Een Dogma voor de onzekerheid

Wij mensen vinden het moeilijk dat we God niet in een vakje te kunnen stoppen. We vinden het erg lastig om in een God te geloven

die wij ten diepste niet kunnen narekenen. Daardoor komen dogma’s en allerhande stellingen en overtuigingen tot stand. Ze moeten de gelovige houvast bieden in de strijd van het leven. Het nare van dergelijke is altijd dat de bedenkers ze tot geloofswetten willen verheffen.

Ik noem de gedachte dat God alle nood, ziekten en verdriet laat medewerken ten goede. Dat verwordt al snel tot een dogma en is heel lang te handhaven tot je de rij kinderen aan mama’s hand de gaskamer in ziet gaan. Dan is er de vraag hoe er uit zulk een leed iets goeds kan komen?

Ik noem de gedachten betreffende gebedsgenezing waar ook zo heerlijk mee gedweept kan worden en Bijbelteksten gekneed tot dogma’s. We kunnen het zo slecht laten om God de grote “niet na te rekenen Heer” te laten. We moeten Hem zien te vangen in een gedachte, een stelling, een lering, een dogma en wat minstens zo erg is, andere mensen deze zaak door de strot te rammen als zijnde Bijbels.

Wordt het niet de hoogste tijd om iemand die het niet van node heeft om God in een hokje te prakken, met rust te laten betreffende onze onzekerheden? Onzekerheden die we menen te moeten veiligstellen door koste wat het kost die ander ook te willen overtuigen van de juistheid van God in het hokje van ons beperkte denken?

Hij is namelijk groter, machtiger en onnavolgbaarder dan wat wij ooit in een hokje krijgen ook al hebben we er een mooie serie welluidende Bijbelteksten omheen gesprokkeld