donderdag 12 maart 2015

Gaan honden naar de hemel?


Persoonlijk ben ik niet sentimenteel. Ik heb dat gewoon niet. Als we thuis jankten zei moeder gewoon: ”houd je kop.” En daarmee basta.

Is het daarom dat ik met droge ogen door de wereld ga? Wellicht! Soms word ik ontroerd door een stuk muziek, maar meestal verdwijnt dat weer snel. Tranentrekkende films houd ik niet van, ze laxeren me slechts, sorry.

Een ding ontroerde me wel. Het was voor het eerst in 30 jaar dat ik huilde. Dat was toen Jippie onze Teckel kanker kreeg en ik hem moest laten inslapen. Heb hem in de tuin begraven in een mooi zelfgemaakt kistje en er Narcissen bovenop gezet.

Elk voorjaar krijg ik een knipoog van hem, als de in bloei staande gele bloemen in de zwoele wind staan te wiegen. En dan voel ik weer even die traan. Even maar, want ik ben niet voor janken in de wieg gelegd. Ik denk er derhalve over om mijn traanbuizen na mijn eigen dood te doneren. Zo goed als niet gebruikt. Maar ja, wie wil ze? Een echte huilebalk misschien?

Enfin, dit is hem. Ik hoop hem in de hemel tegen te komen. Als honden naar de hemel gaan dan. Ik zou niet weten waarom niet! De dood is immers de schuld van de mensheid die zo nodig in zonde moest vallen. Daar kan dat Jippie toch niets aan doen? Nou dan!