zaterdag 30 september 2017

De overheid

Wie gelooft er nog in de overheid?
Dat de spaarlamp een van overheidswege opgelegd product is, wist een ieder.

Dat die lamp eigenlijk ook nog zorgt voor één van de grootste oplichtingszaken van de laatste tien jaar opgelegd door de EU en onze nationale overheid is misschien niet iedereen bekend. Wanneer spaarlampen stuk gaan, ontstaat mogelijk een ander groot probleem. Bij breuk van de lamp kunnen zeer gevaarlijke kwikdampen vrijkomen.

Men heeft het over zorg voor het milieu en weert vervuilende auto’s uit binnensteden en ik hoor zelfs plannen om bromfietsen ook maar af te schaffen en te verbieden. Allemaal vanwege de zorg voor het milieu en uiteindelijk voor mens en dier. Aan de andere kant bedenken ze een nieuw concept betreffende digitale radio waardoor u en ik verplicht worden (als wij zekere zenders nog willen ontvangen) over te gaan tot nieuwe aankopen en de oude vertrouwde toestellen weg te gooien.
Miljoenen tonnen elektronisch afval wat in ons milieu terecht komt. Allemaal zo dubbel vindt u niet. Nee dan de windmolens. 

Ook al zo’n worst die ze voor onze neuzen hangen. Ik ben voor milieu hoor, heus waar, maar hoe zit het met die honderdduizenden vogels die sneuvelen omdat ze tegen zo’n wiek aanvliegen en met gebroken nek naar beneden dwarrelen? Oh u wist niet dat er ook onder de elektriciteitsmasten speciale team aanwezig zijn om jaar in jaar uit de dode vogels te tellen die al tegen de draden vliegen. Vogels zijn vogelvrij en behoren blijkbaar niet tot het milieu.
Zelfs de staatsloterij bleek te zwendelen. 

Hallo, uw eigen staat. Los daarvan gelooft toch bijna niemand meer in verkiezingsbeloften ook, kom nou toch.


Weet je, we vergeten vaak dat ook de overheid gewoon mensen zijn die behept zijn met tal van zwakheden en zonden. Ze liegen, bedriegen, misleiden en stinken net zo hard als de rest der mensheid. Verwacht er nu niet te veel van. Het zijn ook slechts sukkels net als wij die in het duister tasten. 

vrijdag 29 september 2017

Merkjes in je nek

Welke paardenworst is toch de bedenker van die scherpte nylon 
merkjes in je kleding?

Zetten die oelewappers dat nog standaard in je nek ook en hechten ze vast met een scherp soort visgaren zodat gesteek in je nek chronische vormen aanneemt.

Zet het merk dan ergens op een plekje dat het geen direct contact maakt met je huid heren en dames fabrikant. Zo vreselijk moeilijk kan het toch niet zijn dat te bedenken.
En dan zetten ze er ook nog in dat ons comfort hun prioriteit is. Ja, zo lusten we er nog wel een paar. Het eerste wat ik altijd doe is die lamlendige scherpe rotmerkjes uit mijn hemden takelen omdat geprik in mijn nek het tegenovergestelde is van enig comfort.

donderdag 28 september 2017

Geiten


Durven wij ons nog kwetsbaar op te stellen? Een redelijke vraag dacht ik. Te veel en
te vaak bekruipt me het gevoel dat vooral sprekers uit de (vaak) charismatische hoek in kerken of andere samenkomstvormen binnen de christelijke tendens, van die vreselijk geslaagde mensen zijn.
Hadden ze ooit al problemen dan waren ze te overzien en nimmer zo schandalig en smerig als de mijne. Herkenbaar?

Die kleine problemen hebben ze reeds lang overwonnen en nu gaan ze van overwinning tot overwinning en spreken daar meestal met een zalvende stem over waar ik tranen van in de ogen krijg en een zweterige kont, omdat ik ergens gevoel dat er iets niet klopt.
Er zit iets irritants in. 
Iets wat mij tijdens het toehoren steeds die vreemde aandrang geeft hen een ongenadig knietje in hun christelijke kruis te willen plaatsen.
Hun verhalen zijn naadloos geweven, complimenten daarvoor, doch het zijn geen mensen meer maar heiligen. 

Ze zweven nog net niet weg op een wolk met een harp. Ik geloof ze ook niet als ik eerlijk ben. Weet als ik ze zo hoor spreken over hun fijne wandel met de Heer en hoe ik dat ook zou moeten doen, dat ook zij opstaan, een wind laten en iets lelijks denken of zeggen als ze hun kleine teen stoten aan de drempel. 

Dat ook zij denken na het kakken, klote, het schijtpapier is op, dat wijf van mij zorgt ook nergens voor. Trut.

Ze zijn te onmenselijk geworden. Althans, dat beeld schetsen ze. Ze doen alles goed en horen overal en nergens Gods stem, terwijl de enige stem die ik hoor het keelgeluid van een van de geiten van de buren is. Wat ik, overigens hoger waardeer dan een spreker die ik zojuist probeer te schetsen omdat de geit echt is……

Bulldozer evangelisatie


“Meneer u hebt Jezus nodig in uw leven.” Een jongeman sprak mij aan op straat.
Een vorm van straatevangelisatie, dacht ik. Hij had nogal last van puistjes die uitbraken in zijn hals en op zijn voorhoofd waardoor hij me deed denken aan een tube op barsten staande mayonaise.

“Vertelde hem dat ik reeds christen was, doch hij woog me met zijn ogen en daar ik juist met de valhelm in de hand van de oude luid knorrende Harley was gestapt, twijfelde hij ernstig. Ik voldeed niet aan het stereotype beeld van een kerkganger/christen, dus hij schepte adem, deed een paar stappen terug en overzag mijn nog altijd gespierde armen.

“U moet niet spotten met het geloof meneer. Als u wilt schenk ik u het belangrijkste boek op aarde.” Hij zwaaide met een Bijbeltje en ik verzekerde hem zeven vertalingen te bezitten en reeds drie Bijbel te hebben stukgelezen en ter aarde besteld. Een eigenaardigheid mijnerzijds om versleten stuk gelezen Bijbels te begraven, maar ieder mens heeft recht op iets geks.

