zaterdag 28 februari 2015

Stoven en sudderen

Ik vond in de Kringloopwinkel een oude stoof.
Een houten kistje met gaten
aan de bovenzijde, of in dit geval een marmeren plaatje en opening aan de voorzijde. Hierin werd een komfoortje (een stenen kommetje) met gloeiende kooltjes geplaatst.
Het diende om 's winters de voeten te verwarmen tijdens de kerkdiensten. Voor een warme stoof werd stovengeld betaald. De dames deden dan die lange rok over het stoofje en de warmte steeg op en, nu ja, de boel werd op deze wijze op redel...
ijke temperatuur gehouden.
De armen hadden dit niet, en ook geen vaste betaalde plaats in de kerk. Nu nog kun je in veel kerken zien dat kerkbanken ooit betaalde zitplaatsen waren aan een nummer of de aanduiding dat het een privébank is/was. Daar kijken wij in onze tijd van: we zijn allemaal gelijk, vreemd van op, maar toen waren de dokter, de notaris, de dominee en andere notabelen, nog mensen waar jij je pet voor moest afnemen.
Wij leven in een tijd dat respect redelijk afgesleten is, en of dat enkel winst is, durf ik te betwijfelen.
Voorin menige kerk, brandde onder de preekstoel (bij sommige kerken nog steeds) een lampje en dat doofde een paar minuten voor de dienst begon, en dan pas konden niet leden/ gasten, een plekje zoeken.
Niet erg gastvrij, zoveel is zeker.
Gelukkig is het in veel kerken nu geheel anders en is er voor iedereen plaats. Geen lampje meer in de meeste kerken. Hoewel in de Sint-Jan in Gouda die stoven van mij wel weer aan mogen. Maar ja, welke vrouw draagt nog een lange rok? En een spijkerbroek krijg je niet over die stoof heen. Eigen schuld!

woensdag 25 februari 2015

dinsdag 24 februari 2015

Verwondering


Bestaat dat eigenlijk nog wel? We leven in een tijd waarin de ontwikkelingen zo snel gaan dat je het nauwelijks bij kan houden en al snel nergens meer over verwonderd bent. De maan was ooit ver weg,
maar de mens liep er op. De zon is nog veel verder, maar wellicht braden ze er over een jaar of wat de eerste hamburgers, weet ik veel!

De moderne kunst is wel iets waar ik mij over verwonderen kan omdat ik er meestal geen bliksem aan vind. Dat zeg je beter niet in het openbaar want velen zien in Mondriaan een groot meester terwijl ik die afbeeldingen al maakte op de kleuterschool. Gezien worden, bewonderd worden, het is alles vaak een kwestie van tijd en geluk. Veel mensen zingen beter dan wat de moderne popmuzikanten aan geluid produceren, maar zullen het nimmer bereiken. De hoge ladder van de roem. De prediker zei het al dat niet altijd de besten de wedstrijd zullen winnen en het is waar.

Waar ik mij wel over verwonderde is het mooie schilderij dat u absoluut in de Sint-Janskerk eens moet bekijken. Als u over de juiste smaak beschikt althans. Want ik beschouw dit als ware kunst waar het meeste moderne bij verbleekt tot gemodder.

Onthulling schilderij Hendrick van Vliet

De Australische ambassadeur mr. Neil Mules heeft vorige week officieel de ‘remake’ onthuld van het schilderij van Hendrick van Vliet uit 1662. Deze schilder heeft het eerste interieurschilderij van de Sint Jan in Gouda gemaakt. Aangezien aankoop of bruikleen te duur is, heeft de Goudse kunstenaar Jos van der Biezen een ‘remake’ geschilderd dat zo exact mogelijk en op ware grootte het kunstwerk van Van Vliet evenaart. Dit gebeurde na een uitgebreide fotosessie van dit werk.

Zwanen

Witte zwanen, zwarte zwanen!
Wie gaat er mee naar engelland varen?
Engelland is gesloten
De sleutel is gebroken
Is er dan geen timmerman
Die de sleutel maken kan?
Laat doorgaan
Laat doorgaan
Wie achter is moet voorgaan!
Dit liedje gaat oorspronkelijk over een persoon

Witte zwanen, zwarte zwanen!
Het maakt niet uit wat de kleur van je huid is.
Wie gaat er mee naar engelland varen?
Naar de hemel, het land der engelen
Engelland is gesloten
De sleutel is gebroken
De hemel is door de zonde ontoegankelijk geworden.
Is er dan geen timmerman
Die de sleutel maken kan?
De timmerman is Jezus (zoon van timmerman Josef) zou Hij het misschien.....

Servicedesk nabestaanden postbank

Pa overleed 9 December 2014, inmiddels gaan we richting de drie maanden en hoe staan de bankzaken er nu eigenlijk voor? Naast
de onnoemelijke hoeveelheid werk die op je afkomt als zoon, is er de lastigste klus om bankzaken, want die gaan nu eenmaal door, voor de overledene af te wikkelen.

Allereerst niets dan lof voor het postbankkantoor in Gouda. Die mensen helpen je echt goed, enkel stuiten ook zij op blijkbaar stugge logge lichamen die op het reusachtige hoofdkantoor, als ...amechtige walvissen ronddobberen zonder iets in beweging te zetten.
Eerst moet je hemel en aarde bewegen en 30 telefoontjes plegen naar deze zogenaamde servicedesk nabestaanden, dan wil men de benodigde papieren niet toesturen en als je uiteindelijk gaat dreigen met de consumentenbond, sturen ze de papieren wel, maar niet compleet, waardoor je na 8 weken nog altijd de hete adem van de schuldeisers in je vege nek voelt. Want het gas en licht, de huur, de verzekeringen, de lasten etc, ze gaan gewoon door, overleden of niet, eigen schuld, had je maar moeten blijven leven!

