Het leven zit vol verrassingen,
daar kom je in de loop van je bestaan wel achter.
Jij moet genieten, jij moet tevoorschijn
komen, jij moet je laten gelden, jij moet carrière maken, het gaat om jouw
geluk en het is jouw leven.
Ik heb er wat moeite mee, als ik
eerlijk ben. Ik meen dat het oude liedje: we zijn op de wereld om elkaar te
helpen niet waar, meer waarheid bevat dan gedacht. Goed, wij behoeven onszelf
niet weg te cijferen en hebben ook recht op wat geluk. Doch het is dacht ik een
kwestie van op en neer durven gaan.
Precies zoals wippen. Dan zit de ene weer
boven en zakt de ander wat neder en dan weer is het net andersom.
Het geheim van dat zalige gevoel
in je buik, dat kindergeluk als je op de wip zit, is meen ik essentieel in het
leven. Samen doen, alleen kun je niet wippen. De ander het afzetje gunnen om ook
de lucht eens hoog in te gaan. Dan ga jij wel even naar beneden doch ook dat
voelt fijn. Straks mag hij weer omhoog.
Ik ben zo bang dat deze wereld te
vol loopt met mensen die enkel zelf hoog willen zitten en nooit die ander eens
een beetje de lucht in helpen gaan. En dan staat de wip toch heus stil en
verdwijnt het zalige gevoel en het idee waar het nu echt om gaat op de momenten
dat het leven even een speeltuin is.