Hij schudde zijn pukkelige hoofd en draaide zich om en liet mij staan zonder wat te zeggen. Ik keek hem na en zag dat hij een oude vrouw met rollator begon te bepreken. Want zo mag ik het wel noemen dacht ik. Dit is geen evangeliseren dit is examineren.

Veel christenen bedoelen het wellicht goed, doch ze raken de verkeerde snaren. Ze doen me denken aan opgewonden eenden die het zaad wensen te verspreiden doch bij de daad de gegadigde verzuipen in hun drift.


Ze zijn niet in staat om te beseffen dat God de mens tact heeft meegegeven om te bezigen binnen een goed gesprek. Ze gaan als een bulldozer op het doel af en als dat niet lijkt te zijn als ze hoopten dan walsen ze het plat en laten je achter met een gevoel van te licht te zijn bevonden. Als Jezus zo zou zijn, kreeg Hij nimmer volgelingen…

Honden in de hemel



Onze Jip is al weer vier jaar dood en toch denk ik vaak aan hem.
Hebben honden een ziel? Geen idee. Zal het eens aan een dominee vragen. Maar die hebben meest geen honden, dus wat weten die ervan!

Wat ik wel weet is dat alle leven uiteindelijk terugkeer naar de bron. De dierenwereld viel mee in de zondeval en het zou niet redelijk zijn als deze onder de vloek blijft nu wij (de daders) bevrijd zijn.

De Bijbel leert ons dat de hele schepping zucht en steunt als een vrouw in baringsnood. De bomen, de dieren, de mens, de aarde, ja het hele universum is ontwricht. Hele sterrenstelsel botsen op elkaar in de ruimte en laten oerkrachten los die geen mens ooit kan bevatten.

Goed, even terug naar Jip. Ik hoop dat ook dit lieve schepsel ooit met ons verenigd zal worden. Hij vrat eens een halve Bijbel op, dus het woord Gods zit dieper in hem dan in menig christen. Daarnaast heeft hij ook een geheel gehoorapparaat verzwolgen, omdat de bittere smaak van oorsmeer hem blijkbaar zeer welgevallig was.

Aangezien het geloof uit het gehoor is, heb ik hoop want na het opvreten van een (a 1100 euro) gehoorapparaat mag ik aannemen dat gehoren en geloven bij deze lieve schat van een hond 100% wordt bevonden door Petrus.

We zullen zien….

woensdag 27 september 2017

Vrouw op de preekstoel

Twintig eeuwen was het ons christenen duidelijk dat de Bijbel vanwege de
scheppingsorde de man heeft aangewezen om in de samenkomsten het woord te verkondigen. De Bijbel leert dat dit niet te maken heeft met het te dom zijn van de vrouw of geen kennis te hebben van het woord, doch enkel dat Hij deze verantwoordelijkheid op de schouders der man gelegd heeft. Punt uit.

Nu kan ik een lang verhaal op gaan hangen over dat de man de afdruk van God is en dat de vrouw een afdruk van de man is. Of over Genesis waar de vrouw te horen krijgt dat zij, omdat ze zich liet verleiden en pas daarna haar man tot zonde bracht een onderworpen positie heeft verworven als het gaat om mannen spiritueel te onderwijzen, ik ga dit alles niet doen. 

Net zomin als ik een boom op ga zetten over de verantwoordelijkheid van de man de vrouw te beschermen en haar lief te hebben als de Schepper Zijn bruid liefheeft.
We leven in de tijd dat het de boze gelukt is om het unieke van man en vrouw stuk te maken. In het streven naar zogenaamde gelijkheid is de mens verdwaald in een bos van onzekerheden. Een man moet kinderen kunnen baren en een vrouw moet alles kunnen wat een man kan, inclusief rechtop staand pissen.

Doch wie iets verder durft te kijken, merkt al snel dat man en vrouw ieder unieke eigenschappen bezitten die mits goed toegepast elkander aanvullen. Wij moeten elkanders door God gegeven taken niet uitwisselen en menen dat Hij dat ook wel zegenen zal. Een man is een geheel ander wezen in verhouding tot een vrouw. De Bijbel zegt niet voor niets: Een vrouw moet zich laten onderwijzen in stilheid, in alle onderdanigheid. Want ik sta niet toe dat een vrouw onderwijs geeft, en ook niet dat zij de man overheerst, maar ik wil dat zij zich stil houdt” (in de samenkomst) Want thuis roert zij haar mondje heus wel. Wees daar maar niet bang voor. Gelukkig wel want haar kennis, haar intuitie, haar gevoel, is verfijnder en vult aan waar de man te kort schiet.

Derhalve hoort een vrouw niet op de preekstoel, niet omdat ze daar te stom voor is, maar omdat God die taak aan de man gegeven heeft. Veel vrouwen (ook mannen) hebben een groot probleem met het woord van God, zo blijk weer. 

Charisma


Hoe zit het met ons charisma? Het moet mij van het hart dat veel christenen
het charisma van een kameel hebben. Bot, boud en stellig tot op het bot.

Hoe komt dat toch dat wij vaak zo weinig meegaand durven zijn en die ander liefst in een zekere hoek wensen te drukken als het om geloofszaken gaat? Is dat omdat wij zelf zo onzeker zijn? Of omdat wij menen dat ons gelijk groot genoeg is om die ander mee weg te zetten?

Wij zijn geen wereldverbeteraars in die zin. Wij zijn geen mensen die het beter doen omdat wij geloven. Wij zijn slechts stakkers die bij de hand genomen zijn door Hem. Dus laten we nu niet zo’n hoge borst hebben. Dat siert ons niet en verhoogt Hem evenmin.

Het boek der boeken leert niet voor niets dat zachtmoedigheid hogere ogen werpt dan kennis van zaken hebben. 
Daarom houd ik van de boeken van/over  Majoor Bosshardt, Corry ten Boom, Adrian Plass etc. Allemaal falende mensen die je de hand toestaken en steken (mits ze nog in leven zijn) om samen op weg te gaan over de bergen en door de dalen van het leven.

In de verte zie je het licht reeds….

dinsdag 26 september 2017

Aflaat


Je hebt van die typische doorkijkjes in de Molenwaard waar ik graag even stop en
een foto maak. Wat is dat toch voor oud schuurtje?

