woensdag 30 augustus 2017

Armoede

Hoe sober leefden wij vroeger
Vaak als ik over armoede hoor in ons nedergelegen landje, denk ik terug aan vroeger en vraag mij hardop af welke maatstaf men hanteren wil om die tittel te gebruiken? Vast niet die uit mijn jeugdjaren (1961).

Toetje bestond al je geluk had uit een scheut melk met wat aardappels. Televisie was er niet, wel een radio die bromde. Telefoon hadden we niet, wel een hoop gezellig geklets voor de deur in de straat waar we woonden. Een douche was er niet. Heet water moest moeder koken. Een wasmachine was een onhandig ding die je moest volsjouwen met kokend water en een stuk zeep in schaven waarna moeder het door een wringer deed en in de winter handen vol kloven had van dat gehannes.
Jabo-tapijt op de zolder en in de slaapkamers. Viel je er op dan lag meteen je knie open. De muren tussen de piepkleine slaapkamertjes waren van betingel. Sloeg je er op dan zat je meteen met je vuist in de andere kamer. Verwarming was er enkel beneden door een kolenkachel die in de nacht doofde dus in de vroege morgen stonden de ijsbloemen op de ramen.
Pa werkte ook de zaterdagen en moest om wat extra te verdienen na werktijd weer de schuur in op het achteruitje waar hij een kleine glasslijperij had opgezet. Daar sloofde hij in tot het donker werd. Zwemmen deden wij in het zogenaamde kikkerbad in Gouda waar men water uit de vaart pompte met vissen en kikkers incluis. Chips hadden we niet. Snoep en drop, zelden. Op de zondagen een zak apennootjes (dop-pindaas) op een oude krant en dan maar doppen en eten. Dat was een hoogtepuntje hoor.
Je reet vegen deed je met een oude krant. Elke week zat het riool wel verstopt en dan stak pa een rotting in de pijp en liep hij weer (even). Een nieuwe fiets heb ik nooit gehad. Altijd afgekarde stalen rossen. Ik had twee broeken. Een voor net en een voor door de weeks. Wassen deden we op het granieten aanrecht met dezelfde zeep die moeder gebruikte voor de was.
Was dit dan armoede? Ik dacht het niet. Het is maar met welke maatstaf je wilt meten. Moeder daarin tegen, had een nog veel soberder jeugd. Was dat dan misschien armoede? Als ik het haar vraag als ze een helder moment heeft begint ze te lachen en zegt: je wist niet beter….

(foto, de slaapkamers van een paar vierkante meter waar mijn drie zussen en ik sliepen)

dinsdag 29 augustus 2017

Biechtstoelen en centrifuges

In de kleine keuken waar je met recht zelfs je kinderkontje bijna niet keren kon, stond de centrifuge. Een gevaarlijk maar spannend apparaat dat kleunde en
bonkte en door de keuken dansen kon als moeder het natte wasgoed niet netjes in het midden plaatste. Dan was het uit balans en ging het apparaat niet netjes spinnend rond, doch bonkte uit alle macht, gelijk een veroordeelde die de cel uit wil.

Als kind moest ik ver van de centrifuge blijven want als je armpje er in kwam werd hij er met schouder en al afgedraaid, aldus moeder.

Maar juist hierdoor kreeg het apparaat iets aantrekkelijks en onweerstaanbaars als een mooie verleidelijke vrouw waar je niet aan mag zitten enkel over dromen en ook dan word je met een schuldgevoel wakker.

Op naar de biechtstoel!

Eigenlijk is een biechtstoel ook een soort centrifuge, die zonden uit je vege lijf en ziel perst.

God bestaat niet



Nog altijd leutert de wetenschap over de oerknal en probeert u en mij op de mouw te spelden dat dit wetenschappelijke denken groter is dan het geloven in een Schepper.


Een stommer gedachte kan ik nauwelijks bedenken als ik eerlijk ben. God bestaat niet want eerst was er niets en dat niets werd iets en ontplofte en werd hetgeen dat u en ik zijn.

De sterren de stelsels, de planeten de zee, de aarde de woestijn, de mooie meiden, de lelijke oude mannen, de kamelen, atomen, moleculen, DNA structuren, kroketten in de automatiek, natuurwetten, natte winden van mensen die chinees eten, lichtsnelheden, zwarte gaten, schoonmoeders, gevulde koeken, negerzoenen, ongestelde vrouwen, puistige tieners, zweetvoeten, ballen gehakt, verliefde gevoelens, wiskunde leraars, kippige negers, kale mannen, klapsigaren, aambeien, fraaie zonsondergangen, molens met en zonder wieken, aarskloven, dikke dameskonten, borsthaar, tandbederf, okselharen, enfin ik kan nog wel uren doorgaan.

Het doet mij altijd denken aan: Een aannemer bestaat niet want in het begin lagen er enkel stenen, cement, heipalen en veel beton. Met een grote knal worden huizen tot stand gebracht. Gewoon opblazen die bende en hup daar staat paleis Soestdijk al. Iedereen die daar geloof aan hecht, wordt per direct opgesloten en in een dwangbuis gestopt.


Doch het miljarden malen complexere van de schepping wordt afgedaan als een grote ontploffing van het niets en verkocht als wetenschap. Sorry, maar ik noem dat lariekoek speciaal en veeg er mijn door de tijd geëvolueerde harige kont mee af….