 Dan is het eindelijk zover en kan je de zaken beheren en ja hoor, weer twee weken later valt er een boekje op de mat waarin jij als zoon kunt gaan overmaken naar de schuldeisers. Maar nog altijd geen enkel bankafschrift al ruim 10 weken niet. Dus weer naar het kantoor in Gouda waar men je keurig te woord staat en alles heus naar wensen van de amechtige dobberende walvissen op het hoofdkantoor aanvraagt en dat jij graag (tegen betaling want enkel een wind mag je gratis laten) elke week een afschrift ontvangt maar......weer drie weken later nog altijd niets, noppes, geen bal. Je tast dus volkomen in het duister of betalingen worden gedaan etc.
Sorry, maar de traagheid en het ontbreken van een klein beetje echte service is ronduit slecht van het hoofdkantoor van de postbank. 


Ik snap nu pas waarom het servicedesk nabestaanden heet. Volgens mij word je gewoon doorverbonden met personages die zo weinig hersenactiviteit hebben dat ze wel "bestaan", maar pas "na" (sluitingstijd van het kantoor)...Dan ontwaken ze uit hun roes en vangen aan met leven. Doch de volgende morgen van 9.00 tot 17.00 is het weer ronddobberen in de poel van het nabestaan, wie dan leeft wie dan zorgt.

zondag 22 februari 2015

Acht manieren om in de hemel te komen

Yoga beoefenaars zeggen “Ga iedere dag wat langer op je pan staan totdat je innerlijke mens vanuit je navel naar de pijnappel klier is gezakt”. Je zal hierdoor een hemelse ervaring hebben.
Hare chrisna zegt:” Roep mijn naam net zolang aan
totdat je er zat van wordt. Na verscheidene miljoenen keren mijn naam te hebben uitgesproken, word je aan je pluk haar (vandaar die staartjes bij die gasten)de hemel ingetrokken.” Alleen jammer voor diegene die vroegtijdig kaal is. Tip van de schrijver; “Misschien biedt een gootsteen ontstopper uitkomst. Je weet wel zo’n grote zuignap”.
Dokter Birth zegt;Vertrouw op je eigen lichaam, vertrouw op de nieuwe gepotensieerde inleg zolen met acupunctuur effect.”Het resultaat is een hemels gevoel .(kassa ping).
Jehova’s getuigen zeggen:” Er zijn er maar 144000 die (voorlopig)gaan hemelen.” (uiteraard Jehova’s getuigen). Dit getal is volgens hen al voltooid, wat wil zeggen: wij zijn de sigaar.
New Age leert: Alle wegen leiden naar de hemel , het maakt niet uit waar je in gelooft, zolang je maar wat gelooft. Het maakt ook niet uit welke weg je bewandelt, zolang je maar ergens wandelt.(noot van de schrijver)” Probeer dit principe eens uit met geld storten ; ik bedoel, het maakt niet uit op welke rekening je het stort, het komt toch wel bij jou; probeer rek nr 507028104 t.n.v P de Mooij. Dank u.
Reincarnatie leert: Je moet steeds opnieuw sterven en geboren worden, net zolang tot je volmaakt bent. Doe je slechte dingen in het leven dan zal je na je dood opnieuw op aarde komen als een pissebed. Doe je daarentegen goede dingen, dan heb je kans in een vorstenhuis geboren te worden. Op deze wijze reincarneer je op een gegeven moment het volmaakte(hemelse)binnen.(noot v.d schrijver) Als dit waar is, zou de aarde nu alleen nog maar bevolkt worden door pissebedden.
De evolutietheorie leert ;Er is geen hemel, je bed overgrootvader was een snotje in de wereldzee en je overgrootvader zat behaard in een boom een banaan op te peuzelen.Waarschijnlijk groeien(evolueren)er ooit twee vleugels op je rug en kan je op die manier toch nog spreken van het gaan naar (vliegen door) de hemel.
De Here Jezus zegt:” De hemel bestaat werkelijk. Het is een plaats die men mag binnengaan enkel en alleen door geloof in Mij. Geen mens is in staat om zijn eigen toegangskaartje voor de hemel te verdienen door goede daden, simpelweg omdat de mens naast misschien goede ook vele slechte dingen doet. Omdat ik van de mens houd met een onuitspreekbare liefde, heb Ik voor ieder mens de straf voor zijn fouten gedragen.Vele jaren geleden ben Ik op de aarde geweest en heb er geleefd als mens alleen” Ik “zondigde niet. Volgens Mijn eigen grote voornemen, heb Ik alle fouten die de mensheid ooit heeft begaan en nog zal begaan, op mij genomen en ermee afgerekend door te sterven aan de meest afschuwelijke dood die er maar is.””Je kent die afbeeldingen vast wel van Mij aan het kruis ””Maar denk nou niet dat Ik gestorven ben door die grote spijkers in Mijn handen of voeten.””Ook was de kroon van scherpe doornen op Mijn hoofd niet de oorzaak van Mijn dood.””Zelfs de zware pijnlijke geseling die men Mij gaf was niet de oorzaak van Mijn sterven.””Het was Mijn liefde voor jou die mij naar adem deed snakken, die mij van dorst liet huilen en Mij uiteindelijk liet sterven aan een gebroken hart.” Zo:” Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal je rust geven.””Maar niet alleen rust ook kracht, vrede, liefde, blijdschap en genezing zullen je deel zijn.””Het leven op aarde is geen speeltuin; het heeft een duidelijk doel: dat doel is het vinden van Mij.””Ik hoop dat jij je wilt laten vinden, dan zullen wij nu hand in hand door alle moeite van het leven gaan.””Maar straks samen de onuitsprekelijk schoonheid van de hemel genieten.”

Kleine gaatjes

Als ik de hoge heren fabrikanten eens een gouden tip mag geven dan is het deze: Maak zaken die er toedoen, duidelijk zichtbaar!