Dat denk ik dan. Woont er een zwerver, een oude waterkoker, een eierkolenboer, een vrouw die wratten opkoopt en er een kwakzalfje van maakt tegen aambeien? Een potloodventer, een kale man met één been, een slagersjongen, een molenaarsknecht leunende op zijn zak of een lekkere dikke meid die tussen haar tenen pulkt?

Een trol die dropveters schijt, een bijziende dwerg die vieze liedjes zing? Het zit er allemaal in. Dat maakt het ergens toch wel weer aardig dat onwetende.


Dat heb je als import nu eenmaal. Je kent de geschiedenis te weinig en dwaalt rond als een blonde maar blinde wulpse non die aflaat zoekt maar hem niet vinden kan omdat de biechtstoel door een heftige diarree-aanval van meneer pastoor buiten gebruik is….

maandag 25 september 2017

Geloof zonder liefde



Geloof zonder liefde is keihard. We zien dit terug in alle (ik zeg alle)
geloofsvormen die wij kennen op aarde. Van christelijk naar hindoeïsme, van de islam naar het Jodendom naar het Sikhisme en van de Jehova’s getuigen naar het ietsisme.

Geloof zonder liefde is met recht een dodelijk instrument. Derhalve leert de Here Jezus u en mij dat de liefde het allerbelangrijkste is.
Niet of u meent zekere teksten uit een of ander heilig boek uit het hoofd te kunnen opdreunen

Niet of u frequent de samenkomsten bezoekt in welke geloofsvorm dan ook
Niet of u gelden schenkt aan de geloofsvorm van uw keus
Niet hoe u gekleed gaat in zwart in wit of in een jurk met of zonder baard
Niet of u hard kunt schreeuwen dat uw God de juiste is
Niet omdat……

Zonder liefde is geloof puur vergif. Ook het christelijk geloof.
Eigenlijk hebben we het dan over geloof zonder de verpersoonlijking van Christus zelf. Daarom zien we zoveel mensen die wel de naam christen dragen, doch ten diepste vijanden van het kruis zijn.

Zullen we stoppen met het zoeken van ons eigen kleine gelijk binnen het geloof en onszelf leren verloochenen en Jezus volgen die nooit iemand kwaad deed en Zichzelf uit liefde weggaf? 

Hij riep niet op tot geweld. Hij riep nooit op tot haat. Zelfs aan het kruis riep Hij: ‘Vader vergeef het hun want ze weten niet wat ze doen. 

De Bijbel zegt het zo: Al ware het, dat ik de talen der mensen en der engelen sprak, en de liefde niet had, zo ware ik een klinkend metaal, of luidende schel geworden.

Cor 13

zaterdag 23 september 2017

Matrone op zondagmorgen


De Kikker ligt er vredig bij deze morgen. Er hangt een
zweem van spruitjeslucht in het zwerk vermengt met gepofte eikels. Her en der steken geschubde parasolzwammen hun zwellichamen door moeder aarde en zwaffelen wat sporen rondom hun heen. Zij wel.
Een hond jankt en een boerin rekt zich uit. Haar adem stoomt uit haar keelgat en ze krabt zich aan de kraaiennesten onder haar oksels.

Uw fotograaf staat erbij en kijkt ernaar. Een groep kinderen fiets naar de kerk en zijn nat van de ochtendmist. Hun geklets klinkt vrolijk en blijft naklinken als een lastig wegstervende echo.

In het water vechten twee meerkoeten om een vrouwtje en schreeuwen erbij. Een paard laat zijn paardenworst heen en weer slingeren terwijl er een stomende stoom paardenpis op het weiland klettert. In de verte kraait een haan en de klok van de kerktoren slaat dreunde negen uur, terwijl het raderwerk kreunt als een opgewonden langzaam op gang komende matrone.


Aan mijn snor hangen druppels die zich een weg banen langs mijn hals en even huiver ik. Dag herfst, leuk je weer te zien. Had het niet erg gevonden als je nog even was weggebleven, maar nu je er toch bent, heet ik je van harte welkom. Toe, maak het niet te dol met je slagregen en harde winden. Dan blijven we toch vrinden…

vrijdag 22 september 2017

Blonde zusters

Ma was goed gehumeurd en zat met haar Boris Karlof-schoenen aan en
maakte vrolijke trappelbewegingen alsof ze weer in een trappelzak zat. Eigenlijk is dat ook wel een beetje zo bij dementie ga je terug. Hoever is de hamvraag?

Stel je voor dat je plotseling weer de tiener bent die op de lagere school zit! Nee, lijkt me niet echt leuk. Enfin, ma aan het lachen gemaakt want veel snappen doet ze niet meer enkel humor het liefst een beetje gekke humor. Spring in de lucht, laat een wind. Maak een vreemde beweging, allemaal hilarisch en dat doe je dan. Astrid de oudste zus is weer van de partij en het is altijd eenvoudiger de tijd door te komen bij moeder dan als je alleen met haar zit.

Vooral als ma denkt dat ik haar overleden broer bent en de hele tijd naar mij kijkt en aan mijn zus vraagt of ze mij niet beter kan begraven voordat ik nog meer ga stinken.. Lastig, lastig, lastig.

Gelukkig krijg ik vaak na afloop van ma’s bezoek een knuffel van een blonde zuster. Ze kijkt me aan en ik vermoed dat ze denkt: nog even ouwe, dan krijg ik je wel. (welkom bij de club)

Kom altijd opgewonden weer naar buiten. Jammer dat de biecht niet meer bestaat in Gouda…

Vrienden en kinderen

Koken voor vrienden is altijd erg leuk. Je bent er wel een hele ochtend
of langer mee zoet maar de voorpret is minstens zo fijn als straks samen eten. Je denkt na over wat je gaat maken en koopt de boodschappen. 

Je bakt je kippenpootjes, je marineert je saté, je maakt je saus, de tomatensoep met verse ballen gehakt, stokbrood, salades, wijn, ijs slagroom vruchtjes enfin, je kent het wel.

Ik mag het graag doen op voorwaarde dat het mensen zijn die geen kinderen meenemen daar kan ik ronduit niet tegen. 

