Hoe komt het toch dat ik zoveel moeite heb met mensen die
het allemaal zo goed weten? Ze staan vaak in de kerken op de vaste plaatsen en
menen rotsen in de branding te zijn. Maar als ik mijn hart wil uitstorten kies
ik liever die gewone, niet aangestelde lieve man of vrouw om van mens tot mens
mee te spreken i.p.v de "door U" aangestelde teams.
Hoe komt het toch dat mensen die mij van alles willen laten
doen binnen de kerken, mij afstoten en ik een aversie bij hen voel, terwijl zij
die mij omarmen en me meenemen naar binnen mij zo gemakkelijk in beweging
krijgen?
Hoe toch komt het dat de mensen die zeggen dat U hen
bijzondere gaven hebt gegeven, altijd willen genezen, profeteren, wonderen
doen, maar nooit de ramen komen zemen bij die oude zieke man?
Hoe komt het toch dat ik me zo weinig betrokken voel bij de
geweldige genezingen en wonderen waarvan mensen zeggen dat U ze zo graag wil
doen en dat ik me zo ernstig betrokken voel bij de mensen die ziek blijven.
Hoe komt het dat ik me zo op mijn gemak voel bij die mensen
die niet vooraanstaand zijn?
Hoe komt het dat ik tranen in de ogen krijg als mensen
getuigen van het wonder dat niet kwam en de hoop die in het verschiet bleef
liggen?
Hoe komt het dat ik een koude rilling over mijn rug voel
lopen als er weer een overwinnaar in het licht wordt gezet en dat ik mededogen
voel bij hen die dagelijks weten te falen?
Hoe komt het dat ik liever aansluit in de rij der vallende
en falende mensen dan zij die het vaandel der overwinning en een gezond
geestelijk leven met zich meedragen?
Hoe komt het dat ik de Here Jezus zo gemakkelijk vind in de
gebrokene en zo lastig in de overwinnaars?
