zaterdag 14 oktober 2017

De herfst van het leven


Ouder worden is een zegen, oud zijn niet, zegt een spreekwoord.
Ik weet niet of het klopt. Ouder worden is ook maar al te vaak een stukje lijden. Mensen om je heen vallen weg, dierbare vrienden overlijden en weer sta je aan een open graf en gaan je gedachten ook als vanzelf naar het moment dat jijzelf aan de beurt bent.

En dan? Veilig in Jezus armen, wellicht. De rust, de eeuwige rust. Maar ik wil helemaal niet veilig in Jezus armen. Wat zou ik er moeten doen de hele dag? Ook de eeuwige rust lijkt me doodsaai. Zingen dan? Eeuwig voor de troon van de Schepper liederen opzenden tot Zijn eer? Sorry, ook al iets waarvan ik denk: ach nee.

Een kerkdienst dan die nooit meer ophoudt? Moet er ook niet aan denken. Het mooie van al die dingen is juist dat er een eind aan komt. Dat je dan weer iets anders kunt gaan doen. 

We moeten al die kreten over het hiernamaals ook als symbolisch zien. Niet dat God in de hemel met een enorme schoot zit en de Here Jezus met enorm lange armen waar al de gelovigen tot in eeuwigheid het hijgend hert in zingen, welnee.


De hemel en de nieuwe aarde zijn zo totaal anders, zo verschillende van wat men ons op de mouw wenst te spelden. Kijk maar eens naar de verschillen tussen een rups en een vlinder. Dan snap je me wel. Een ding is zeker: De hemel zal alles overtreffend zijn. Zelfs de zon is niet meer nodig want Hijzelf is dan ons licht. 
Kan jij het je voorstellen? Ik niet. Dat hoeft ook niet. Vertrouwen en geloven, daar komt het op aan. Niet dat wij het mentaal kunnen bevatten. Daar is ons schedeltje te klein voor..