We hebben het dan bijvoorbeeld over het gaatje in het flesje van een duurder merk eau de toilette. De meeste mannen boven de 50 jaar hebben geld om dat te kopen enkel missen ze wat scherpte in de oogbollen en spuiten op de gok dat goedje op. Het piepkleine gaatje waar die rommel uitkomt is zonder leesbril niet traceerbaar dus ik zeg bewust op de gok en meestal eindigt het geurtje op in je oog.
Gewoon een duidelijk wit of zwart uitstulpseltje zou een zegen zijn. Dat mag je toch verwachten van een geurtje boven de 50 euri?
Neem de duurdere fotocamera's vol extra's, allemaal prachtig. Maar probeer jij nu eens het gaatje te vinden in het halfschemer waar de draadontspanner in moet! Je moet echt een loep ter hand nemen om zulks te ontdekken achter dat handige zwarte klepje. Meestal sta je dus maar wat te steken in het duister wat gevoelens oproept die geraken aan een eerste liefde waar het niets mee werd.
Gewoon een witte stip, op die plek waar het gaatje zich bevindt, en alle problemen zijn opgelost.
Wie het vatte die vatte het en die niet, wel die is dan duidelijk te jong en heeft nog goede ogen. Ik spreek jullie later wel

zaterdag 21 februari 2015

Strings

Persoonlijk heb ik niet zoveel met ringen en nog minder met stringen want ik kan me niet voorstellen dat zo'n veter tussen
je billen nu echt lekker zit. Voor het echte lekker zittende werk zal je toch heus zo'n degelijke ouderwetse tent aanmoeten die mijn moeder al droeg. Goed, het is een stuk minder zinnenprikkelend, maar ik moet mij sterk vergissen als je er, als het om blaasontstekingen gaat, een stuk minder last van hebt. Doch de string verwijst gelukkig ook naar de snaren van instrumenten en daar krijg ik het, mits goed in beweging gebracht, dan weer koud van. Ik houd derhalve ook meer van een piano dan een orgel.
In de bijbel komen ook veel snaar en blaasinstrumenten aan bod, maar nimmer een orgel en al helemaal geen kerkorgel. Te zeggen dat je het eigenlijk geen fijn geluid vindt, wat dit instrument ten gehore brengt wordt door velen toch als een gebrek aan de juiste smaak en wat erger, gewogen op de weegschaal van de geestelijkheid gewogen. En te licht bevonden. Zoveel is zeker.
Ik vind het maar een droefgeestig geluid dat wordt voortgebracht uit al die pijpen, en het zal mij dan ook niet verbazen dat er in de hemel geen orgels bestaan.
We zullen zien...

vrijdag 20 februari 2015

Kaartspel


Je trekt je sokken weer aan, je hemd, je broek, je hebt het kunstje al ontelbaar veel keer verricht, je taken wachten,
het ritme van de dag vangt weer aan, na een nacht vol kunst en vliegwerk. Als je tenminste kunt dromen.

Het leven gelijkt soms een kaartspel waarvan niemand de uitkomst kent. Je probeert het spel te manipuleren met de middelen en de kennis die je hebt, maar toch lijkt het onwillekeurig uit te pakken.  Je lieve buurmeisje van net acht jaar overlijdt aan een gruwelijke ziekte en in Oostenrijk worden kampbeulen ontdekt die inmiddels de 90 jaar glansrijk voorbij zijn gestreefd, terwijl de vette spijze der aarde nog aan hun mondhoeken kleeft.

Loont goedheid op deze aarde eigenlijk wel? Zo ja, vanwaar komt dan de voorspoed der intens slechte mensen, van de kampbeulen, de mensen die andere pijnigen?

Het leven lijkt heel vaak een tamelijk oneerlijk spel zonder universele spelregels. De slechten lijken beloont te worden, de “goeden” gestraft. Een vreemde zaak waar zelfs de wijste mens op aarde al over tobde.

Koning Salomo, begreep het ook al niet toen hij schreef: Er gebeurt iets vreemds hier op aarde; het schijnt dat sommige goede mensen behandeld worden alsof zij goddeloos zijn en sommige goddeloze mensen alsof zij goed zijn. Een verwarrende zaak, die mij niet juist lijkt.

Ik besloot toen mijn tijd op een plezierige manier te gaan besteden, want ik voelde dat op aarde niets beter was dan dat een mens genoot van eten en drinken. (tot zover Salomo)

Vanavond dus patatten, Hamburgers met gebakken uitje, een fikse bak roomijs met slagroom en vanavond appeltaart bij de koffie en voor het slapen gaan een verse fles Ouzo 40% gekocht…..

donderdag 19 februari 2015

De beer is los


Vandaag de sleutel ingeleverd van pa’s en ook een beetje ons huis. Ik bedoel dat wij er allemaal geboren zijn op Astrid na, die was er al toen pa en ma het huis betrokken. Het is gek maar het blijft tot in lengte van dagen ook jouw huis. Af en toe doemt het op in je dromen en ben je weer het joch dat van de leuning gleed om onderaan in een pijnlijke positie te eindigen met je noten tegen de paal.

Hoeveel keer zal pa mopperend de trap op zijn gestrompeld? Hoeveel keer boos en vol bitterheid de slaap hebben gezocht om te vergeten, wat nooit lukte. Hij bleef de man die door moeder verlaten was en de klok van zijn leven werd stilgezet op zijn veertigste levensjaar.

Een man niet meer in staat zijn leven op te pakken en uit de toekomst toch weer iets moois te distilleren. Hij wilde niemand zien, nou ja, hij wilde wel als je aan zijn voorwaarden voldeed die nimmer haalbaar waren want ons leven ging wel door. Je kunt als kind niet stil blijven staan, zelfs niet bij iemand die door de drank en verbittering bevroren is geraakt in de tijd.

Pa’s nieuwe liefdes hielden het nooit lang uit. Ook hun voetsporen zijn ergens verstoft aanwezig op deze trap. Bea, Anne, Tonnie, Gerrie.

