donderdag 30 november 2017

Vrijdag 01-12 Opa koopt smartphone


Ik moet er nu toch aan geloven. Het is
te onhandig om steeds via rooksignalen berichten over te brengen en dus deze week een smartphone aanschaffen voor het gemak en deels ook voor het noodzakelijke. 

Dus op de valreep toch over de drempel. Fijn dat Maarten van het gezelligste warenhuis het even voor mij in orde maakt, want die heeft verstand van dergelijke en ik ben wat dat betreft een holbewoner compleet met knots, die communicatie liefst via een geringe knotsslag tot stand brengt om zaken duidelijk te maken. Vandaar dat veel van mijn vrienden ook met kneuzingen en allerhande blauwe plekken rondstrompelen na een gesprek met mij.

Ik zag al wel dat er net als op mijn laptop allerhande icoontjes opzitten waarmede je een snelkoppeling maakt naar hoe wat en waar er hoop dat er ook eentje bijzit die je direct in verbinding stelt met de hemel, maar daar zal de boel wel chronisch in gesprek zijn, de Schepper heeft het nu eenmaal druk met al onze vragen of Zijn beltegoed is op, dat kan iedereen overkomen.

Gelukkig is er Eentje die al heeft voorzien en betaalt om met Hem in gesprek te komen. Het lastige is altijd dat Hij zo weinig terugzegt. Nou ja, je hebt spiritueel begaafde mensen die Hem overal horen. Als ze een komkommer snijden, de koelkast opendoen, een ui schillen compleet met traan in de ogen. Ik blijf er verder buiten, bij mij werkt Hij niet zo. Ik praat, Hij luistert. Ik meen dat dit voor de meesten van ons  herkenbaar is. Maar ook dat is fijn. Spreken is nu eenmaal zilver doch zwijgen (lees luisteren) goud).

Las op internet: Je lever is een belangrijk orgaan, maar het is ook een bijzonder orgaan. Hij is namelijk in staat om weer aan te groeien en uit te groeien tot een volledige lever als deze gedeeltelijk verwijderd is. Het is dan wel belangrijk dat het overblijvende deel van je lever gezond is. Je lever kan bovendien nog heel lang zijn werk blijven doen, als een deel ervan (bijvoorbeeld door ziekte) niet meer functioneert. De lever heeft dus een enorme reservecapaciteit. Acht cm kanker is dus nog geen reden voor de lever om er de brui aan te geven. Nou, dat weten we dan ook weer.


Er is wellicht nog tijd en ik bid dat ik hem goed mag gebruiken om datgene te doen waarvoor wij allen op aarde zijn. Liefhebben, het hoogste goed waaruit alles is ontstaan en wat tot in eeuwigheid zal voortbestaan.

maandag 27 november 2017

IK BEN


Lieve schatten van mensen. De stroom van kaartjes blijft maar groeien en maakt
dat ik steeds dieper besef dat de groep mensen die meeleven in welgemeende liefde enorm groot is. Het zijn er gewoon te veel om ieder bij name te noemen, mede omdat je dan soms zomaar iemand vergeet te noemen en dat is niet gewenst in deze.

Derhalve deze algemene dankzegging voor de niet te stuiten hoeveelheid liefde uitgedrukt in woorden, kaartjes, bemoedigingen, bakjes soep, biest, bossen bloemen, vitaminepillen, omhelzingen, tranen en kussen die reiken tot ver over de grens van ons eigen land. Wij zijn er stil van en diep bewogen omdat dit bewijst dat de mens diep van binnen een verbondenheid heeft met de ander die veel verder en dieper gaat dan woorden uit kunnen drukken.
Iedereen heel, heel, heel erg bedankt voor jullie liefde, gebeden, medeleven en moeite die genomen wordt om een oudere kalende man met zijn geliefde vrouw te helpen deze moeilijke dagen door te komen.

Mede omdat ik er intens naar verlang jullie allen als het doek voor mij valt ooit weer in de armen te mogen sluiten en nooit meer behoef afscheid te nemen, deze woorden van onuitsprekelijke dank die troost geven en hoop. Dan zullen we als één groot gezin samen rond het licht der wereld elkander in eeuwigheid liefhebben. En hoe dat zal zijn, daarvan zegt Hij dat wat geen mens ooit heeft bedacht, geen mensenoog ooit heeft gezien en wat in geen mensenkind ooit is opgekomen, zo overweldigend mooi zal het dan zijn.


Hij maakte deze aarde en alles wat is in zes dagen. Doch is nu al ruim 2000 jaar bezig om al het nieuwe te maken. Dus nooit bang zijn voor de dood want dat is nergens voor nodig. Hij is er, ik heb Hem zelfs al eens gezien en beseft dat Hij groter is dan alle angst, groter dan de dood, groter dan alles wat is. Hij is de IK BEN….

Strontjong

Kakken met een trombosebeen

Een van de aardigste acrobatische kunsten is om te kakken met een zwaar in gezwachteld
been. Deze poot wil niet buigen en aangezien de uitvinder van de hedendaagse toiletpotten een zwaar ondermaatse dwerg moet zijn (zo laag bevindt de pot zich bij de vloer) moet je wel een atleet zijn om überhaupt al plaats te kunnen nemen op het porselein zonder je rugspieren te verrekken, laat staan met een zwaar ingezwachteld trombosebeen.

Daarnaast zijn onze kleinste kamertjes waar den Hollander zijn behoefte placht te doen, om de een of ander volstrekt onbegrijpelijke reden van een minimale afmeting, zodat je normaal al onder een hoek van 90 graden je behoefte doet, met weinig voetruimte, maar met een trombosebeen is zulks helemaal een kunst. Vergelijk het met dirty dancing, hoewel dirty shitting een betere noemer zou zijn.

Dus moet je tijdens het downloaden je gezwachtelde poot door de wijd openstaande deuropening steken om nog iets van perskracht te kunnen produceren, die nu eenmaal van node is om je oel richting uitgang te geleiden.

Dit houdt derhalve in dat je niet kunt gaan zitten kakken als er visite is, omdat ten eerste de aanblik van een man in blote kont, maar met gezwachteld been afstotelijk is, of je moet een (noem het) mummie-fetisj hebben. Dan de erbij behorende geluiden die variëren van kleine plofjes tot heuse ontploffingen die ook al niet bijdragen tot “gezellig” op visite zijn.

En dan is er nog de geur die tot in de verste uithoeken zich via de gang de huiskamer indringt en de “feestvreugde” nog verder opdrijft.
Gelukkig hebben wij dan nog een diepspoeler, u weet wel, zo’n toilet waarbij je oel direct het watergraf krijgt en je kont zo lekker nat van wordt, i.p.v. een vlakspoeler waarbij de oel gelijk een kunstig stuk drukwerk ter nabeschouwing op een vlak gedeelte ligt na te walmen.

Je vraagt je wel eens af welk oorspronkelijk denkwerk er zoal ten grondslag ligt aan ons kleinste kamertje. Een ding staat vast, het moet wel een onvoorstelbare oelewapper ( lees strontjong) zijn die dit alles bedacht heeft.

zondag 26 november 2017

Bezoekjes

De frisse atmosfeer van de herfst en het felle licht van de zon communiceren het leven met mijn zintuigen terwijl diep van binnen de dood zich verder vreet. Een vreemde gedachte,
die je stil doet staan bij de kostbaarheid van gezondheid. De mevrouw van de Rivas die mijn been kwam zwachtelen is net weg. Het zijn stuk voor stuk schatten van mensen die dit komen doen en je voelt hun bewogenheid met jou als patiënt. Bedankt lieve mensen, jullie zijn als de druppels dauw op dorstig land.

