtje Godsdienstonderwijs. Hét moment dat je lekker kon klieren en aankloten want die leraar was een eitje.
Ook deze leraar is helaas overleden en ik denk ook wel eens aan hem. Meestal op zonnige dagen, want hij reed altijd op de fiets naar school, weer of geen weer. Maar op zonnige dagen floot hij psalmen en wat zo bijzonder aan hem was, dat hij je niet met je kop tegen de muur ramde, doch als wij lastig waren begon te huilen. Dat maakte diepe indruk op ons en we hielden dan op met klieren. Zou hij in de schoot van de Heer zijn en beseffen dat zijn woorden toch uitwerking hadden, tenminste op één jongen?

donderdag 11 februari 2016

De volslagen onzin der evolutietheorie


Laat iets aan zichzelf over en het vervalt tot
een lagere orde en uiteindelijk tot stof. Daar twijfelt geen zinnig mens aan. We zien het elke dag om ons heen gebeuren. Toch is het in de ogen van de wetenschap niet waar. De evolutietheorie en hoe alles is ontstaan, gaat van het tegenovergestelde uit. Dat tijd op den duur leven tot stand kan brengen als je het met rust laat.
Het komt er ongeveer op neer dat een zwembad op den duur vanzelf gevuld wordt met water en dan komen er kleine beestjes in en dan worden het visjes en kikkers en apen en dan mensapen en dan mensen.
Hoe stom wil je het hebben? En toch geloven miljarden mensen deze volslagen onzin. Nooit is aangetoond dat iets uit niets kan ontstaan. Gebakken lucht die theorie dus. Niemand kan om een Schepper heen. Al laat de bakker miljoenen jaren een hoop gist, meel en water naast elkaar liggen, het wordt nooit een brood, geloof mij. Tenzij iemand begint te kneden en dat is nu precies waar de Bijbel het over heeft.

woensdag 10 februari 2016

Gaven zonder maat


Als wij in de kerk horen over het gebruiken van onze door God gekregen talenten, vind ik dat men dikwijls te hoog van
de toren blaast. Men heeft het al heel snel over profeten (als je in de charismatische hoek zit) over evangelisten, predikers, mensen die wonderen doen, enfin, je kent die lijst wel van bedieningen die jij en ik nooit zullen halen.
Waarom niet de gave van schoonmaken, een helpende hand bieden, de gave van gebed, die van vriendelijk zijn voor de naaste, de gave van verzorging, van geduld of van tederheid. Waarom wordt het vaak zo opgeblazen als het gaat om God te dienen?
Op die manier blijven al die mooie gaven die jij en ik hebben gekregen op de planken liggen zonder ooit te beseffen dat wij juist zijn geroepen om die in te zetten. We zijn niet allemaal een eikenboom. Er bestaan ook struiken, sommigen vol rozen anderen vol aalbessen en ja, zelfs aardbeienplantjes. Toe, laten we geen maatstaf gebruiken als het gaat om je gaven te gebruiken. Klein is bij God vaak groot en andersom. Doe wat je hand vinden kan en Hij doet de rest....

maandag 8 februari 2016

Leeg graf


Het is al weer twintig jaar geleden dat Wilco overleed. Hij woonde in de woudstraat en was (toen) even oud als ik.

We zaten samen op de kakschool, een term die uit de gratie is geraakt, maar zoveel wilde zeggen als de kleuterschool. We maakten in de pauzes altijd papjes. Dat was een uitvinding van Wilco en wilde zoveel zeggen als: je spuugt maar  met z'n allen op een hoopje op de straat en dan roerde Wilco als een volleerd kok er zand en onkruiden door tot het  “recept” naar zijn zin was.
Ik zie het nog voor me, Wilco in die korte broek met bleke beentjes vol sproeten en voeten geschoeid met plastiekplatters (plastiek sandalen), op de hurken druk roerende in zijn zoveelste papje.
Op een begraafplaats word je stilgezet bij de vergankelijkheid van ons bestaan. Is er een leven na dit leven of houdt alles op na die luttele jaren die u en mij ter beschikking staan? Als je al die graven ziet vol mensen als jij en ik die zich ooit heel erg druk maakten over van alles en nog wat waar wij ons nu ook druk over maken, krijg je een idee hoe betrekkelijk alles is.
Een ding staat vast: het leven is uiterst vergankelijk, dus laten we het goed gebruiken. Niemand kwam ooit terug uit de dood. Al de goden en godenzonen liggen begraven in deze aarde. Hoewel, er is één graf leeg. Misschien dat dát voldoende zegt!

zaterdag 6 februari 2016

De Here geeft en neemt.

Woorden die wij vaak bij een begrafenis horen.