Pa is niet meer, of niet meer hier. Waar wel? Geen idee! Je hoopt in ieder geval dat hij gevonden heeft wat hij hier op dezer aardkloot niet meer kon vinden. Een beetje rust en wat geluk. Wij hadden het hem op aarde zo gaarne geschonken maar zijn eisen waren te onmogelijk.

Nu wordt het huis verkocht en lopen straks verse voeten en misschien voetjes de trap op en neer die ons kinderen de rest van het leven na zal spoken.

Je wenst ze het beste toe en hoopt dat er nooit scheidingen meer zullen zijn aan de woudstraat 36 in Gouda. Heel soms zijn ze terecht, maar altijd verleggen ze slechts de problemen naar de kinderen die de hoge prijs mogen betalen.

Nooit een thuis meer hebben. Nooit een vader en moeder samen om op terug te vallen. Nooit een thuisgevoel. Nooit met het gezin wat vieren. Geen kerst, geen sinterklaasfeest zelfs geen “mooi eind”, altijd een etterende wond die zelfs de tijd zo slecht helen kan.

Soms vraag je je hardop af of het leven wel echt is? Of wij niet slechts stof zijn. Kleine atomen die drijven in de dikke darm van een slechtgehumeurde beer die straks met een harde knetterwind een einde zal maken aan al het gedonder in de glazen.

Gekheid natuurlijk.

Ontferm U Heer, soms weet ik het niet meer.
Sorry God

woensdag 18 februari 2015

Gelukkig zijn

Eigenlijk zoekt en tast de hele mensheid naar wat geluk. Of je het nu meent te moeten vinden in je relatie, je werk,
je hobby, je vrijetijd, je extreme overtuigingen, je sport of in je kinderen etc. Gelukkig zijn, dat willen we toch allemaal!
Toch blijkt er een probleempje met het grijpen van het geluk. Altijd als je denkt: nu heb ik het, valt het toch bij nader beschouwen vies tegen.
Die lieve mooie man, blijkt een te veel biertjes drinkende onderuitgezakte, winden producere
nde smeerlap te zijn, die na een aantal jaren huwelijk weinig trekken meer vertoont van de romanticus waar je ooit op viel. Die mooie vrouw een zeurende, uit haar voegen gegroeide madame geworden, die bovendien tijdens het kussen nogal onfris uit haar mond ruikt.
Geluk blijkt lastig grijpbaar. Er zijn christelijke groeperingen die menen dat het kennen van de Here Jezus gelukkig zal maken zonder grenzen.
Hoewel ik meen dat het besef dat geen ziekte, lijden nog dood, straks in het hiernamaals uw deel kan zijn, een zeker geluk kan schenken, heeft het toch meer te maken met wat komen gaat.
In het hiernumaals wordt door iedereen geleden. Er worden heus niet minder gaatjes in je kiezen gevuld zodra je christen wordt.
Maar het mag gezegd: er gaat van de overtuiging dat het geluk straks komen zal wel een enorme stimulans uit.
De hoop dat het toch ooit komen gaat (al is het na je dood) is een basisvreugde waar je de rest van je leven als een schipbreukeling op de woeste zee van het leven op kan drijven.
Geluk is voor mij een beetje als deze foto die ik in Gouda maakte bij een winkeltje.
Iedereen mag proberen de winkel van het geluk binnen te gaan maar...soms (lees altijd) klemt de deur.
Maar probeer het gerust.

zondag 15 februari 2015

Armoede

Vroeger werd met het echte drukwerk geen probleem gemaakt. Men plaatste
het kleinste kamertje, en ik zeg met recht klein kamertje, want bij elke beweging stootte de gebruiker wel een lichaamsdeel, naast de keuken. Aldaar ontstane dampen vermengden zich met peteroliewalmen welke aan het éénpittertje ontstegen en gingen over in een braak verwekkende symbiose. Je veegde je kont af met een oude krant waardoor je in spiegelbeeld drie dagen nadien op onze bleke kinderkontjes nog kon lezen dat de Bona in de aanbieding was bij Schuttelaar (een der eerste grootgrutters). Ik zeg bewust drie dagen want verschonen deden wij in die dagen een keer per week, dan gingen we het lauwwarme sop in en werden in een wastobbe middels een ruwharige borstel net zo lang geschrobd tot er geen vel meer over was. Een klodder groene zeep in je haren nam het luizengespuis voor een groot deel voor haar rekening en als dat niet hielp, ging er een scheut peterolie aan vooraf.
We aten paardenlappen waar nu zoveel om te doen is en toe aardappelen met melk.
We sliepen onder paardendekens op kamertjes gescheiden door betingel zodat wij met enige rekenkracht precies konden narekenen hoe lang het weer ging duren eer er een nieuw broertje of zusje kwam want gehorig was het welzeker.
We hadden geen tv in den beginne enkel een oude grijze bandrecorder die middels twee spoelen eigen gemaakte opnames ten gehore bracht van wat wij als kinderen er zoal op meende te moeten zetten.
Moeder deed haar was in een grommende witte trommel met wringer die de naam snelwasser droeg. Drogen gebeurde buiten en als het vroor kon je het jaeger ondergoed rechtop in de buurt van de kolenkachel zetten die gore dampen de kamer injoeg bij een verkeerde trek.
Was dat nu armoede? Ik dacht van niet, de meeste mensen leefden zo.
Laatst hoorde ik een vrouw tegen een andere zeggen: “En die buurtjes van mij zijn arm meid, ze hebben niet eens een auto en ze kijken nog naar een oude dikke kleurentelevisie. Zielig he?
Soms, ik zeg soms bekruipt mij wel eens het idee, dat armoede een maatstaf is die hoognodig geijkt moet worden.

Gezocht: Zondebok.


We hebben hem allemaal nodig, dacht ik. Denk nu niet dat het u anders vergaat. U, jij, hij, zij, wij allemaal, hebben iemand nodig om de schuld te geven van dingen die wij (ook) fout doen.
Het komt ons slecht uit de keelholte dat:" ik was fout."
We wijzen liever van ons af, of erger, we trappen van ons af. Zo dat lucht op!...