Komt omdat wij ze niet zelf hebben dus je bent niet gewend aan de drukte. Ik zeg het maar eerlijk. Je moet je grenzen kennen en durven aangeven anders ben je fout bezig. Het moet tenslotte voor jou als gastheer ook een feestje zijn.


Enfin: vanavond dus een klein feestje waar ik zelf reeds een voorproefje op heb omdat ik er zo van genieten kan die voorpret van koken, bakken en braden.

Peter volgen op facebook

Dat kan natuurlijk ook. Veel verse verhalen die al dan niet een klik hebben met het geloof van alle dag. Of niet. U kunt Peter vinden onder deze link.


donderdag 21 september 2017

Ik zeg doen!



In de vroege morgen hangt er weer damp in de lucht. Een teken
dat het een mooie dag kan worden. Vrouwen wandelen langs met wiegende kontjes en laten hun honden hele blikken chappie in de graskanten voor je deur uitpersen zodat jij bij het kantenmaaien ook de vlokken stront in je gezicht krijgt. Ieder zijn deel.

Er hangt een melancholieke sfeer in de lucht. De zomerkoningin weet dat ze naar haar overgang glijdt gelijk een ouder wordende vrouw die langzaam van de leg geraakt. Tis onderdeel van het leven. Komen en gaan. We leven maar kort, dus geniet er nu een beetje van voordat de dagen komen waar je geen plezier in hebt.

Loop niet te zeuren over kleine dingen die tegenzitten op dezer aardkloot, doch tel je zegeningen. Je zult versteld staan hoeveel er is om dankbaar voor te zijn. Ramses zong het al: kijk omhoog Sammy want daar is de blauwe lucht. De kleur blauw draagt een belofte in zich. Het is de kleur van de hemel (hemelsblauw). Nou dan!
De Bijbel zegt het zo: geniet de dagen van uwer leven, want dat komt u toe bij alles waarmede u zich aftobt in het bestaan.

Ik zeg doen!

We doen het voor de Heer



Een kreet die je regelmatig kunt horen als mensen
zich inzetten voor allerhande goed werk. 

Nu moet mij van het hart dat ik het verzetten van liefdewerk een warm hart toedraag, doch als je het enkel voor de Heer doet, krijg ik er toch een vreemde laffe smaak van in de mond. Werkelijke liefde heeft zeker zijn wortels in de Heer als zo danig, doch het ligt in het verlengde van: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf.

Doe je de dingen enkel omdat je van de Heer houdt, dan is er iets grondig mis met je geloofsleven. Als je niet van het schepsel mens kunt houden, dan is het onmogelijk van de Heer te houden. 

Derhalve is een juiste houding je liefdewerken voor je naaste en de Heer te doen. Van mijn part draai je het om, allemaal best. Ik zie het al dat je ergens wordt gevraagd om te komen eten en de gastheer begroet je met de woorden: wij doen dit voor de Heer.

Ik zou onmiddellijk mijn biezen pakken en zeggen: ”Dan nodig je Hem maar uit in plaats van mij.

Eet ze.

dinsdag 19 september 2017

Proberen



Soms is het leven vol kleurenpracht, soms is het
uiterst zwart/wit en zijn alle tinten die overblijven van een somber grijs. De mens is ten diepste een eenzaam schepsel. Echt contact is er vaak niet bij met die ander. Goed, we praten met elkaar, delen elkanders liefde of verdriet en binnen relaties zijn er de intieme momenten. 

Doch dikwijls zijn ook die laatste op zichzelf gericht en veel minder op die ander. Wat een mens echt diep van binnen beroert, komt niet vaak aan het oppervlak want het maakt je kwetsbaar dus je zwijgt en slikt het meeste door.

Zelfs in de kerk kun je een gevoel van eenzaamheid ervaren, te midden van de massa. Kijk eens om je heen, denk eens na over wat je voor die ander kunt betekenen, of maak eens een complimentje, het kost zo weinig en is veelzeggend. Groet die ander eens hartelijk of glimlach als ogen elkander ontmoeten.

De kerk is geen plek waar wij enkel de Schepper mogen en behoren te ontmoeten, doch ook de afdrukken van Zijn wezen. En dat zijn de mensen. Kun je niet van de mensen houden, heb je geen oog voor hen die naast je in de bank zitten of die je in het dagelijkse leven ontmoet, verwacht dan niet dat je Hem zult ervaren. De maat waarmee u en ik meten worden wij mee terug gemeten in het leven.


Hij zegt het zo: ”Heb God lief met heel uw hart en uw naaste als uzelf.”Hoe eenvoudig kan het zijn in het leven. Ik besef dat wij allen falen, maar wij kunnen het op zijn minst elke dag weer proberen. Hij probeert het toch ook elke dag met ons. Nou dan….

maandag 18 september 2017

Verkeerde vroomheid

Nog even en we staan weer de herdertjes lagen bij nachten te zingen.
Wat gaat de tijd toch snel. Eergisteren was je nog een kleuter op zijn step, gisteren een puistige tiener en vandaag sta je je grijze op pannensponzen gelijkende borstharen te kammen.

Nog even dan komt de rollator in beeld. Zou ik het blok van de Harley er op kunnen monteren? IK bedoel, je moet wel een beetje voor de dag kunnen komen als oude vent. Doch als onze overheid zo doorgaat zal ik dan vanwege de uitstoot van fijnstof wel niet de stad in mogen.

Nog een korte tijd en u en ik krijgen een roetflilter tussen de bildelen geschroefd en wordt elke scheet co2 belast. Makkelijker kunnen ze het niet maken.
Het zal wel weer aan mij liggen maar het “riekt” naar ongezonde bemoeizucht en betutteling. 

Nederland wil immer het vroomste jongetje van de klas zijn, doch u en ik mogen de prijs betalen. Hoe zegt de prediker dat ook weer? Oh ja: "probeer nou niet te vroom te zijn...."


