Hedendaagse christen kiest voor sensatiegeloof

Is het je wel eens opgevallen dat de hedendaagse media, de journalistiek eigenlijk bijna altijd sensatiegericht is?

De geboorte van een lief kalfje is pas leuk als het met twee koppen ter wereld komt.

De oorlog is altijd hot item, de vrede, ach, daar hoor je niet veel van op het journaal.

De bloeiende geurende lindebomen die Nederland nu opgeuren met hun aroma, niet belangrijk, een in de fik staand bos is wat men wil zien.

Binnen christelijk Nederland en ver er buiten is het eigenlijk een zelfde soort tendens.

De preek, het zingen, het samen bidden, ach het is alles zo saai. Sensatie wil men. Dansjes, krachten, tekenen, demonische uitdrijvingen, wonderen, beleving, charisma, uitingen van de Geest of geest het maakt niet uit, als er maar wat gebeurt! Blessings volgen elkander op en als we eindelijk uit zijn “geblest of geblust” dan bezwijken we in de Geest of geest en beginnen aan een fikse soakpartij.

Soms heb ik het idee, dat wij in dit alles vergeten waar het nu werkelijk om draait. Misschien vergis ik mij, maar de stille geest welke zich in alle ootmoed op de Heer richt, heeft langzaam maar zeker plaatsgemaakt voor de luidruchtige, knoertharde, meeslepende, praisachtige sfeer die wij nu als zijnde geestelijk ervaren.

De gelovigen die in dit alles niet mee wensen te gaan worden als zijnde ongeestelijke fossiele resten gezien.