Net als de stroom kaartjes en telefoontjes die je dagelijks krijgt. Mededogen is een uiting die diep vanuit de ziel komt en derhalve gevoelige snaren weet te raken. Veel mensen, ook vrienden uit het verleden die je een beetje (door de verhuizing) uit het oog verloren bent, vragen of het goed is of ze even langswippen? 

Dat is mooi en warm, doch op dit ogenblik zijn al die indrukken zo vermoeiend en ik hoop dat men het begrijpt dat ik op dit ogenblik de kracht even niet op kan brengen om hen te ontvangen, hoe dierbaar ze mij ook zijn.

Geheel anders met de mensen die regelmatig al langskomen en waar je eigenlijk niets meer tegen behoeft te zeggen omdat ze het naadje van de kous reeds weten, met je gehuild hebben en waar je tal van emoties reeds mee hebt gedeeld. Die zie ik graag komen al was het elke dag, want ik behoef niets meer uit te leggen, niets meer te zeggen, enkel in hun ogen te kijken en Hem te zien die in de stilte zegt:” Ik ben met je, al de dagen van het leven.”

Vroeger dacht ik dat Hij bedoelde dat Hij een soort boven/achter of zo wat in de onzienlijke wereld achter mij aanzweefde of doelde op de inwoning van Zijn persoon in ons mensen. Hoewel daar een kern van waarheid in schuilt, besef ik dat Hij al de dagen met ons is omdat Hij in anderen ons opzoekt.


Komt iemand in liefde naar je toe (kerkmens of geen kerkmens, christen of geen christen) dan is Hij het die in die persoon jou bezoekt. Liefde staat los van noemers of ons menselijke beperkt denken. Hij is meer dan onze dogma’s of kerkelijke stellingen. Liefde is Christus, altijd, eeuwig en onbeperkt….

Mensen die beweren niet in God te geloven beseffen veel te weinig dat de liefde die ze anderen schenken het bewijs is dat dat Hij wel in hen gelooft….

Mensen die ik langere tijd dus niet gezien heb: bel van te voren even om kort te sluiten aub het voorkomt vervelende verrassingen. 0184 636890

woensdag 22 november 2017

Tante Klaar komt


Vandaag de MRI scan. Een log apparaat dat kleunt, dreunt en bonkt.
Je krijgt desgewenst een koptelefoon op met je favo muziek, zodat je een beetje afleiding hebt en het gedreun van het apparaat niet zo gewaar wordt. Had enkel niet goed opgelet en de perverse cd “pikante kerstliederen” die ik ooit op sinterklaasavond kreeg van een achter-oom die niet wilde deugen en per ongeluk in het doosje van zz top was beland, meegenomen. Het betrof schuine liederen, waaronder,” als tante Klaar komt”,  “de pik van Janusie die gaat er altijd in, hela hola pak haar nog een keer en pak ze maar beet riep tante Greet, ze benne van jouw”.

 Nou daar lig je dan als christen naar die pikante krakers te luisteren. Heb ik dat weer. Direct bij thuiskomst de cd in de afvalbak voor plastiek geworpen.
Het onderzoek stelt niet veel voor, enkel moet je wel doodstil liggen. Kreeg na een paar minuten een hevige jeuk aan mijn neus en moest alle zeilen bijzetten om niet te gaan krabben ,want dan moet de boel weer over en komt opnieuw tante Klaar voorbij.

Zo’n radioloog gaat ook met je om alsof je een braadkuiken in een braadzak bent, welke ik wel een in de magnetron schuif. Een beetje alsof je wel een mens bent, maar toch ook weer niet. Ze praten wel tegen je, doch hun ogen doen niet echt mee. Ze kijken met een soort  röntgen ogen door je heen. Zal wel het gevolg zijn van jaren lang bloot staan aan straling.

Gelijk maar langs de apotheek dan heb ik weer een verse lading drugs om mijn junkzijn te bevredigen. Paula rijdt met haar auto, dus dat is lekker want ik ben zo stoned als een konijn met lichtgevende aambeien, door al die pillen. Van pijn is nauwelijks sprake, mits je op tijd een verse lading neemt. Dromen doe ik in tegenstelling wat de wetenschap beweert niet in zwart/wit doch in kleur en elke nacht is derhalve een feestje wat ik nu weer ga beleven. Slapen is een beetje doodgaan, dacht ik. Daarom overlijden ook veel mensen in hun slaap omdat de drempel die te nemen is vrij laag blijkt tijdens je slaap.


Klaas Vaak en de man met de zeis zullen wel bloedverwanten zijn. De een strooit je wat zand in de ogen en de anders doet: hakkietakkie met zijn zeis. Een soort politiek systeem waarbij dit al jaren met succes toegepast wordt op het klootjesvolk. Ze beloven je zakken met stofgoud doch elk jaar blijkt toch je kop er weer financieel af te gaan…..

dinsdag 21 november 2017

Vrienden



Veel mensen willen nu plotseling vrienden worden op facebook.
Dat begrijp ik eigenlijk wel, doch op de valreep van het leven gevoelt het wat dubbel. Een vriend ben je immers tijdens het leven en niet tijdens de dood. Mensen die jaren op facebook zitten en nimmer enige vorm van belangstelling betoonden, doen nu plotseling een verzoek tot vriend worden en ik wil niet bot en boud worden maar de tijd voor nieuwe vrienden ligt nu achter mij.

Door de valium begin ik dingen te vergeten. Heb ik die medicijnen nu al ingenomen of niet? Heb ik nu wel koffie in het filter gedaan of pruttelt dat apparaat door een leeg zakje? Heb ik mijn toges nou wel of niet afgeveegd na het downloaden? Nou ja, dat laatste merk je snel op als er steeds vliegen achter je aanjagen.

Ook druk aan het neerschrijven hoe de afscheidsdienst er ongeveer uit moet gaan zien. Op de steen die overigens niet te opzichtig moet zijn in mooi zwart met gouden letters mag de tekst: “Eindelijk thuis”, niet ontbreken. Want lieve mensen, u was toch niet van mening dat ons werkelijke thuis op deze planeet ligt? 

Welnee! Overlijden is niets anders dan terug naar de bron. Voor mij is het leven iets complexer dan de  beperkte gedachte dat wij er ooit niet waren, geboren werden en er wel waren en na het overlijden weer niet meer zijn.

Iedereen van ons ontmoet in zijn of haar leven mensen met wie je binnen een minuut een klik hebt alsof je elkaar al eeuwen kent. En ik denk dat dit ook zo is. Enkel hebben we daar geen weet meer van. Er zijn mensen waar je van houdt met een liefde die zo intens is, dat dit duidelijk aangeeft dat de grondslag van deze liefde zijn oorsprong reeds moet hebben in een andere dimensie die wij de hemel/ de Schepper noemen. Overlijden is derhalve niet veel anders dan naar huis gaan en eindelijk je weer herinneren al datgene wat je nu vergeten bent.


Begrijp mij goed, ik hecht geen waarde aan de reïncarnatieleer. De gedachte dat als je het op aarde goed doet, je in een volgend leven als een hoger schepsel terug zou komen. En als je er een rommel van maakt je terug komt als bedelaar of nog lager. 