Mediums en ander gedoe


Kwam een groep tegen op facebook waar je
een foto van een overleden persoon kon plaatsen en waar dan via een medium/paragnost contact gezocht werd met de desbetreffende. Het leek mij een goed idee om een foto van mijzelf te plaatsen en af te wachten.
Snel erna kwam het antwoord dat de man op de foto een geïncarneerde indiaan was die ooit in 1672 in Amerika als opperhoofd geleefd heeft.
Na het overlijden (als de man op de foto) opnieuw geïncarneerd als lesbische non die nu 22 jaar is en in een zusterhuis in Bolsward woonachtig zou zijn, die een specialisme in wentelteefjes zou uitoefenen.
Een hele geruststelling, dat kan ik dan weer wel zeggen. Voor hetzelfde kom je terug als loopse teef en wat dan!

zaterdag 16 september 2017

De christelijke forums op facebook



Laat ik daar eens lid van worden want dat moet toch wel de fijnste groep kunnen zijn op
heel facebook, dacht ik. Meteen na het drukken op het knopje om lid te worden kwamen er drie vragen die ongeveer zo klonken: Waarom wil jij lid worden van onze groep?

Hmm, dat klonk al niet als een hartelijk welkom me dunkt. Vraag twee maakte het nog doller en klonk: wat denk jij te kunnen betekenen/toevoegen voor onze groep? Ik moest even een stuk ergernis wegslikken, want dit is beslist niet het welkom dat men mag verwachten op een dergelijk forum.

De derde vraag las ik al niet eens meer, want als dit een christelijke groep is, dan pas ik.
Ben zo blij dat de Zoon van God niet dergelijke regels hanteert. Stel je voor dat je tot Hem bidt en Hij geeft als antwoord: Wat denk jij voor Mij te kunnen betekenen en dan nog eens wat, wat wil je eigenlijk van Mij?
Geen hartelijk welkom me dunkt. Dat haalt de fut er wel uit om je aan te sluiten.


Geloof mij christenen zijn vaak niet de meest hartelijke mensen

vrijdag 15 september 2017

Spirituele groepen


Spirituele groepen te over op facebook-groepen. Mensen met bijnamen als
Angels zijn hot. De mens wil wel geloven, doch in eigen bedacht zijnde fabelen. Wil verhalen horen over engelen die over ons zouden waken en ons helpen te leven naar behoren. Doch de Zoon pruimt men niet. Die mag weg.

Sluit je je aan bij een dergelijke groep, dan kom je geloof van verschillend pluimage tegen. Van de kracht der edelstenen, tot het bezien van de sterren en daarin je toekomst te vinden. Van moderne tovermiddelen tot witte magie. Van feetjes en kabouters naar trollen en engelen. Van piskijkers tot iriscopisten. Allemaal prachtig en zeer welkom om daar iets over te zeggen en bovenal er in te geloven. Doch de Schepper is niet welkom. Daar in te geloven wordt als achterlijk en hopeloos ouderwets bezien. Weg met dat vloekhout, weg met de Man aan het kruis…..

De Bijbel voorzegde het al, dus kijk er niet te vreemd van op; In 2 Timoteüs 3:1 schrijft Paulus aan Timoteüs: In het laatste der dagen zal de mens wel heel godsdienstig doen, doch in de grond de Zoon afwijzen. Ze zullen eigen gemaakte godsdiensten en godsbeelden maken en die dienen.

Kabouters, edelstenen, trollen, goede geesten, ja hoor, gooi maar in mijn petje, de Bijbel voorzegde het al, sorry….

Wiet in de heilige zalfolie

Alle geboomte met zaden is de mens tot spijze gegeven, en El zag het
aan en stelde bij Zichzelf vast dat het zéér goed was.
Volgens de huidige wetgevingen valt daar kennelijk niet onder de
hennepplant (Cannabis) en andere geestverruimende (psychomedicinale-
activerende) planten en zaden! JHWH zou het niet goed
gedaan hebben!

Waarom de Bijbelvertalers het woordje Kaneh-bosm, dat is cannabis, kannabus.
Kan = hennep, en bosm = aromatisch, hebben menen te moeten vertalen met het zwaar giftige kruid: Kalmoes, is de hamvraag. In ieder geval is de juiste vertaling: Cannabis en laten we nu wel het woord Gods in de juiste waarde tot ons nemen.

Het woord kaneh-bosm komen wij 5x in de Bijbel tegen, en in de meeste
vertalingen is het foutief vertaald door kalmoes, calamus. De kalmoes is
een gewone plant van weinig of geen betekenis. De Septuagint begon
met deze foutieve vertaling.
De eerste keer dat wij in de Bijbel het woord kaneh-bosm tegenkomen is
in Ex.30:22-33, bij de samenstelling van de heilige zalfolie:
22 Verder sprak JHWH tot Mozes, zeggende:
23 Gij nu, neem u de voornaamste specerijen, de zuiverste mirre, vijfhonderd
sikkels, en specerijkaneel, half zoveel namelijk tweehonderd en vijftig sikkels,
ook specerijkalmus, tweehonderd en vijftig sikkels;
24 Ook kassie, vijfhonderd, naar den sikkel des heiligdoms, en olie van
olijfbomen een hin;
25 En maak daarvan een olie der heilige zalving, een zalf, heel kunstiglijk
gemaakt, naar apothekerswerk; het zal een olie der heilige zalving zijn.
26 En met dezelve zult gij zalven de tent der samenkomst, en de ark der
getuigenis.
27 En de tafel met al haar gereedschap, en den kandelaar met zijn
gereedschap, en het reukaltaar;
28 En het altaar des brandoffers, met al zijn gereedschap, en het wasvat met
zijn voet.
29 Gij zult ze alzo heiligen, dat zij heiligheid der heiligheden zijn; al wat ze
aanroert, zal heilig zijn.

woensdag 13 september 2017

Dansen in het paradijs



Het leven zo vol verplichtingen en taken. De sleur
van alle dag, de school, je werk, de zaak, ach, en dat terwijl wij ooit dansten in het bos. Staande in de dagelijkse file, denkt een mens er wel eens diep over na. 
De vooruitgang, bedoel ik. Hebben wij ons niet ook toen al bij de neus laten nemen? Bedoel toen wij in dat paradijs leefden en slechts gelukkig behoefden te zijn. 

