Toen wij nog in de meer charismatische richting samenkwamen
was het de gewoonte dat men elkander aldaar ging
zegenen, al dan niet onder het
opleggen van handen. Niets is meer ondoordacht dat zulke acties, want als we nu
heus menen dat zoiets ook maar enige positieve vorm van uitwerking heeft, zijn
we terug bij af gezakt en weer in het katholieke denken met al haar relieken en
“heilige” sacramenten. Ondanks ik geloof in de leer van het opleggen der handen
en de daar aan vast gekoppelde zegen, moeten we in deze wel de Bijbelse lijn
volgen welke leert dat het onweersprekelijk is dat het mindere altijd door het
meerdere gezegend wordt. Wat dat wil zeggen mag je zelf onderzoeken. Wat mij
opviel is dat veel van die zegenende handen plotseling wegvallen als er lijden
in het leven komt. Er is een denken dat een waar kind van God een soort
supermens is, die alles voor de wind gaat, nooit ziek kan worden, heel gezond
oud, al zijn tanden en kiezen behoudt, ogen heeft die zelfs op honderdjarige
leeftijd nog scherp blijven zien, kinderen krijgt die God lovende op de
heerbaan blijven wandelen en zelfs winden laten zonder geur.
Het spijt me mensen maar de Here Jezus zegende u en mij het
allermeeste toen Hij door het diepste dal van lijden ging. Denk nou niet als
hierboven geschreven dat God u als een troeteldier zal behandelen op het moment
dat u die doorboorde hand van de Zoon mag vastgrijpen. Dan begint het zegenen,
maar kijk nou niet te vreemd op dat daarmee ook het lijden pas goed begint….
Houden wij in dit alles wel vast dat het lijden van de
tegenwoordige tijd niet opweegt tegenover de heerlijkheid die ooit komen zal!