Als dat waar zou zijn, zou de ganse aarde slechts bevolkt worden door bedelende aarsmaden want zeg nou zelf, wij falen allemaal toch? Wat niet wegneemt dat wij mensen ook in staat blijken tot intens liefhebben. En het is dat liefhebben wat onze gezamenlijke bron vormt welks wij ons thuis noemen. Ik wacht we op jullie, geen zorg……

De dans van de grote zilverreiger

Voor hen die het misschien leuk vinden om te kopen als ik er niet meer ben, een van mijn meest


aardigste boeken. Maarten Bikker van het gezelligste warenhuis van Ammers kan het voor u bestellen, of u kunt het zelf doen. Een aanrader want het is zonder mijzelf op de harige borst te slaan, een van mijn leukste boeken.

maandag 20 november 2017

Maandag


Heb het nog nooit zo gezellig druk gehad als nu. Mensen komen, mensen
gaan en als er iets is wat ik wel heel duidelijk mag beleven is dat er in veel mensen een heel erg goed hart schuilgaat. We zijn immers allemaal voortgekomen uit de bron van liefde en hoewel deze ernstig verstoort is geraakt door de breuk die wij allen in Adam en Eva hebben veroorzaakt, neemt het zeker niet weg, dat diep van binnen bij velen nog immer die vlam van zuivere liefde brandt.

Een onafgebroken stroom aan lieve kaartjes, bezoekjes, reacties, telefoontjes, het kan niet op en helpt mij door de eenzame dag heen.
Het beste bewijs dat er een liefdevolle Schepper bestaat wordt derhalve ook gevonden in dat enorm stuk bewogenheid wat tot je komt in een levensfase als waar ik in mag verkeren. Laten we maar eerlijk zijn, wij mensen zijn vaak wat sceptisch als het gaat om de medemens en weten haarfijn de vinger te plaatsen wat onze naasten allemaal fout doen.

Doch de andere kant is er ook en die horen wij veel te weinig. Namelijk dat velen zich intens en in liefde verbonden weten met de medemens als lijden iemands leven raakt. Ik word er altijd stil van. Het is voor mij daarom nog gemakkelijker om los te laten, omdat ik weet dat de Bijbel waar is als Jezus zegt:”wie een van zijn medemensen uit mededogen een glas water aanbiedt als hij of zij dorst heeft, zijn/haar loon zal hun zeker niet ontgaan.

Waar dat loon uit bestaat mag u zelf invullen. Doch ik geloof in een nieuw samenzijn over de muur van dit tijdelijke heen, waar het echte leven zijn vervulling zal vinden. Daar vallen alle maskers af en zullen wij elkander zien voor wie wij werkelijk zijn en dat moet toch wel een groot feest zijn!

Groote aanzienlijke mensen, zullen veel minder vroom blijken als de maskers stukvallen en nederige, nauwelijks opvallende mensen, mannen en vrouwen Gods. Wij zien op aarde wat voor ogen is, doch vergeet nooit dat Hij het hart aanziet en de diep gelegen motieven.

Ik kijk er nu al naar uit als wij allen innig verbonden zijn in dat nieuw te komen leven. Want hier op aarde is een mens ten diepste een eenzaam schepsel. 

Zelfs te midden van de massa, opgesloten in jezelf, met al je diepe verborgen gedachten, wensen, pijnen en liefde die je zo gaarne zou willen uiten doch daarvoor zijn wij nu te kwetsbaar, dacht ik.

zaterdag 18 november 2017

De sigaar zijn


Sigaartje smaakt mij goed. Gelijk maar een kist gehaald, want roken maakt nu
ook niets meer uit. Woensdag MRI scan met definitieve uitslag donderdag. Dan weet ik het 100% zeker en worden verdere lijnen uitgezet. Wie weet valt het toch mee, maar ik voel iets anders, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ervaar een enorm stuk rust binnen het geloof, weer een voordeel van je hoop te hebben op het hiernamaals. Een troost die je iedereen gunt, want geloof mij, er is een leven na dit leven en dat houdt nooit op en kent geen ziekte, zorgen, verdriet of dood.
Laten we niet doen of er iets vreemd gebeurt, want dit is de weg die wij allen vroeg of laat te gaan hebben.
Voel me door de morfine wel een beetje suf, maar helder genoeg om dingen op papier te zetten over hoe ik gaarne het afscheid zou zien, als ik zelf al over de muur heen ben van dit tijdelijke bestaan.
Ik ervaar vreemd genoeg rust in de gedachte dat Paula in een fijn dorp woont naast een geitenboer en nog veel andere mensen die een oogje in het zeil kunnen houden en daar waar nodig is, Paula wat kunnen helpen en steunen, want voor haar vind ik het nog het ergste.
De pijn is nu onder controle, zolang het duurt en dat is een opluchting. Voel je behoefte om even aan te wippen, dan is daar zonder afspraak ruimte voor, voel je vrij, niet verplicht. Doch probeer je emotie onder controle te houden, dat vind ik het prettigst want ik ben er nog en tijd om te wenen komt nog volop, mocht daar sprake van zijn.

Ook Paula vindt het erg fijn als er mensen komen, dus altijd welkom enkel niet rond etenstijd (halfvijf/halfzeven) want dat is een stukje dag die wij gaarne voor onszelf houden…..

vrijdag 17 november 2017

Niet klagen, maar dragen…

Lieve en minder lieve vrienden en vriendinnen.


Vandaag eindelijk uitslag waar die intense pijnen vandaan komen en het is niet zo mooi. Hoe lang ik nog heb, weet ik niet. Een maand, een half jaar, langer of korter, God zal het weten.
Tis gek, maar ik wist het zelf eigenlijk allang.

Ik woon al 57 jaar in dit lijf en dan voel je dat er iets echt niet goed is. Wil er niet te emotioneel over gaan doen, wij allen moeten ooit deze aarde met al wat ons lief is en minder lief, vaarwel zeggen.

In hope echter. Dat wil zeggen dat ik een nieuw leven verwacht en daarom licht zie aan het einde van deze best wel donkere tunnel. Men heeft mij 95% uitsluitsel gegeven over wat het is (zwaar leverkanker). De overige 5% zal ik volgende week donderdag uitsluitsel van krijgen.

Laten we afspreken er verder niet over te praten en te zagen. Ik ben er de man niet naar om de kop te laten hangen en te zwelgen in het verdriet. Ben er ook de man niet naar om via allerhande chemotherapieën onnodige rek op te trekken welke het leven meestal in kwaliteit aantast.

Met opgeheven hoofd Hem tegemoet en verder geen gezeur. Het leven is nu eenmaal geen aaneensluiting van appeltaart eten. Soms is de koek gewoon op.

Een groet van mij en ik ga gewoon lekker door met mijn foto’s en verhalen van alle dag tot het doekje valt. Niet klagen, maar dragen…

donderdag 16 november 2017

Zelfmoord 2


Dus u moet stoppen met de zetpillen Diclofinac, want daardoor ontstaan bloedingen in uw ingewanden als u het langer gebruikt dan een week. Aldus de arts. Alternatieven werden niet geboden, nou ja Tramadol, maar dat doet niets voor mijn intense maagkrampen waar ik nu door een trombosebeen ook nog heftige krampen in mijn rechterbeen en lies heb bijgekregen.
Gelukkig heb ik nog 30 stuks Diclofinac in huis, die dus wel voor de pijn goed helpen maar ja, je krijgt er op den duur bloedingen door, volgens de arts en dan kom je dus van de regen in de drup of nog erger van de wal in de sloot.