We rakelen gaarne de fouten van anderen op, net zolang tot we het idee hebben dat de onze daarmee wel afgedekt zijn.
Ik doe dat ook. In geuren en kleuren ophalen wat iemand zo allemaal mis deed, heerlijk is dat! Ik kan er echt voor gaan zitten. Goed glas wijn en een sigaar erbij en dan maar lekker wijzen.
Gek is enkel wel dat na zo'n spreekwaterval aan fouten van een ander te hebben laten vloeien, je langzaam maar zeker toch nattigheid voelt.
Alsof je een luier hebt vol zitten blazen tussen het wijzen naar die ander door.
Ergens komt er een gevoel van onbehagen over je, een sterke indruk dat je nou wel lekker naar die ander zit te wijzen, maar diep van binnen uit het zelfde hout gesneden bent.
Adam wees naar Eva, Eva naar de slang en de slang naar de Schepper. Laten we Hem de schuld geven, laten we Hem tot zondebok maken, laat Hij het zelf maar opknappen.
Vreemd genoeg is dit de kern van het evangelie. Dwazer kan niet.

vrijdag 13 februari 2015

Engelen en kleine piemelkes

Waarom worden engelen vaak afgebeeld als mollige jongens met een klein piemelje? Het valt mij immer op dat ze
daarbij naakt zijn en meestal een Germaans uiterlijk bezitten. Blonde haren, blauwe ogen met vleugeltjes zo klein dat je er geen kip mee het zwerk in kan krijgen.
Het zal allemaal wel aan mij liggen, maar ik meen dat bijbels gezien engelen tot een geheel andere orde behoren dan die te dikke Rubens mannekes met klein piemeltje.
Is het voor een engel eigenlijk wel nodi
g dat geslachtsdeeltje? Ook dat heeft dacht ik weinig bijbelse gronden.
Het zal wel weer te maken hebben met het ver romantiseren van de waarheid waar de mens nogal sterk in is.
Net als de meeste afbeeldingen van Adam en Eva. Hebben veel mensen dan in het geheel geen kennis van de bijbel en de anatomie van de mens? Let maar eens op hoe dikwijls kunstenaars aan deze twee eerste mensen een navel boetseren.
Maar die hadden ze volgens mij niet hoor. Meen dat dit nog altijd te maken heeft met de geboorte uit de moeder.

donderdag 12 februari 2015

Christelijke baarden


Baarden zitten al jaren en jaren in de christelijke ban. Op de reformatorisch scholen was een leerkracht met een baard bijna ondenkbaar.
Binnen deze stroming zien we in de kerken ook zeer zelden een man met een baard. Bij een vrouw, als uiting van pure soberheid en de juiste levenshouding, wil er nog wel eens gevonden worden, zo'n vlassig baardje.
Vreemd als je bedenkt dat in veel geloven de baard juist wel op waarde wordt geschat. Denk naast het Jodendom...
ook aan de Islam of de Amishe groeperingen.
De Zoon van God draagt ook een baard. Hoewel, als ik veel mensen vraag waar dat staat in de bijbel, blijven ze mij het antwoord schuldig. Toch staat het er heus.

Enfin, baarden zitten in de christelijke ban, ze zijn in onze kerken sterk in de minderheid. De christelijke man is zo gladgeschoren als babybilletjes.
Je vraagt je af of Jezus zelf wel naar binnen mag met baard in sommige kerken?
"Oh nee Here, ga u eerst maar Schere."
Zou de vergulde hand in handen zijn van de zwaardere kerken? Dat hij eigenlijk: de Zware hand, zou moeten heten. Of is dat te bijdehand?

woensdag 11 februari 2015

De kracht van muziek

De eerste singeltjes mocht ik draaien op de oude pickup van mijn zus. Daar raakte ik als kind voor het eerst in contact met het medium
muziek. Net als de rest van mijn generatie, meen ook ik dat de beste muziek gemaakt werd in de tijd toen ik heel jong was. Zo hoort dat ook, dacht ik.
Ik vond in de kast de oude koffergrammofoon van mijn vrouw en ontdekte dat haar muzikale voorkeer beslist de mijne niet is. Maar het leverde wel een leuke foto op.

Ik hoorde van een soldaat die goed piano kon spelen en in de kerk op het orgel op zondag. Zijn officier liet hem bij zich komen om op zijn feestje de muzikale begeleiding voor zijn rekening te nemen. Eigenlijk wilde hij niet omdat hij wist dat het soort feestjes van zijn officier er nogal goddeloos aan toegingen, maar orders zijn orders.
Zo hij speelde die avond en er werd gedanst, gedronken en wat met drugs gestoeid.
Later op de avond besloot hij aanbiddingsliederen ten gehore te brengen, die hij normaliter slechts in de kerk speelde.
Hij lachte zich een kreuk toen hij de menigte zag dansen op": Dit is de dag die de Heer ons geeft."
Nog later op de avond schakelde hij over op aanbiddingsmuziek en op datzelfde ogenblik veranderde er iets in de ruimte waar het feest gegeven werd.
Mensen begonnen zich ongemakkelijk te voelen en vertrokken, hoewel er ook waren die plotseling in tranen uitbarstten. Sommigen kwamen naar de pianist toe en vroegen wat dit toch voor muziek was die zoveel commotie tot stand bracht?
Onderschat nooit de kracht van muziek......

dinsdag 10 februari 2015

Even een kaarsje branden

Als er iets is waar men in het katholieke geloof wel ruimte voor heeft gemaakt
en bij het protestantse niet, dan is het wel het gedenken van de overledenen.
Men heeft het branden van een kaars met de beeldenstorm aan pulp geslagen en dat terwijl het een heel mooi symbool is. Nou ja, één keer per jaar gebeurt het nog, maar daarmee is de kous ook wel af als het om branden van kaarsen gaat.
Nergens in Gouda, ook in de Sint-Janskerk niet, is er ruimte voor het branden van een kaars.
Wist je overigens dat dit een van de meest gestelde vragen is uit de mond van de toeristen en bezoekers van de Sint-Jan? "Waar kunnen we een kaars branden?"

