Het was Zijn bedoeling dat het nu eindelijk eens afgelopen moest zijn met dat kerkje spelen en dat er mensen opstonden die in het voetspoor van Zijn Zoon zouden wandelen op water.
Ik was het heilig van overtuigd.
Ik wist het zeker.
Ik stond jarenlang midden in de nacht op om te bidden en te smeken als Jezus deed.
Ik vastte.
Ik sloeg geen gebedskring over.
Geen samenkomst.
Overal kon men mij met opgeheven handen vinden.
Ik las de bijbel volkomen stuk en versleet er jaarlijks een.
Ik, ik, ik.....
Hoe is het anders gegaan?
Hoe kon ik mij zo vergissen?
Het staat er toch?
Zieken zullen zij de handen opleggen en....
In Mijn naam zullen zij wonderen doen en...
Nog altijd zie ik gemeenten opgebouwd rond diezelfde gedachten.
Zie en hoor mensen met opgeheven handen smeken en roepen.
Ik kijk in de spiegel en herken.
Het schijnt toch niet zo te werken.
Ik had het toch blijkbaar niet bij het juiste eind.
Hoe wij deze teksten moeten lezen, weet ik nog steeds niet.
Wat ik wel weet is dat ik toen een hard, veroordelend, betweterig, hooghartig christen was.
Nu ben ik zoveel milder. Ik heb mijzelf gezien in de spiegel van raadselen, herkende een vergeven zondaar en het is mijn genoeg.
Ik hoop dat anderen dit ook zullen vinden die nog altijd de onrust om zich heen zaaien van moeten genezen. Die nog altijd mensen goedbedoeld stuk maken met hun mening betreffende het doen van wonderen. Wat mijn eindconclusie is: ik heb meer mensen stuk zien gaan door de genezingsgedachte die nooit kwam, dan er heel zien worden toen het wonder wel geschieden mocht voor die enkeling....