Toch merk ik dat na negen maanden intense buikpijnen,
mijn (noem het) potje levenskracht leeg begint te geraken. Langzaam maar zeker wil ik alles wel opeten om maar een paar uur van de pijn verlost te worden. Ook als het betekenen zal dat ik daardoor inwendige bloedingen riskeer. Pijn is tot op zekere hoogte houdbaar, doch er zijn grenzen aan wat een mens kan verdragen. Pijn zet je in een cel, het verlamd je en beperkt je visie tot binnen de grenzen van je hoop op verbetering. Daarbuiten gebeurt van alles waar jij steeds minder deel aan hebt. Je raakt geïsoleerd van de rest.
Het plezier, het genot, de blijdschap over kleine of grotere dingen, noem het, het normale leven van alledag. Het is ver van je af gegroeid.

Verlangen naar de dood begrijp ik steeds beter. Niet dat ik er een einde aan maak hoor, maar ik snap het wel als mensen zulks doen. Want in de meeste gevallen is het geen hunkeren naar de dood, doch een hunkeren naar de verlossing van pijn. Psychisch of lichamelijk. Wat wij euthanasie noemen is ten diepste geen verlangen naar dood, doch een verlangen naar verlossing.
In de meeste gevallen wil de mens in kwestie wel leven, maar is het leven onleefbaar geworden en slechts een aaneenschakeling van lijden. Derhalve moeten wij niet spreken over zelfmoord, doch over zelfverlossing. Ik kan mij niet voorstellen dat de Schepper mensen die uitzichtloos lijden, veroordelen zal in deze.

Het maar blijven vasthouden aan de gedachte dat een mens niet het recht heeft om uit de hel van de pijn te mogen ontsnappen, gelijkt ten diepste aan het reïncarnatie stelsel, waarin lijden de mens zou zuiveren en in een volgend leven (of de hemel) een beter mens van hem/haar zou maken.
Alsof intens lijden u en mij zou verbeteren als mens. Ik geloof er geen bal van. Hoewel verdriet tot op zekere hoogte een zuiverende werking op de mens kan hebben, is uitzichtloos lijden volkomen zinloos in zichzelf en verwoest slechts.
En kom nu niet met de dooddoener dat God de mens nooit boven vermogen zal beproeven, want dat doet Hij ook niet. Doch het leven doet dat wel. Wie daar nog niet van overtuigd is moet hoognodig met zijn pies naar de dokter.

En zwijg nu ook over dat Hij alles laat medewerken ten goede, voor hen die Hem liefhebben. Want ook dat doet Hij. Doch het leven houdt daar geen rekening mee. Of dacht u werkelijk dat Hij alles aanstuurt op deze aarde? Die dronken man die laatst dat kind doodreed, Zijn wil is?  Ben je toch gek! Doch op deze aarde ontmoeten twee krachten elkaar. Die van de vijand en die van de Schepper.

zondag 12 november 2017

Leuk en lief

Dus ik ga nog een keer rond met de blokjes kaas en plakjes worst op
iemands verjaardag, terwijl de rest in de shampoo-houding zit. “Dat doe jij graag zeker?” roept een van de gasten opgewekt die al uren zit te kwekken en wijn te drinken die ik en de gastvrouw inschenken. Om eerlijk te zijn vind ik het fijn om te dienen doch wat mij zo verbaasd is dat zo weinigen het voorbeeld volgen. Het zijn altijd dezelfde die blijven zitten op hun dikke reet op feestjes en altijd dezelfde die helpen afruimen en de boel weer aan kant maken. “nou, dag hoor het was reuzegezellig,” en daar gaan de nietsdoeners op huis aan en laten het wederom aan anderen over om alles op te ruimen, de vaat te doen etc.

Ik groet het meisje aan de kassa en maak een compliment over haar ogen. “Slijmbal, mompelt een oude vent achter mij.” Ik vraag hem of hij nooit complimenten maakt? Hij antwoord kort en krachtig met:” Ikke niet!”

In de kerk groet ik de mevrouw naast me. Ze lacht en meteen, zonder dat ik haar ken, praten we als oude bekenden. Iets wat ik op Ammers eigenlijk zeer zelden meemaakte. Ook zij kerkte ooit zes jaar op Ammers en noemde het: de ijskast. Ze mistte net als ik het spontane. Het gesprekje, de glimlach, de goedemorgen, het lieflijke zonder welke de kerk inderdaad tot een ijzige beleving verwordt. “Ik heb je lief, met de liefde van de Heer, zingen ze zondagmorgen in de kerk dan.” Ja nou, geloof je het zelf!


Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Je kunt het nooit overal mee eens zijn. Doch het voelt zo fijn en natuurlijk om een klein beetje toegankelijk te zijn en belangstelling te tonen in je naaste. 

zaterdag 11 november 2017

Beschaving is verkilling

14 jaar was ik en ik keek naar de reflectie in de ruiten van
het academisch ziekenhuis in Utrecht. Het was nacht, ik kon niet slapen. De andere morgen zou ik het zoveelste pijnlijke onderzoek krijgen waaraan ik, achteraf bezien bijna aan overleed en in de nacht geopereerd moest worden. Ik haalde het net.

De normaal zo drukke gangen waren leeg in de nacht. Overdag dribbelden trossen verpleegsters met kittig bewegende kontjes en borstjes over de gangen. Ik was op allemaal verliefd, dat spreekt. Ik heb altijd van mensen gehouden, nu nog. Ik vind onze manier van samenleven te kil en te koud. Mensen om je heen te aller tijden, dat is feest.

Daarom hou ik van ziekenhuizen waar altijd mensen zijn. Ik kijk begerig naar indianenstammen die in oerwouden samenleven. Met hangtieten voor je hut en een peniskoker voor. Allemaal mooi. Het moderne leven is mij te afstandelijk, te gevoelloos. Met z’n alleen een stuk wild schieten en laten braden door de vrouwen van de stam. Kijken naar de spelende kinderen en het oplaaiend vuur.

Even een stoot Yopo in je neusgat en wegdrijven op de roes. Ontwaken als het eten klaar is en gezamenlijk op de grond met je blote poten eten. Ach, ik ben een dromer. Voel me soms ontheemd als ik overal en nergens mensen ontmoet die ik mee wil nemen. Bij me wil houden en hun warmte voelen. Hun verhalen beluisteren. Een arm om ze heenslaan en intens van ze houden.

Ook mooi is een dorpje in Frankrijk. Oude mannen die klootschieten en in sobere kledij een glas wijn samen drinken. Dikke wolken rook trekkend uit nog dikkere bolknakken. Samen zitten op een verweerd bankje en met oude ogen kijken naar de mooie meisjes van het dorp en gniffelen bij de herinneringen van hooibergen en natte kussen.

De geur van tijm en knoflook. Zelfgebakken brood dopen in zuivere olijfolie en gezamenlijk eten. Voor mij is dat de hemel. Die straten van goud mogen ze houden daarboven. Ik behoef ook geen koning te worden of de hele dag met een harp te staan kwelen.
Ik wil mensen om mij heen. Mooie, lelijke, begeerlijke, kokende, rokende, winden latende, lachende, spelende mensen.


