maandag 31 juli 2017

Flensjes en pannenkoeken

Ach, voor deze herinnering blikken we 50 jaar terug. Petertje liep in de korte broek en was vriendjes met Vincent die ook al op mollige beentjes over de aardkloot voortstapte. Zijn moeder
was een echte Zeeuwse en rookte de hele dag XXL Tivoli sigaretten die op de radio als “Wat een lange” werden gepresenteerd, waarop wij, jong als we waren, al gelijkenissen meende te moeten vinden in de kreet: wat een lange, en ons geslachtsdeel.
Dus elke keer als deze reclame op de radio klonk, hadden wij lol.

Geloof mij, seksuele voorlichting bij kinderen is meestal overbodig. Nou ja, mijn moeder meende nog heus dat kinderen uit haar navel geboren zouden worden toen de eerste kwam was het dus even schrikken dat waar het met genot er inging het er weer met een hoop persen uitkwam.
Al doende leert men niet waar!

Terug naar de Zeeuwse die geweldig kon koken. Een waggelende dikke moeke met wulpse billen die voor ons wel eens flensjes bakte als ze goede zin had. Geen Pannenkoeken (wat men toen nog als pannekoeken mocht schrijven), doch flinterdunne flensjes, waar het lieve mens drie uur voor uittrok en een stapel presenteerde van een halve meter.

Op de tuin (de tuin was in die dagen nog de vakantie van het klootjesvolk) waar de pa van Vincent zijn groenten verbouwde en een piepklein houten huisje stond, was het vaak flensjes eten geblazen.
Ik ben de Zeeuwse, die reeds lang op haar oude gewicht is, eeuwig dankbaar voor dit lieve gebaar want je herinneringen heb je meest niet voor het uitkiezen. 

Deze is lieflijk en derhalve denk ik altijd als ik zelf een uurtje flensjes bak aan haar, Vincent en bovenal de reclame van Tivoli sigaretten.

Wat een lange!
U ziet dat zelfs mensen als ik, toch tot geloof kunnen komen en dat de wonderen de wereld lang niet uit zijn. 

Kruizenruikers


Een keer per jaar hebben we weer dieren. Nou ja, als de buren een weekje op vakantie gaan dan. Even de kippen, de geiten, de poes en niet te vergeten de herdershond. Een grote dame die gaarne aan van alles snuffelt.


Honden hebben wel ogen doch zien met hun reukvermogen. Daarom doen sommige honden niets liever dan direct in je kruis duiken (de herder gelukkig niet). En aan vlaggen (urinesporen) en andere zaken snuffelen, dat je denkt: wat geurt daar in het struikgewas.

Als je de hond zo bezig ziet denk je wel eens: stel dat mensen zo de wereld zouden beschouwen. Niet met onze ogen doch met onze neus. Het zou er wellicht beter op worden. Niet meer dat vergelijken van hoe groot is de auto van de buren? Hoe mooi wonen ze? 
Hoe lekker is de buurman of buurvrouw? Hoewel het in het kruis duiken van personen die je aanspreken wellicht ethisch niet verantwoord is en ook kerkelijk bezien zal het zonder twijfel tot de “gij zult niet” behoren.  

Doch als het bij ruiken blijft ,lijkt me dat toch winst. Goed, als je elke keer het toilet in duikt om te gaan ruiken aan geursporen en die met elkaar gaat vergelijken, is dat een vreemde gewoonte in onze ogen.

Doch mensen meten elkaar wel af aan: kom af, geld, schoonheid, luxe, macht, spiritueel zijn, bezit, hoe groot is de auto van de buren, waarheen gaan ze op vakantie, naar welke kerk gaan ze, enfin de lijst is ellenlang. Nee, dat is lekker normaal!


Als ik er over nadenkt, is dat volgen en vergelijken van geursporen en dat gesnuffel in kruizen welllicht van een lieflijker orde dan wat de massa nu als normaal gedrag aan de dag plaatst. Ik kan me vergissen…..

vrijdag 28 juli 2017

De nieuwe Heyboer


De massa is dol op vakantie naar het buitenland. Lekker in een vreemd land een taal
proberen te spreken die je niet beheerst en wandelen in de natuur waarbij je van een of ander rotsmassief plettert om te ontdekken dat graniet harder is dan gedacht. Heerlijk zwemmen terwijl je de inktvissen uit je zwembroek moet peuteren.

Lekker exotisch eten waarbij je pauwenklootjes geserveerd krijgt in een sausje van warme kwallensperma. Gewoon zalig. En dan proberen te slapen op een bed waar Jan en allemaal seks in hebben bedreven en de muren van het hotel zo dun zijn dat je de buurman hoort kreunen als hij zijn nieuwste standje uitprobeert, waarbij het kreunen eerder van verrekte spieren komt dan van genot.

Verdwalen in vreemde steden waar nepsieraden worden verhandeld van pisbakstaal en horloges die elk uur een paar minuten achterlopen. Je een verkeerde straat inslaat en pikant geklede dames tegen muren ziet leunen die fluisteren dat ze op je instrument willen spelen en jou de hoge C willen doen halen.

Of gekloot met luchtbedden, tentjes, douches die niet warm willen worden of schijthuizen die niet weg willen lopen en de drollen uit lang vervlogen tijden opbraken. Van al dat vreemde voedsel ben je zelf ook aan de dunne en vreet je je te pletter aan Norit waardoor je minder dun schijt maar wel inktzwart zodat elke wind een stempel in je ondergoed achterlaat.

Ik ben geen vakantiemens. Sorry. Ik tel de dagen dat ik weer lekker thuis ben. Eigen bed, schone Wc, mijn eigen potten en pannen en van alle gemakken voorziene woning. Ik weet dat het aan mij ligt en ben er de Schepper dankbaar om.


Waar hou je dan wel van? Ik bedoel als je niet van vakantie houdt? Ehh, van vrouwen. Peter Heyboer. Ja, dat lijkt me nou wel weer iets dat ik denk: wil ik best eens een paar jaar proberen. Maar dat zal wel weer tot de verboden behoren van de kerk en staat….

Nieuw leven

Op de bodem van de sloot levend als een roofzuchtig kevertje was het
toch best goed vertoeven. Maar aan alles komt een einde en regelmatig verdween er een uit beeld om door de onneembare barrière van het wateroppervlak te verdwijnen. 

Nimmer keerde er een weerom. Nee, na dit leven in de sloot bestond er geen nieuw leven. Welnee!
Weten die roofzuchtige kevertjes veel dat er na dat leven in die modderige sloot een heel nieuw bestaan op hen wachtte.

Een bestaan waarbij het oude werd verwisseld voor iets heel nieuws. Waarbij mogelijkheden wachtten die boven alle verwachtingen uitstegen.
Ooit een roofzuchtig kevertje, maar nu een hemelwezen dat verheven boven alles uit kan stijgen op vleugels van glas in lood.

