Stoven en sudderen

Ik vond in de Kringloopwinkel een oude stoof.
Een houten kistje met gaten

aan de bovenzijde, of in dit geval een marmeren plaatje en opening aan de voorzijde. Hierin werd een komfoortje (een stenen kommetje) met gloeiende kooltjes geplaatst.
Het diende om 's winters de voeten te verwarmen tijdens de kerkdiensten. Voor een warme stoof werd stovengeld betaald. De dames deden dan die lange rok over het stoofje en de warmte steeg op en, nu ja, de boel werd op deze wijze op redel...ijke temperatuur gehouden.
De armen hadden dit niet, en ook geen vaste betaalde plaats in de kerk. Nu nog kun je in veel kerken zien dat kerkbanken ooit betaalde zitplaatsen waren aan een nummer of de aanduiding dat het een privébank is/was. Daar kijken wij in onze tijd van: we zijn allemaal gelijk, vreemd van op, maar toen waren de dokter, de notaris, de dominee en andere notabelen, nog mensen waar jij je pet voor moest afnemen.
Wij leven in een tijd dat respect redelijk afgesleten is, en of dat enkel winst is, durf ik te betwijfelen.
Voorin menige kerk, brandde onder de preekstoel (bij sommige kerken nog steeds) een lampje en dat doofde een paar minuten voor de dienst begon, en dan pas konden niet leden/ gasten, een plekje zoeken.
Niet erg gastvrij, zoveel is zeker.
Gelukkig is het in veel kerken nu geheel anders en is er voor iedereen plaats. Geen lampje meer in de meeste kerken. Hoewel in de Sint-Jan in Gouda die stoven van mij wel weer aan mogen. Maar ja, welke vrouw draagt nog een lange rok? En een spijkerbroek krijg je niet over die stoof heen. Eigen schuld!