zondag 29 december 2013

Examineren

Om de kerk liepen wederom veel mensen. Een vrouw gaf enige langdradige uitleg betreffende de Goudse glazen en men luisterde
verveeld. Ik stond met mijn rug tegen het hek bij het water wat foto’s te maken toen er een onbekende man met wippend sikje als hij sprak, mij een papiertje in handen stopte. Hij keek mij verwachtingsvol aan en in het zachte licht las ik dat het om een zogenaamd traktaatje ging, van een zekere gemeente.
“Bedankt meneer maar ik kerk al in deze gemeente,” sprak ik broederlijk.
Hij: “Oh u bent christen?”
Ik: “Jawel meneer, al 27 jaar.”
Hij: ”Ja maar bent u ook gedoopt?”...
Ik: ”Jawel meneer ook al 27 jaar geleden.”
Hij:” Maar met veel water of weinig?”
Ik:” Met emmers vol!” ( hoe kom ik van die vent af?)
Hij: ”Maar bent u ook in de Geest gedoopt?”
Ik:” Jawel meneer, in vuur en vlam” (ik dacht dan weet hij het goed).
Hij: ”En spreekt u dan ook in nieuwe tongen?”
Ik kreeg de vreemde ongeestelijke aandrang deze broeder een knietje te geven, ter hoogte van niet nader te benoemen hoogten…
Hij:” En profeteert u?”
Ik:” Ehh, ik voorzie problemen, kunt u zwemmen?”
Hij (onverstoord):”En doet u wonderen?”

Ik:” Het grootste wonder vanavond door mij verricht is dat ik u verdraag, want dit is geen evangeliseren, dit is examineren!
Hij:” een goedenavond.”
Ik:” Amen ja amen ja!”
Wat ben ik blij dat onze God en Heer op het einde van de bijbel geen examenformulier heeft gezet!

donderdag 26 december 2013

Vanavond rond de Goudse glazen

Man met enorme buik: ”Er zit geen stukje origineel meer in die ramen, alles is al vervangen in de loop der eeuwen.”

Vrouw op hoge hakjes: ”Welke dominee zou hier preken?

Ik: ”Batenburg.”

Vrouw op hoge hakjes:” Wilt u zich er niet mee bemoeien meneer!”

Ik: ”Sorry!”

Vrouw op hoge hakjes tegen man: ”Volgens mij preekt hier een vrouw.”

Ik: ”Nee een man.”

Vrouw op hoge hakjes: ”Heb ik u iets gevraagd?”

Ik: ”Ehh.”

Man: ”Wat zegt die vent?”

Vrouw op hoge hakjes: ”Weet ik het, kom laten we doorlopen.”

Oma met kerstmuts tegen kleinkind: ”Vin” je het leuk Robbie?”

Robbie: ”Geen barst aan oma, “laan” we naar huis gaan.”

Oma:” Kijk dan al die gekleurde raampjes.”

Robbie:”Jahaa heb ik al gezien, ik wil hier weg oma.”

Oma: ”Geef me maar een handje dan lopen we nog een rondje.”

Robbie: ”Hé bah!”

Om kort te gaan: Leuke avond, in een uurtje rond de kerk, zeker 200 mensen gezien, een keer sjans gehad, een keer een uitnodiging om mee te gaan eten met een leuke groep mensen die mij wel aardig vonden en veel mooie foto’s geschoten. De Bijbel heeft het over dat het op de drempel van Gods huis al kostbaar wonen is. Geloof mij, zelfs eromheen is het reuze leuk!

woensdag 25 december 2013

Kerst

Iedereen bedankt voor de lieve kerstwensen, ik ben er te laks, te lui en te gemakkelijk voor om al die kerstkaarten te schrijven en Paula zit al dagen te pennen maar, ieder het zijne. Ik doe de kerstmaaltijd weer.

dinsdag 24 december 2013

Bonbons


Moeder kijkt televisie en op de gang scharrelt een geheel kromgebogen vrouwtje die ik in gedachten vrouw Holle noem.
Ze lijkt me echt een type dat de hele dag kussens opschudt. Moeder zit met een reusachtige bos op een suikerspin gelijkend haar in haar stoel en kijkt me vol verwachting aan. “Heb je een snoepje voor me?” Ik heb deze keer geen fruit meegenomen maar wel een doosje chocolade en een stuk leverworst. Ik zwaai met de worst voor moeders ogen en die knikt van: Jaaaaa!!!

Meteen maar een flinke homp afgesneden en ik kijk toe hoe moeder verzaligd hapt in het vleeswaar. Ik ontdek onder in het zakje waar de worst inzit nog twee dunne plakjes die de slager er in heeft gedaan, bij wijze van reclame. Ook die maalt ma weg compleet met vel. Hap, hap, slik.

“Ik heb zo’n trek,” roept ma. Dus ik geef haar een bonbon en hup, verdwenen is hij al in de mond van ma. Op de gang schreeuwt een demente vrouw als een sirene zo hard: ”ZUSTER, ZUSTER, ZUSTER!

Ma verblikt of verbloost niet en grijpt naar de volgende bonbon een maalt hem met vreugde weg. Nu komt de man van drie kamers verderop in de rolstoel om de hoek kijken. Hij heeft van die waterige ogen waar hij je mee aankijkt als Boris Karlof. “Zuster, zuster, zuster,” klinkt het op de gang.

Ma grijpt weer een bonbon en ik zet de rest snel weg, want ma maalt de hele doos in een paar minuten leeg omdat ze direct na het opeten van de vorige vergeet dat ze er al op heeft…

maandag 23 december 2013

De kerk zit dicht....

Gisteravond een groep mensen die de kerk in wilden. "Waarom is die kerk niet open?" Riep er eentje opstandig. "Hij is open, riep ik terug." "Nee
hoor wij hebben het geprobeerd en hij zit dicht." "En toch is hij open, wel twee keer op een zondag," riep ik terug. "Ja maar dan is er kerkdienst toch?" Riep een bekakte dame. "Klopt en dan is hij open." Riep ik weer. Nu kwam er een dik plofferig mannetje bijstaan die zo uit een prentje van Anton Pieck kon zijn weggelopen.
"Een schande, zo'n kerk behoort open te zijn, in buitenland zijn alle kerken rond deze dagen open," brulde hij. "Mot je naar buitenland gaan, we zijn hier in Nederland," Riep ik weer terug. Het mannetje werd nog wat opgeblazener en een vrouw die geleek op een bezemsteel met een mutsje, deed ook een duit in het zakje en krijste dat ze het maar raar vond.

Ik ondernam nog een poging door uit te leggen dat ze op deze zondag wel twee keer van de Goudse glazen had kunnen genieten toen de kerk open was en dat ze nu nog kon genieten omdat de kosters de moeite namen om het licht aan te laten.
Ze kon het niet waarderen en toen ze wegsloften deed de groep mij denken aan de mensen die op de deur bonsden in het verhaal uit de bijbel. Toen werd er ook al niet meer opengedaan. Binnen scheen het licht, buiten was het donker. Sommige dingen veranderen nooit....

zaterdag 21 december 2013

Super!!!!!