Verzin het maar!
Er bestaat geen hiernamaals. Welnee. En toch, voor de mens die durft te kijken liggen er in de schepping veel verwijzingen naar het te komen nieuwe leven.
Geloof het maar.....

donderdag 27 juli 2017

Moestuin

Alles wat van je eigen tuin komt smaakt beter. Misschien is het schijn, dat
moet dan maar, doch ik (lees we) eten met meer smaak wat van onze eigen grond komt. Je herinnert je de inzet, het spitten, de bemesting, het planten, het liefdevol op zien groeien en weet dat er geen door jezelf aangebracht zijnde giffen zijn gebruikt.

Derhalve kun je als man je uien gerust tonen.. De moestuin. Waarvan de benaming komt is mij een raadsel omdat er op de tuin van alles groeit maar nimmer moes. Moet bij dat woordje moes immer denken aan de moes die Elisa voor de profeten maakte van wilde kolokwinten. 
Het bleek met recht niet te eten, doch toen er fijn meel bij gedaan werd, veranderde de moes in een goed te eten gerecht.
Heeft u het al ontdekt? Dat wil u met smaak kunnen eten wij de graankorrel die voor u en mij verbrijzeld werd zo van node hebben? Zonder Hem is de dood in de pot, geloof mij. 

woensdag 26 juli 2017

Seks en de kerk



Je hoort niet veel over seks in de samenkomst. Toch staat het boek der boeken vol met
teksten over seksualiteit. Wellicht wordt het door veel mensen als not done beschouwd daarover te preken. Wat de vraag oproept waarom het dan in de Bijbel staat? Om over te zwijgen?
Seks en liefde worden dikwijls verward. Een man kan naar een publieke vrouw gaan zonder enig gevoel van liefde. De jongen die tegen het meisje zegt dat hij zo van haar houdt dat hij niet langer kan wachten om met haar naar bed te gaan heeft meer liefde voor zichzelf dan voor haar.

Liefde geeft en lust neemt. Zo eenvoudig liggen de zaken. Seks verbieden gaat nooit werken. Een oude boer die ik ken roept altijd:” De natuur is sterker dan de leer “(in de kerk). En hoe waar is dit. Kijken we naar de priesters die uit geloofsoverweging het celibaat hanteren, dan zien wij hoe ontsporen dikwijls hun deel wordt. Seks zoekt dan toch een uitweg en komt verwrongen weer ergens boven waar zij niet zijn moet.

We leven in de tijd dat de gemiddelde mens seks , liefde noemt. De liefde bedrijven, noemen ze het dan. Maar dat is een benaming die in mijn overtuiging behoorlijk mis geschoten is. Liefde bedrijf je niet, liefde is een levenshouding. Hoewel er van Christus nergens enige verwijzingen zijn naar een seksleven, is hij de verpersoonlijking van de liefde (voor velen). Liefde geeft, nogmaals.

Mag een christen genieten van seks? De vraag alleen al! Een duidelijker antwoord dan het boek Prediker geeft heb ik niet op voorraad: Geniet de dagen van uw leven met de vrouw die u liefhebt.
Toch moet mij van het hart dat alles steeds grover en ordinairder wordt. Seks mag, is mooi, je mag er van genieten, maar maak het nu niet platvloers en ordinair. Dan gaat er veel schoons verloren, me dunkt.


En verbaas je nu niet te veel dat wij in de dagen zitten dat juist ook de seks compleet uit het schone wordt getrokken. De kerk zwijgt in deze tijd en dat betreur ik. Goed, de bemoeienis uit lang vervlogen tijden, was ook niet zoals het hoort. Maar de stilte die momenteel ons deel wordt, lijkt me ook een gemiste kans….

Naar de montmatre


Op Bergambacht met de oude Puch, onderweg naar de Montmartre in Gouda. Oh, een straat waar je enkel als fietser tegen het verkeer in mag. Nou, dag hoor ik rijd met de oude brommer die 100 meter ook wel even door.

In de spiegel (hoe is het weer mogelijk) een motoragent. Heb je ze nodig, overtreden mensen op een gruwelijke wijze de wet dan zie je ze niet en laat jij een scheet dan zit er een achter je te snuiven.
“Ja stoppen meneertje.”
“Wat is er aan de hand agent” (altijd beleefd blijven….)
Agent wriemelt aan zijn snor en roept: ”Rijbewijs meneer.”
Overhandig de hermandad mijn papiertje en roep jolig: “nog nooit controle gehad of ik een rijbewijs heb in al die 38 jaar dat ik rijd.”
Oom agent heeft er geen boodschap aan en kijkt of ik hem met een paardenvijg in het gelaat heb geworpen.
“Weet u waarom ik u heb aangehouden meneer?”
Ik:”Ehhh misschien om mijn brommer te bewonderen?”
Agent: ”fout meneer, probeer het nog eens.”
Ik:”Ehhh omdat ik zo aardig ben?”
Agent: ”Nee meneer omdat u tegen het verkeer inreed.”
Ik:” Oh ja, dat is dan niet zo mooi, ik heb er geen erg in gehad.”
Hij: ”Wat doen we daar nu aan?”
Ik:” Het beste is gewoon vergeten dacht ik.”
Agent:” Hmm…”
Ik:” Hier heb u mijn kaartje.”
Agent:” Oh u bent fotograaf.”
Ik: ”Jawel agent.” (beleefd blijven).
Agent:” Nou, dan laten we het voor deze keer bij een waarschuwing.”
Ik: Fijn agent bedankt ik zal het nooooooooit meer doen.”
Soms heb je mazzel!

Meestal niet. Een ding is zeker: als christen val je niet onder de wet doch onder de genade. Maar weet die agent veel…

dinsdag 25 juli 2017

Hondenhemel

Je zoekt je te pletter waar je de 12e leesbril hebt gelaten. Wat denkt je?
Heeft die hond hem op! Een tijdje geleden had Barry al een heel nieuw testament opgevreten enkel Openbaring was nog heel. Wat de vraag opwerpt of honden naar de hemel gaan? Het woord van God zit in ieder geval diep in de hond, of mag ik dat zo niet zien?

Velen beweren dat honden geen ziel hebben? Ik heb er geen verstand van, wel dat ze een eigen karakter hebben en dat ik ook deze hond die 2.5 jaar geleden op 15 jarige leeftijd overleed, onwijs mis. 

Nu kan ik mijn leesbrillen wel vinden, doch mis de hond weer. Tis altijd wat! De Bijbel spreekt nergens over de verlossing van de dieren. Wel over het vallen van de complete schepping door de zonde van de mens. Dus is het dan zo vreemd om te hopen dat die schepping en ook Barry ooit bevrijd zullen worden? Misschien toch niet. zeker niet in het licht dat de schepping bevrijd zal worden. Dus waarom zouden de dieren wel meedelen in de straf maar niet in de genade? Leg mij dat eens uit!

maandag 24 juli 2017

Dronken in de kerk

Op de fiets naar de kerk in Langerak

Een lekker tochtje en prima te doen op een zomerse zondagochtend. Ooit moest het lopende van de kerk, maar die dwaling heeft men inmiddels afgeschud. Al kom je nu met een straaljager, dan is dat oké bij de Heer. Met de tijd meegaan, noemen we dat.
Op de dijk liep een oude man met een druppel onder zijn zinksnijder en een fietsbel op zijn wandelstok waarmede hij luid belde. Meende eerst met een ouderling van doen te hebben want de naam zegt het al: Oud(erling). Tegenwoordig kun je al ouderling worden als je net droog bent achter de flappers, maar als dat de opzet was had de Bijbel het wel over “jongelingen”.