Maar de mens moest zo nodig zijn eigen wegen gaan en zie ons nu eens aan! We zijn een heel eind verdwaald in een onneembaar woud van gedonder in de glazen. 

dinsdag 12 september 2017

Het orgel



Sommigen bespelen het meesterlijk, anderen genieten ervan, er zijn er ook
die gruwelen erbij of zelfs die het een hemels instrument vinden. In de Bijbel komen wij het orgel nergens tegen. Jammer voor hen die menen dat het een Goddelijk instrument is, dat is even slikken doch het is het niet.

Sterker nog van oorsprong zou het orgel zijn wortels hebben in de kermis waar men het vandaan de kerk in sleepte. In het begin werd er in de kerk zonder enige muzikale begeleiding gezongen en mocht het orgel slechts zijn “mond” open doen op bruiloften of bij uitvaarten. Pas later kreeg het orgelspel een prominenter plek in de samenkomst en nu zijn er al vertalers die het orgel een plekje binnen de psalmen gegeven hebben als het heilig instrument.

Wat het natuurlijk niet is. Er bestaan geen heilige voorwerpen helaas voor hen die zulks menen. Ooit toen ik in een kerk op een monumentendag de preekstoel voorzag van een rondscharrelend kind en een foto maakte, kreeg ik een boze brief van een dame die meende dat de preekstoel heilig was en verboden voor kinderen. Heb haar uitgelegd dat het hout van de preekstoel jaren in een bos heeft gestaan waar de zwijnen er rond scharrelden, doch ze was niet te overtuigen.

Mensen hebben ondanks het: gij zult geen gesneden beelden maken en die aanbidden, de sterke drang om toch op de een of andere wijze zaken heilig te verklaren en een bijzondere plek te geven binnen het geloof. Maar geloof mij, een preekstoel en ook het kerkorgel zijn niets heiliger dan de klompen waar magere Krelis op loopt met zijn zweetvoeten, als hij ter kerke gaat....

maandag 11 september 2017

Bomen

Ik houd van bomen. Ze hebben iets eeuwigs. Vaak worden ze ook eeuwen
oud en er zijn er die wel duizend jaar of ouder worden. Ze trotseren de elementen en meestal gaat het goed. Hoewel de storm ook in hun bestaan voor een voortijdig sterven kan zorgen. Dan sta je bij zo’n omgewaaide reus en kijkt er met respect naar.

Hij overleefde oorlogen, strenge winters, hete zomers en harde winden. Verliefden sneden hun namen in zijn bast en kerfden er een hartje bij. Boomkruipers kropen op en neer langs zijn stam en vogels maakten nesten in zijn kruin terwijl menig hond zijn poot hees om zijn zeik in stralen tegen de wortels te sproeien.

Het laat een boom allemaal koud. Wat dat betreft kunnen wij veel leren van de bomen. Maak je niet te druk, het is altijd wat. Morgen wellicht weer een dag. Hoewel er soms met deze harde winden een einde komt aan het bestaan. 
Wat daarna komt is een verrassing….


Genezing



Heb een vriend die gaarne mensen bezoekt als ze ziek zijn en met ze wenst te bidden voor hoop, misschien genezing. Hij struint ze stuk voor stuk af week in week uit

al jarenlang. Nobel, me dunkt. Hij doet het uit liefde voor de mens, zegt hij en ik geloof dat. Hoewel er een kleine kink in de kabel ontstond toen hij zelf ziek werd en niemand wilde zien. Wilde ook niet dat mensen voor hem baden of langskwamen en voor hem de Heer zochten. Ik denk over zulke dingen na en vraag mij af hoe ik zoiets moet zien?

Zou ik zelf biddende mensen aan mijn ziekbed wensen? Ik dacht het niet. Sorry, lief maar niet mijn ding. Hij ook niet dus. Waarom hij dan wel graag die anderen bezoekt als ze ziek zijn, blijft als een onbeantwoorde vraag in de lucht hangen. Het gevoelt dubbel. Wel als heelmeester en bidder aan het bed van een ander willen komen maar als men zelf is, dan bidden ze zelf wel.

Heb een andere kennis die een enorme ruimte bezit waar hij mensen ontvangt die hij verwend met koffie thee en broodjes. Hij zegt blij te zijn dat God hem zo gezegend heeft dat hij mensen kan verwennen (lees zegenen), die anders zijn (lees een beetje ontspoort) zegt hij.

Ik bewonder dergelijke en toch zit er een jeukend plekje in mijn geest als ik ze hoor praten. Raar. Ze doen niets dan goed en toch lijkt er iets niet te kloppen. Maar wat?

De vraag dient zich steeds aan of er een bijoogmerk zit aan hun nederige diende houding? Moelijker is het naar jezelf toe te verplaatsen. Waarom doe ik de (goede) dingen die ik doe? Waarom ontvang ik mensen in mijn (ons) huis? Omdat dit nu eenmaal verwacht mag worden van een christen? Omdat we in dezelfde kerk zitten? Om een zekere plek in de hemel te verkrijgen? Om mijzelf het idee te geven dat ik door God gebruikt word? Om mijzelf een positie in Christus te geven misschien? Omdat…..Of doe ik het in oprechtheid omdat ik het zelf ook fijn vind?
Ik blijf verder buiten een slotsom maar het blijft jeuken…..



zondag 10 september 2017

Sprookjessferen

Ik houd van de donkere gangen en opgangen in oude kerken en gebouwen.
Er hangt vaak een sprookjesachtige sfeer die met Hdr tevoorschijn komt. Deze van de opgang naar het orgel in Langerak mocht ik op monumentendag schieten. 

Ooit hoop ik de hoger gelegen bezoldering nog eens te doen en het lijkt me zo aardig om eens een leuk fotoboekwerk van deze heel oude kleinere maar oh zo mooie kerk te maken, net als ik voor de Sint-Jan in Gouda deed.
Hoop doet leven.

Ik toon u de opgang naar het orgel…..

zaterdag 9 september 2017

Monumentendag in de Molenwaard.

Het is een regenachtige dag en de weergoden zijn gezamenlijk onder de douche gegaan
als je het mij vraagt. Best wel een beetje jammer want net nu al de monumenten te bezichtigen zijn zou het aardig geweest zijn als het droog was. 

Gelukkig is het binnen niet nat en was de koffie en waren de contacten en gesprekken de moeite waard in de Hervormde kerk in Langerak.