De Heerbaan


Vanmorgen heel vroeg vanonder de wol om in de harde wind, wat foto’s te schieten van de oude Sintjanskerk in Gouda.
Een, zeker in de winter, bijzonder sfeervol monument, dacht ik. Het lijkt de eeuwen te trotseren en zo is het eigenlijk ook met ons kostbaar geloof.
Nog even dan is het weer kerstnacht en in deze speciale dienst, stroomt de Sint-Jan vol met mensen die in gedachten naar het kindje Jezus komen kijken. Ze zwijmelen bij de kribbe en worden ontroerd, ja zelf verbaast.
Net als de mensen in die allereerste kerstnacht, verbazen ze zich, maar….daar blijft het dan ook bij. Men gaat niet verder opzoek naar wie Jezus is. Voor hen blijft Hij een leven lang een kind in de kribbe. Emotioneel, teder, ontroerend, ja zelfs beladen, maar niet met hun zonden.
Het is op zijn best traditie wat deze mensen ter kerke brengt. Dat Jezus de Man aan dat kruis werd, neen dat wil er bij velen niet in. Een goed mens, een machtige meester, een voorbeeld, een wonderdoener, oké. Maar God in het vlees gekomen, dat is net een straat te ver. Jammer want in die volgende straat loopt de Heerbaan die ten hemel loopt….

maandag 16 december 2013

Mama


Moeder zit half onderuit in haar stoel gezakt en ruikt naar poep. Ik kijk er naar en zie dat ze slaapt. Slapend, zittend
poepen, een redelijke kunst. Ik zie haar grijze hoofdje als een champignon voorover gezakt op haar borst rusten. Er is geen verpleging te vinden. Ja toch, er loopt er eentje met een mobieltje en praat druk in haar gsm. Moeder is jarig, maar moeder slaapt. Ik overweeg wat te doen? Lastige kwestie. Vroeger verschoonde moeder mij als baby, nu moet moeder zelf verschoond worden. Vroeger zong ze er een liedje bij: ”Hallo, hallo, wie stinkt daar zo, het mannetje van de radio?” Ik ben maar weer weggegaan. Laf misschien, maar in dit soort zaken ben ik geen held.

De andere dag

Moeder zit te midden van haar presentjes en kijkt televisie. “Dag ma een fijne verjaardag gehad?” “Ben ik jarig geweest dan?” “Ja en wat een hoop cadeautjes, van de meiden gehad?” “Ik weet niet waar dat allemaal vandaan komt.” Ma heeft een heel doosje rumbonen leeggegeten. Enkel het plastiek bakje staat nog als corpus dilicti op tafel. “Jij bent toch mijn man?” “Nee ma uw zoon!”

“Oh ja.”

zaterdag 14 december 2013

Draaimolen


Vandaag maar eens op de brommer naar de kerk. Tis gek maar vaak heb ik het gevoel dat we met z’n allen in een reusachtige draaimolen zitten.
Idiote gedachte natuurlijk die nader onderzocht wellicht terug te voeren is aan het loshangen van een stekker ergens in mijn wollige brein, maar toch…
Elke morgen opstaan en weer aantrekken datgene, of als je aan wat schoons toe bent, een andere laag, wat je een aantal uren eerder uit hebt getrokken. Weer slof je naar de wasbak en kijkt in de moe gekeken spiegel maar diezelfde vent als gister, enkel een nacht ouder.
Dwars door de muur hoor je ook de buurman hetzelfde ritueel uitvoeren en op zijn “paardje” stappen en na de maaltijd, hup, daar zet de draaimolen zich pas weer goed in beweging en daar gaan we dan! Het kan aan mij liggen maar heel vaak lijkt het leven op een vreemde droom, gedroomd door een reus. Straks zal hij ontwaken en alles weer “normaal” zijn.

vrijdag 13 december 2013

Jarig


“U bent morgen jarig, leuk hé?”
Moeder: ”Nee toch zeker?”

“Jawel, dan wordt u meen ik wel 80 jaar.”
Moeder, kijkt ontzet en roept: ”Nee toch zeker, ik wil niet.”...
“Waarom dan niet, dat is toch leuk en krijgt u een taartje?”
“Moeder: ”Is je vader nog alleen?”
“Ja, hij heeft nu eindelijk een vrouw gevonden die het bij hem uithoudt!”
Moeder: ”Hoe heet ze dan?”
“Ze heet: opblaasbare Dolly!”
Moeder:”Hahaha.”
“U bent morgen jarig, leuk hé?”
Moeder: “Nee toch zeker?”
“Jawel, dan wordt u 80 jaar.”
Moeder, kijkt ontzet en roept: “Nee toch zeker, ik wil niet.”
“Waarom dan niet, dat is toch leuk en krijgt u een taartje?”
Moeder huilt en roept: ”Dan ben ik een oud wijf geworden, morgen ga ik dood.”

maandag 9 december 2013

Ik ga dood


Moeder: ”Ik ga dood hoor, echt waar.”

Ik: ”Mooi zo dan is dat ook maar klaar.”

Moeder:”Hahahaahha.”

“En toch ga ik dood want ik heb net de pillen ingenomen.”

Ik: ”Welke pillen?”

Moeder: ”De ‘uit de nasi pillen’, die geven ze me hier.”

Ik:” Nasi goreng?”

Moeder:”Neehee waar je aan dood gaat, ik ben er morgen echt niet meer.”

Ik:” Hoe voelt u zich nu dan?”

Moeder:” Volgens mij ben ik al overleden.”

Ik: ”U praat toch nog wel lekker door een dode.”

Moeder:” Ze mogen me wel snel begraven anders ga ik stinken.”

Nu lachen we samen en moeder schakelt over op een snoepje. Als ik haar er een geef pakt ze het aan met hunkerende kinderogen die glimmen vanachter haar bril. In de gang rijdt een oude demente man voorbij in de rolstoel die vroeger ijsboer was. “Schepijs, lekker schepijs mensen.” Dan doet hij een bel na en herhaalt zijn schepijs gebrul over de gang.

Moeder: “Ik lust wel een ijsje voor ik doodga….”

zaterdag 7 december 2013

Plannen

Ik trof deze "keurig en verzorgde" kraan, waar de eigenaar ooit met zorg de motor van ingepakt had, omdat hij wellicht
grote plannen had met het apparaat. Het was ijdelheid gebleken en ik vroeg mij af, hoe lang plastiek aan weer en wind moet worden blootgesteld om een dergelijke mate van ontbinding te krijgen? Het doet mij denken aan veel van onze plannen die we te lang ingepakt laten liggen en ze later in een dusdanige vorm terugvinden op de zolder van ons geheugen. UITPAKKEN DIE PLANNEN MENSEN! Later is vaak te laat...Juist in ons geestelijk leven staat heel veel te ontbinden op de zolder van ons denken. U en ik worden opgeroepen om te woekeren met onze talenten en niet om ze te laten ontbinden. Stel dus niet uit wat je vandaag kunt doen tot morgen!

donderdag 5 december 2013

Gereserveerdheid


Als ik het klimaat wat uit wordt geademd onder veel kerkgangers mag benoemen in zegge één woord dan
zou: Gereserveerd, vrij hoge ogen gooien. Eigenlijk wel een beetje triest. Velen hebben al moeite om een vriendelijk: goedemorgen, over hun lippen te krijgen en nemen zwijgend plaats naast je in de kerkbank om vervolgens stuurs voor zicht uit te gaan zitten kijken. Ze ritselen stiekem halverwege de dienst een pepermunt naar binnen om die rot smaak van de gereserveerdheid wat weg te sabbelen. Maar echt helpen doet het niet.
Hoe anders dan de Here Jezus die u en mij met open armen ontvangt. Geen spoor van gereserveerdheid maar een vriendelijk en warm: welkom Mijn vrienden. Wat leert ons dit over het kerkbezoek in haar algemeenheid? In ieder geval zeker niet dat men er vriendelijker van wordt, eerder gereserveerd. En hoe christelijk is gereserveerdheid op de keper beschouwd? Ze slaat zeker geen bruggen zoals een liefdevol en open hart bewerkstelligt. Ik voor mij houd van mensenmensen. Mensen die zonder terughoudendheid openstaan voor andere mensen. Maar wat zijn het er bedroevend weinig. Velen kijken je nog niet eens aan, laat staan dat ze je groeten of een praatje met je maken. En dat noemt zich dan christen. Een groter leugen lijkt me nauwelijks denkbaar….