De oude man op de dijk rook vervaarlijk naar schavuitenwater en had duidelijk te veel jajem achter de huig, waardoor hij lalde met dikke tong. Als je “mazzel” hebt, schuift zo’n onder invloed zijnde man de kerk binnen en verstoord de dienst. Wat er dan gebeurt, is meestal ehhh, niets. Men weet er simpelweg geen raad mee. Ouderlingen en jongelingen kijken elkander aan en ook de voorganger staart in de verte hopende dat er een engel verschijnt die orde op zaken stelt of nog handiger dat de kerkvloer zich even opent en de man wegwerkt, maar helaas.

In Gouderak maakte ik het mee dat er een man onder invloed van vluchtige stoffen uit Schiedam een dansje maakte onder de preekstoel terwijl de dominee door preekte. Pas toen de dronkaard op schoot kroop bij een weduwe met veel vlees, werd het te dol en de man op de schouders der ouderlingen de kerk uitgedragen, waarna hij nog een kwartier als Fred Flintstone op de kerkdeur bleef bonzen.

Maar we waren net bij de passage aangekomen waar de Heer zegt: ”Dan wordt de deur gesloten en zult u vergeefs proberen binnen te komen. U zult schreeuwen en jammeren, maar Ik zal zeggen: Ik ken u niet…..

zondag 23 juli 2017

Noorman de kantoorman


Op het industrieterrein van Gelkenes lopen elke middag kantoormannen.
In groepjes van vier, soms zeven. Meestal in lichtblauwe overhemden alsof dat nu eenmaal dé outfit is voor kantoor. Soms loopt er een vrouw bij. Kittig op hakjes, klik, klak, klik. Dikke reet, fraai kuitwerk, bosje hout voor de deur dat danst bij elke stap. Ze doet me denken aan een vrouwtjes eend en de mannen aan opgewonden woerden die best wat in haar zien, maar niemand zegt het, hoewel de wil er is.

Ze ruiken ook naar kantoormannen. Een degelijk aftershave op gladgeschoren gezichten waarvan de leeftijd lastig raden is. Ernstig pratend, God mag weten waarover. De laatste zakenrelatie misschien of de directeur die ze hoog hebben zitten doch ook haten want zo werkt dat nu eenmaal. Misschien smeden ze snode plannen om hem van tien hoog uit zijn kantoorraam te pletteren.

Ze zijn anders dan ik. Ik zou graag ook een kantoorman zijn maar mis het benodigde DNA. Ik zou eerder als beul of zo uit de bus komen bij een onderzoek naar welke job het beste bij mij past. Hoewel ik niet gaarne koppen afhakt, dus geen zorg. Maar toch. Hoe komt het toch dat die kantoormannen allemaal zo op elkander gelijken?

Degelijk, strak in de kledij, glad geschoren, netjes, dasje om en geen onbehoorlijke seksuele verlangens. Zoiets. Een keurige vrouw thuis, twee kinderen en een nette hobby. Iets met treintjes, golf, misschien postzegels of zo. Winden laten doen zulke mannen niet. Zelfs als ze schijten ruikt het naar zeeppoeder.

Nee, ik kan geen kantoorman zijn. Noorman misschien. Toch weer in de verkeerde eeuw geboren. Ik wist het….

Israël Gods oogappel

Dit is een volk weggeborgen en uitgeteerd in kerkers en holen en er was niemand die zei: ”geef terug”.

Zomaar een tekst uit de Bijbel waarin God zich verbaast over de toestand van het hedendaagse Israël en de laconieke houding van de wereld.

Is er een volk dat zo geleden heeft als Israël op de wereld?

Een volk dat zo zwaar heeft geleden?
Waar mensen zo massaal van afgeslacht zijn?
Vervolgd zijn tot op de dag van vandaag?
Is er een volk dat zo geleden heeft en zo vreselijk geslagen en vertrapt is?

Dat heel kleine landje wat een 500e deel vormt van de Arabische wereld en nog wil men ook dit stukje grond aan Israël ontnemen. Het is geen gewone strijd. Eronder brandt de vlam van de uitdaging aan het adres van de God van Israël. Uiteindelijk is het niet veel anders dan: wiens God is sterker? En wie de God van Israël uitdaagt zal vroeg of laat lelijk op de blaren zitten. Vergeet dat nooit.

God zegt in zijn woord: Ik was maar een beetje boos op Israël maar de andere volkeren hebben Mijn oogappel buitensporig zwaar gestraft. Ik zal die volkeren verpletteren!

zaterdag 22 juli 2017

Nico for Dominee



Nico is blij met de foto die we voor hem hebben uitgeprint. Keurig in stevig karton
in een mapje overhandigd maar, haha, Nico laat hem overal zien en trok hem verfomfaaid uit zijn binnenzak. Er zaten al slijtplekken op de foto en vol kreukels en een gat waar zijn sigaar zeker doorheen stak. Enfin, we beloofden hem de foto opnieuw uit te printen, maar dan moet hij hem wel boven zijn bed hangen. Dat gaat hij doen. Zeg hij….

Als blijk van dank kwam er een sigaar en een stukje Blues muziek op het mondorgel voor terug. Dat is iets waar wij ons zeer over verbazen. Bedoel dat stukje wederkerigheid in de vorm van een sigaar en een stukje muziek. Heel vaak komt er slechts: bedankt, als je iets voor iemand doet. Of erger nog, er komt geheel en al niets. Kan jij ff die fotoreportage voor me maken? Wil jij even die bruids-shoot doen? Wil jij ff mijn woning op de foto zetten hij wordt verkocht en…..Vragen, vragen, vragen en zo zelden komt er iets terug in de vorm van dankbaarheid.

Hele kerksystemen zetten je aan de kant omdat je volgens hen de foto's van de vakantie-bijbelweek in de verkeerde map hebt gezet.


Dat doet Nico anders. Er zit een mooi hart in die jongen, me dunkt. Misschien moeten we hem een keer laten preken want heel vaak raken dergelijke mensen een snaar die lange tijd onbespeeld is gebleven. 

Kerken in Langerak

Morgen kerken we om te beginnen eens in Langerak. Vorige week een predikant mogen
horen uit die gemeente die ons zeer beviel. Gaan we in de morgen of in de avonddienst? Ehhh, we zullen morgen wel zien.
Misschien naar alle twee.'
Ik houd van oude kerkgebouwen. Er hangt een serene sfeer die ik mis in de moderne op verbandtrommels gelijkende gebouwen. Vooral Pinkstergemeenten hebben wel van die gebouwen zonder enige sfeer wat te denken geeft.

