zaterdag 7 oktober 2017

De kerk gaat uit


Mensen lopen veelal zwijgend in nette kledij in een lange rij huiswaarts richting de
koffie. Zwijgend zaten ze naast elkander in het “huis Gods” enkel om te zingen en halverwege die ene pepermunt naar binnen te schuiven ging hun mondje zuinig open.

Is dit nu eigenlijk wel wat de Heer voor ogen had als wij het hebben over de samenkomsten? Bijbels gezien meen ik te lezen: “een ieder heeft iets.” Een woord, een tekst, een lied, een getuigenis, een bemoedigend verhaal, een stukje leed, enfin de lijst is erg lang met zaken die men gewoon was te delen binnen de samenkomsten.

Hebben we het niet te statig en tegelijk te steriel gemaakt door alles op de schouders van die ene man (de voorganger) te plaatsen? Men kijkt je in sommige kerken al vreemd aan als je iets te luid voor de dienst de persoon naast je een goedemorgen toewenst. Zwijgen lijkt het hoogste goed. Zelfs het avondmaal wat ooit een samen eten was, is teruggebracht tot een stukje (nota bene gezuurd brood) en een nipje wijn.

Hebben we ons niet te veel laten afnemen? Is het niet verworden tot een schim van wat Hij voor ogen had?
De lange rij wandelt huiswaarts. Opnieuw zwijgend. Alsof het zo hoort. Kinderen die even uitbundig joelen, worden met een: sssstttt! Het zwijgen opgelegd.