zondag 1 december 2013

Kerkcultuur


Binnen de kerk heerst een zekere cultuur. Deze cultuur mag geestelijk gezien weinig gewicht in de weegschaal leggen,
voor de mensen die er komen is het van groot belang. Mensen kiezen voor een bepaalde vorm van samenkomen. Het orgel, de piano, van mijn part een drumstel met elektrische gitaren, ieder zijn meug. Ga je de vorm van de eredienst veranderen, dan verscheur je een cultuur.

Dit is wat wij in onze tijd regelmatig zien gebeuren. Men vervangt het orgel door een band die compleet met drumstel de muziek begeleidt. Men vervangt de mannelijke voorganger door een vrouw. Men vervangt de psalmen door opwekking etc, etc.

Wij moeten bij dit alles beseffen dat dit in de grond niet eens fout behoeft te zijn, doch mensen zijn gewoontedieren en kerken moeten dan ook niet al te vreemd opkijken dat zij leden verliezen als men al te drastisch deze veranderingen binnen de bestaande kerkcultuur toepast.

De stelling dat mensen de kerk verlaten is derhalve dan niet aan de orde omdat de kerk binnen haar cultuur is weggegaan bij haar leden. Zulke zaken luisteren zeer nauw en voorgangers die koste wat het kost menen de bestaande kerkcultuur te drastisch te moeten moderniseren, moeten wel beseffen dat zij wat mij betreft, geen Jood onder de Joden zijn, om het spreekwoord juist te bezigen. Doch eigenwijze horken die nog heel veel moeten leren!

donderdag 28 november 2013

Mama hoort u mij?

Moeder is blij. Ze wacht en heeft alle tijd van de wereld. Ze hoeft nergens meer heen en heeft geen ambities meer.
Haar wereld is niet veel groter dan haar kamertje, de gang en de eetzaal. Alles wat zich buiten deze horizon afspeelt ligt buiten haar interesse. Dat ontelbaar veel mensen naar hun werk gaan, zich druk maken over voetbal, de weersomstandigheden of om politieke redenen, het gaat langs ma heen alsof ze een kind is.

Ze kijkt me aan en ziet mij met ogen die zoveel hebben gezien, maar haar mond kan het niet meer verwoorden. Is er iemand die wie we echt zijn op een externe harde schijf heeft weggeschreven?

Is er iemand in de hemel die alles wie we ooit waren heeft verzameld en bewaard? Of gaat onze persoon langzaam maar zeker verloren als tranen in de regen? Mama, waar ben je? Je zit voor me maar bent deels niet thuis. Zal ik je ooit nog ontmoeten als de moeder die je eigenlijk bent? Of vreet de dementie je langzaam maar zeker onder mijn ogen op en blijft enkel de schaduw van uw persoon over?

dinsdag 26 november 2013

Lampje

Het is elf uur en moeder slaapt nu. Ik fiets langs het verzorgingstehuis en krijg een vreemd gevoel. Ooit was ze de
vrouw die voor mij, toen ik een kleuter was, een lampje liet branden want het was zo eng in het donker. Nu sta ik als man van middelbare leeftijd voor het tehuis en zie hoe de lampjes schijnen in de angstige nacht op de afdeling waar de dementerende mensen liggen. Wie anders kent hun nachtmerries alleen dan de Schepper? Wie anders laat door de volle maan een lichtje schijnen in hun boze wereld? Slaap maar lekker mama, straks wordt het weer licht en komt de zon weer op....

maandag 25 november 2013

De Hanepray doet het prima


Daarnet even bananen gebracht bij “moedertje” want die lust ze gaarne en een banaan schijnt te “stoppen” hoewel ik
mij afvraag of dit wel waar is? Ze zat reeds op de eetzaal en zag er keurig verzorgd uit. In Huize Gouwestein is het meerdere malen voorgekomen dat moeder een uur in de wind stonk naar de urine, maar zolang ze in de Hanepray zit heb ik het nimmer meer geroken wat veel zegt over de kwaliteit die hier geboden wordt. Of zo u wilt het gemis aan kwaliteit van huize Gouwestein. Ma is een echte smulpaap net als ik dus eten is aan haar besteed. Een hele geruststelling nu ma eindelijk goede zorg krijgt en niet meer onder de “christelijke” verzorging valt van huize Gouwestein die meer naam dan daad is gebleken.

Wisselen bij Aldi


Kassière: ”Dat is dan 104 euro en 30 cent.

Ik: ”Heb alleen drie briefjes van 50 euro.”

Kassière: ”U kunt ook pinnen.”

Ik: “Heb geen pas bij me.”

Kassière: ”Dan krijgt u 9 briefjes van 5 euro van mij terug.”

Ik: ”Prima.”

Kassière: ”En dan heb ik de hele dag problemen met wisselen.”

Ik (licht geïrriteerd):”Een winkel als de Aldi, daar verwacht men toch van dat ze wisselgeld hebben!”

Kassière: ”Meneer als ik meer dan 100 euro wisselgeld heb word ik beroofd.”

Ik: ”Nu heeft u van mij 150 euro gekregen en hoe lang duurt dat nou voor u beroofd wordt?”

Kassière: “U hebt geen begrip.”

Ik: ”En u geen wisselgeld en ik kom hier niet om begrip te kopen maar boodschappen.”

Kassière:” U wordt bedankt.”

Ik: ”De tijd dat de klant koning was, ligt ver achter ons.”

Kassière: ”Pin dan gewoon.”

Ik: ”Sorry ik kom hier nooit meer, want als ze hier geen briefje van 50 kunnen wisselen is het een klotewinkel.”

Kassière, schuift haar bril naar de neuswortel en wordt roder dan de bietjes die ik net kocht.

Ik: ”Een goedemorgen.”

Kassière:”klote vent.”
 
P.s: Banken in Nederland, kap nou eens met die waardeloze grote flappen van 50 in uw flappentap, stop er nou om te beginnen flappen van 20 euro in. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn!!!!

vrijdag 22 november 2013

Crown Live


De cursus: jouw geld telt. Alles lijkt om geld te draaien in het leven. Wie geld heeft, die heeft macht. Maar kennen wij ook de duistere macht achter het geld? Hebben wij macht over het geld of heeft het geld ons in zijn macht?

Wij willen individuele christenen en kerken erbij van dienst zijn met gezond Bijbels onderricht en goed doordacht cursusmateriaal om tot financiële vrijheid te komen en royaal te gaan leven. Daar geloven wij in. Grip op je knip.