Is de sfeer dan zaligmakend? Ach nee, maar toch aan de andere kant doet sfeer wel iets met de mens.
Daarom houd ik van oude kerken. Het woord van God heeft er jaren soms eeuwen geklonken en dat doet iets met je gevoel me dunkt.
Goed, u mag het met mij oneens zijn hoor....


De vloek



Is de vloek van God opgeheven? Een belangrijke vraag me dunkt. Ik zeg volmondig: nee.”
Toen de Schepper op grond van het niet naar Hem luisteren de aardbodem en alles wat er op en in leeft onder de vloek bracht, waardoor doorns en distels opkwamen. M.a.w. leed kwam over de aarde en zelfs in het lichaam van de mens zou dat leed doorwerken (voortaan zult u met moeite kinderen baren) en ook: u zult in het zweet uwer aanschijn de aardboden bewerken opdat deze vervloekt is.

We zien hier recht in de ogen dat de vloek ook door het kruis niet is weggenomen. Of komen in uw tuin en leefomgeving geen doorns en distels meer op? Is er geen leed meer? Is er geen dood meer? Is er geen ziekte meer?

We zien hier glashelder de dwaling van de charismatische groep, die met brillen op de neuzen, kunstgebitten in de monden, steunzolen in de schoenen en de zaden van doorns en distels onder de schoenzolen beweren dat de vloek is opgeheven in Christus.

Was dat maar waar, want dan waren we op de nieuwe aarde. Dat komt wel, zoveel is zeker. Maar misschien morgen, vandaag nog zitten u en ik ondanks het kruis met die vloek. Tot we tot de aardbodem terug zullen keren, zegt de Bijbel.

donderdag 20 juli 2017

De euromisleiding

Munten en bankbiljetten werden op 1 januari 2002 gelijktijdig ingevoerd in twaalf landen die deel uitmaken van de Europese Unie.


We zitten momenteel dus 15 jaar met die pisbak-stalen munt. Mist u het gezellige hoofd van ons lands-hoofd ook zo? Die lekker herkenbare munten! Nooit behoefde je de leesbril op om te zien wat er in de knip zat wat bij die rotzooi van euro-pisbak-staal altijd een gok blijft. Het blijven hoe dan ook vreemde munten.

Jammer, heel jammer maar na het bitter/zuur zou het zoet komen en hoe zoet is dat nu eigenlijk? Wel, dat een appel nu meer kost dan toen in guldens een lekker brood. Zo zoet is dat dus niet. Een tamelijk zure appel voor de dorst, me dunkt.

Van ons spaarvermogen is ook geen reet meer over want je krijgt geen rente meer. Betalen moet je en veel, want de belasting denkt er niet over u en mij minder te belasten nu we geen rente meer krijgen op eventueel spaartegoed. Betalen moet je en veel ook.
Een appeltje voor ruim een gulden vijftig. Wie had dat kunnen bedenken! Je moet niet terugkijken en niet omrekenen zegt het klootjesvolk. Nee, je mot je hoofd als een struisvogel in de grond prakken, nou lekker!

De Bijbel beschreef al dat er ooit een systeem zou komen waarin niemand kan handelen, kopen en verkopen zonder het teken van het beest. De computer die alle geldzaken over heel de wereld beheerst heeft overigens de bijnaam: het beest.
Maar daar kijkt u toch niet van op!

Nog een korte, korte, korte tijd dan komt Hij die alles omver zal werpen. Goddank….

Bidden



De Here Jezus gaf u en mij de opdracht voor elkander te bidden. Ten tijden van leed, ziekte en moeiten al helemaal. Ook in het groot ligt er de vraag om voor de vrede te bidden. Zeker ook die van Jerusalem.
Het bijzondere is deze is dat Jerusalem nimmer vrede heeft gekend sinds
het vertrek van de Here Jezus. Ook het leed dat daarna over de wereld kwam kent zijn weerga niet. En ook dat voorspelde de Meester.

Waarom dan toch dat (voor je gevoel) zo zinloze bidden? Als toch al vaststond dat der rampen van leed over deze wereld zouden komen? Dat Jerusalem vertreden zou worden door heidense volkeren tot de maat van Gods toorn volkomen is.
Dat ziekten, rampen, noden en dood onze aarde en alles wat er op leeft gruwelijk getroffen zouden worden door al deze ellende.
Opdat deze profetieën niet door zouden gaan? Opdat aardbevingen zouden stoppen? Men in oorlogen plotseling geen granaten meer zouden werpen naar elkander? Mensen niet langer ziek zouden worden en sterven?

Maar iedereen gaat dood. De vrede voor Jerusalem is nimmer zo ver af geweest als nu en er zijn zo verschrikkelijk veel ongelukkige, zieke, mankerende, gebrek lijdende mensen nu.
De charismatische gemeenten menen dat bidden altijd (vaak) tot wonderen (verhoring)zal verworden. Wonderen in de zin van genezing. Maar we zijn inmiddels toch ook wel tot een stukje gezonde toetsing gekomen mag ik aannemen waartoe de Bijbel u en mij ook oproept. Dan heeft u toch ook wel ontdekt dat van die redenering geen snars klopt! Of bent u nu als die struisvogel die zijn kop diep in het zand van de onwetendheid stopt?
Nee, als er een ding duidelijk is, dan is dat wel dat de Here Jezus niet bedoelde dat Hij op grond van al die gebeden de boel wel eens op orde zou trekken. Vrede op aarde, geen ziekte nog dood. Wel, kijk eens om je heen en leer.

Nimmer zo vreselijk veel leed op aarde dan nu. Nimmer zo weinig vrede voor Jerusalem als vanaf het moment dat er gebeden werd door u en mij.
Wat is er dan voor fundament onder die oproep om te bidden? Ik denk een diepere dan wij zouden vermoeden. Ten eerste laten wij daarmee zien betrokken te zijn bij het leed van die ander. We laten zien dat het ons kan schelen of er vrede is (ook ver weg). We mogen in deze meestrijden in de geloofsstrijd want God bewaard al deze gebeden in zijn schalen en straks zal Hij ze stuk voor stuk vervullen. Wat dacht je dan! Dat Hij ze bij het vuilnis zou zetten? Welnee. De vervulling komt wel zeker.

Maar nu nog even niet. Nou ja, misschien straks dan……

woensdag 19 juli 2017

Kalverliefde


Als kind de hemel op aarde. Herinner mij nog al te goed de lieflijke sfeer, het gevoel
in je buik als de grote vakantie aanbrak. Zes a zeven weken niet naar school. Bestond er iets zaligers? Ik meen van niet. Nooit is dát gevoel overtroffen. De blijdschap, de wetenschap dat je anderhalve maand vrij was van je leerplicht.

En dan maar vliegers bouwen, knikkeren, rolschaatsen, belletje trekken, fikkie stoken, in de oude afbraakpanden lood en koper slopen en naar de lompenboer brengen voor een paar knaken. Zalig allemaal. Ik zie die glinsterende sterren in de ogen van de kinderen van nu. Gelijk hebben ze. Achter ons huis net voorbij de koeien kamperen groepjes jongeren. Ze hebben tweepersoons tentjes opgezet en zitten in de kring te kletsen. Jongens, meisjes, wel een stuk of vijfien.