Nee, een ding is zeker, beschaving is voor mij verkilling.

vrijdag 10 november 2017

Bubbelbad


Pas sinds ik tob met buikpijn, gebruik ik het bad boven. Beneden is een
douche en ik ben geen bad-mens. Doch het geeft verlichting van pijn en is dus wel prettig, al verveel ik mij in zo’n bad. Nu zit er bij ons een hypermodern bad in, waar ik nu pas de attracties van ontdek. Eerst had ik dat niet in de gaten maar er zitten tal van snufjes in, die de moderne mens blijkbaar op prijs stelt.

Nu heb ik een nare gewoonte aan alle voor de hand liggende knopjes te zitten (gelijk de meeste mannen) om te zien wat er zoals te gebeuren staat als ik er op druk. Juist omdat ik mij, als al geroepen, verveel in dat water.

Knopje één  gaf een krachtige straal water op niet nader te benoemen plaatsen en waar een normaal mens een tamelijk decadent gevoel van krijgt.

Knopje twee was onschuldiger en liet onder mijn gat een radio aangaan, met als nevenoptie op het display: stop cd in gleuf. Ik kan geen gleuf ontdekken in het bad, hoewel ik de mijne dan niet meereken. Maar dat gaat mij te ver, dus dan maar geen Cd in de gleuf.

Knopje drie is voor lichtstralen die fluorescerend licht werpen in het badschuim. Het gaat ook nog aan en uit en wisselt van kleur op het ritme van de muziek waardoor ik dan de kleur van de Hulk heb, dan het roze van een baby en dan weer intens rood al zat ik op de wallen in bad.
Knopje vier is voor een massage in bad die ik meteen uitdeed want ik moet op mijn leeftijd aan mijn hart denken.
Knopje vijf zette met een hels kabaal bubbels in werking die het schuim hoger en hoger lieten oprijzen in bad, tot ik tenslotte met een baard van Neptunus -schuim in bad zat.
Knopje zes zette aan het voeteinde een kokend hete kraan open, waardoor ik mijn poten bijna verbrand heb.

Knopje zeven durf ik vooralsnog niet aan, maar ik houd u op de hoogte.
Al met al gevoelt een dergelijk bad als een charismatische gemeente. Je hebt veel vermaak en je glijdt er gemakkelijk in vanwege het geheel naar je lijf voorgevormd model. Doch, als je er uit wil, blijkt dat je dit met de grootst mogelijke moeite nauwelijks gelukken kan. Je moet alles uit de kast halen om je bijna vacuüm gezogen ledematen los te krijgen uit het bad.
Daarna gromt het bad nog een hele tijd na, omdat het iets met wegzuigen van water uit het systeem bezig is. In bad gaan is in ieder geval uren werk en ik heb nog maar op de helft van de knopjes gedrukt dus God mag weten wat er nog meer te gebeuren staat als ik daar op druk.


Eer je ouders


Eer je vader en moeder opdat de Here uw dagen verlengt.
We horen het zondag aan zondag voorbij komen in de kerk. Een redelijk gebod, dacht ik.
Doch als je vader aan de drank is en zijn handen tamelijk los zitten en je moeder er met een vreemde man vandoor gaat en jou achterlaat, zit je mooi om het hand met dit zondagmorgen-gebod. Het is dan zo jammer dat er niet bijgelezen wordt dat ouders hun kinderen niet moeten verbitteren opdat de kinderen gehoor kunnen geven aan het eren.

Want er moet tenslotte wel iets te eren zijn. Ga er maar aanstaan na de tweede scheiding, pa lamlazerus in bed met weer een andere vrouw en moeder al negen jaar niet gezien. Die voorgangers komen te vaak uit mooie stabiele gezinnen waarin het eren een eitje is. Doch de mens die door al het gemieter van pa en moe tussen wal en schip zit, krijgt wel elke zondag dat gebod op zijn boterham en kan het niet verteren want wat valt er te eren?

Het resultaat is vaak: schuldgevoel. Nu is er schuldgevoel en schuldgevoel. Het ene is terecht en het ander komt voort uit een beschadiging die jou is aangedaan. Je kunt van een kind niet verlangen dat het vader eren zal als het incest pleegt met dezelve. Het resultaat zal vernietigend zijn want het kind krijgt er derhalve een schuldgevoel bij. En dat terwijl het ten diepste onschuldig is in deze.

Kunnen we afspreken de nodige voorzichtigheid aan de dag te plaatsen als we het hebben over dergelijke geboden? 

Je kunt namelijk met de Bijbel troosten, doch ook met al je goede bedoelingen iemand er ongenadig mee neer kleunen!

Goede doelen



Hoewel wij vrijgevig van karakter zijn, stuiten
de goede doelen mij elke dag meer tegen de borst. Ze gelijken op ontevreden kinderen die blijven jengelen om meer, nadat je geschonken hebt. Je kunt ook zodra je een goed doel gelden schenkt, direct een megahoeveelheid andere bedelbrieven verwachten in je brievenbus, van allerhande stichtingen en goede doelen die eveneens om geld verlegen zitten. Wat maar weer aangeeft dat je gegevens ook onderling verhandeld worden.

Ik wil het niet eens meer hebben over al de directeuren die een onnodig groot deel van de giften opvreten onder de noemer van: de arbeider is zijn loon waard. Want iedereen die rekenen kan komt al heel snel tot de slotsom dat deze figuranten het zeer goed nemen van de binnenkomende geldstroom. 

Een of meer tonnen per jaar is heel gebruikelijk in deze.
De collectanten zijn lieve, goedbedoelende mensen die langs de deuren gaan, met een slotje op de collectebus, want hoewel de directeuren zonder overdrijven als dieven aan te merken zijn, vertrouwen ze van hogerhand de stumper die langs de deuren gaat niet, want ze zouden wel eens een euro uit “hun” geldstroom kunnen stelen.

Het wordt dan ook de hoogste tijd dat goede doelen zichzelf eens onder de loep nemen, waar de prioriteiten nu eigenlijk liggen? Geneesheren, genees uzelf en kom dan eens terug om geld in te zamelen, want zoals u nu te werk gaat, zou ik gaarne een aantal ronden in een boksring met u wensen te gaan, om u uit te betalen wat u werkelijk verdient.




Vraag wat gij maar wilt…



Verraderlijk om zo’n tekst te lezen als: als ik maar vraag en bid, dan geeft God mij alles wat ik wil.

In de charismatische hoek werd mij dit jaren voorgehouden. Goed, wij moeten dan niet denken aan zaken als weelde, een dure auto, een mooi huis, een zonovergoten vakantie etc. Doch het ligt meer voor de hand om dan te denken aan: gezondheid, voorspoed en veel zegen op ons pad. Zulks lijkt wel  degelijk binnen het kader van de tekst te passen. Aldus de voorgangers aldaar.

Wat in de praktijk zou betekenen dat een christen geen armoede, honger, ziekte of leed zou behoeven kennen. Hoe anders is het als wij goed om ons heen zien! Helaas gaat deze vlieger dus niet op en moet Jezus iets anders voor ogen gehad hebben met deze woorden.
Het vragen wat gij maar wilt moet in het kader geplaatst worden van: vragen om genade, om wijsheid, om leren geduldig te zijn, om innerlijke vrede, om overtuiging van genade etc.