Zomaar wat stukjes uit een kerkenblad waarvan ik denk: nou dat is wel mooi om mensen te helpen die in de financiële problemen zitten. Welja, ik stem voor. Ik geef immers zelf ook meerdere keren per jaar cursussen aan groepen of individuele personen. Neem ze de halve of soms de hele dag mee op sjouw en leer ze met de fotocamera om te gaan. Koffie, koek wat te eten, ja zit er ook nog bij. We zijn op de wereld om elkaar te helpen niet waar. Vaak vragen mensen me: ”En wat kost die cursus bij je?” Dan antwoord ik voldaan: ”Helemaal niets.” IK wil er niet eens iets voor hebben want die mensen van de Crown live hebben gelijk. Alles lijkt om het geld te draaien bah!

Ehh de kosten voor de Crown Live cursus zijn ehh 75 euro pp.

Tja….

De herdertje lagen bij nachten

Nog even en de massa die nooit ter kerke gaat zwijmelt weer bij het kerststalletje en van mij mogen ze hoor. Ook de kerken zitten voller in die dagen omdat er dan veel mensen zijn die voor de gezelligheid
en de sfeer in de kerk komen en ook dat mag. Ze krijgen tranen in hun ogen en een warm gevoel in hun hartje bij het zien van Jezus in de kribbe. Van de Here Jezus aan het kruis moeten ze niets hebben. De Man Gods die hun zonden droeg, de grote Koning der koningen, ach dat is niet aan ze besteed. Ze willen de Here Jezus wel maar enkel als troetelbaby in de Kribbe. Dat is veilig en oké. Wat jammer dat men Zijn komst wel met een warm hart ontvangt maar Zijn heengaan (sterven) met een koud en kil hart beleeft. Want juist door Zijn dood opende Hij de deur voor iedereen die binnen wil komen. Maar velen blijven slechts staan bij de kribbe en komen nimmer een stap verder. Ook in die tijd van Bethlehem staat er van de massa die hoorde over het kind dat men zich verwonderde. Verwonderen, daar bleef het helaas bij....

maandag 18 november 2013

Diervriendelijke rookworst


In het foldertje van de Lidl staat rookworst die lid is van de dierenbescherming. Hoe ik dit moet zien weet ik niet, maar grappig is het wel. Wat
zal er dan in die worst zitten? Gebakken milieuactivist met de smaak van Russische cel blokken? Een eindje verderop in de folder wordt u en mij zout aangeprezen dat miljoenen jaren oud is. Zo, zo en hoe oud is gewoon keukenzout dan? Van vorige week of vorig jaar of…is het net zo oud als de rest van deze aardkloot? Wat is er een misleiding.

Veel erger is het als het om christelijke misleiding gaat. “Wilt u gelukkig worden, wilt u genezen, wilt u een leven zonder zorgen, wilt u, wilt u, wilt u?”  Ik heb al zoveel stomme misleidende kreten voorbij zien en horen komen als het gaat over geloven. Jezus zelf beweert in mijn beleven niet dat een christen een soort super gelovige is die nooit ziek zal worden en het altijd met een gelukzalige glimlach voor de wind zal gaan. Welnee! Net als met die rookworst van de Lidl moet je je soms wel eens afvragen hoe groot het waarheidsgehalte is als het gaat om de inhoud van dergelijke kreten!

Een christen wordt ook ziek, verliest ook zijn baan, ook zijn kinderen gaan scheiden, ook zijn auto start slecht in de winter en ook hij kan aambeien krijgen (ik heb ze nog niet, maar toch).

Op het moment dat mensen anders beweren, kennen ze hun bijbel niet!

Moeder waarom hebben de giraffen.....


Als ik om de hoek van ma haar kamer ben, hoor ik haar huilen. “Ik ga dood, ik ga dood, echt waar.” Ik stap binnen en zing:”Moeder
waarom hebben de giraffen toch zo’n hele lange nek.” Ma giert van de lach en is meteen vergeten dood te gaan. Je vraagt je wel eens af wat er in zo’n hoofdje omgaat?

“Hoe is het met je vader?”

“Goed hij leert blokfluit spelen”

“Hahahha”

“Waarom ben ik toch weggegaan?”

“Omdat hij lastig was.”

“Heeft hij nog geen andere vrouw?”

“Neen enkel een opblaasbare.”

“Hahahaha.”

“Hebt u het naar uw zin hier?”

“Ja hoor.”

“Hoe is het nou met je vader?”

“Prima zal ik hem halen?”

Ma verschrikt:” Neen a.u.b. niet!”

“Moet je een bonbon?”

“Ja lekker.”

“Smaakt hij?”

“Ja prima maar wat ik vragen wilde, hoe is het nu met je vader?’

“Prima ze hebben hem opgezet in het wassenbeeldenmuseum.”

“Hahahahaha.”

zondag 17 november 2013

Bid voor de echtparen zonder kinderen


Zo wordt er regelmatig in de kerken vanaf de kansel geroepen. Goed bedoelt laat dat voorop staan. Maar wij hebben ons bewust
niet uitgestrekt naar kinderen en vallen dus niet onder de zielige mensen die nooit vader of moeder, laat staan opa of oma worden. Wij voelen ons ook niet zielig of verdrietig, wij voelen ons in Christus volkomen volwaardig en gelukkig.

Wat mij ten zeerste verbaast is dat ik nimmer hoor bidden voor al die ouders die hun kinderen in de steek hebben gelaten voor een andere man of vrouw! Voor al die kinderen die nooit een echte pappa of mamma hebben gekend omdat deze hen in de steek liet voor een vreemde man of vrouw.

Ik begrijp dat het goed bedoeld word al die gebeden voor de zielige mensen die geen kinderen kregen, maar soms vraag ik mij hardop af wie er nu het zieligst zijn? Mensen die zicht bewust niet naar kinderen uitstrekten door omstandigheden of mensen die het wel deden en het geluk van hun kinderen inruilden tegen de vlinders in de buik?

donderdag 14 november 2013

Gouwestein/ Hanepray


Met moeder gaat het goed. Merk dat de verpleging onwijs lief is voor haar en dat maakt mij ook blij. Het eeuwige in bed liggen
als in Gouwestein is er niet bij. Men haalt haar uit bed en zet haar in een zachte rolstoel met steunen. Moeder was drie jaar aan de diarree in huize Gouwestein, de reden dat ze haar in bed lieten liggen omdat het handiger was met verschonen. Zodra moeder een weekje in het ziekenhuis lag, was haar “poeperette” altijd over en dat verbaasde ons. Nu moeder in de Hanepray zit is ook haar diarree verleden tijd en je begint je af te vragen of men het vlees in huize Gouwestein soms in wonderolie bakt?

Hoe het ook mag zijn, de slechte ervaring die wij in huize Gouwestein hebben gehad is definitief voorbij. Moeder is wakkerder, meer bij de tijd, gelukkiger en gezonder dan de afgelopen jaren. Wat dat wil zeggen voor huize Gouwestein mag de lezer zelf bepalen. Wel iets om te onthouden. Wil je als je oud bent lekker schijten, dan is Gouwestein een goede keus. Wil je een gelukkige oude dag, dan lijkt mij de Hanepray een betere. Ruil mijn mening gerust in voor een betere maar kom niet bij mij klagen als je de hele dag in bed wordt gehouden in Gouwestein en verbaas je er niet over dat na opname je al heel snel een kont als een mandril hebt...

maandag 11 november 2013

Broer en zus


Ze vertelde me te gaan scheiden omdat ze als broer en zus leven. Ze keek me aan met ogen die overtuigd waren dat dit wel een heel gegronde reden is om te scheiden. En tja, de kinderen huilden wel erg toen we het ze gisteren vertelden.