De mens heeft blijkbaar behoefte aan iets tastbaars, iets te kunnen doen, een speciaal momentje om de persoon of personen die niet meer bij ons zijn, te gedenken.
Ik weet dat de kleine kapel aan de katholieke begraafplaats, wel ruimte biedt voor deze zaken. Regelmatig loop ik er dan ook binnen en wat zo fijn is aan katholieke gebouwen, ze zijn meestal vrij toegankelijk.  Je kan er altijd even ontsnappen aan de gekte die wij de moderne samenleving noemen. Even rust, even stilte, even omhoog kijken, even een kaars misschien....
En voordat u het vraagt: nee ik ben niet katholiek van achtergrond, ik ben eigenlijk opgegroeid met de gedachte dat er niets is.

De harde ballen

Een vreemde vermoeidheid hangt over me. Het idee een marratton te hebben gelopen van 250 km.
Een gevoel van opluchting omdat een klus geklaard is, waar ik jarenlang tegenop heb gezien en een mengeling van andere gevoelens die om de overhand strijden in mijn grijze massa.
Daarnet even bij moeder die onmiddellijk de naald van haar grijs gedraaide grammofoonplaat weer in de groef liet zaken die klonk...
:"Waarom ben ik toch bij je vader weggegaan?" Ze hielt pas op toen ik haar een reep chocolade in de mondhoeken stopte.
"En hoe is het nu met hem?" Naar waarheid verteld dat hij ligt te rusten en dat we gisteren met z'n allen het huis hebben opgeruimd.
Ma knikt, het is goed. Pa helpen met opruimen, pa die lekker ligt, dat is oké.
Pa dood en pa's huis leegruimen kan niet verkocht worden. Dat is te hard dus je verpakt het in liggen en opruimen. Zolang moeder leeft zullen we pa in leven moeten houden in woorden. "En wat doet hij nu zoals overdag?" Een redelijke vraag. Heb moeder verteld dat hij lid is geworden van de biljartvereniging de harde ballen. Het viel me zomaar in, vanwege een gesprekje met het mooie meisje uit de kringloopwinkel die ook biljart.
Nou ja meisje, een vrouw. Maar op mijn leeftijd verworden alle jonge vrouwen tot meisjes.
Ma knikt en lacht. Pa die aan het biljarten is, ja dat is prima.
(Foto huwelijk en oma, pa's moeder)

maandag 9 februari 2015

Teken van leven.


Ook over deze foto kreeg ik een brief. Ook ditmaal van een boze mevrouw die meende dat een kind niet op de preekstoel hoort.
Je kan er maar van overtuigd wezen!
Voor mij persoonlijk is een kind op de preekstoel ten eerste het beste getuigenis dat de kerk leeft en zich vernieuwd en ten tweede zegt het meer dan menig gesproken woord.
Wij komen wel eens in een kerk waar nog maar 26 mensen komen. Het allermooiste moment vind ik als de kinderen (twee stuks) naar hun eigen samenkomst gaan. Het maakt me bijna emotioneel.
Emotioneel, omdat die kerk aan het sterven is en er is geen helper.
Heb al eens een oproep gedaan om, al is het maar voor één keer die gemeente die ook onder de paraplu valt van de PKN, een hart onder de riem te steken en op een enkele zondagmorgen gewoon eens met 100 mensen daarbinnen te treden.
Evangelisatie, elkaar bemoedigen, elkaar zegenen, het kost zo weinig en toch, wat zijn we dan verstart, wat vinden we het dan lastig om eens een enkele keer op een andere plek zegen te brengen.
Het valt mij een beetje tegen van ons. Eigenlijk vind ik het nog zieliger een gemeente in nood te laten sterven dan te menen dat een kind op de preekstoel niet hoort.
Ik zal het wel mis hebben. Laten we het daar maar op houden als we zondag aan zondag weer op ons eigen vertrouwde plekje gaan zitten in de volle kerk, terwijl er 100 meter verderop een overlijdt. Kop op, dat is niet onze zorg toch?
Of zeggen de woorden uit de bijbel ons nog iets als er staat dat wij één lichaam vormen? Een lichaam waarin de hand de voet verzorgen zal.....
Ik denk dat het vast een zweetvoet betreft en welke hand wil die nou verzorgen!!!

zondag 8 februari 2015

Is er leven na de Pinkstergemeente?

Langzaam maar zeker druppelen de Evangelische en de Pinkstergemeenten ook leger. Een ontwikkeling die ik
jaren geleden al beschreef op mijn verloren gegaan zijnde blogspot onder de naam: Is er leven na de Pinkstergemeente?
Otto de Bruine schreef er recent een boek over en beweert dat 40% terugvloeit terug naar de kerk waarvan men kwam. Vaak de Hervormde gemeente.
Persoonlijk ben ik van mening dat dit wel eens een redelijke misrekening kan zijn van Otto.
Bedoel dat mijn eigen ervaring geheel anders is en dat mensen na het afhaken in de Pinkstergemeenten, gewoon thuis blijven zitten.
Nu wil ik niet in discussie gaan over of je kunt geloven en toch geen samenkomst bezoeken. Dat kan. Maar het blijft een soort solo gebeuren en dat terwijl geloven iets is dat juist als je het deelt tot bloei komt.
Het speeltje is een beetje oud geworden, de gaven en krachten, bleven uit. De wonderen en de tekenen bleken veelal een stukje poppenkast op de kermis van de voorgangers van die charismatische gemeenten.
Ik zeg het wat cru, maar het is wel mijn ervaring na 15 jaar Pinkster en Evangelische gemeente bezoeken.
Zijn die gemeenten dan slecht? Welnee, enkel prikken steeds meer mensen door de ballonen heen, die als waarheid werden opgelaten doch niet verder omhoog gingen dan het plafond van de kerk zelf en daar bleven hangen als onvervulde zaken.
De bijbel roept u en mij op te toetsen of zaken waar zijn of niet!
Mijn slotsom is in deze (en ruil hem gerust in voor een betere) dat God om Zijn grote redenen en in Zijn grote niet na te rekenen wijsheid, heel soms mensen geneest, maar meestal niet.
Ziekte is neven effect van de zondige wereld waarin wij leven. Net als ouderdom, de achteruitgang van onze ogen, tanden, grijze haren, ruzie, haat, vloeken en jeugdpuistjes. Noem het de totale aftakeling van het lichaam.
Jezus kwam ook niet om u en mij een eeuwig gezond leven op aarde te geven.
Hij kwam om u en mij over de muur van het tijdelijke heen te tillen naar die plek waar ziekte nog dood meer heersen kan.