Het opent luikjes in mijn verdroogde hersencellen en voorziet ze van vers sap. Logeren bij de boer, ach ja. En verlieft, vreselijk verliefd op al die mooie meiden en boerendochters. Het was een pure verliefdheid dacht ik. Veel intenser dan wat je deel wordt als je volwassen bent. Kalverliefde, sterke pure liefde. Maar ik was verlegen toen. Nu niet meer. Dat wist u al. Ik wilde wel zoenen maar durfde niet. Nu durf ik wel maar het hoeft niet meer. Hoewel dat ook weer niet waar is, maar goed.


Geniet er maar van jongens en meiden want de dagen van je jeugd gaan even snel voorbij als de damp die in de vroege morgen op het veld ligt en als de zon opkomt verdwijnt. Maar nu nog even niet. Nu is het nog volop vakantie en genieten geblazen. Dat het maar heeeeeeeeel lang mag duren…..

dinsdag 18 juli 2017

Tandarts

Twee tanden

“Ik heb nog maar twee tanden,” sprak een oude vrouw. “eentje onder en eentje boven, maar prijst de Here, elke dag als ik eet, ontmoeten ze elkander.”


Moeder lijdt in stilte. Nou ja, lijdt? Haar overgebleven stompjes tanden onderop moeten eruit want die zijn dus echt slecht en geven problemen. Dat kan weer een hoop gedoe geven want hoe leg je een zwaar demente vrouw uit dat haar verrotte ondertanden eruit moeten?
Lastig, lastig, lastig allemaal. 

Deze week wordt er gekeken naar wat mogelijk is, want we leven wel eens waar in een moderne tijd, doch een tandarts die langskomt in een verzorgingstehuis blijkt waar moeder woont niet mogelijk. Dus we moeten met haar op pad en moeder is angstig voor alles wat buiten de muren van het tehuis gebeurt, dus dat kan nog wat worden. Ze begint al te bléren als ze naar buiten moet in de rolstoel dus een lekker klusje.


Ouder worden is een zegen, maar soms valt een en ander wat bij het ouder worden schijnt te horen nogal tegen. Zoals je tanden die beginnen te bederven. Geen idee wie dat bedacht heeft. De duivel misschien! Heer, ontferm U….

Kindermoord

Het is een hele zit, maar als u dit gezien heeft weet u alles wat er te weten valt over kinderziekten en waarom de farmaceutische er zo op gebrand is onze kinderen te enten met alle gevolgen van dien.
Mis dit niet!

maandag 17 juli 2017

Leven in een wonder...

De wieven zijn weer in het land

De dampige wezen der nacht hangen laag boven de naar verrotting geurende boerensloten. Nog even en de morgenzon kust ze voor een dag vaarwel.
Dan trekken de witte wieven zich terug in de krochten der duisternis om opnieuw uit de as van hun herinnering te verrijzen dra de nacht valt. Langzaam, heel langzaam strekken ze hun nevelige armen en hullen zich in witte bruidssluiers. Elke vrijgezel is dan in groot gevaar. Slechts één enkele kus en je bent verloren. De dames der nacht trekken je onder in het welriekende veenwater waaruit geen opstanding mogelijk is.

Menig dominee heeft al gewaarschuwd tegen dit kwaad, maar wie luistert nog heden ten dage? Het is preken tegen de bierkaai. Vorige week is er nog een boerenzoon verslonden. Men vond enkel zijn houten schoeisel, ook wel klompen, bloken, hoolen, klumpkes, kloppers of houten schuiten. genaamd, terug. Ze dreven op het water samen met de bijbehorende geitensokken. 

Van de boerenzoon is nimmer iets teruggevonden. Sommigen menen dat er op de bodem van de sloten een heel nieuwe wereld aanwezig is. Anderen dat slechts de dood ons wacht zodra we in de armen van de witte wieven verstrengeld geraken.
Enige remedie is een struikje blaartrekkende peterselie in het rechteroor. Tis maar dat u het weet.
Tot zover de volks legenden. Waar het werkelijk om gaat bij het zien van de schepping is: zien wij de hand van God hier nog in? Of zijn we ook zo verblind dat we tasten naar wonderen terwijl wij er midden in leven?


zondag 16 juli 2017

Luizenmoeders

Allemaal beestjes

Een vriend van me die op zee voer kwam thuis met schaamluis. Zoiets wekt schaamte op en aangezien hij dat weekeind jarig was, kocht ik een extra grote fles bou-bou
hondenshampoo. Dat zal um leren naar de dames van lichte zeden te gaan!

Over beestjes gesproken: ik was 11 jaar en werkelijk iedereen zat onder de luis in die dagen. Er heerste een plaag. Om zulks te voorkomen heb je in onze tijd zogenaamde luizenmoeders. Niet dat die een luizenleven hebben , doch het is hun taak de kinderen op scholen regelmatig na te kijken op het eventueel aanwezig zijn van dit ongedierte. Moeder vertelde dat in haar jeugd er twee oplossingen waren. 

Je hele hoofd werd kaalgeschoren of een nacht in de peterolie met je hoofd. Dan wond men een doek gedrenkt in peterolie om je hoofd en slapen maar. Dat meurde als een gek en je moest ook niet boven een kaars gaan staan want dan was je wel van je luizen af maar ook van je haar.
In mijn jeugd ontdekte pa dat je hoofd insmeren met groene zeep en een nacht laten trekken een zelfde effect had als de peterolie-kuur, enkel stonk het niet.
Dus mocht het u overkomen dat uw kind thuiskomt met luis, dan niet die dure op alcoholbasis zijnde middelen kopen maar gewoon het kinderkopje in de groene zeep en dan maar slapen.

En denk nu niet dat luis bij vieze mensen voorkomt. Luis houdt het meest van schone koppetjes. Dus wees nu ook weer niet te schoon. De Bijbel heeft er een aardige variant op in het boek Prediker: Wees daarom niet al te rechtvaardig en meet jezelf geen overdreven wijsheid. M.a.w. doe je best maar probeer nu niet het vroomste jongetje uit de klas te zijn en gebruik geen al te dure woorden die niemand snapt, want ook dat lijkt spiritueler dan het eigenlijk is. Op zijn Hollands: doe maar gewoon, dat is al zot genoeg….

Op de foto overigens geen luis maar een snuitkever….

vrijdag 14 juli 2017

De rust

Vrouwen in reusachtige konten trimmen voorbij ons raam. Mag
het graag zien al dat geweld. Kom, kom, dames die kont is de reden dat uw man op u viel. Loop hem er nu niet geheel en al af want een vrouw is geschapen met rondingen en behoeft zich er niet voor te schamen.