Zomaar een gesprekje wat je kunt hebben en je de hele dag met je meesjouwt. De eerste vraag die bij mij opkwam is deze: wat is er mis met leven als broer en zus? Wie heeft mensen in het oor gefluisterd dat de kwaliteit van een huwelijk wordt bepaald door de hoeveelheid orgasmes die een mens op kan wekken? Wie heeft de mens op het idee gebracht dat je seksleven voor het geluk van je kinderen en je partner gaat? Wie anders dan die grote eigen IK staat centraal in zulk een denken!

Want wat als je vrouw verongelukt en invalide terugkomt? Dan is ze niet meer dat feestbeest tussen de lakens en ….moet ze dan weg? Als je man plotseling zijn libido verliest en de slappe was voor de deur wat hangt uit te waaien, moet je dan scheiden?

Welk een stom, beperkt, egocentrisch denken ligt hieraan ten grondslag? Is liefde dan enkel verbonden aan die actieve 20 cm en hoe opwindend het toegaat tussen de lakens? Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer blijkt dat beschaving en ontwikkeling niet bestaat. In zoverre ben ik het met Darwin eens dat de mens nog altijd in staat is tot weinig denkwerk en veel dierlijk gedrag.

Hoewel de meeste dieren hun jongen trouw blijven, en dat kan ik niet zeggen van de kroon op de schepping. Ga u schamen mensheid!!!

zondag 10 november 2013

Lieve God


Hoe komt het toch dat ik zoveel moeite heb met mensen die het allemaal zo goed weten? Ze staan vaak in de kerken op de vaste plaatsen en menen rotsen in de branding te zijn. Maar als ik mijn hart wil uitstorten kies ik liever die gewone, niet aangestelde lieve man of vrouw om van mens tot mens mee te spreken i.p.v de "door U" aangestelde teams.

Hoe komt het toch dat mensen die mij van alles willen laten doen binnen de kerken, mij afstoten en ik een aversie bij hen voel, terwijl zij die mij omarmen en me meenemen naar binnen mij zo gemakkelijk in beweging krijgen?

Hoe toch komt het dat de mensen die zeggen dat U hen bijzondere gaven hebt gegeven, altijd willen genezen, profeteren, wonderen doen, maar nooit de ramen komen zemen bij die oude zieke man?

Hoe komt het toch dat ik me zo weinig betrokken voel bij de geweldige genezingen en wonderen waarvan mensen zeggen dat U ze zo graag wil doen en dat ik me zo ernstig betrokken voel bij de mensen die ziek blijven.

Hoe komt het dat ik me zo op mijn gemak voel bij die mensen die niet vooraanstaand zijn?

Hoe komt het dat ik tranen in de ogen krijg als mensen getuigen van het wonder dat niet kwam en de hoop die in het verschiet bleef liggen?

Hoe komt het dat ik een koude rilling over mijn rug voel lopen als er weer een overwinnaar in het licht wordt gezet en dat ik mededogen voel bij hen die dagelijks weten te falen?

Hoe komt het dat ik liever aansluit in de rij der vallende en falende mensen dan zij die het vaandel der overwinning en een gezond geestelijk leven met zich meedragen?

Hoe komt het dat ik de Here Jezus zo gemakkelijk vind in de gebrokene en zo lastig in de overwinnaars?

Een Dogma voor de onzekerheid


Wij mensen vinden het moeilijk dat we God niet in een vakje te kunnen stoppen. We vinden het erg lastig om in een God te geloven
die wij ten diepste niet kunnen narekenen. Daardoor komen dogma’s en allerhande stellingen en overtuigingen tot stand. Ze moeten de gelovige houvast bieden in de strijd van het leven. Het nare van dergelijke is altijd dat de bedenkers ze tot geloofswetten willen verheffen.

Ik noem de gedachte dat God alle nood, ziekten en verdriet laat medewerken ten goede. Dat verwordt al snel tot een dogma en is heel lang te handhaven tot je de rij kinderen aan mama’s hand de gaskamer in ziet gaan. Dan is er de vraag hoe er uit zulk een leed iets goeds kan komen?

Ik noem de gedachten betreffende gebedsgenezing waar ook zo heerlijk mee gedweept kan worden en Bijbelteksten gekneed tot dogma’s. We kunnen het zo slecht laten om God de grote “niet na te rekenen Heer” te laten. We moeten Hem zien te vangen in een gedachte, een stelling, een lering, een dogma en wat minstens zo erg is, andere mensen deze zaak door de strot te rammen als zijnde Bijbels.

Wordt het niet de hoogste tijd om iemand die het niet van node heeft om God in een hokje te prakken, met rust te laten betreffende onze onzekerheden? Onzekerheden die we menen te moeten veiligstellen door koste wat het kost die ander ook te willen overtuigen van de juistheid van God in het hokje van ons beperkte denken?
Hij is namelijk groter, machtiger en onnavolgbaarder dan wat wij ooit in een hokje krijgen ook al hebben we er een mooie serie welluidende Bijbelteksten omheen gesprokkeld

vrijdag 8 november 2013

Willen we nog wel groeien in geloof?


Of is ons geestelijk leven een gezapige starre kwestie geworden waarin de zondagse kerkgang het enige hoogtepunt vormt?
Hoe zit dat met het vuur dat eertijds in ons ontstoken is om op te wassen tot een echte beelddrager van Hem die u en mij kocht? Hoe zit dat met onze innerlijke strijd tegen de grootste vijand die wij kennen, ons eigen vlees? Of hebben we en compromis gesloten en denken wij dat we het eigenlijk nog niet eens zo slecht doen als we kijken naar die anderen? Denken wij beter te zijn, heiliger met een vrijkaartje naar de hemel zonder op de Heerbaan te blijven?

Als ik zo in mijn binnenste kijk heb ik het idee dat onze grootste strijd tegen Amalek is (Amalek betekend “Vlees”). Of hebt u het al opgegeven en meent u dat uw afkomst, uw zondagse kerkgang, uw nette kleding en opvoeding u wel recht geven op de hemel die te komen staat?

Eigen weg


Zo las ik op een bordje op een boerenhek. Hoewel wij menen onze eigen weg te gaan, vraag ik mij hardop af hoeveel “eigen” er
echt nog zit in onze weg des levens? Kijk eens om je heen en je ontdekt dat als wij dit op de keper beschouwen er niet zo veel eigen is. Onze kleding is een redelijke eenheidsworst vanuit het aanbod der grote concerns. Ons wagenpark is van een afstand bezien nauwelijks van elkander te onderscheiden. Het interieur van onze huizen vol meubilair van Leen Bakker of Ikea, ach, als we heel eerlijk zouden durven zijn, vegen we zelfs allemaal onze kont af met het zelfde wc papier.

We behoren in de maat te lopen, in de pas, met de draaimolen mee te draaien, aangepast gedrag, op het werk, thuis en in de kerk. Hoeveel anders was een man als Johannes de doper! Aangepast kon je hem niet echt noemen. Geen doorsnede kerkganger. Niet iemand die op de kring tijdens het kopje thee gezellig meebabbelt. En toch gebruikte God hem op een zodanige wijze dat de Here Jezus van hem sprak dat Johannes heel bijzonder was in Zijn ogen. En nu druk ik mij nog gering uit! Toch ben ik zo bang dat de Johannessen van onze tijd te weinig worden erkend en herkend. Men is eerder bang en bevreesd voor mensen met een eigen geluid. Men roept dat alle gezichten dezelfde kant op moeten kijken, pas dan gaat het goed. Maar Johannes was geen man die dezelfde kant opzag. Hij keek omhoog. Johannes durfde anders te zijn en tegen de draaimolen in te gaan.