De Droom


Het leven is geen pretje. Laten we dat even duidelijk stellen als gelovigen onder elkaar. Goed, er zijn mooie tijden en momenten die bijna hemels zijn.
Oké, dat is een vaststaand gegeven. Doch verdriet, pijn, moeite en ellende, weinigen ontkomen er aan. De mens wast op gelijk een bloem, zaait wellicht uit en begint te verwelken en sterft (als je geluk hebt) in verdorde ouderdom. 

Geen prettig vooruitzicht doch ouder worden gaat meestal met gebreken die nooit overgaan.

Waarom dit zo is? Geen idee. Geen dominee heeft er ooit een antwoord op gegeven dat bevredigend is. 
Goed, de zondeval. Allemaal waar doch laten we nu maar eerlijk zijn, geen mens weet waarom dit allemaal zo moest gaan. U wel? Nou vertel op dan? Nee, zie je wel, ook u snapt er geen snars van. 

Het leven, de dood, de genade, vergeving, allemaal zaken waarvan u en ik slechts de buitenzijde aanraken op z’n best.

De kern, de reden, de waaroms, ach, die zijn voor de sterveling niet te vatten. Vertrouwen, daar komt het op aan. Dat snap ik. Doch als je niet beter wist zou je denken dat de hele schepping met al haar lijden slechts een nare droom is gedroomd door een reus.

Straks zal hij ontwaken en alles goddank normaal zijn….

maandag 28 augustus 2017

Dementeren


Als je moeder (of vader) dementeert dan verwissel je van positie. Dat gaat gelukkig niet van de ene op de andere dag, doch elke keer als je elkander ontmoet schuif je
een heel klein stukje op. Word jij de persoon die alles moet regelen en beslissen en komt moeders wil er op een gegeven moment minder en minder aan te pas. Dat is even slikken en je went er slecht aan.
Op de bankjes voor het verzorgingstehuis staan twee teksten. De ene luidt: ik behoef nergens meer aan te denken en de ander iets in de geest van: ik behoef nergens meer heen.
Deze teksten zijn bedoelt als troost, doch bedacht door iemand met weinig gevoel van wat er zich werkelijk afspeelt bij het ouder worden. Juist dat nergens meer aan hoeven denken en dat nergens meer heen behoeven is een pijn, een leegte, een verlies dat geen troost is doch een vloek. 

Hoe goed en lief de zusters ook zijn, je eigen vrijheid, meningsuiting, ja zelfs je herinneringen aan wie je bent etc. verliezen en niets meer moeten is voor mij een reusachtige pijn, als ik moeder zie.

Ik lees altijd weer de opschriften en zou graag een paar woorden wisselen met de bedenker van deze tekst die het zo goed bedoelde doch de paal volkomen mis heeft geslagen. De massa wil wat graag weer ergens heen en overal aan denken doch….het gelukt niet meer.

De tekst doet me denken aan iemand die neer is geslagen en een passant zegt: ’zo, lig jij even lekker.” “Wat een bof.”

zondag 27 augustus 2017

De bruid



Ik vroeg aan God hoe ik als Zijn kind mij mocht gedragen naar de naaste en in het bijzonder naar mijn eigen vrouw. Zijn antwoord kwam diep van binnen op en ik schrok ervan. Alles in mij zag
hoezeer ik en veel andere christenen zich bedotten en menen bij Hem te horen maar eigenlijk langs de zijlijn staan en niet of nauwelijks (meer) “meespelen” op het veld der genade.

“Jij moet als Jezus zijn voor je vrouw en je naaste,” klonk het duidelijk. “Ja, maar Heer dat is toch onmogelijk!” Probeerde ik mij te verdedigen. Maar de Schepper was onverbiddelijk in deze waarheid. Er klonk nog slechts: ”Wat je voor je naaste doet, doe je aan Mij.”

Plotseling zag ik massa’s mensen in de kerk, die naast je neerploffen zonder je ook maar een blik waardig te achten. Ze groetten je niet, ze kijken je niet aan, ze negeren je volkomen, ze geven je geen glimlach, geen hand, geen enkele aandacht. Ik keek naar al die zingende monden die God meende te kunnen prijzen, doch Zijn schepsels geen blik waardig achtten. “Groet je je naaste niet, dan komt ook de lofzang aan Mij niet aan in de hemel,” hoorde ik heel duidelijk.” Gun je je naaste geen blik waardig, dan kan je Mij ook niet zien.”

Hoe vreemd om al die lofliederen te horen, die monden te zien gaan op het ritme van het orgel, de lofzang die denderde door de kerk en te beseffen dat dit alles waardeloos is, als wij onze naaste niet van ganser harte liefhebben.
Wat is er in vredesnaam met de kerk gebeurd? Hoe is het tot stand gekomen dat afstandelijke, dat onvriendelijke, dat negeren van de mens naast, voor of achter je in de banken? Wat is er mis gegaan met ons? Waar hebben we de Heer verloren en zijn achtergebleven met slechts een vorm, een schijn, een schim?