Er heeft een hond voor de deur gescheten wat ik eerst weg moet halen voordat ik ga maaien zo anders zitten de vlokken in mijn overgebleven haar.
Het heeft er alle schijn van een mooie dag te worden dus dat is meegenomen. In de verte loeien wat koeien en de eerste meiden die graag paardje rijden fietsen alweer druk converserende voorbij.

Vanuit de hoge bomen bij verder woonachtige buren roept een Torenvalk .De geit tegenover ons huis, perst er keuteltjes uit die gelijken op pottertjes die pa altijd vrat tegen zijn keelpijntjes.


De rust valt op. Heerlijke stilte. Genieten dus. De rust is ondergewaardeerd in onze dagen. Overal is drukte. Jongeren fietsen door de prachtige stilte van de natuur met oordopjes in om vooral de rust buiten te sluiten. De rust wordt in onze tijd niet meer gezien als fijn maar als saai. En dat terwijl God zelf de rust als hoogste goed ziet….

Kus aan de melaatse



Doen we dat nog wel eens? Bedoel niet een lekkere meid kussen, want dat
spreekt voor zichzelf, nee ik bedoel die andere, die minder mooie mens. Kan een man of vrouw zijn hoor. Die kus moet je overdrachtelijk beschouwen. Veel mensen gaan liefst om met personen die hun status ophalen. Ze sorteren je op komaf, geld, macht, positie of misschien wel omdat je in hun ogen begeerlijk bent.

Goed, dat laatste valt op mijn leeftijd wel weg, maar zonder dollen even nu. Gaan we ook wel eens met mensen om die wij een beetje zouden kunnen ophalen? Ze de hand reiken in het leven? Of zoeken we ze slechts uit op grond van een bijoogmerk als ze wat kunnen betekenen voor ons?

Iemand te eten vragen of voor een kopje koffie die niet in een dure auto rijdt? Die geen vooraanstaande positie heeft? Kijk, van de Here Jezus houden, dat kunnen we allemaal. Hij is tenslotte God. Maar hoe zit het met die vrouw waar niemand naar omkijkt? Lastig, vinden we dat.

Zelfs in de kerk zie je mensen soms denken: als hij/zij maar niet naast mij gaat zitten? Niets menselijks is ons vreemd, ook als gelovigen niet. Soms keuren mensen je al af op grond van de manier waarom je kijkt. Je komaf. Je vermogen. Je auto. Je……


Zou Jezus ook zo in het leven staan, dan had er nooit iemand gered geworden. Hij gaf een kus aan de melaatse wereld. En wij? Wij zoeken maar al te vaak in een geheel andere hoek. Geen wonder dat we het zicht op Hem een beetje verloren zijn. Misschien vinden we Hem wel niet zo snel in de kerk omdat Hij in die oude smerige boerderij zit, soep te eten bij die eenzame vrouw…..

Het allermooiste instrument

En God gaf de mens een stem, het mooiste instrument op aarde. Daar kan geen pijporgel tegenop geloof mij nou maar...

Thuis voelen

Samen op weg

Ik houd ervan om regelmatig eens een andere dienst te
bezoeken. Het verbreed je horizon en denken. Overal kom ik fijne en tja, soms ook wat minder fijne mensen tegen, niets menselijks is ons immers vreemd. 
We willen de kerk in Nieuwpoort eens bezoeken op een zondag en misschien wel een paar keer, want van één keer kun je zo weinig zeggen. We waren er al eens op een open monumentendag en het contact met de mensen voelde toen heel goed. 
Dus als u ons een paar diensten mist, weet dan dat we een kerkmuurtje verder de dienst beleven.
De gemeente van Christus is immers wereldwijd en het is heel fijn om eens ergens anders je licht op te steken. Soms vind je zo ineens een thuis.

We zullen zien…..

donderdag 13 juli 2017

Titanic


Moeder zat op de tweede verdieping te midden van meer ouderen liedjes te zingen.
De meesten keken waterig voor zich uit en vertoefden in de krochten van hun geest op plaatsen waar het leven je nog toelacht, meen ik. Ze zaten wat voor zichzelf uit te staren en te lachen zonder tanden. 

Er waren er ook die zongen en het stijfselkissie werd wederom ten gehore gebracht. Er waren duiven op de dam en Willie Albertie schoof aan met de glimlach van een kind. Er was een scheel wijfje bij dat de hele tijd :’lik me reet, lik me reet,” dwars door alles heen riep. Een zuster zei dat het woordje reet niet netjes was. 
Het oude wijfje liet het woordje reet nu weg en brulde enkel: ”lik me, lik me.” Niet echt een verbetering, dacht ik!
Oude mensen op stoelen en wat muzikanten. Er waren oude dames die de leiding (nog) hadden en met piepende peteroliestemmen meezongen in microfoons om de boel gaande te houden. Nog even en ze zaten ook in een rolstoel mee te zingen. De zon scheen door de hoge ramen van het tehuis en het geheel deed me om de een of andere vreemde reden denken aan de Titanic die net was geraakt door een ijsschots en opengereten. Het schip zou ten onder gaan, het was slechts een kwestie van een korte tijd.

De muziek speelde ook daar gewoon maar door, alsof alles oké was, doch de dood stond voor de deur. Elke week als ik bij moeder komt is er weer één schielijk weggenomen door de man met de zeis. Sommigen zeggen door God, alsof Hij denkt: wie zal ik vandaag eens weghalen? Meen dat dit toch anders ligt dan dat het de Here behaagt om naar huis te halen. Dat is pure inlegkunde en komt voort uit de beperktheid van ons denkvermogen. Het behaagt de Here in het geheel niet dat mensen verdriet hebben me dunkt. En nog minder om mensen te laten sterven. Of heb ik iets gemist?

Enfin, de liederen gingen verder en de gelijkenis met de Titanic bleef mijn deel, ook toen ik weer op huis aan ging en nog één keer omhoog keek en al die op champignons gelijkende witte kopjes van de ouderen voor het raam zag terwijl ze: ”de glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft,” zongen.

Vandaag in ieder geval nog wel, morgen zien we wel weer…..

woensdag 12 juli 2017

Uit balans


In een kano zitten geeft mij altijd een gevoel van “nog even en ik kletter om”. Een beetje wat ik ervaar bij het leven van alle dag. Je denkt wel alles in balans te hebben, maar voor je het weet lig je op je kant. De mens meent dat hij controle heeft in zijn leven, doch laten we maar heel eerlijk zijn, dat is slechts schijn.


Controle is bedrog. Onder de schijnbare beheersing brandt de vlam van de passie, de drift, de heerszucht, ach de beschaving is niet veel meer dan een heel dun laagje, daaronder heerst de eigen ik.
Een oude buurman van mij met een scheel oog en een houten been, riep altijd:” Wat je ook doet, nooit is het goed!” En hoe waar is dit! Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken en proberen een balans te vinden is iets waar u en ik ons hele leven mee bezig zijn.

Voorbeeldje: Ben je vriendelijk in de kerk en schud je een paar mensen de hand, dan vinden die mensen dat fijn, want ik kies graag mensen uit die eenzaam zijn. Doch, er zijn er altijd die zich daar weer aan ergeren, want men dient in de kerk de nodige gepaste zwijgzame ingetogenheid te handhaven. Je zit dus fout of niet? Wat zou Jezus nou doen?