zaterdag 7 februari 2015

Kouwe poten

Morgen om 8.30 komt de vuilcontainer. Dan gaan we met Carla, Jolanda en hun vrienden het huis leegrapen.
Ik zie hier het meest tegenop. Zaken worden dan zo definitief. Morgen is alles plotseling leeg. Het lucht ook wel op, die gedachte. De deur achter je dicht kunnen trekken en een soort afscheid van een brokje verleden dat maar niet los wilde komen en achter je aansleepte.
Waar rouw je eigenlijk over? Je had toch niets met je pa? Zomaar wat kreten die mensen je in het gelaat werpen en menen dat ze iets wijs zeggen.
Men staat er niet bij stil dat rouwverwerking niet enkel volgen zal op wat je had en nu mist, maar ook op datgene waarvan je weet dat je het niet had en nu ook nooit meer komen kan.
Maar kop op, morgen de grote dag.
En toch zie ik hier het meeste tegenop.
Droomde vannacht dat pa er weer was. Mopperende de trap opliep en riep: "stelletje klootzakken ik was maar even weg en wil naar mijn nest want ik heb kouwe poten."

Ik kan er niet bij

Wil niet horen bij de mensen die voorin de kerk zitten en menen beter te zijn dan de rest. Niet aansluiten in de rij met personen die zichzelf zo geestelijk vinden dat lijden hen niet overkomen kan, of ziekte, of verdriet.
Niet opgaan in de stoet die denkt door zijn geloof het zoveel beter te doen, en op die manier een plaatsje in de hemel te kunnen krijgen.
Niet met mijn handen in de lucht staan de Schepper te prijzen terwijl ik die zelfde handen zo lastig van hun plaats krijg om mijn naaste te omarmen.
Niet met zoveel woorden de Heer prijzen, als ik mijn naaste niet vriendelijk kan begroeten.
Ik ben niet de man die het allemaal weet, hoe het zit met de grote vragen van het leven. De man die zich spiritueler waant dan iemand anders.
Ook ik tob over dingen. Trek het mij aan als er geleden word. Voel mij soms een vreemdeling in Gods huis.
Ik denk diep na over het leven en stuit op de spiegel in volkomen raadselen.
Een ding weet ik wel: Gods genade is mij genoeg.
Put kracht en blijdschap uit de kleine grote dingen in het leven.
Een kind dat lacht, een opkomende zon, een warm dekbed, een lieve glimlach van een onbekende of een kopje gegeven door de poes van de buren.
Ik heb boeken mogen schrijven over het geloof, over de grote vraagstukken in het leven, televisie uitzendingen mogen maken en hoe meer ik weet, hoe minder ik ervan begrijp.
Het leven is mij te wonderbaar, te ongrijpbaar, ik kan er niet bij....

vrijdag 6 februari 2015

Schoon schip maken

Daar is waar het om draait in veel zaken. De vloerbedekking uit de kamers getrokken. Grote wolken oud stof die smaakten
naar mijn jeugd en luikjes opende in mijn grijze massa. Je was weer even het kind op de schommel, toen je met je vingers langs de gaten ging, die pa ooit boorde in de deuropening en waar jij met je hersens tegen de dorpel sloeg zodat het gehecht moest worden. Met pa...
in de groene Fort cortina naar het ziekenhuis. Vijf hechtingen in je kinderkopje.
Als je de afmetingen van het huis bekijkt, vraagt een mens zich af waarom het zo groot leek in je kinderogen. Het is gewoon een poppenhuisje. Nog een wonder dat wij daar met zes mensen ooit leefden. We aten er, sliepen er, wasten ons, maakte huiswerk. Er werd gekookt, gesopt, gescheten en gestonken. Nog een wonder dat wij elkander niet naar de strot vlogen in dit priegelhuisje.
Heb je de kamers gezien! Hier sliepen wij. Twee bedden en een pad er tussen van nog geen meter, dat was het. Ik heb het gevoel of ik schoon schip aan het maken ben. Grote schoonmaak. Weg met al die verwijten, weg met al dat oud zeer, opruimen dat verleden. De toekomst ligt voor ons, daar hebben wij grip op, daar kunnen wij wat mee aanvangen, al het andere is slechts dust in the wind….

donderdag 5 februari 2015

Vergeving

Even uitpuffen, moe van het ontelbaar veel keer de trap op en af lopen met handen vol spullen die maandagmorgen de grote vuilcontainer ingaan.
Matrassen, dekens, dekbedden, kasten, kleding, stoelen, zakken vol rommel.
Zitten in de koude kamer die nog altijd geurt naar pa. Een mengeling van oud zweet, jenever en sigaretten.
Het lederen bankstel voelt ijskoud, de kachel is uit, maar pa's "menszijn" hangt zwaar in de atmosfeer.
De falende, lastige, onmogelijke, dronken, oneerlijke man is niet meer. Wat rest is slechts een stakker die in het duister tast naar de zin van het bestaan, doch het maar niet kan grijpen.
De mens die je leven voor een groot deel heeft proberen te vergallen, blijkt in de kilte van de kamer slechts een van de ontelbaar veel, medemensen, meer niet.
Een zondaar, gelijk wij allen.
Iemand die het nodig heeft vergeven te worden en dat heb ik dan ook hardop gedaan in dat koude huis.
Het voelde of er een last van mijn schouders viel. Alsof dingen eindelijk op hun plaats vielen.
Heer vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven hen die ons iets aandeden.
Het opent de weg tot verzoening zelfs over de muur van de dood.
God ontferm U.....
Vergeving, daar komt het op aan.
Heeft u iemand die u vergeeft?