Moeten we niet met het vuur onder de hakken terug naar de basis? Naar de kern? Naar Hem en de naaste aan ons hart drukken nu de tijd der genade daar nog is? Ik ben zo bang dat we na 20 eeuwen christendom de knikkers voor het spel aanzien…

donderdag 24 augustus 2017

Het ware geloof



Soms vraag ik mijzelf hardop af, waarin christenen zich nu onderscheiden van niet
christenen? Een lastige vraag, vindt u niet? Ik bedoel, je kunt kwalijk zeggen dat de kerkgang de basis vormt van hét verschil. Dat is te gemakkelijk en weinig zeggend. De duivel gaat ook naar de kerk. Elke zondag, wees gerust hij vinkt mee.

Bijbelkennis dan? Hmm, ik twijfel. Ook daar staat de duivel zijn mannetje blijkt als wij de Bijbel openen. Nee, kennis van Gods woord maakt u en mij geen christenen, hooguit opgeblazen. Tis jammer maar helaas.

Dat u bent gedoopt in de kerk misschien? Tja, er wordt in de kerk nogal hoog opgegeven van dat (meestal) gespetter met wat druppels water dat door moet gaan voor de doop. Doch zonder nu kwetsend te willen zijn, zou het maar makkelijk zijn om christen te worden door wat druppels water op een baby hoofdje of de meer Bijbelse doop door onderdompeling, wat dopen volgens de dikke van Dale zou moeten zijn. Toch?

Bidden dan misschien? Wel, wel, in alle religies wordt gebeden zo ik twijfel of bidden nu wel hét verschil maakt. Goed, gebed is onderdeel van geloven doch het maakt u toch niet tot christen.
Goede doelen wellicht? Hmm, ook mensen die niet aan geloof doen, geven veel aan goede doelen. Ik bedoel, u en ik zijn echt geen haar beter dan de niet gelovigen, zeker niet als het om geven gaat, dacht ik.

Goede seks misschien? Goed, het mag gezegd dat de oudste beweging der wereld door de gelovigen veel gemaakt wordt en dat zien we terug in de hoeveelheid kinderen. Ooit was het een must en kwam de dominee om het juiste ritme aan te geven, doch die dwaling ligt goddank ver achter ons.
Ik kan nog wel even doorgaan en een lijstje in elkaar boetseren dat haar weerga niet kent, doch waar het werkelijk om gaat is wat Jezus zelf zegt waar je een volgeling van Hem aan zou moeten herkennen.

Aan de liefde onderling. Zo leert Hij. Wat u en mij met een vraag aan het woord laat. Houden wij van onze naaste? U behoeft niets te zeggen hoor. Wil enkel even de kern raken van het ware geloof. Liefde voor God en de naaste dus. Al het andere wat in de naam van God zoal gedaan wordt is onderhevig aan dit ene. De liefde.

Dit brengt overigens met zich mee dat fanatisme, haat, afkeer, hardheid, etc. niet uit God zijn doch uit de vijand. Hoe simpel kan het zijn!

woensdag 23 augustus 2017

dinsdag 22 augustus 2017

Jonge meid

Moeder toen ze nog een meisje was

Ze maakte de oorlog mee

Dronk uit een loden leiding
Dronk uit de sloot
Deed haar behoefte op een poepdoos
Had thuis twee lichtpuntjes (lampen) en één groep in de stoppenkast
Veegde haar billen met strookjes oude krant
Er was geen douche dus waste zich aan de (koude) kraan
Sliep met haar broers en zussen op een open zolder
Kwam ter aarde toen er nog geen televisie bestond
Geen telefoon
Zeker geen mobieltje
Geen pensioen (Drees) voor ouderen
Eten werd op de potkachel bereid of peteroliestellen
Moeder at veel visjes want opa was broodvisser
Mama was een nakomertje zoals dat heet
Mama is nu oud en dement
Het zien van mama als meisje doet iets met je
Het zet je even stil bij de gedachte dat ook jij ouder bent
Veel ouder dan het meisje met het brilletje op de foto
Eerder de leeftijd van opa
De tijd gaan snel

Laten we hem goed gebruiken

Gelukkig


Ze zijn niet gelukkig in Marokko.

Ze zijn niet gelukkig in Turkije.
Ze zijn niet gelukkig in Egypte.
Ze zijn niet gelukkig in Libië.
Ze zijn niet gelukkig in Iran.
Ze zijn niet gelukkig in Gaza.
Ze zijn niet gelukkig in Irak.
Ze zijn niet gelukkig in Afghanistan.
Ze zijn niet gelukkig in Jemen.
Ze zijn niet gelukkig in Syrië.
Ze zijn niet gelukkig in Libanon.
Ze zijn niet gelukkig in Pakistan.
En waar zijn ze dan wel gelukkig ?
Ze zijn gelukkig in Engeland.
Ze zijn gelukkig in Frankrijk.
Ze zijn gelukkig in Italië.
Ze zijn gelukkig in Duitsland.
Ze zijn gelukkig in Zweden.
Ze zijn gelukkig in de Verenigde Staten.
Ze zijn gelukkig in België.
Ze zijn gelukkig in Noorwegen.
Ze zijn gelukkig in Nederland.
Ze zijn kennelijk gelukkig in elk land dat een niet-moslimland is.
En wie geven ze de schuld?
Niet de islam.
Niet hun leiders.
Niet zichzelf.
Nee, ze verwijten het de bevolking van de landen waar ze wel
gelukkig zijn.
En dan willen ze juist DEZE LANDEN zo veranderen dat ze precies worden
als de landen waar ze ontevreden over zijn.