Het is een aanname dat het in de kerk voor de dienst ijzig stil moet zijn, geloof mij. Enkel dat pijporgel schreeuwt zijn longen leeg langs het plafond. Dat vindt de Heer blijkbaar wel fijn.
Ik ben ik kerken geweest waar men na de dienst (de bevindelijke onder ons kunnen nu even beter niet verder lezen) zakjes patat, kroketten, broodjes bal en tomatensoep ging eten met elkaar, elke zondag opnieuw. En geloof mij, tijdens die momenten was er intenser, geestelijker en liefdevoller contact dan tijdens het zwijgen wat in veel samenkomsten ons deel gewordt.

Ja, zelfs de preek kon niet bewerkstelligen wat er aan moois gebeurt als mensen samen eten. Misschien moeten we daar in al de samenkomsten eens een voorbeeld aan nemen. Het is maar een idee. En begrijp mij goed, niet mijn idee. Het komt tenslotte van Hem!
Bedoel dat onze avondmaalsviering een 99% uitgemolken viering is als we het vergelijken met wat Hij bedoelde. Dat piepkleine (ook nog gezuurde) brood en nipje wijn. Ik bedoel het niet lelijk en met respect, maar waar is de maaltijd des Heren gebleven? Wie heeft u en mij dat ontnomen? De kerk? Uzelf? De anderen? Hoogste tijd om terug te nemen me dunkt.
Een Jood zei me ooit:” Als mensen met elkaar eten kunnen ze nooit meer elkanders vijanden worden.

Toe, probeer nu eens verder te kijken dan je kerkelijke neus lang is en merk op dat geloven meer is dan de beperkingen die de kerk of jij jezelf en anderen wenst op te leggen…

dinsdag 11 juli 2017

Mollengevecht


Nou ja, eigenlijk is het geen dansen maar vechten. Op het eerste oog lijkt het of ze aan een wals beginnen maar het gegrom en de rare pasjes verraden
heel snel dat het om een gevecht gaat. Hoewel sommige mensen tijdens het spel der liefde ook zouden grommen heb ik er geen ervaring me dus blijf er wijselijk buiten. 

Ze doen maar “an”. Ze verdragen geen anderen mollen in hun territorium en zullen deze maar al te vaak aanvallen. Behalve in de paringstijd want er moet nu eenmaal voortgeplant worden.

Derhalve zie je wel eens een mol liggen langs de weg en vraag je jezelf wellicht af, wat er aan de hand is dat het beestje zo schielijk de pijp aan Maarten heeft gegeven?
Soms is dat een gevecht met een rivaal. Bij ons in de tuin is favoriet geloof ik. Gangenstelsels waar Jacoba van Beieren bij in het niet valt. 

De enige manier om de mollen te verjagen is een cd opzetten vlak bij een hoop en Andre Hazes of Marco Borsato.

Dus als u deze laxerende muziek bij ons hoort klinken, weet dan dat de mollen weer bezig zijn en dat het niet mijn persoonlijke smaak is maar nood breekt wet. Ze doen me overigens denken in deze houding aan twee predikanten die de gemeente wensen te zegenen maar ze hebben mot over wiens beurt het is en zijn slaags geraakt. 

Ach, niets menselijks is ons vreemd…..

Moderne Luthers



Bij ons thuis werd nooit gedaan aan geloof. Niet
dat men de hele dag liep te vloeken of dingen deed die eigenlijk niet konden, want dat is een fout beeld dat kerkmensen soms hebben van personen die niet aan godsdienst doen. We waren gewoon een heel normaal gezin waarin alles wat met geloof te maken had aan ons voorbij ging. 
Oké, we zagen zondag aan zondag wel mensen gaan die ter kerke gingen, doch dat was hun zaak.
Ikzelf meende wel dat er meer moest zijn dan het huisje, boompje, beestje van mijn ouders en kocht een Bijbel waar ik in begon te lezen en van het een kwam het ander. Derhalve ben ik in de gelegenheid geweest (en nog) om het kerkelijk stof te omzeilen. Velen doen de dingen en geloven de dingen omdat die nu eenmaal jarenlang erin gepompt zijn. Dan neem je zulks als vanzelfsprekend aan, en dat is zelden goed. (onderzoek alle dingen) Zegt de Bijbel…

Voor mij was het een echte zoektocht zonder weerga en derhalve gingen tradities, dogma’s etc. aan mijn deurtje voorbij en kijk ik zonder enig kerkelijk ballast naar godsdienst. Mensen (vooraanstaanden in de kerk) vinden dat lastig. Iemand die vragen stelt bij datgene wat de kerk leert. De zondagsrust, de kinderdoop, het avondmaal, de vrouw op de preekstoel, enfin de lijst is ellenlang. Zolang je overal ja op knikt gaat het goed. Doch iemand die over al ja op knikt is de dood in de pot voor een goed gesprek.

Mensen als Luther worden juist omdat ze vragen durfden stellen door de kerk heden ten dagen als geloofshelden gezien. Stel jij vragen of trek je eeuwenoude gedachten in de discussiesfeer dan wordt het dikwijls als lastig, tegendraads, of erger, rebels en ongeestelijk gezien.

Dat is jammer want de waarheid is geen kerkelijke leerstelling. Het is ook geen dogma of een catechese het is een Persoon. En die persoon laat zich echt niet vangen binnen een zeker kerkelijk denken.


Weest derhalve zuinig op dwarsligger, mensen die een (eigen) mening durven hebben, want soms (hoewel ze geen 99 stellingen op de kerkdeur spijkeren) kunnen ze ons aan het denken zetten en bevestigen waarom wij geloven wat we geloven….

maandag 10 juli 2017

Oom sperzieboon


Wij hadden een lievelingsoom die eigenlijk een bastaard-oom was.
Ooit gehuwd met een zus van vader die ik nooit meemaakte omdat ze erg jong stierf. Oom bleef alleen over in Hoogeveen waar hij zijn leven sleet als sluiswachter. Elk jaar logeerden wij er een week en dat was feest. We waren niet verwend en al blij met de avonduren die je rond en in het heel oude sluiswachtershuis kon beleven.

Er waren kippen, drie soorten bessenstruiken, een hond (Herta), een royale volkstuin waar oom eigen groenten verbouwde. De Wc was in het oude schuurtje waar je ook kon knutselen. Dan was er de sluis die indruk maakte en nog met de hand (met van die lange stokken met een soort haak) moest worden open gedrukt en zwaar werk was. Oom was een grote sterke vrolijke man met een daverende lach. Je kon als kind ook kleine aaltjes vangen bij een watervalletje. Je behoefde je netje maar in de stroom te houden en tientallen aaltjes keken je aan met ogen die leken te zeggen: wat is dit voor gemieter in dat net!

