vrijdag 6 oktober 2017

On-Bijbelse troost

Dikwijls bekruipt mij het gevoel dat de Bijbel als een soort
wonderboek wordt ingezet waarin al de antwoorden staan op lastige levensvragen. Ziekte, pijn, verdriet, lijden in al haar vormen of de dood.

Is een mens gebaat bij een Bijbeltekst, een preek, als lijden zijn leven keihard raakt? Een redelijke vraag dacht ik. Ik had (ja had) een vriend die een wijze van christen zijn meende te moeten beleven die ik als belerend zou willen omschrijven. Hij had op Bijbelse gronden altijd wel een antwoord en een tekstje klaar als er moeilijkheden opdoemden in je leven. 

Het ergerde mij als ik eerlijk ben, omdat ik meen dat zulks een fout gebruik is van het boek der boeken.
Het leek mij een ramp om in het ziekenhuis te liggen en hem met zijn Bijbelse waarheden aan mijn bed te krijgen. Begon er zelfs over te dromen en werd huiverend wakker. Bedacht dat ik onder deze omstandigheden hem wellicht zou afranselen met mijn (bijvoorbeeld) gipsen been.

Ik ben zo bang dat mensen die lijden niet zozeer zitten wachten op "pasgemaakte" Bijbelteksten, want die verworden dan slechts tot zout in de wonde.

Een welgemeende arm om je heen, lijkt mij wel een troost. Ik denk dan altijd aan de vrienden van Job die hem ook bestookten met allerhande “geestelijke praat”. Jobs lijden werd er slechts groter door en zelfs de Schepper vond het fout wat ze deden. Zullen we daar een les uit proberen te leren!

Vaak is zwijgen en er gewoon zijn voor de lijdende veelzeggender en troostender dan het opdreunen van Bijbelteksten, geloof mij. Zelfs woorden van de kansel gesproken tot de lijdende kunnen meer stuk maken dan dat ze troost bieden.
Te vaak is er geen antwoord. 

Dat komt lastig uit de mond van een christen, ik weet het. Maar beter zwijgen dan goedkoop met dure woorden gooien.