Begrijp jij het nog ????

maandag 21 augustus 2017

De dominee van de sloten


Zo zie ik hem althans. Niet dat hij preekt hoor, het is geen prater. Hij hoort
hier ook niet (wij zijn vreemdelingen en bijwoners). 

Hij is meegekomen, God mag weten met wie. Heel vaak wordt hij opgegeten door reigers en ook de fuut lust hem wel, mits niet te groot. Zijn grootste problemen ondervindt hij met het mensdom dat hem wel lust en vaak in de pan wenst te hakken.

Vervolgingen zijn van alle tijden en dagen. En kom je hem tegen dan heft hij de ledematen en zegent waar het kan. Daar denk ik dikwijls aan als de gemeente de zegen meekrijgt op zondagmorgen. U niet? Nou, daar hoor ik van op dan. Bedankt weer….


zondag 20 augustus 2017

De Heilige geit



“En hoe was het op de vakantie-bijbelweek?” Hoorde het een
oma vragen aan haar kleinkind dat duidelijk niet met het evangelie vertrouwd was. Het kind kwam bij oma op schoot zitten op het bankje in de zon, naast het mijne en stak van wal.

“Oh leuk, we hebben gezongen, pannenkoeken gegeten, spelletjes gedaan en knip en plakwerkjes.” Zo verhaalde het meisje terwijl de zonnestralen en de wind met haar blonde lange haren speelden.

Oma wier outfit en knotwerk het meer zware kerkwerk verraadde, trok een zuinig mondje en vroeg:” en waar hebben ze het over gehad dan tijdens die dagen?”
“Oh over een geit,” riep het meisje.

“Een geit,” riep oma verschrikt. “Welke geit?”
“We zongen ook steeds leuke liedjes over die geit,” vertelde het meisje. “Een heel lief geitje hoor oma.”
Oma zat duidelijk met die geit in haar bevindelijke handen en schikte haar grijzende knot op het achterhoofd.

“Een geit, een geit, wat heeft dat nu met geloof te maken,” mompelde ze met nep ivoren tanden en kiezen waar ze net een pepermunt tussen naar binnen schoof.
“Ja, het was de “Heile-geit,” daar ging het steeds weer over. Een heel lieve geit die woont bij God. Een mooie heile-geit hoor oma, daar zongen we steeds over. Dat je je hartje aan de heile-geit mocht geven.”

Oma verslikte zich in haar pepermunt en keek haar kleinkind verschrikt aan.

Een sterk voorbeeld van de Babylonische spraakverwarring, me dunkt. Ik ben maar weggegaan van het bankje en oma, het blonde meisje en de Heile-geit achterlatende….

zaterdag 19 augustus 2017

De kerkgang


Hij loopt nog altijd terug me dunkt. Tel ik de leden van mijn familie
op en die van mijn vrouw dan kom ik snel op ruim twintig mensen die ter kerke gingen waar er nu nog drie van over zijn, de rest is afgehaakt. In 25 jaar tijd dus slechts 14% over van de hoeveelheid die naar de samenkomst ging.

De mens laat zich ook niet langer voorschrijven vanwege afkomst, plicht, verwachting etc. Misschien maar goed ook. Bedoel te zeggen dat het contact zoeken met de Schepper (wat kerkgang toch zou moeten zijn) van een andere orde is als je dit doet vanwege plicht (je moet van ma of pa) vanwege zakelijke belangen (afnemers zitten ook in deze kerk en ik ga failliet als ik wegblijf) of, niemand kijkt me meer aan in het dorp als ik niet ga. Of mijn familie zit in de kerk dus ik ga ook, enfin, de lijst met redenen om te gaan is ellenlang.

Allemaal begrijpelijke redenen om naar de kerk te gaan, doch volkomen leeg als het gaat om spiritualiteit, dacht ik. Daarom heeft de kerkelijke teruggang ook een positieve invalshoek die we weinig horen. Het werkt zuiverend. Mensen die nu nog gaan doen dat omdat ze Hem willen ontmoeten, horen en de eer willen geven. Alle andere redenen zijn immers van generlei belang voor Hem. Het gaat om het tasten naar God door het offer van de Zoon, de rest is bijzaak en mag in de prullenbak. (zie Filippenzen)


Moet nog even kwijt dat alle mensen, naar de kerk gaande of niet, met hetzelfde sop overgoten zijn. De een is niet beter dan de ander vanwege die zondagse kerkgang. Zo werkt dat niet bij de Schepper. Hoewel ik meen dat wij allemaal wel iemand nodig hebben om ons te vergeven als we er een bende van maken.

De kerkganger is geen beter mens. Hij kan wel een vergeven mens zijn.

maandag 14 augustus 2017

Rechtop begraven


In de Stolwijkse boezem is een plek waar zware misdadigers ter aarde besteld
werden na er te zijn opgehangen. Een plek op het kerkhof werd hen door hun gruweldaden ontzegd. Ja, in vroeger tijden deed men niet kinderachtig. Ik denk daar wel eens aan als ik lees dat politieagenten hun gummiknuppels niet meer mogen gebruiken.