De leukste momenten in de kerk

Zomaar wat kinderen die de kerk binnen liepen. Gemaakt met een compactje maar die guitige kopjes
daar moet ik elke keer om lachen.....Niet mijn beste maar uit de tijd dat ik nog maar net begon. Maar ik kwam hem weer tegen en het bracht een lach op mijn gezicht....Misschien bij u ook wel. Wij volwassenen vergeten zo snel dat zelfs God zelf heeft gezegd dat wij mogen worden als de kinderen. Niet kinderachtig, dat is van een andere orde. Maar het onbevangene, het openhartige, het spontane. Ja daar ontbreekt het volwassen mensen nogal eens aan. De meesten kunnen nog niet eens een vriendelijk "goedemorgen" tegen je zeggen. Om nog maar te zwijgen over een vriendelijk woord tot je richten.
Wij kunnen nog heel veel leren van de kinderen.

maandag 2 februari 2015

Pantoffels

Is er nu nog iets waar je spijt van hebt, bij alles met je vader? Een redelijke vraag die mensen wel
eens in je gezicht werpen met een ondertoon van: en toch heb ook jij gefaald.
Mensen zijn vaak goed in je heel subtiel een trap in je kruis te geven, om er zeker van te zijn dat je flink lijden zal, want er is niets zo fijn dan een ander te wijzen op datgene wat jij fout vindt. Daarmee ben je zelf namelijk wat minder fout in het leven.
Wel, er is iets waar ik spijt van heb en ik zal het u eerlijk en open zeggen, dan behoeft u het niet meer te vragen.
Toen ik plotseling daar stond, op het moment dat de mensen van de uitvaart hem kwamen halen en hem in een soort hoesje deden, vroegen ze:"Wat moet hij aan in de kist?" Daar sta je als man een beetje om het hand. Ik zocht in de kasten en vond een mooie nette broek en een nieuw overhemd en de mannen zeiden dat het prima was.
Pas later zag ik de warme pantoffels staan. Ze stonden onder de bank te niksen. Ik had ze hem ooit geschonken omdat hij aan koude voeten leed, maar met een:" Tis klote,"trapte hij ze weer uit en weigerde ze te dragen.
Daar heb ik nu spijt van, dat ik die niet mee heb gegeven om aan te doen.
Raar hé? Iemand die dood is voelt toch niets meer! Maar toch, in de winter en dan zonder warme pantoffels in zo'n kist. Daar tob ik nu wel eens over.

zondag 1 februari 2015

Waar gaat het de Here Jezus dan eigenlijk wel om?

Ik meen dat het antwoord op deze vraag nogal eenvoudig is. Zo simpel dat een kind het kan begrijpen.
Het gaat er niet om dat wij grote wonderen of tekenen doen. Het heeft ook niets te maken met het opwekken van doden of het genezen van zieken, hoewel God om Zijn grote redenen wel zulke dingen kan doen.
Het heeft niet te maken met proberen door iedereen lief gevonden te worden of als we de extreme kant van religie opgaan, om anderen met geweld onze mening over wie God is in de strot te rammen of hem anders door te snijden.
Het gaat er om of wij de ander liefhebben. Zo simpel kan het zijn. Die ander liefhebben en daarmee ook de Vader van die ander liefhebben.
En daar ligt nu net onze aller, aller, allergrootste moeite!
Het liefhebben van die ander is namelijk in het geheel niet zo eenvoudig.
Wat wel eenvoudig is, dat is om jezelf te bedriegen hierin. Te denken dat je die ander liefhebt maar diep van binnen koester je de wrok en de haat. Bedekt onder valse vroomheid.
Daarom is het hoogste goed in de bijbel altijd de liefde.
Al het andere verbleekt zonder die liefde tot stof.
"Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak, maar had de liefde niet, ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal. Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar ik had de liefde niet, ik ware niets.

Dag mama, dag meisje, dag Jannetje tot morgen

.
Ooit was je het meisje met het brilletje en de strik in haar haren. Een meisje dat droomde van een mooie toekomst vol
geluk, met een leuke man en kinderen misschien. Je boog je diep over die lastige staartdelingen en keek verlekkerd naar buiten uit het raam van de school aan de Noothoven van Goorstraat. Je gedachten zweefden naar later, naar de tijd dat het allemaal ging komen, dat mooie, dat fijne dat heerlijke.
Bijna niet voor ...
te stellen dat u nu een dementerende vrouw bent die aan haar kalende zoon vraagt: “Ben jij mijn man?"
Je kijkt in de spiegel en schrikt elke keer weer, want je bent inmiddels zo ver terug in je jeugdjaren dat je de oude vrouw in het glaswerk niet herkent.
Je roept: "Bah, ik ben een oud wijf, hoe kan dan nou?"
Zomaar wat woorden die je met een wuivend gebaar wegveegt.
Weg met die spiegel, weg met dat beeld, dat ben ik niet, dat is een oud mens en nog even dan ben ik weer het meisje met de strik in de haren.
"Dag meester," zal je dan roepen naar mij en ik zal antwoorden: “Dag lieve schat, zit je lekker?"
Je zult knikken verwachten dat ik je huiswerk opgeef.
Ik zal je slechts een handje kersenbonbons geven die jij zult weg sabbelen en je afvragen waar toch je tanden gebleven zijn? Ze staan te lachen in het glas naast je en benadrukken de parodie van het leven.
Dag mama, dag meisje, dag Jannetje met je strik in je haren.
Tot morgen maar weer