Als je een vrij laag standpunt neemt voor de foto van bijvoorbeeld de preekstoel, begrijp je pas dat het voor kleine kinderen best wel eng en dreigend over kan komen, zo'n kerkgebouw.

vrijdag 8 september 2017

De ware gelovige

God is veelkleurig

Tijdens het bidden dacht ik na over de verschillen tussen gelovigen in Christus.
Dan komt er een heel lange lijst voorbij waarbij uiterst zwart en kleurige, fleurige tinten je deel worden. Is dit nu wel de bedoeling van de Heer geweest? Had Hij het niet zelf over de eenheid en dat de wereld ons daaraan zou herkennen? Wat is er een ogenschijnlijke verdeeldheid onder christenen!

Maar toen ik er wat dieper over nadacht begreep ik dat onze God veelkleurig is. Kijk eens naar de schubben op de vleugels van een vlinder. Van uiterst zwart tot helgeel, oranje/rood, enfin een heel kleurenpallet aan tinten en ze behoren allemaal bij die ene vlinder.

De ene schub kan niet zeggen: ”ik ben een betere want ik ben zwart of geel of blauw.” Dat zou ronduit dom gekletst zijn. En toch maken wij christenen ons er dikwijls schuldig aan. Die gedachte dat de kleur waar jij je bij thuis voelt de ware tint is.

Geloof mij: het is een leugen. 

Je bordje leegeten



Ik stam uit de tijd dat dit een kreet was die dagelijks over tafel ging.
Kinderen moesten alles (leren) eten en verder geen gedonder in de glazen. Van spruitjes tot (in mijn kindsjaren) nog bittere andijvie en witlof. Men heeft inmiddels wel in de gaten dat de smaakpapillen van een kind veel gevoeliger zijn dan van grote mensen die van alles in hun waffel stoppen en derhalve deels hun smaak verloren hebben.

Toch heeft men de bitterheid uit de twee bovengenoemde groenten weten telen waardoor het kindvriendelijker is geworden.

Niet eten, oké dan hup naar je nest. En denk maar niet dat je daar uitkwam voor de volgende morgen ook al biggelden de tranen over je bolle wangen. Ik hoor het leger moderne opvoeders al schreeuwen dat zoiets misdadig is, ik blijf er verder buiten. 

Wat ik wel weet is dat ik alles heb leren eten en dus nergens mijn neus voor op behoef te halen.

Als ik eerlijk ben vind ik mensen die dit en dat en zus en zo, niet lusten typisch welvaartskinderen want honger maakt rauwe bonen zoet. Ik word er altijd een beetje boos om van binnen als ik mensen overal de neus voor zie ophalen. Sorry.

woensdag 6 september 2017

Punniken


Als kind deden wij het graag en vol overgave.
Een klosje garen en 4 spijkertjes en je had een instrumentje om uren en dagen zoet te zijn. Ik denk daar vaak aan terug als ik de massa aan speelgoed zie die kinderen vaak hebben liggen.


En dan maar strijden om wie de langste punnik kon maken in verschillende kleurtjes. Op de bank veilig weggekropen in een hoekje en dan met je tong uit je mond lekker punniken. Tis wederom herinnering maar wel een erg leuke. Derhalve kocht ik dit punnik-klosje voor 30 cent inclusief punnik en punnik-naald bij de kringloop winkel. Niet om aan de slag te gaan hoor. Wat die tijd ligt achter me. Maar ik kan er wel bij wegdromen en denken: ja, zo was het.

Als je er een beetje dieper over nadenkt is het hele leven een grote punnik. De reden daartoe wordt gevonden in de vraag wat je na al je inspanning eigenlijk moet doen met die lange sliert die je hebt weten te maken met punniken?

Denkt u ook wel eens over het leven na in het besef dat je een reden, een echt doel mist waartoe?
Misschien eens in de richting van Golgota kijken?
In Hem wordt goddank een doel gevonden.
We leven immers niet voor niets.
We sterven niet voor niets.
U en ik hebben een doel.
Het vinden van Hem.
Amen.

Kapsters en de Hanepraij


Ma hangt in een soort leefnet en gelijkt op een walvis die uit zee wordt getakeld.
De zusters zijn lief hoor, tis nu eenmaal niet anders met een zware vrouw die uit bed moet. Mijn oudste zus zit ook al te wachten op de tweezitsbank en ma kijkt me aan en roept zonder tanden: ”Ben jij mijn broer,” en begint te huilen. 

Meteen maak ik een achterlijk dansje en rare bewegingen en slaat ma’s houding om in gieren van de lach. Zo doe ik dat altijd. Het werkt prima. Ma is door een stomme grap snel op andere gedachten te krijgen.

De kapster van het tehuis de Hanepraij heeft mij ooit via, via verweten dat ik een rare vent ben, omdat ze blijkbaar geen kaas heeft gegeten van demente mensen. Misschien wel van knippen, daar blijf ik buiten maar in ieder geval niet van mensen die dement zijn. Anders had ze wel geweten dat je zulke mensen nu eenmaal tegemoet moet komen op het niveau waar ze helaas zijn aangeland. 

Ben nog wel eens bij de kapsalon binnengelopen aldaar om te informeren welke van de kapsters nu eigenlijk commentaar meende te moeten hebben om de situatie, doch iedereen ontkende.

Misschien moet ik snel nog eens gaan op een andere dag want ik wil die kapster wel graag even spreken omdat ik dit soort verdachtmakingen ongepast vind.

Moeder was in ieder geval door mijn “rare” bewegingen weer goed gemutst en daar ging het tenslotte om…..

zondag 3 september 2017

Wonderen


De Schepper schiet zijn vuurpijlen in de morgendamp door het geboomte des velds.
Mensen tastten naar wonderen en bezoeken genezingsdiensten om een glimp op te vangen van een teken of wonder. Begrijpelijk, want je zult maar ernstig ziek zijn.

Doch laten we nimmer uit het oog verliezen dat wij een wonder zijn. Dat we in een wonder leven. Dat de grootste wonderen elke dag voor u en mij op te rapen zijn als het manna in de woestijn van ons bestaan. Doch het leven is niet elke dag appeltaart eten. Er zijn ook tijden waar u en ik van denken: daarin hebben we geen plezier.