Onze voorvaderen geloofden nog wel in straf en wisten manieren om deze ook tot in de dood door te drukken. Even terug naar de stolwijkse boezem waar verschillende misdadigers ter aarde zijn besteld doch (en nu komt hij) rechtopstaand begraven. Als extra straf om de misdadiger nooit rust te gunnen, recht op zijn voeten. Deze plaatsen (waar misdadigers niet lagen doch stonden) markeerde men dikwijls door drie wilgen op een rij te plaatsen.


Bij het schieten van deze plaat in de Molenwaard kwam deze herinnering weer omhoog. Niet in de laatste plaats vanwege de drie wilgen.  Wie interesse heeft om deze plaats te bezoeken, wil ik best eens meenemen naar de plekken aldaar waar vreemd genoeg volop wilde orchissen  bloeien. En natuurlijk de alruinwortel die enkel wil groeien op de plek waar iemand stierf…

zondag 13 augustus 2017

Eleonora de heks van Ammers



Bij de molen van Stam spookt het. Dat begrijpt een kind. Zeker als
het zwerk zwaar is van de regens kun je als je goed luistert uit de krochten der duisternis, die nu eenmaal onder het veen aanwezig zijn, hun gekrijs horen.

Ooit woonde Wulpse Eleonora op de molen die er om bekend stond winden te kunnen laten zonder echt te stinken. Een aanduiding van het in 1880 nog zwaar Paapse Ammers dat ze haar ziel aan de vorst der duisternis had verpand. Ze werd  verbannen naar de rand van het dorp  waar de molen staat. Daar begon ze kruikjeswater te maken door haar eeltige voeten te laten weken in het zompige vocht uit de Molenvliet. Drie reukloze winden er overheen en bij volle maan een uur dynamiseren en het kruikjeswater was klaar.

Het huismiddel zou helpen tegen kraamvrouwenkoorts, steenpuisten, aambeien, potentie problemen en bovenal als je er mee gorgelde een pijnlijke kies of tand van de pijn afhelpen.

Een echte heks dus.  De geschiedenis leert ons dat Eleonora een keer te water geraakte tijdens het scheppen van vers kruikjeswater en onderging. Sinds die tijd kun je bij dreigend onweer haar vreselijke stemgeluid horen en voor mensen die goed kunnen ruiken, zelfs haar nagenoeg geurloze winden die met regelmaat van de klok aan de veenbodem ontstijgen…..

hypocrisie

Toen ik nog in een Bijbelshop werkte (ja ik heb ook al zoveel gedaan) kwam er een vrouw binnen die christelijke muziek wenste. Zoiets kan gebeuren. Wees haar op Elly en Rikkert. "Daar wens ik niets van te horen, die muziek zou verboden moeten worden." Sprak ze zonder met haar ogen te knipperen. Toen ik om opheldering vroeg meende die mevrouw dat ze recht van spreken had omdat Elly ooit wereldse muziek maakte en wees me op dit geweldig mooie nummer.
 
 Echt, de grofste vormen van hypocrisie, vinden we dikwijls
onder kerkvolk.

vrijdag 11 augustus 2017

Pietje Bel


Elektronisch speelgoed bestond in mijn jeugdjaren
nog niet. Je moest zelf creatief zijn en daarom maakten de kinderen zelf dingen om zich mee te vermaken. Je leerde van papieren strookjes pijltjes draaien die je door openstaande slaapkamerramen naar binnenschoot, middels een stukje pvc buis. Van een paar latten creëerden je stelten waar je hoog boven de massa mee overeind probeerde te blijven. 

Van een oud kinderwagenonderstel werd een kar gemaakt waarmee we de heuvel af sjeesden
Een oud fietswiel werd een hoepel en van oude binnenbanden maakte je een katapult. Die laatste was niet ongevaarlijk en zag de hermandad dat je die had, dan werd hij in beslag genomen, reken daar maar op. We maakten vliegers van wat latjes, papier en gluton en waren uren zoet met het hoog houden en het balen als de vlieger in een of andere antenne bleef hangen die op elk dak stond in ons nedergelegen landje.


Knikkeren, touwtje springen, tollen, verstoppertje spelen, ach de lijst met spelletjes die je speelde is ellenlang. Kijk er met plezier op terug en wens al die speelmomenten ook de kinderen van nu zeer toe. Want je speelherinneringen zijn bij het ouder worden mooie schatten om op terug te kijken en brengen een glimlach op je lippen als je het kinderen van nu nog ziet doen. 

Wonderen


Elke avond deze week, staat de hemel in de Molenwaard in brand. Met snelle hand schildert de Schepper een kleurenpallet aan de hemel die onwerkelijk mooi is. Mijn vrouw en ik wij kijken er naar en wij verwonderen ons.

Christenen tastten naar wonderen. Bezoeken genezingsdiensten in de hoop iets van de wonderen te mogen proeven die men meent te kunnen vinden onder de handen van een of ander figuur die de Bijbel lelijk uit haar verband meent te mogen rukken en het als zijnde ware  Godsdienst te kunnen verkopen. Alle ogen gericht op het wonder dat zelden komt.


En dat terwijl de ware wonderen elke dag voor het oprapen liggen. Maar wie heeft nog ogen die kunnen zien? Wie staat er nog open voor de dageraad? Voor het wonder van de schepping zelf? Velen menen slechts op grond van tekenen en wonderen te kunnen geloven, doch de ware gelovige beseft dat hij/zij niet op wonderen behoeft te wachten omdat wij er reeds middenin leven en zelf een wonder zijn…

woensdag 9 augustus 2017

Evangelisatie



Mensen die evangeliseren zijn immer van een zeker snit. Vol vuur stormen ze op je af en zouden je het liefst het evangelie met kracht in de strot persen, onder het uitroepen van: zo het woord Gods zit er in.

