zaterdag 8 juli 2017

Harige borst

Paula is dol op ezels. Zodoende huwde ze mij, dat spreekt voor zichzelf.
Overal zoekt ze ezels en wil er dan mee op de foto. Een vorm van verkapt overspel, maar wel een heel sublieme en veilige waar je, meen ik niemand mee kwaad doet. Ze valt voor hun eigenwijsheid en daarom heeft ze ook mij wellicht uitgekozen. 

Daarnaast vindt ze het gebalk, dat een ezel nu eenmaal meent moeten maken aan geluid, een redelijk overeenkomstige vorm van communicatie welke ik als man ook meent voort te brengen. Toen de Schepper aller dingen geheel klaar was, nou ja bijna dan; had Hij wat restjes over en daarmede bouwde Hij de ezel. Een pluisharig beest dat je kunt kruisen met een paard waardoor je: net naar gelang de vader een ezels is of de moeder, een muilezel of een muildier verkrijgt. Koppige steriele schepselen die nergens echt bij horen. Niet bij de paarden en niet bij de ezels.

Nu ik er wat dieper over nadenk, heb ik de indruk dat muilezel wellicht nog dichter bij mijn persoon komt.  Ik kan verder niet in details treden, doch dat gevoel van nergens echt bij te horen is mijn hele leven al mijn deel. Ik behoef er (nog) niet voor opgenomen te worden hoor. Ik had gehoopt dat toen ik gelovig werd kerkmensen met open armen zouden klaarstaan om mij aan hun al dan niet weelderige borst te drukken. Weer een illusie minder. Maar er zijn gelukkig wel heel sociale mensen ook. 

Een handje vol. Ach, tis voldoende. Je kunt niet de hele wereld aan je harige borst drukken.

En toch klinkt een waar woord: ”Laat uw vriendelijkheid bij alle mensen bekend zijn.” Misschien leren we het met de tijd….