Zo word je natuurlijk nooit oudste in de kerk Johannes, ik garandeer je dat zulks je kop nog eens kost…

dinsdag 5 november 2013

Op vreemd grondgebied


Ik fietste vandaag langs de katholieke begraafplaats in Gouda en voor ik het wist liep ik al over het onder mijn schoenen knarsende grind naar de kapel.

Voorzichtig voelde ik aan de deur die open bleek en ik ging er binnen. Er hing een prettige sfeer van wijding en rust die ik zeer hoog acht. Je kon er een kaarsje branden voor een overledene en even dacht ik aan mijn hondje, maar ik denk niet dat Luther het oké vindt als ik kaarsen brand. Ik ben er eens neergeknield aan het altaar en keek in de ogen van een gekruisigde houten Jezus, die mij niets deed, maar toch…

Ik vertoefde er een half uurtje en besefte toen weer dat iedereen die de Heer liefheeft een zuster of broeder is. Zonder nou direct slijmerig te willen overkomen. We moeten waken om elkanders afwijkingen en dwalingen te veel voor ogen te hebben als het gaat om de kern. De kern is de Here Jezus. Afgelopen zondag vertelde een vrouw mij dat haar dochter 20 jaar was afgedwaald maar nu weer in de kerk kwam. Of dit mijn definitie van afdwalen en thuiskomen is, dan zeg ik misschien neen, maar begreep haar wel. Ze vroeg mij of ik ook wel eens afgedwaald was? Ik gaf haar mijn eerlijkste en meest oprechte antwoord: ”Ik meen dat wij allen elke dag meermalen afdwalen. Laten we ons vooral niets verbeelden….

zaterdag 2 november 2013

Zeuren


“En bij het leger des Heils kan ik ook al niet terecht”, zeurde een verloederde vrouw in haar mobieltje toen ze langs me heen fietste vanmorgen, terwijl een dampende sigaret in haar mondhoek bungelde.

“En hoe is het?” “Niet best mijn benen doe zo’n pijn en ik krijg weinig uitkering meer, als ik daar van mot leven, vreet ik elke dag droog brood.” Het waren wat woorden van een oude man bij de Lidl.

Zomaar wat flarden van gesprekken die aan komen waaien. Hoe het verder afloopt weet je niet, maar je slaat aan het fantaseren. Wat moet die verloederde vrouw bij het leger des heils? Waarvoor kon ze eigenlijk niet terecht? Wilde ze slapen? Is ze uit huis gezet?

En wat heeft die man aan zijn benen? Een ongeluk, spataderen? Hoe en wat zit het met die uitkering dan? Hoe oud is hij eigenlijk?

Is het u wel eens opgevallen dat er mensen zijn die altijd wat te zeuren hebben? Nooit gaat het echt goed met ze. Er is altijd wat! Ik heb het niet zo op dergelijke chronische zemelaars. Je hebt ze ook op geestelijk vlak. Ze zijn altijd teleurgesteld. Ze vinden de kerk altijd falend. De kringen deugen niet, de dienst deugt niet. De voorganger deugt niet. Eigenlijk deugt er niets. De gemeente is te koel. Ze willen een “warme deken gevoel”. Zelf geven ze slechts een koude lappensfeer af die iedereen mijdt als de pest. Ik zeg u, pas op met dergelijke mensen! Ze zuigen je vreugde op en geven niets terug. Het zijn de nemers! Ze roven veel tijd van de kerk en geven er niets voor terug. Ze hangen altijd het slachtoffer uit en de zielenpoot maar parasiteren op de ruggen van de anderen.

dinsdag 29 oktober 2013

Gelukkig zijn


Vandaag nog maar even langs moeder
Ze zit voor de televisie en lacht als ik binnenkom.
Ma: jij bent toch mijn broer?
Nee uw zoon.
Ma: oh ja.
Hoe is het, lekker gegeten daarnet?
Ma: ja hoor, wat voor dag is het?
Dinsdag
Ma: Oh ja, jij bent toch mijn man?
Nee ik ben Peter uw zoon
Ma: Oh ja, wat is het voor dag?
Dinsdag ma
Ma: Oh ja, zeg, waarom ben ik bij je vader weggegaan?
Geen idee
Ma: Heeft hij nu een andere vrouw?
Ja een opblaasbare
Ma: Hahahaha, zeg wat voor dag is het?
Dinsdag
Ma: Oh jij bent toch mijn man?
Nee ik ben uw zoon
Ma: Oh ja.
Wilt u aardbeien met suiker?
Ma: Knikt van ja.

Bent u gelukkig hier?
Ma: Ja hoor…

maandag 28 oktober 2013

De Hanepray


En ma hoe bevalt het in dit nieuwe tehuis?
Ma: Welk nieuw tehuis?
Nou Dit waar u nu zit.
Ma: Is dit nieuw dan?
Weet u niet meer van dat andere in Gouwestein?
Ma: Gouwestein, wat is dat?
Heeft u nog last van die schreeuwende oude vrouw in de kamer hiernaast?
Ma: Schreeuwen? Nooit gehoord!
Wilt u een bakje aardbeien?
Ma: Ja lekker, maar…jij bent toch mijn zoon?
Ja dat ben ik.
Ma: Tjonge, jonge, jonge
Heeft u het naar uw zin hier in de Hanepray?
Ma: Hanepray, wat is dat?
Nou waar u woont.
Ma: Oh dat, ja prima naar mijn zin.
Ma maakt een gelukkige indruk, zit in een splinternieuwe comfortabele stoel voor de televisie en de verpleging is erg lief voor haar. Ik geloof dat ik hier blij van word…

zondag 27 oktober 2013

Snooze


Ik moet mij sterk vergissen als de ontwerpers van de wekker zelf geen langslapers zijn, die nimmer door de onder hunner handen ontworpen creaties gewekt worden. Op elke wekker en ik heb er wat gehad, waar ik
in mijn levensloop gewekt door heb mogen worden, ontbrak namelijk het meest belangrijke. Het interesseert mij namelijk geen bal (lees geen reet) in welke kleur de letters (groen rood, blauw) mij vertellen hoe laat het is. Ook ben ik ongevoelig voor het design. Op stroom of opwindbaar, het zal mij worst wezen. Waar het bij een wekker omgaat is hem, als het helse signaal klinkt om naar je werk te moeten gaan, zo snel mogelijk UIT te krijgen.

Welaan, dat kleine ontbreekt. Bovenop bevindt zich wel vaak een royale knop, maar dat betreft de snooze knop en ik snooze zo weinig. Druk je erop dan stopt het monster wel met het afgeven van ergerlijke piepsignalen, gerinkel, gerammel of wat erger, je valt middenin een sterreclame als je hem op de radiostand hebt staan, maar tien minuten laten begin het opnieuw. Snozen staat voor uitstel van executie en als ik er dan toch aan moet, dan liever gelijk, waarom uitstellen als de pijn ook direct verwerkt kan worden van het ontwaken?