Toen Paulus Trofimus ziek achterliet in Milete, horen wij hem derhalve ook niet zeggen:” Trofimus je moet gewoon vragen om herstel, want dat zal je geworden. In een ander gedeelte raad Paulus Timotheüs een (noem het) huismiddel aan tegen zijn klachten (neem af en toe een beetje wijn). Waarom zou Paulus, als hij in een oogwenk door het geloof in Christus Timoteüs genezen kon, met een huismiddeltje komen?
Het heeft er alle schijn van dat de wonderen als in het begin toen al verdwenen waren. Gelijk een boom die eerst uitbundig in het blad komt in het voorjaar en daarna een overdaad aan wonderlijke bloesem voortbrengt, op den duur uit de bloei geraakt als het tijd is vrucht voort te brengen.

Wie goed leest, beseft dat het nimmer de bedoeling is geweest van de Schepper, dat wij blijven tasten naar wonderen (noem het de bloei) doch dat wij vrucht leren dragen. Dat gaat veel minder opzichtig dan het pracht en praai van de bloesem, doch het is wel de natuurlijke gang van zaken.

Met respect, een kindje mogen verwekken is een heerlijke bezigheid, doch het genot slaat t.z.t. om in zuchten en steunen, als de tijd verstrijkt om vrucht te dragen en voort te brengen. Verstaan wij de diepte in deze natuurlijke gang van zaken? Veel charismatische individuen, menen (met respect) in het orgasme van de wonderen en tekenen te kunnen blijven, terwijl God wil dat wij verder gaan dan het grote genieten.

Derhalve is het: vraagt wat gij maar wilt, ook geen vrijbrief om opnieuw terug te grijpen naar het vuurwerk van de bloesem waarmede het voorjaar van het evangelie aanving (noem het de bestuiving). Het doet slechts een appel op ons om de Schepper te vragen naar datgene wat u en mijn vrucht doet dragen in Hem.


Daarin zal Hij rijkelijk in Christus Jezus voorzien. Klopt en je zult open gedaan worden. Zoekt en je zult zeker vinden. Blijf gerust kloppen op die deur welke is Jezus, want Hij zal je binnenlaten. Wie het vatte, vatte het.

donderdag 9 november 2017

De tweederangs weggebruikers


Regelmatig overkomt het je als fietser dat je een situatie als op de foto
aantreft. Meestal staat een dergelijk bord er achteraf voor Jan met de korte achternaam, omdat wegwerkers simpelweg voor het gemak vergeten na gedane arbeid het bord en hek weg te nemen.

Hoe jij je weg verder moet gaan, dat zoek je dan maar uit. Tegen het verkeer in of zo aan de overkant van de weg, zodat mede weggebruikers van het fietspad naar je roepen: ”Oude lul, je rijdt aan de verkeerde kant.” Goed, dat van die oude lul kan ik bilikken, doch dat van de verkeerde kant rijden, is een zaak waar ik machteloos tegenover sta.

Waarom wordt het de fietser in dit land, waar fietsen zo overvloedig gepromoot wordt als zijnde gezond, milieuvriendelijk en bovendien de ideale manier om je voor te bewegen, vaak zo lastig gemaakt om zich netjes aan de regels te houden.

Want in dergelijke situaties ligt het voor de hand om dan van pure ellende maar op de autoweg te gaan fietsen en daar krijg je van oom agent weer een prent voor.
Kunnen we afspreken dat bij geval van wegwerkzaamheden de fietser niet alleen een bord voor zijn kop krijgt, doch ook een klein stukje begeleiding in waar, hoe en wat hij dan wel mag fietsen om op de plaats van bestemming aan te komen?

En zet er dan ook even bij hoelang de omleiding gaat duren. Ik bedoel, zo moeilijk kan het toch niet zijn? Overigens houdt een dergelijk bord slechts in dat jij er niet mag fietsen. Brommeren blijkbaar wel of wandelen. En dan, meestal als je van pure ellende een dergelijk bord een rotschop verkoopt en toch het pad uitrijdt, kom je geen enkel obstakel tegen, hooguit een mannetje in een oranje pakje dat naar je kijkt en roept:"hebbie het bord niet gezien!"

Enige remedie die ons dan als fietser rest is roepen:"Fuck you!"

Doch meestal blijkt dat het mannetje achteraf bezien de collectant uit de kerk is en je zondag aan zondag aanstaart met zorgelijke ogen....

De dood hoort ook bij het leven


Zomaar een kreet die je regelmatig kunt horen als
je mensen hoort praten op een begrafenis of bij een uitvaart. Troosten doen deze goedbedoelde woorden niet, als ik eerlijk ben. Ze zijn ook niet waar, dacht ik. De dood behoort niet bij het leven. De dood is een vijand, me dunkt.

Je moet het verwerken, zegt men dan als een geliefde je ontvalt. Een vader, moeder, broer, zus, man, vrouw, opa of oma of misschien nog wel erger, een kind.

Ik geloof ook daar niet in. Je kunt de dood niet verwerken, hooguit een plekje geven heel ver weggeborgen in een doosje op de bezoldering van je ziel. Soms wil het doosje open, maar dat is desastreus dus je moet het doosje dichthouden, het negeren, er niet aan proberen te denken. Het is er wel, maar er zit een muurtje omheen.

Je vormt een soort schild waar verdriet en gemis op afketst. Het is geen verwerken, maar een vorm van overleven. De dood is te groot, te intens, te verdrietig om te verwerken. Al je herinneringen in een doosje samen met die laatste dierbare momenten toen hij of zij er nog was. En proberen er niet te veel aan te denken, een hoge heining te laten groeien over de afschuw van de dood.

Zelfs Jezus huilde toen Hij oog in oog stond met de dood. Laten we nu niet doen of de dood onderdeel is van het normale leven. 

De dood zal ooit verslonden worden door het leven en dan zal alle verdriet voorbij zijn. Alle tranen worden dan gewist als al de op zolder staande doosjes opengaan en we plotseling tot het besef komen dat de doosjes leeg zijn. Nou ja, op een stukje papier na, waarop staat geschreven: Het is volbracht.

dinsdag 7 november 2017

De digitale huisarts

Worstelen met de digitale huisarts

Nog altijd tobben met zware maagpijnen en dyclofinac helpt voor de pijn, doch twee 50mg zijn net te krap dus ik mail de huisarts of ik er drie mag lanceren?

Ze schrijft me dat dit gerust kan. Doch of ik haar niet meer via de mail wil benaderen maar via de nieuwe site, u weet wel waar je via de digi D code in moet loggen en alsof dit niet veilig genoeg is (voor de belastingen en al de gegevens van ieder mens in ieder geval wel) ook nog een Q code die je via je I phone moet scannen om erbij te komen.
Nu dus ook om de huisarts te benaderen. Gemakkelijker kunnen ze het niet maken! Doch mensen zonder mobiel ehh, tja….
Dus ik mail: Ja dat is handig als je geen mobiel bezit en via je mobiel de
QR-code moet scannen om bij je gegevens te komen of vragen te stellen.
Sorry maar wat ik niet bezit, kan ik ook niet geven en ik wil geen mobiel aanschaffen dus ik zal u
via de mail niet meer lastig vallen en als ik vragen heb wel een afspraak maken voor een consult.