Wij drukken daarmee uit dat alles in Gods handen is en Hij ons leven kan zegenen of om Zijn grote redenen het weer tot Zich kan nemen en wij overlijden.
Een simpele beredenering waarin berusting en vertrouwen in Zijn aansturing in het leven, de hoofdrol speelt. Hij voedt Zijn kinderen of (en dat kan dus ook) Hij laat ze sterven.
Toch zit er een zekere zwakte in deze filosofie en wel deze: Een kind wordt dood gereden door een dronken automobilist. Daarmee komen we zo slecht uit de voeten als het gaat om het overlijden van het kind en Gods liefde daarin.
Als het een oude vrouw betreft die op het einde van haar leven in haar slaap overlijdt, kunnen wij nog vrede hebben met de logica in het verhaal. Maar het leven zit vrij complex in elkaar en heel soms bekruipt mij het gevoel dat vertrouwen en geloof niet altijd na te rekenen zijn als het om Gods hand in het leven gaat. Ik durf niet hardop te beweren dat God neemt als het een kind is dat aan kanker overlijdt.
Het is toch een beetje in de boeken van God willen zien en daar heeft geen mens nu eenmaal zicht op. Het leven is te complex dat de Schepper aller dingen Zich laat vangen in een bepaalde stelling of aanname, zelfs al klinkt hij vrij bijbels en getrouw...

donderdag 4 februari 2016

De zwakte van proclamatie


Je hoort er nogal eens over in
de charismatische hoek. Allemaal mooi en aardig dat proclameren, maar er zit een zwakte in die mij niet Bijbels overkomt. Proclameren wil zoveel zeggen als: de beloften van God hardop uitspreken (in de hemelse gewesten). Meestal klinkt het als:” Here Jezus bedek ons (mij) onder Uw bloed, want U bent de grote overwinnaar. Of: ”In de Naam van Jezus Christus weet ik dat ik (hij, zij) vrij mag zijn en ik sta op Uw beloften dat wie naar U opziet, geenszins bedrogen uit zal komen. Enfin, de lijst van zaken om te proclameren is vrij lang, maar wij snappen de insteek.

Bij mij komt dan de gedachte op, dat wij Zijn bloed in het geheel niet behoeven aanroepen (waar staat dat eigenlijk in de Bijbel?) want Zijn bloed “IS” over al Zijn kinderen. En al Zijn beloften “ZIJN” ja en amen voor Zijn volk. Heb zo het idee, dat proclameren in de meeste gevallen een teken van ongeloof kan zijn. We gaan het maar eens hardop als een mantra uitspreken, wellicht heeft het en hemels effect. Is het dan verkeerd om Gods beloften hardop uit te spreken? Nee, ik denk het zeker niet, maar laten we er geen trucje van maken om onze zin te krijgen....

woensdag 3 februari 2016

Ik ben de deur


Elke dag moeten we keuzes maken, het begint vaak met; staan we op of blijven we liggen? Wat voor kleren doe ik aan? Wat smeer
ik op brood? Met de auto of met de fiets? Welk geurtje (zeker de dames) doe ik op? Het is alsof we steeds deuren doorgaan waar we al zolang elke dag doorheen moeten.
De slaapkamerdeur, de deur van de douche wellicht of het toilet. De deur van de huiskamer, de voordeur, de deur van de schuur als je op de fiets gaat misschien of de deur van de auto.
En dan de deur van je werk, in de bouw, op kantoor of de deur van de trein als je conducteur bent. Deuren, deuren, deuren. We hebben sleutels nodig. Zonder sleutels gaan de meeste deuren zo lastig open.
Er is één deur die nooit op slot is, dat is de deur naar het hiernamaals. Zo ben je er op aarde en voor je het weet glip je weer weg. Dan ga je een laatste deur door. Sta je oog in oog met Hem die zei: “Ik ben de deur naar het leven." Maar dan moet je wel een sleutel hebben. De sleutel hangt naast de deur, iedereen kan er zo bij. Ik zou Hem maar stevig vastpakken, nu Hij er nog hangt.

maandag 1 februari 2016

Bijna paradijs

Als het nou toch van dat "waai maar uit je verschoning weer
met hoge temperaturen" blijft in Nederland, dan is het pluspuntje dat de boerenzwaluwen ook weer snel aanwezig zijn.

Er gaat niets boven een zonnige zomeravond in de polder, een vette telelens, de geur van de grassen en dan rondhangen bij een boerenhek waar de jonge zwaluwen gevoerd worden. Uren kun je er bijzitten en wegdromen over van alles en nog wat, en dan maar plaatjes schieten. Voor mij is het de hemel.
Geen lawaai, geen stank van uitlaatgassen, geen mensen, geen oorlog, geen Islam, geen bomaanslagen, slechts gelukkig en dankbaar één zijn met de schepping. Een beetje paradijsgevoel, eigenlijk. Laten we nimmer vergeten dankbaar te zijn voor al het moois dat er ook te beleven valt te midden van het leed. Het verzacht de pijn een beetje als het leven weer scherpe randjes krijgt.