Durven wij ons nog kwetsbaar op te stellen? Een redelijke
vraag dacht ik. Te veel en
Hadden ze ooit al problemen dan waren ze te overzien en
nimmer zo schandalig en smerig als de mijne. Herkenbaar?
Die kleine problemen hebben ze reeds lang overwonnen en nu
gaan ze van overwinning tot overwinning en spreken daar meestal met een
zalvende stem over waar ik tranen van in de ogen krijg en een zweterige kont,
omdat ik ergens gevoel dat er iets niet klopt.
Er zit iets irritants in.
Iets wat mij tijdens het toehoren
steeds die vreemde aandrang geeft hen een ongenadig knietje in hun christelijke
kruis te willen plaatsen.
Hun verhalen zijn naadloos geweven, complimenten daarvoor,
doch het zijn geen mensen meer maar heiligen.
Ze zweven nog net niet weg op een
wolk met een harp. Ik geloof ze ook niet als ik eerlijk ben. Weet als ik ze zo
hoor spreken over hun fijne wandel met de Heer en hoe ik dat ook zou moeten
doen, dat ook zij opstaan, een wind laten en iets lelijks denken of zeggen als
ze hun kleine teen stoten aan de drempel.
Dat ook zij denken na het kakken,
klote, het schijtpapier is op, dat wijf van mij zorgt ook nergens voor. Trut.
Ze zijn te onmenselijk geworden. Althans, dat beeld schetsen
ze. Ze doen alles goed en horen overal en nergens Gods stem, terwijl de enige
stem die ik hoor het keelgeluid van een van de geiten van de buren is. Wat ik,
overigens hoger waardeer dan een spreker die ik zojuist probeer te schetsen
omdat de geit echt is……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.