Dan is het goed ogen te hebben die zien en oren die durven horen. Doch, geen mens is zo blind als diegene die niet wenst te zien….
Ik eindig met een spreuk van een bevriende Orca-temmer : “Ik heb nog maar twee tanden”, sprak een oude vrouw.
“Eentje onder en eentje boven, doch prijst de Schepper, elke keer als ik eet ontmoeten ze elkaar.”

Hoedje van papier


Ik zag een peuter lopen met een mobieltje in zijn mollige hand. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, lijken ouders te denken.


Wij knoopten (1966) als kinderen twee blikjes aan elkaar en spanden er een heel lange draad tussen die je door hem strak te houden kon gebruiken als telefoon.

Nou ja, veel hoorde je niet, maar toch als je goed luisterde kwam er wel degelijk geluid uit de blikjes als je er hard in riep. Het waren de tijden van één twee drie vier hoedje van papier. En van de uitvinding van het toiletpapier dan als koning keizer admiraal, Popla gebruiken ze allemaal, in de markt werd gezet.

Het betrof een grijs hard wc papier dat erg veel geleek op het gewone krantenpapier waarmede wij gewoon waren ons kontje te vegen. 
Een soort schuurpapier maar je was al blij dat je van die lamlendige drukinkt aan je kont af was. Want zo’n krant gaf altijd af. Nee, dan kon je er beter een hoedje van papier van vouwen en op je koppetje zetten…

(foto Petertje en zijn toen nog jonge moeder)....

Dromen



De ochtenden worden spannender in de Molenwaard. Langzaam rekken zich de nachten
en zweven er reeds witte wieven boven de weilanden. Koeien zijn overdekt met een laagje dauw, mannen laten onder het weer op het vege lijf rustende dekbed lang geantichambreerde winden en vrouwen worden zweterig doch welwillend wakker.

Op de grens van de zomer in de toeloop naar de herfst is een vruchtbare tijd. Paddenstoelen beginnen voorzichtig hun kopjes boven de schoot van moeder aarde te steken. Vogels scholen samen in hun overleg betreffende de weer te komen trek.

Boeren beginnen de slootkanten op te schonen en boerendochters zwijmelen bij hun zomerliefdes en staren hunkerend voor zich uit.

Opa’s lopen kwiek achter hun rollators en oma’s beginnen gemberkoekjes te bakken, staande op stalpoten gehuld in bruin dik bevindelijk panty-werk.


Ik houd van dit seizoen. Je kunt van alles verwachten als fotograaf. Van een koe in de dampende sloot als een leuke meid in het gras die zwoel voor zich uit droomt. Spannend, vind ik dat. Ik sta er graag vroeg voor op om de wezens der nacht te zien vluchten voor de kus der morgenstond…

zaterdag 2 september 2017

Mene mene tekel upharsin


Soms voel je je gewogen en te licht bevonden. Ken je dat? Op je werk misschien,
op school kan ook, in je “kennissenkring” of erger in je “vriendenkring”.

In de kerk kan zelfs ook, hoewel dit vloeken zou zijn want als er één ding is wat Christus u en mij wil leren is het mensen niet af te wegen. Een mens is tenslotte meer dan zijn kom af, kunde, sociale status, fouten, gebreken, etc.

Ieder mens is even kostbaar in Zijn ogen. Van de koning des lands tot de vrouw die onder de brug slaapt en haar dagen doorkomt met het drinken van spiritus.

Er is er maar EEN die het gezag heeft u en mij te wegen. Laten wij dus onze menselijke kromme, onzuivere weegschaaltjes wegdoen en stoppen met krenten kakken….

De schooltandarts en ander leed


Ik had geen schoolvlees. Zat liever naar de vogels te kijken die buiten voorbij vlogen maar je moest. Eerst ging het nog wel met het aap noot mies.
Maar al snel werden het sommen en ander geneuzel waar ik niets aan vond. Staartdelingen, breuken, vermenigvuldigen ach, je kent het lijstje wel. De leraar rookte in die dagen elke dag een sigaar in de klas. 

Toen was roken nog gezond blijkbaar. En wij gebogen over onze rekensommen in een volmaakte stilte die enkel werd doorbroken door de schoolbel die het speelkwartier en ander pauzes inluidde.
Het ergste van school was de jaarlijks terugkerende tandverzorging. 

Een buitenlands sprekende persoon die enkel de woorden: ”Mond open” machtig was. Met een droge boor waardoor heel je mond rook naar verbrand zijnde kippenveren, boorde hij er lustig op los. Lekker was anders maar wat moet dat moet.

De schoolfotograaf was wel leuk vond ik. Moeder knipte eigenhandig met een huishoudschaar je pony bij, zo ging dat in die dagen. Je liep dan we een paar weken voor zot, maar er waren erger dingen.

Tis allemaal herinnering. Daar doen we dan ons hele leven maar mee…..

vrijdag 1 september 2017

Oude kranten?



Van deur tot deur en dan maar vragen. Soms had je een bof en kreeg je een reusachtige stapel mee, even vaak werd er neen verkocht omdat wij leefden in de dagen dat de
weggooimaatschappij nog niet echt bestond. Derhalve werden oude kranten door de middenstand gebruikt om groenten, vis, aardappelen etc. in te verpakken. 

Plastiek boodschappentasjes waren nog niet uitgevonden door de knappe koppen.
Dan straat in, straat uit en maar vragen om oude kranten die je dan op een oud kinderwagenonderstel plaatste en meenam naar de lorrenboer die ook in oude metalen deed en in oud papier. 

Hij knetterde de hele handel in een jutezak en hing die vervolgens aan een unster waarbij hij als je er geen erg in had even zijn enorme voet onder de zak plaatste en jolig roep:” Nou, tis weer niet veel, vijftien kilo.”

Dan met een grijpstuiver in je zak naar de sigarenwinkel die ook snoepgoed verkocht. “Moet ik nou helemaal naar voren komen voor die 5 centendroppen”, riep het stokoude mannetje verveeld als hij ons in de winkel gewaar werd.


Enfin, de dagen dat er kinderen je erf opliepen om naar oude kranten te vragen ligt achter ons. Ze komen nu je erf op om een niet bestaande Pokomon te vangen. Tis de vooruitgang, zegt men....