Hun woordenschat is er ook een waarvan ik bemerk dat het de tale Kanaäns verre overtreft. Je moet minimaal je halve leven in de kerk hebben gezeten om een klein beetje te begrijpen wat ze je willen duidelijk maken.
“Meneer mag ik u wat zeggen?”
Ik: ”Jazeker.”
“U hebt de Heer nodig.”
Ik:” neen, dank u, ik ben geen liefhebber van gevulde chocolade.”
“Nee meneer, u moet niet spotten, Hij wast u schoon van alle vuiligheid.”
Ik: ”Wie? ‘
“De Heer natuurlijk.”
Ik: ’Oh u verkoopt wasmiddelen, nee wij hebben al.”
“U mag niet spotten met de Heer toe nou.”
Ik “Is het zo’n goed middel dan?”
“Meneer laten wij samen de Heer prijzen, dan krijgt uw leven zin.”
Ik:” gaat het waspoeder in de aanbieding dat ik moet helpen met prijzen dan?”
“Meneer kent uw Gods lof dan niet?”
Ik: ”Nee, sorry enkel witlof.”
“Meneer ik ga u een traktaat geven.”
Ik:” nou een traktatie gaat er wel in, doe maar een appelpunt.”
“Meneer kent u het zoenoffer dan geheel en al niet?”
Ik:’ Nee ik ken enkel de natte zoenen van mijn vrouw die zijn op zich een redelijke opoffering.
“Meneer u dient uw oude kleding uit te doen en van u te werpen.”
Ik: ’maar dan sta ik in mijn blote kont op straat.”
“Meneer met u valt niet te praten.”

Ik:’ Dat zegt mijn vrouw ook al.”

dinsdag 8 augustus 2017

Helpende handen


Een beetje vent kan veel. Goed, je hebt mannen die nog geen verfkwast van een tandenborstel kunnen onderscheiden, doch daar is dan toch iets misgegaan in het DNA. Er zijn wat chromosomen weg of zo, weet ik veel! Het grote nadeel van veel kunnen is dat er van je verwacht wordt dat je dan ook veel doet.


Soms door volslagen vreemden die je nog nooit een bak koffie hebben aangeboden, maar menen je gerust voor hun karretje te kunnen spannen.
Zo leer je snel “neen” zeggen. 

Een woord dat slecht valt bij de vragende mensheid. Men wenst er dan ook nog een verklaring 'waarom niet' bij, iets wat men nimmer wenst bij het “Ja” zeggen. Dan wordt het pis pas goed lauw, want “nee” is een prima antwoord en daar moet men het dan mee doen. Tenzij er sprake is van gezonde wederkerigheid.

Hadden ooit een vrouw in de kerk die meende dat de dominee bedoelde met: help elkaar, dat ze mij gerust kon vragen 6 kubieke meter zand naar achter te kruien (in haar tuin) want zij en haar man waren daar te zwak voor.

“Je hebt het gehoord van de dominee,” sprak ze vol vuur en verwachting. Ik stelde voor Paula’s en mijn auto bij haar voor de deur te plaatsen en dat zij en haar man deze eens lekker gingen soppen, terwijl ik het zware werk zou verzetten in de vorm van zand kruien.
Vreemd dat het toen niet meer behoefde. 

Elkaar helpen wil voor velen zeggen: jij moet mij helpen. Maar andersom liggen zaken blijkbaar geheel anders.


zondag 6 augustus 2017

De Bijbel

Reeds vier Bijbels ter aarde besteld

Dat klinkt wellicht vreemd en behoeft wat uitleg. Een
versleten Bijbel werp ik lastig bij het oud papier, hoewel hij daar op zijn plaats is als wij het hebben over milieu overwegingen. Doch om het woord van de Schepper bij de oude kranten en de lege pakken koek en wc rollen te werpen, is mij te dol dus ik graaf een gaatje op de moestuin en stop de Bijbel er in.
Dan zaai ik er groenten bovenop en zie daar, hoe vruchtbaar zo’n Bijbel is! 

Het jaar er op is er niets meer van terug te vinden en hebben de groenten het complete woord Gods in zich opgenomen, iets wat van veel gelovigen niet gezegd kan worden.

Vandaar dat er veel rare snijbonen onder gelovigen zitten die de mond vol hebben over vriendelijkheid, doch als puntje bij het bekende paaltje komt u en mij te licht hebben gevonden en verwerpen. En dat terwijl de Schepper zelf zegt dat Zijn juk zacht is en Zijn last licht.

Overigens blijkt radijs het beste op de NBG vertaling te groeien terwijl snijboon het uitstekend doet op de Statenvertaling. Het Boek is meer voor aardbei of slappe sla geschikt. Tis maar dat u het weet.

De boer



De boer. Vergruisd door velen, vertrapt, op kasten gejaagd, aangeklaagd, afgestraft en verjaagt. Zo mag ik ze wel noemen. Die overgebleven zijn, lijken me mensen van staal want het pesten gaat gewoon door.