Terug naar de “UIT knop”. Heren (dames mag ook) fabrikanten van de wekker, waarom tart u ontelbare mensen die elke morgen in het stikdonker hun wekkers moeten aftasten naar een ergens aan de zijkant verborgen knopje dat op de tast nagenoeg onvindbaar is? Welk hels gedachtegoed maakt dat u zulks verbergt in een scala van andere pietepeuterige mierenneukerige knopjes, die, mits je je vergist zorgen dat de wekker van alles gaat doen behalve echt uit gaat?

IK WIL EEN WEKKER MET EEN UITKNOP IN HET GROOT BOVENOP! Is dat te veel gevraagd?

vrijdag 25 oktober 2013

Welterusten


Als je om half elf het moede hoofd te rusten hebt neergelegd moet je er weer uit om elf uur omdat je te veel water gedronken hebt. Je ligt nog even naar de hond te luisteren beneden die in zijn dementie heen en weer sloft in de huiskamer
en met regelmaat van de klok met zijn botte hersens tegen de huiskamerdeur bonkt. Net als je meent in te slapen rijden er op de fiets een paar uitgaansjongeren luid pratende voorbij en weer moet je pissen. Opnieuw in bed maar je kunt je draai niet vinden en net als je weg begint te zakken, meent je echtgenote dat het wel aardig is om in haar slaap met haar tenen aan het laken te gaan liggen krabben. Na er een kwartier naar hebben liggen luisteren stap je uit bed en wikkelt een kussensloop om die krabbelteen terwijl zij gewoon door pit.

Eindelijk rust denk je. Dan is het een uur en hoor je de hond janken die zich voor de aardigheid met zijn twee achterpoten in de grote drinkwaterbak blijkt te bevinden. Je sjouwt hem eruit en sloft weer naar boven waar je ontdekt weer te moeten pissen. Waar komt al dat vocht vandaan? Weer tussen de klamme lappen maar de slaap wil niet komen. Dan eindelijk toch val ik in dromenland en duik meteen in een moordlustige droom over een halve flat die ik leeg beuk met een ezels kaak. De nazaten van Hagar zitten en liggen overal in plassen bloed. Maar ik klaag niet want ik slaap. Tot ik wakker schrik omdat de hond zich ditmaal als een volleerde yogaleraar in de pianokruk heeft gedraaid en met twee voorpoten in een spagaat terecht blijkt te zijn gekomen waar het stomme dier niet uit kan. Het is nu bij halfvier en ik schrijf dit stukje maar even terwijl de slierten koorts van de griep nog door mijn lijf razen. Heb de hond naar buiten getrapt in de hoop dat hij niet vast komt te zitten in een of ander object in het donker anders kan ik in de regen daar ook nog aan gaan lopen rukken….

Halfzes: Bonk, bonk, bonk, jank, jank, jank. Ik stap het bed weer uit (Paula slaapt weer door alles tenenkrabbend heen). De hond zit ditmaal tussen de tafel en de stoelen gewikkeld en heeft om het af te maken een dampende hoop zitten draaien.

Ik ruim de boel op en leg het vlees vast uit de koelkast om het straks vast op te zetten. Ikzelf kruip onder de douche en als ik eruit kom, staat de demente teckel met een stuk in zijn bek, gezellig wat voor zich uit te kauwen.
Ik sluit af met een tip. Gezellig, neem een hond, je knapt er helemaal van op!!!
Extra tip: neem een Teckel, succes verzekerd...

Bid voor je vijanden


Een tamelijk lastige kwestie wellicht en toch is dit een geweldig stuk uitdaging om voor mensen die het je moeilijk maken, die je
misschien iets hebben aangedaan, te bidden en hen te zegenen daarmee. Want, wat is het verschil tussen de ongelovigen en u anders? Ook de ongelovigen, wensen hun vrienden en mensen waar ze in goede harmonie mee omgaan het beste toe. Maar God in de hemel laat het regenen en laat de zon schijnen op mensen die Hem eren en op hen die dat (nog) niet doen.
Begin eens met al de vrienden uit het verleden die om de een of andere reden nu uw vriend of vriendin niet meer zijn. Ze hebben misschien iets lelijks gezegd of gedaan. Ze hebben je wellicht teleurgesteld of erger nog. Hoe groot is de overwinning als je ondanks dat toch hen het goede toe blijft bidden? Zegt dat niet 100 maal meer dan uw zondagse gang naar de samenkomst? Is het bidden voor mensen die het je moeilijk maken niet veel meer muziek in de oren van uw Schepper dan het al dan niet op hele noten zingen van de psalmen? Als wij enkel zegenen wie ons zegenen, waarin zijn we dan anders dan de grootste goddelozen?

woensdag 23 oktober 2013

Opdat uw jeugd zich vernieuwen zal als die van een Arend


Een van de dingen die wij nodig hebben is vernieuwing. In de eerste plaats in ons innerlijk. Niets is zo dodelijk voor ons geestelijk leven als gezapigheid, traditie en gewoonte. Toch dobberen velen van ons wat rond in de zee
der genade zonder de sturing van een stuk gezonde vernieuwing. Het resultaat is dat er wel gevaren wordt, doch er is weinig sprake van een echte koers.

Precies als wij in ons leven regelmatig de batterij moeten opladen en er voor kiezen naar bed te gaan om zulks in een gezonde rust te hervinden, zo moeten wij ook de tijd nemen om onze ogen te sluiten en diep naar binnen te kijken. Hoe staat het er voor met onze nieuwe mens? Wordt hij nog voldoende gevoed? Is er sprake van een stukje opwassen in Christus of is hij na al die jaren nog steeds op het niveau van een baby gebleven?

Denk nou niet dat uw intellect zorg draagt voor opwassen en vernieuwen in geloof. Ook uw vermogen of economische status dragen geen enkele steen bij. U afkomst of uw nette kledij en uw statige houding, neen zelfs al doen we een zwart pakje aan of een hoedje op. Het is allemaal buitenkant maar hoe zit het diep van binnen? Is er nog sprake van die sprankelde eerste liefde of is het toch tot gezapigheid, traditie en gewoonte verworden, dat geloofsleven van ons?

Gouwestein blundert weer


Ruim een maand na het vertrek van moeder uit huize Gouwestein plotseling een brief van Pothoff.
Of wij kinderen nog van plan waren het vinyl dat
op de kamer van mijn moeder gelijmd zit te verwijderen. Zo niet dan zou het op onze kosten gedaan worden door een bedrijf.

Dat is apart omdat wij voordat moeder verhuisde een schrijven kregen waar met nadruk in stond dat wij de gordijnen en het vinyl moesten laten liggen (hangen) omdat deze in de kleuren van het desbetreffende tehuis getint zijn. Ze behoorden toe aan het tehuis, aldus Gouwestein. Moeder moest wel binnen drie dagen weg zijn, de kamer schoon opgeleverd want de nieuwe bewoner stond al te trappelen om erin te kunnen en wat blijkt nu? Zoveel haast wij moesten maken om moeder te verkassen met haar boedeltje, zo relaxt, gaat men zelf met de lege kamer om. Na een maand in het geheel geen nieuwe huurder of huurster die al dan niet staat te trappelen enkel de zoveelste blunder van het tehuis. Gelukkig hebben wij de brief nog waar met vette letters in staat dat wij van de gordijnen en het vinyl af moesten blijven!

