donderdag 13 juli 2017

Titanic


Moeder zat op de tweede verdieping te midden van meer ouderen liedjes te zingen.
De meesten keken waterig voor zich uit en vertoefden in de krochten van hun geest op plaatsen waar het leven je nog toelacht, meen ik. Ze zaten wat voor zichzelf uit te staren en te lachen zonder tanden. 

Er waren er ook die zongen en het stijfselkissie werd wederom ten gehore gebracht. Er waren duiven op de dam en Willie Albertie schoof aan met de glimlach van een kind. Er was een scheel wijfje bij dat de hele tijd :’lik me reet, lik me reet,” dwars door alles heen riep. Een zuster zei dat het woordje reet niet netjes was. 
Het oude wijfje liet het woordje reet nu weg en brulde enkel: ”lik me, lik me.” Niet echt een verbetering, dacht ik!
Oude mensen op stoelen en wat muzikanten. Er waren oude dames die de leiding (nog) hadden en met piepende peteroliestemmen meezongen in microfoons om de boel gaande te houden. Nog even en ze zaten ook in een rolstoel mee te zingen. De zon scheen door de hoge ramen van het tehuis en het geheel deed me om de een of andere vreemde reden denken aan de Titanic die net was geraakt door een ijsschots en opengereten. Het schip zou ten onder gaan, het was slechts een kwestie van een korte tijd.

De muziek speelde ook daar gewoon maar door, alsof alles oké was, doch de dood stond voor de deur. Elke week als ik bij moeder komt is er weer één schielijk weggenomen door de man met de zeis. Sommigen zeggen door God, alsof Hij denkt: wie zal ik vandaag eens weghalen? Meen dat dit toch anders ligt dan dat het de Here behaagt om naar huis te halen. Dat is pure inlegkunde en komt voort uit de beperktheid van ons denkvermogen. Het behaagt de Here in het geheel niet dat mensen verdriet hebben me dunkt. En nog minder om mensen te laten sterven. Of heb ik iets gemist?

Enfin, de liederen gingen verder en de gelijkenis met de Titanic bleef mijn deel, ook toen ik weer op huis aan ging en nog één keer omhoog keek en al die op champignons gelijkende witte kopjes van de ouderen voor het raam zag terwijl ze: ”de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft,” zongen.

Vandaag in ieder geval nog wel, morgen zien we wel weer…..