Een groet Peter

Het antwoord van de arts: Als je geen mobiele telefoon hebt kan ik toch van de sms-functie gebruik maken.
Ook als u geen mobiele telefoon heeft kunt u gebruik maken van de sms-functie. U ontvangt dan een gesproken sms-bericht op uw vaste telefoonnummer.
Zou het toch lukken?
Vriendelijke groet
Ik zoek ongeveer 10 minuten op de site en kan het nog steeds niet vinden, dus ik mail de arts weer: Sorry met respect het wordt me een te veel gepuzzel.
Bedankt voor de moeite maar puzzelen is nooit mijn sterke kant geweest.
Ik bel we als ik vragen heb, zolang dat tot de mogelijkheden behoort want al die nieuwe snufjes zijn zelfs voor iemand als ik die dagelijks met de pc werk nogal omslachtig en dat is wel het laatste waar mensen op zitten te wachten als het om pijn of ziekte gaat. Succes met de nieuwe site.
Peter

Weet je, ik mis in dit alles de klantvriendelijkheid zo. Het stukje service van artsen, banken, zorgverzekeraars etc. Nog even en wij krijgen slechts via de mail, de I phone, de sms functie, of via facebook, instructies hoe je jezelf moet reanimeren of opereren. Techniek is mooi hoor, doch men is reeds lang uit het oog verloren dat de techniek er behoort te zijn voor het gemak van de klant, en niet andersom.

Klant was ooit koning, nu is het een stakker die zich door sm-jes, Q codes, app-jes en ander geleuter heen moet worstelen om een beetje service te krijgen, waar hij ook nog veel voor moet betalen.
Om kort te gaan, de service van de diensten om ons heen, worden met de dag duurder en slechter.


maandag 6 november 2017

Boodschappen



Boodschappenlijstje, kratje pakken, lege flessen in het monsterlijke apparaat
bij de Emté dat boert, blèrt, gilt of de lege fles terug in je oog lanceert als je te snel de flessen in haar strot drukt. Groenten wegen, meisje van de groente afdeling hallo zeggen, een van slagers worsten grijpen, grabbelen in je zakken waar je boodschappen lijstje zich nu weer verstopt.
Dames met wulpse achterwerken versperren de weg of staan in uitdagende pose in het augurken pad voorovergebogen te graaien naar weet ik veel wat. 

Een oude man met druppel aan zijn zinksnijder, sloft op geruite pantoffels voetje voor voetje voor je kar en schiet niet op. Overrijden mag niet, dus je keert maar om en slaat een pad over om te ontdekken dat je toch weer terug moet want juist daar staat de hagelslag XXL.
Bij de kassa een oude naar zware shag geurende vrouw voor laten gaan die enige gelijkenis vertoont met de mummie van Cleopatra en er achter komen dat ze bedoelde met die “ene” boodschap, een zeker merk shag dat pas na 5 minuten graven in de lade door het mooie meisje met het lange haar bij de kassa gevonden wordt.

Piep, piep, piep, wilt u zegels voor het cadeau pakket, voor de Playmobil, wilt u de bon, waar is uw Emté pas, wilt u een kus? Oh nee, dat laatste is mijn fantasie. Eindelijk buiten. De zon schijnt, niet zeuren, boodschappen doen is nu eenmaal onderdeel van het leven doch drukt ons wel op de feiten dat we in de zonde liggen. Ooit staken wij ons mollige handje uit en vraten vruchten zo van de boom. Maar we moesten zo nodig die verboden opvreten. Eigen schuld.

Gij zult in het zweet uwer aanschijn boodschappen halen elke week opnieuw en ontdekken bij het thuiskomen dat je de helft vergeten bent zodat je morgen weer mag

Liefdekracht



De golven der zee zijn sterk, toch de rotsen kunnen
hen breken.
De rotsen zijn sterk, doch een ijzeren beitel kan ze kloven.
Een ijzeren beitel is sterk doch vuur kan hem smelten.
Vuur is sterk, doch het water kan het doven.
Water is sterk, toch de wolken kunnen het dragen.
De wolken zijn sterk, doch de wind kan ze wegblazen.
De wind is sterk, toch een mens kan tegen de wind inlopen.
De mens is sterk, doch de dood kan hem breken.
De dood is sterk, toch Jezus verscheurde zijn macht.
Jezus is sterk, doch brak Zijn leven uit liefdekracht.
Als laatste in de rij is daar de liefdekracht, niets is er 

dat haar overmacht.

zondag 5 november 2017

Deel 6: De verwarring rond de ontactische God (slot)


Zullen we stoppen met het tasten naar het tijdelijke en ons beginnen te
richten op het eeuwige? Stoppen met het zoeken naar een knopje, een handeltje, een sleuteltje waarmede wij de deur naar gezondheid, voorspoed, geluk etc. proberen te openen?

Ik besef dat wij moeten blijven bidden, zeker weten. Blijven hopen op. Blijven vragen naar het te komen volmaakte. Wij mogen daar niet onverschillig in staan. Bid Israël en alle landen de zegen van God toe. Bid voor de vrede. Bid voor elkanders noden en uw eigen pijnen en moeiten. Doch vergeet bij dit alles nimmer, dat God iets groters, beters en eeuwigs voor ogen heeft. Hij ziet over de muur van dit tijdelijke heen.

Hij kent onze waaroms? Want die zijn er, bakken vol. Hij kent ons redenatievermogen waarin wij zo heerlijk vast lopen, want ga er maar aanstaan als je kind overlijdt? Dat zijn zware lasten hoor. Dan is het geen halleluja en prijs de Heer. Dan is het een diep donker tranendal waarin wij de Meester volkomen uit het zicht hebben verloren.

Hij is er wel, doch wij ervaren slechts duisternis. Het zijn de momenten waarop slechts één ding overblijft. Al het andere valt weg. Er is dan geen vreugde, geen dansen voor Gods aangezicht, geen handjes in de lucht. Wat rest is: geloofsvertrouwen. Wat kan dat moeilijk zijn op te brengen. Je kunt je als Job op de mesthoop gevoelen. Zelfs je “vrienden” komen zout in je wonden smeren in de naam van God. Zelfs je vrouw roept: ”Vergeet toch die God van je en sterf.”

Het is helemaal niet moeilijk in een God te geloven die voor ieder wissewasje Zijn gulle hand opent. Die voor elk kiespijntje even een pijnloze zenuwbehandeling schenkt. Ons probleem is de God die zwijgt als wij het zwaar hebben. Die Zich verbergt als wij huilen van pijn of verdriet. De God die geen antwoord geeft als hij het uitschreeuwen. Dat is de God die ik ken, sorry als ik u krenk met deze waarheid.

En toch weet ik dat in al dit lijden iets gevonden wordt dat kostbaarder is dan goud. Snappen doe ik het niet, maar toch zegt iets diep van binnen in mij dat dit wel degelijk zo is. 

De mooiste edelgesteenten komen enkel tot stand in de diepste duisternis en onder de grootste druk. Begrijpen is mij te wonderlijk, ik wil het ook niet begrijpen, want in mijn lijden ben ik slechts boos op God. Juist omdat ik te veel en te vaak geleerd heb dat God wel even met een wondertje de kwestie zal oplossen. Helaas werkt het niet zo.