Laten we hopen dat dit de laatste der vreemde misverstanden en blunders is die het tehuis meent te kunnen maken….

maandag 21 oktober 2013

Beetje hel


“Zuster, zuster”, schreeuwde het volslagen demente wijfje dat naast mijn moeder woont in het verpleeghuis. Mijn moeder zat beneden in de eetzaal en at, maar niet met smaak. Trossen bejaarden zaten aan de tafels
en keken naar het voedsel op hun bordjes. Sommigen roerde er wat in, anderen aten met of zonder smaak en weer anderen trokken een gezicht of er een tapir op hun bordje had gebraakt. Ik liet moeder alleen om te eten en liep nu op de afdeling waar ze haar kamer heeft. “ZUSSSSSTERRRRRRR!” Klonk het over de hele afdeling. Ik keek om de hoek en zag haar nergens. “ZUSSSSSSSSTEEEERRRR!” Kwam het in fase 9 op de schaal van richter tot me. Ze zat op de wc en wilde er blijkbaar af. Maar de zusters negeerden haar. Ze heeft haar buien, hadden ze me al eens duidelijk gemaakt. Ik stapte in de lift en hoorde het:”ZUSSTERRRRRR”, nu langzaam wegsterven. De deuren zoefden open en een oude man op een brancard met wijd geopende ogen alsof hij iets vreselijks aanschouwde en met de tong als een varkenshaasje uit de mond, werd er in gereden.

Een klein beetje de hel, toch wel.

zaterdag 19 oktober 2013

Ware aanbidding


Ik zag een man met één been en een baard die in een tot op de draad versleten jas lofliederen zong tot
eer van Gods naam. Hij viel me op omdat de meeste mensen die met twee benen ter kerke gaan zo weinig op de straat een lied tot eer van Gods naam zingen. De mensen op straat vonden hem gek en liepen met een grote boog om hem heen. Wie doet dat nou, midden op straat hardop met één been in een smerige oude jas psalmen zingen? God aanbidden, dat weet toch iedereen, dat doe je in de kerk, in stilte en zingen doe je gezamenlijk bij de klanken van het orgel. God aanbidden dat doe je op zondagmorgen als je in nette kleding naar de samenkomst gaat. Als je voor de honderdduizendste keer naast je zwijgende buurman zit en je zoveelste pepermunt weg sabbelt om de preek wat smaak te geven. God aanbidden dan doe je netjes geschoren, je haren gekamd en je tanden gepoetst. God aanbidden doe je in het verborgene, netjes binnen de vier muren van het kerkgebouw. Zulke aanbidders zoekt God.
Tot zondag beste broeders en zusters, dan gaan we weer fijn in onze nette kleren zwijgend naast elkaar zitten en verlaten de dienst met een al dan niet hartelijk:” Een goede zondag toegewenst.” Want zo hoort ware aanbidding! Wat kijk ik uit naar de hemel die een soort kerkdienst zal zijn vol nette aangepaste mensen, die zwijgend naast elkaar pepermunt eten en luisteren naar de grote Dominee! U ook?

donderdag 17 oktober 2013

Een mooi plekje bij het raam


Dat is wat veel mensen de Here God geven. Alsof God een oude man betreft die een beetje meesmoedig uit het raam van hun leven kan
meekijken en daar waar nodig is wat kan roepen ter correctie. Ik denk dat dit iets is wat ik nogal eens proef in de kerken. Er zijn veel mensen die er in en ook weer uitgaan zonder werkelijke levensverandering. Ze komen naar de kerk omdat hun ouders dat ook deden. Of omdat het netjes staat naar de kerk te gaan. Of om ergens bij te horen. Of…

Doch God wil niet een beetje meekijken uit uw levensvenster, Hij wil de stuurman van uw levensboot zijn. Voor minder doet Hij het echt niet. Hij gaf Zijn Zoon voor u. Hij openbaart daarmee de hemel en wat belangrijker is, ons zicht op hoe daar te komen. Gods horizon voor u is onbeperkt en houdt nimmer op zich uit te strekken tot in alle heerlijkheden.

Toe, haal Hem bij uw levensvenster vandaan en bid dat Hij achter het stuurwiel van uw leven plaatsneemt. Pas dan zet u koers naar het paradijs….

woensdag 16 oktober 2013

Nadenken over God


Weet niet hoe dat u vergaat, maar vaak lig ik in bed na te denken over de grootheid van onze Schepper. Veel mensen die niet in God geloven menen dat ze iets zinnigs kunnen opmerken als het gaat over het wezen van God.
Ze hebben hun mond vol over wat ze allemaal anders zouden willen zien als er al een God bestaan zou. Komen met de eeuwige dooddoeners over ziekte, lijden en dood.

Maar vraag zo iemand eens een appel te maken of een nieuwe kleur te bedenken en je zult ontdekken dat men dan met de mond slechts vol tanden staat. De grotere wonderen zoals het creëren van tijd en ruimte, wil ik dan niet eens benoemen. Nog los van het gegeven dat oneindigheid geen begin en geen einde heeft. Die gaat altijd maar door. Binnen de eeuwigheid bestaat geen tijd.

Er is een kinderlijk denken en vertrouwen voor nodig om te beseffen dat God ons aller boven de pet gaat. Zelfs de grootste denkers van deze tijd hebben maar al te vaak niet door dat de Heer van ons allen Zich niet laat beredeneren. Hij is een God die boven alles is. En toch kwam Hij heel gewoon, de Zoon van God als Mensenzoon. Jezus wil niet beredeneerd worden, doch zoekt ons vertrouwen. Zullen we Hem gewoon maar volgen zonder te veel vragen te stellen? Want voor elk antwoord komen maar al te snel ontelbaar veel nieuwe vragen terug. Vertrouwen, daar komt het op aan. Vertrouwen vraagt niet waarom, maar waartoe? Jezus ging naar het kruis, tot hoever ga jij met Hem mee?

vrijdag 11 oktober 2013

Iedereen wil zegenen, maar niemand wil lijden

Toen wij nog in de meer charismatische richting samenkwamen was het de gewoonte dat men elkander aldaar ging
zegenen, al dan niet onder het opleggen van handen. Niets is meer ondoordacht dat zulke acties, want als we nu heus menen dat zoiets ook maar enige positieve vorm van uitwerking heeft, zijn we terug bij af gezakt en weer in het katholieke denken met al haar relieken en “heilige” sacramenten. Ondanks ik geloof in de leer van het opleggen der handen en de daar aan vast gekoppelde zegen, moeten we in deze wel de Bijbelse lijn volgen welke leert dat het onweersprekelijk is dat het mindere altijd door het meerdere gezegend wordt. Wat dat wil zeggen mag je zelf onderzoeken. Wat mij opviel is dat veel van die zegenende handen plotseling wegvallen als er lijden in het leven komt. Er is een denken dat een waar kind van God een soort supermens is, die alles voor de wind gaat, nooit ziek kan worden, heel gezond oud, al zijn tanden en kiezen behoudt, ogen heeft die zelfs op honderdjarige leeftijd nog scherp blijven zien, kinderen krijgt die God lovende op de heerbaan blijven wandelen en zelfs winden laten zonder geur.

Het spijt me mensen maar de Here Jezus zegende u en mij het allermeeste toen Hij door het diepste dal van lijden ging. Denk nou niet als hierboven geschreven dat God u als een troeteldier zal behandelen op het moment dat u die doorboorde hand van de Zoon mag vastgrijpen. Dan begint het zegenen, maar kijk nou niet te vreemd op dat daarmee ook het lijden pas goed begint….

Houden wij in dit alles wel vast dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegenover de heerlijkheid die ooit komen zal!