Net in de regen naar het graf gelopen van pa. De regen viel gestaag en er was niemand op de begraafplaats. Dooie boel om kort te gaan, maar ja, dat is dacht ik ook de opzet. Liep naar de plaats waar ze hem
(om het met mooie woorden te zeggen) ter aarde hebben besteld. "Zo pa daar lig je nu." Gek, heel gek maar voor het eerst sinds 40 jaar voelde hij weer als pa. Hij zeurde niet, hij schold niet, hij eiste niet. Hij riep niet dat ik een zak was omdat ik te weinig te drinken me...enam. Hij zanikte niet over geld dat hij wilde lenen. Hij riep niet:"Vertrek van mijn graf."
Toch was dat wel wat hij zou doen. Tenminste toen hij me middenin de nacht voor het laatst opbelde en onder invloed van schavuitenwater brulde:"Kom nooit op mijn kerkhof."
Waarop ik begon uit te leggen dat er nu enkel nog begraafplaatsen bestonden in Gouda en dat je nooit op een kerkhof begraven kon worden als je geen lid was van een zekere gemeente.
Hij knalde met:"Ik vervloek je uit mijn graf," de hoorn er weer op.
Niets nu, geen verwijt, geen vervloekingen te horen. Geen scheldpartijen, niets enkel het vallen van de regen.
Pa was eindelijk weer een beetje de man die hij was toen ik nog kind was. Hij was weer papa.
Bedankt voor die tijd, die herinneringen. Die momenten voordat het allemaal misging in de scheiding, het drinken en het slikken van de Diazepammen....
Tis gek maar was voor het eerst in 40 jaar weer een beetje blij met pa.
Wat weten mensen die keurig in de kerk zitten en wier ouders een normaal huwelijk hebben toch vaak weinig van wat het met jouw als kind doet, als zulke dingen je overkomen. Ik kijk tijdens de dienst wel eens naar ze en denk dan:" Waarom ik, waarom wij?" Een lelijke gedachte, want wie zou het dan moeten dragen? Iemand anders? Nee, laat het maar als het is....
Waarop ik begon uit te leggen dat er nu enkel nog begraafplaatsen bestonden in Gouda en dat je nooit op een kerkhof begraven kon worden als je geen lid was van een zekere gemeente.
Hij knalde met:"Ik vervloek je uit mijn graf," de hoorn er weer op.
Niets nu, geen verwijt, geen vervloekingen te horen. Geen scheldpartijen, niets enkel het vallen van de regen.
Pa was eindelijk weer een beetje de man die hij was toen ik nog kind was. Hij was weer papa.
Bedankt voor die tijd, die herinneringen. Die momenten voordat het allemaal misging in de scheiding, het drinken en het slikken van de Diazepammen....
Tis gek maar was voor het eerst in 40 jaar weer een beetje blij met pa.
Wat weten mensen die keurig in de kerk zitten en wier ouders een normaal huwelijk hebben toch vaak weinig van wat het met jouw als kind doet, als zulke dingen je overkomen. Ik kijk tijdens de dienst wel eens naar ze en denk dan:" Waarom ik, waarom wij?" Een lelijke gedachte, want wie zou het dan moeten dragen? Iemand anders? Nee, laat het maar als het is....