Een ding is zeker: Als Christus ziet wat allemaal door Zijn lijden is volbracht, zal Hij voldoening smaken. En wij? Ja, wij namelijk ook. Doch die tijd ligt nog in het verschiet. Dan zal het onzichtbare zichtbaar worden en het onbegrijpelijke begrijpelijk. Nogmaals: begrijpen is mij te wonderbaar, ik kan er niet bij. Ik slechts met u meehuilen en roepen:

Heer ontferm U!

zaterdag 4 november 2017

Durf te wippen

Het leven zit vol verrassingen, daar kom je in de loop van je bestaan wel achter.
De wereld om ons heen daagt ons uit om bovenal ons eigen geluk te zoeken. Het vinden van het geluk van die ander is meestal een bijkomstigheid.

Jij moet genieten, jij moet tevoorschijn komen, jij moet je laten gelden, jij moet carrière maken, het gaat om jouw geluk en het is jouw leven.

Ik heb er wat moeite mee, als ik eerlijk ben. Ik meen dat het oude liedje: we zijn op de wereld om elkaar te helpen niet waar, meer waarheid bevat dan gedacht. Goed, wij behoeven onszelf niet weg te cijferen en hebben ook recht op wat geluk. Doch het is dacht ik een kwestie van op en neer durven gaan. 

Precies zoals wippen. Dan zit de ene weer boven en zakt de ander wat neder en dan weer is het net andersom.
Het geheim van dat zalige gevoel in je buik, dat kindergeluk als je op de wip zit, is meen ik essentieel in het leven. Samen doen, alleen kun je niet wippen. De ander het afzetje gunnen om ook de lucht eens hoog in te gaan. Dan ga jij wel even naar beneden doch ook dat voelt fijn. Straks mag hij weer omhoog.


Ik ben zo bang dat deze wereld te vol loopt met mensen die enkel zelf hoog willen zitten en nooit die ander eens een beetje de lucht in helpen gaan. En dan staat de wip toch heus stil en verdwijnt het zalige gevoel en het idee waar het nu echt om gaat op de momenten dat het leven even een speeltuin is.

Digitale saveseks


Ooit vonden wij het ver gezocht dat er
ooit een teken (noem het van mijn part systeem of appje) zou komen zonder welke de moderne mens geheel buiten het normale leven zou vallen, als hij/zij er niet in meeging. Ik kan u verklappen dat we er middenin zitten.

De beschaafde mens wordt geleefd en kan niet anders dan meegaan of buiten de boot vallen. Ik zal een klein voorbeeld geven hoe vrij u en ik werkelijk zijn in dit beschaafde land.
Nadat ik de huisartsenpost verlaten had vanwege en bezoekje om gezondheidsredenen, kreeg ik van mijn lieftallige arts een berichtje dat ze mij toch in haar systeem gekregen had, en dat ik nu alles, alles, alles kon opvragen over mijn gezondheidsverleden. 

Alsof ik reeds dement ben en zelf niet kan onthouden waarom ik twee keer bijna overleden ben, maar dat ter zijde. Het linkje naar de huisartsenpost er keurig bij dus ff klikken en ik kon mijn gegevens inzien.
Fout! Eerst inloggen via een overheidskanaal met mijn digi d code. En dan, en dan, en dan, om uw gegevens te op te vragen even de QR-code met scannen, pas dan kom je bij je eigen gegevens. Handig. Maar Petertje bezit geen mobiel, laat staan een I phone met apps.

Je zult meegaan met de tijd en anders val je buiten de boot. Je moet kopen, kopen, kopen en alles wat ze uitvinden aanschaffen, anders doe je niet meer mee.


Hoezo vrije westen. U en ik worden elke dag meer zaken in de maag gesplitst en doe je niet mee, dan is het over en uit. Eigen schuld. De ouderen onder ons worden steeds meer in het hoekje van de derderangs burgers gestopt. 

Nog een korte tijd, dan zal het net zich verder sluiten en u en ik geen enkele zeggenschap meer hebben over ons leven. Om dan kindertjes te krijgen behoef je enkel elkaars I phones even op de trilfunctie tegen elkaar te houden om klaar te komen. Enkel wel even de digitale saveseks app downloden en je zit goed….

vrijdag 3 november 2017

De oudere jongeren




We dronken uit loden waterleidingen, dronken water met fluor, werden als kind
gewassen in een zinken wasteil met een stuk Sunlight zeep, zagen de condoomautomaten hun opmars maken, luisterden naar popmuziek die nu nog subliem klinkt, veegden onze reet bij gebrek aan wc papier met een oude krant, sliepen onder wollen kriebel dekens en wierpen ons tankje vol voor drie losse kogelharde guldens en reden zonder valhelm over de heerbaan.

De leraar op school noemden we Meester en als je lastig was kreeg je een lel met een liniaal, zonder dat onze kinderziel er door gekrenkt werd. Je vader noemde je pa en moeder ma, voornamen waren uit de boze, doch wij hadden wel respect voor ouderen. Je stikte van de ooms, want elke buurman, vriend of kennis van pa of ma, noemde je oom. Oom Willem, oom Gijs, Tante Neeltje, ach de lijst met onechte ooms en tantes werd met de dag langer,

Onze slaapkamers waren onverwarmd en in de winter stonden de ijsbloemen op de ramen. Je kreeg een kruik mee naar je nest die in een oude sok was gestopt en meestal door het gewoel midden in de nacht uit je bed lazerde. Onze gebitten stonden gelijk moeder natuur dat had geregeld en verder basta. Wel werden de gaatjes opgevuld met kwikhoudend grijs Amalgaam. We luisterden via piepkleine of iets grotere transistorradio’s naar radio Noordzee, Veronica of radio Caroline.

Een mobiel hadden we niet, wel overal en nergens telefooncellen waar je kwartjes in moest kletteren en waar dikke telefoonboeken in hingen zonder dat de boel gesloopt werd. Wij aten vla, melk en ander zuivel uit glazen flessen die je weer in kon leveren en dus langs de wegen lagen geen tonnen afval aan blikjes, kartonnetjes en ander geneuzel.
We moesten leren onze brommers zelf op te voeren middels grotere cilinders, zuigers, gepruts met tandwielen, uitlaten, bochtjes en carburateurs. Altijd de spanning dat oom agent je wilde aanhouden doch die Volkswagen kevers reed je er vaak wel uit. Enkel als de motoragent je op de hielen zat was je vaak het haasje.

Marokkanen waren aardige mensen, die enkel positief opvielen en werk deden waar wij onze neuzen voor ophaalden. Ze woonden in achterstandswijken, pisten op een emmer op zolder en werden met open armen ontvangen in ons land. De islam was een van de vele godsdiensten waar geen enkele vorm van kritiek op kwam, want waarom zouden we! Jammer, jammer dat mens zich in een halve eeuw zo in diskrediet heeft weten te brengen, want het was zo leuk.

Zoenen en seks deden we in het hoge gras in de frisse natuur. Daar kwamen gezonde kindertjes van. De dames trokken geen libido verlagende panty’s aan, doch hadden spannende nylonkousen met jarretels. De mannen een vetkuif vol brillantine, doch je behoefde geen valhelm op, Nederland was toen nog echt een vrij land.

Overal rook je de geur van benzine aangelengd met een scheutje Castrol raceolie. Je ging er niet harder door, doch uit je pijp kwamen zalige dampen die helaas wel zorg droegen voor het versneld dichtkolen van je uitlaatbochtje.

Ik mis die dagen als ik eerlijk ben. Soms droom ik er een nachtje over en voel mij eindelijk thuis…