De consument leutert en klaagt over wat de boer zo allemaal fout doet aan vee houden en op welke wijze hij nu weer faalt, doch wenst wel graag zijn sukadelapje als kiloknaller in de schappen te vinden. En na met smaak gegeten te hebben gaan we dan weer lekker schelden op die stinkboer wat hij nu weer voor schandaligs overhoop haalt.

We willen wel zijn melk, doch niet de stront. Wel goedkoop vlees doch geven hem geen verdere ruimte en de middelen om te kunnen concurreren. Nog maar net in staat zijn boerenschedel boven water te houden, tobt de boer verder en wordt als de kop van jut gebruikt.

En dat terwijl het boek der boeken al roept dat een wijze overheid de boer in ere houdt. We hebben er zelfs een fraai spreekwoord voor: geen mens bijt in de hand die hem voedt.
U wel!


Hoogste tijd dat Superfarmer in actie komt om aan al die misstanden een eind te maken en de boer zijn hardwerkende positie terug te geven en te ontheffen van veel blaam die hem onterecht in de klompen wordt geperst....

vrijdag 4 augustus 2017

De Schepping


Meen dat wij een fout beeld hebben van de schepping. Alsof de Schepper na het arbeiden van zes dagen in de shampoo-houding is gezakt en toekijkt naar de werken Zijner handen.
Dat beeld klopt niet. 


Hij is actief betrokken zult, u zeggen en ook dat is zwaar onderschat. Hij “is” de schepping. Hij houdt de schepping in stand als een muziekinstrument het geluid. Stopt de muzikant te spelen dan is alles weg en stil. Er is niets meer over van wat er ten gehore werd gebracht, het is weg.

Krek eender houdt Gods stem alles in het bestaansrecht. De wetenschap heeft zich jaren verbaasd over de achtergrondruis die vanuit het heelal tot ons komt. U hebt dat vroeger, toen de televisie nog via de ether ging vast wel eens gezien, die ruis op de televisie als er geen uitzending was. Dat is de overal en altijd tegenwoordige achtergrondruis die dwars door alles heen en overal bestaat en aanwezig is.

Het is de stem van de Schepper vol informatie, ontelbaar veel intenser, complexer dan wat de mens ooit voor heeft gebracht aan beperkte middelen om informatie over te brengen. Hij, de Godheid spreekt nog altijd. Daarom groeit het gras, doet uw hartje het nog altijd, is er eb en vloed, komt de zon op, draaien miljarden sterren in reusachtige spiralen om elkaar heen.
Hij doet door het geluid van Zijn stem jonge vogels geboren worden, appels rijpen aan de bomen, woestijnen bloeien en gewassen vrucht voortbrengen. Niets wat is kan bestaan zonder Zijn stemgeluid.

De wetenschap zit al jaren met de handen in het haar betreffende de onmogelijkheid van de Schepping, de tijd, de dimensies. Het kan ten diepste niet bestaan en toch is het er. Het is te onmogelijk. Materie bestaat eigenlijk niet echt. Het lijkt bijna een illusie. Als men alle ruimte tussen de materie weg zou nemen en universums en alles wat is zou samenvouwen tot één vaste klont dan blijft er een bal over met de afmeting van een meter of kleiner. De schepping bestaat dan ook niet echt, het is een geschapen illusie waarin wij leven. En toch bestaat zij weer wel. Een onmogelijkheid.


Eenvoudig gezegd is de stem van God de reden waarom u en ik bestaan. Straks zal Hij een korte tijd zwijgen (alles oprollen) en een nieuw geluid laten horen. Een geluid dat ooit pril begon met die ene kreet: het is volbracht. Pas dan begint het echte leven….

Indian summer.

Nog even zomer, doch wie er gevoelig voor is proeft reeds dat we verder in het jaar glijden. Het licht begint te breken en wordt langzaam harder, iets killer. Ook in de lucht zit een vreemde kilte, een geur van voorzichtig verderf.
Honden janken soms hard in de nacht, ze gevoelen de naderende herfst die nog ver weg is en toch dichtbij. De huisvrouwen kloppen uit alle macht hun kleedjes. Aan waslijnen wapperen reusachtige op tweepersoons tenten gelijkende bh’s, in gebloemde motieven als ware de boerinnen bij machte om de hunkering naar de zomer nog even aan hun weelderige boezems te drukken en te rekken.
Voorzichtig, heel voorzichtig worden de nachten iets frisser en je slaapt niet meer enkel onder een laken doch trekt het dekbed al een beetje bij. De parfums worden reeds zwaarder, wapperende meisjesharen in de wind die aan begint te trekken. Misschien, heel misschien komt er een Indian Summer. Dan rekken we de boel als een weduwe die opnieuw verliefd wordt op de tuinman en best nog even wil rollen in het gras. De tijd verglijdt. Ach,niemand zong het intenser en beter dan Frankie…..