Wij siepen in een heuse bedstede waar deurtjes voor zaten en in de reusachtige oude slaapkamer stond een enorme diepvrieskist vol ijsjes, want die verkocht oom ook aan passanten. Favoriete was een chokoblok, waarbij twee wafeltjes behoorde waar je je ijsje tussen stopte en opvrat. Lekker!

De naam “oom sperzieboon” kreeg oom Jan omdat hij het presteerde in één week vier maal sperziebonen te serveren en wij kinderen in koor riepen: ”Oh nee, niet weer die sperziekakkers.”

Maar toch was het elke dag feest en hoewel oom al jaren naar de eeuwige jachtvelden is vertrokken, denk ik regelmatig aan de leukste oom. Zeker als ik sperziekakkers eet.

Ik vraag mij dan altijd hardop af: waar is oom nou? In de hel? In de hemel? Geloofde oom? Wat weten wij op de keper beschouwd toch weinig van de roerselen in de ziel van mensen waar we van houden. Ik wens het hem toe dat hij nu de hemelse sluizen mag bedienen maar…..ik ga er niet over.

Je bordje leegeten



Ik stam uit de tijd dat dit een kreet was die dagelijks over tafel ging. Kinderen moesten alles (leren) eten en verder geen gedonder in de glazen. Van spruitjes tot
(in mijn kindsjaren) nog bittere andijvie en witlof. Men heeft inmiddels wel in de gaten dat de smaakpapillen van een kind veel gevoeliger zijn dan van grote mensen die van alles in hun waffel stoppen en derhalve deels hun smaak verloren hebben. 

Toch heeft men de bitterheid uit de twee bovengenoemde groenten weten telen waardoor het kindvriendelijker is geworden. In mijn tijd bestond er nog geen ADHD en al helemaal geen Pdd Nos dus tegenstribbelen werd niet opgelost met een pilletje maar met een draai om je hersens en een trap onder je kinderbillen, hup naar je nest.
Niet eten, oké dan hup naar je nest. En denk maar niet dat je daar uitkwam voor de volgende morgen ook al biggelden de tranen over je bolle wangen. 

Ik hoor het leger moderne opvoeders al schreeuwen dat zoiets misdadig is, ik blijf er verder buiten. Wat ik wel weet is dat ik alles heb leren eten en dus nergens mijn neus voor op behoef te halen. 
Als ik eerlijk ben vind ik mensen die dit en dat en zus en zo, niet lusten typisch welvaartskinderen want honger maakt rauwe bonen zoet. Toe was er vaak niets, dus aten we aardappels met melk. Ach, het was een andere tijd. De McDonald’s had zijn intrede nog niet gedaan en ons voedsel zat nog niet vol met smaakversterkers, conserveermiddelen en E nummers dus weinigen gingen dood aan kanker. Dat heeft de voedingsindustrie mooi voor elkaar gekregen dat nu ongeveer 99% van wat wij eten vol zit met onnatuurlijke stoffen.
Niets aan de hand, de farmaceutische industrie (ja dat zijn ook die jongens die E nummers maken en meer rotzooi wat in ons voedsel zit) heeft ook chemotherapie gemaakt, dus gaat het mis, dan snijdt het mes weer aan twee kanten. Een waar spreekwoord zegt het al: de een zijn dood is de ander zijn brood.

zondag 9 juli 2017

Verjaardagen

Altijd leuk een feestje maar, het geeft zo’n rommel.

Ik houd niet van verjaardagen. Enkel bij het woord verjaardag begin ik al te geeuwen en te braken. Bij ons thuis werden de glazen gevuld met sigaren en sigaretten en op tafel gezet. Toen was roken nog gezond, maar alles gaat voorbij als je maar lang genoeg wacht.
Pa en al mijn ooms zaten aan de Cola tik en de tantes aan de glaasjes advocaat waar ze kraaierig van werden. 

De huiskamer zag blauw van de rook en tussendoor werden de stukjes paardenworst en boerenkaas geserveerd. De mannen begonnen flauwe moppen te tappen die een pietsje vulgair waren en de vrouwen kraaien van plezier en regelmatig pieste er een in haar directoire. Onderbroeken waren in die tijd van gesteven katoen en konden met gemak een kwart liever pis opvangen.

Iets wat de moderne string niet gelukt omdat hij te kort komt aan absorptievermogen. Bovendien zaten er pijpjes aan dat ondergoed zodat ook daarin het nodige kon te hoop lopen. Het waren de kuise tijden. De kuisheidsgordel was zojuist afgeschaft en de seksuele revolutie stond nog in de kinderschoenen. Als je nu achter een vrouw loopt met een helderwitte broek en ze trekt er (per ongeluk zogenaamd) een zwarte string onder aan, krijg je het gevoel dat je het in Keulen hoort donderen.  De runderrollades van de Emté zijn meer gekleed me dunkt. Wat dát betreft is het geen gemakkelijke tijd voor het celibaat. Maar er zijn bijna geen Papen meer dus dat is een tref.


Op het einde van het feest werden de gesprekken meest verhitter zodat ome Koos meestal met een andere oom over het heuga-velt tapijt rolde en er her en der flinke kleunen werden uitgedeeld dus u begrijpt mijn afkeer van feestjes. Het is een soort trauma me dunkt maar dan zonder helikopter.….

zaterdag 8 juli 2017

Harige borst

Paula is dol op ezels. Zodoende huwde ze mij, dat spreekt voor zichzelf.
Overal zoekt ze ezels en wil er dan mee op de foto. Een vorm van verkapt overspel, maar wel een heel sublieme en veilige waar je, meen ik niemand mee kwaad doet. Ze valt voor hun eigenwijsheid en daarom heeft ze ook mij wellicht uitgekozen. 

Daarnaast vindt ze het gebalk, dat een ezel nu eenmaal meent moeten maken aan geluid, een redelijk overeenkomstige vorm van communicatie welke ik als man ook meent voort te brengen. Toen de Schepper aller dingen geheel klaar was, nou ja bijna dan; had Hij wat restjes over en daarmede bouwde Hij de ezel. Een pluisharig beest dat je kunt kruisen met een paard waardoor je: net naar gelang de vader een ezels is of de moeder, een muilezel of een muildier verkrijgt. Koppige steriele schepselen die nergens echt bij horen. Niet bij de paarden en niet bij de ezels.

Nu ik er wat dieper over nadenk, heb ik de indruk dat muilezel wellicht nog dichter bij mijn persoon komt.  Ik kan verder niet in details treden, doch dat gevoel van nergens echt bij te horen is mijn hele leven al mijn deel. Ik behoef er (nog) niet voor opgenomen te worden hoor. Ik had gehoopt dat toen ik gelovig werd kerkmensen met open armen zouden klaarstaan om mij aan hun al dan niet weelderige borst te drukken. Weer een illusie minder. Maar er zijn gelukkig wel heel sociale mensen ook. 

Een handje vol. Ach, tis voldoende. Je kunt niet de hele wereld aan je harige borst drukken.

En toch klinkt een waar woord: ”Laat uw vriendelijkheid bij alle mensen bekend zijn.” Misschien leren we het met de tijd….