donderdag 12 oktober 2017

Zelfmoord


Ik heb nog nooit met iemand gesproken die dood
wilde zonder reden, doch ze konden het leven zoals het tot hen kwam niet meer aan. Zelfmoord is dan ook meestal een foute titel. Het leven heeft hen vermoord. 

Het leven wordt vaak gezien als een speeltuin en soms heeft het er veel trekken van, doch we zijn uit het paradijs verstoten, laat dat duidelijk zijn. De gevolgen zien wij om ons heen. Ziekte, geweld, moeite, pijn, verdriet en ja helaas behoort ook zelfmoord (hoewel het een foute titel is) in dit rijtje thuis.

Ik herken de gevoelens van: er uit willen stappen maar al te goed. Als de pijn weken, maanden, jaren aanhoudt, dan wil je kost wat kost van de pijn af. Dat kan lichamelijke doch ook psychische pijn zijn. Verborgen leed dat de buitenwereld niet zien kan, niet zien mag, misschien.


Derhalve moeten wij niet veroordelend zijn als mensen er een eind aan maken en dat rustig aan de Schepper overlaten. 
Ben ik voor euthanasie dan? Dat ligt er geheel aan wat men daar onder verstaan wil. Wat ik enkel wil zeggen is dat ik begrip heb voor mensen die zo lijden dat ze niet anders kunnen dan verlossing zoeken voor dit lijden, soms zelfs in de dood. 

Laten we (nogmaals) mild zijn voor dit lijden want maar al te vaak wordt het pas herkend als de daad gesteld is.
Zelfmoordenaars (om die titel even te gebruiken) werden eeuwen extra gestraft door hen buiten het kerkhof te begraven. Ze moesten genoegen nemen met een plekje van minder belang. Wat kan geloof zonder liefde ook via de kerk soms keihard zijn....