Toen ik zeventien was
Was het een heel goed jaar
Het was een heel goed jaar voor dorpsmeisjes
En zachte zomernachten
We verstopten ons voor de lichten
Op het dorpsplein
Toen ik zeventien was

Toen ik eenentwintig was
Was het een heel goed jaar
Het was een heel goed jaar voor stadsmeisjes
Die op stand woonden
Met al dat geparfumeerde haar
En de problemen begonnen
Toen ik eenentwintig was

Toen ik vijfendertig was
Was het een heel goed jaar
Het was een heel goed jaar voor adellijke meisjes
Die zelfstandig waren
We reden rond in limousines
Die hun chauffeurs bestuurden
Toen ik vijfendertig was

Maar nu worden de dagen korter
Ik ben in de herfst van mijn jaren
En nu denk ik aan mijn leven als rijpe wijn
Uit goede oude vaten
Van de rand tot aan de droesem
En het vloeide zoet en helder

Het was een heel goed jaar.


donderdag 3 augustus 2017

Zelfgemaakte deodorant


Wat kunnen wij eigenlijk nog wel als consument gebruiken en tot ons
nemen zonder het risico dat de een of andere kloothommel ons vergiftigt? Sla ik morgen een vent neer, dan draai ik de bak in. Brengt men giftige zaken op de markt waardoor er tientallen tegen de vlakte gaan, dan loopt de uitvinder van het spul gezellig vrij rond. Kijk, waar men mee moet beginnen is die persoon op te sluiten en elke dag 20 stokslagen te geven. (ik bied mij aan dat uit te voeren)

Van deodorant naar eieren, van gifbelten naar E nummers, en weer terug naar nitraat in groenten, ach de lijst met giftige stoffen is te lang om op te noemen. Allemaal bedacht door meneren die in dure auto’s rijden en veel geld verdienen over uw ziekten. Die kankerverwekkende stoffen in deodoranten zijn overigens prima te omzeilen door zelf je deo te maken. Supersimpel, supergoedkoop en het werkt ook nog eens veel beter dan al de in de winkels te koop zijnde deodoranten.


Hoe gaat Petertje te werk? Men neemt een inmiddels lege kankerverwekkende deo en wippen de roldop er af met een mesje. Men neme twee eetlepels Backing soda en roeren daar een geheel neutrale bij het Kruidvat en veel andere drogisten te koop zijnde aloë Vera gel (waterbasis) doorheen. Dan nog een paar druppels etherische olie naar keus en je hebt een superdeo voor een schijntje van de prijs die je normaal neertelt. Het werkt prachtig en je krijgt er ook geen kanker van en als klap op de vuurpijl verkleurt je kleding onder je oksels er niet van…..

Dag kleine meid

De kaartjesverkoopster van de draaimolen. Jong geleerd is oud gedaan en hoe waar is dit! Nou ja, je ze verkocht niet, ze inde slechts de muntjes maar ook dat is leuk.
Winkeltje spelen in het groot. Daar deed ze me aan denken. Dan gaan automatisch je gedachten terug naar mijn eigen jeugdjaren met mijn zusjes. Voor pa en moe het beter vonden te gaan scheiden dan. Daarna ontstond die breuk, die scheuring die nimmer gedicht werd. Kinderen zijn immers altijd het kind van de rekening in dergelijke.

Ik zie ze nog voor me, op spillebeentjes achter hun plastiek kassa met grutterswaren. Zakjes, pakjes, een klein keukentje erbij met esbitsteentjes die je aan kon steken en dan maar klooien in minipannetjes, klodders stroop en meer aan te branden etenswaar. 

Ach, tis allemaal herinnering, daar doen we dan ons hele leven maar weer mee.

Dag klein meisje achter de grotenmensen kassa. Dat je een mooie jeugd mag genieten met veel winkeltje spelen, suikerspinnen en andere zaken die je een basis geven om voor te leven….

woensdag 2 augustus 2017

Touwtje trekken



Het is al zo oud als de kermis zelf en zal nimmer verdwijnen omdat het zoveel overeenkomsten heeft met het leven zelf. We denken
wel dat wij onze eigen keuzen maken op grond van verstandelijk redeneren, doch op de keper beschouwd is het hele leven niet veel anders dan hopen op wat moois dat te komen staat.

Je trekt aan een touwtje waarvan je denkt dat het je kan brengen wat je hoopt en heel af en toe is dat het geval, maar meestal komt er iets uit de verassingszak van het leven waarvan je denkt: wat moet ik er mee aan!

Doch niet getreurd, wij allen staan voor dezelfde kraam en heel hoog in het verborgene is er Een die aan onze touwtjes trekt, dacht ik. Ook Hij zal wel eens balen wat er uiteindelijk tevoorschijn komt. 

Maar het is tevens de kracht van dit spel. Er kan van alles komen, maar meestal is het een sof. Doch als je de uitstalling beziet van wat er allemaal aan de touwtjes zou moeten hangen, dan vormt dit alles toch voldoende om door te gaan in hope.
Trekt u maar!


dinsdag 1 augustus 2017

Vergeefs in de kerk?

Ga ik er vandaag uit met Orkestrale bewegingen in het donker. Let even op de man met de trompet. Zo gevoel ik mij eigenlijk ook in het leven en in het bijzonder in de kerk. Iedereen heeft een plekje en mag meedoen, maar ik sta met mijn trompet wat te springen zonder veel te mogen doen. En zelfs als ik mag toeteren kom een ander in beeld en jat mijn moment. Bedankt weer!
Nou ja, ik blaas wel hoog van de toren dan, al is het maar kort. Heeft u dat ook, dan zijn we in ieder geval samen. Ach, misschien passen wij wel niet goed in het concert van het leven. I never know way. U wel?...