Vandaag de sleutel ingeleverd van pa’s en ook een beetje ons
huis. Ik bedoel dat wij er allemaal geboren zijn op Astrid na, die was er al
toen pa en ma het huis betrokken. Het is gek maar het blijft tot in lengte van
dagen ook jouw huis. Af en toe doemt het op in je dromen en ben je weer het
joch dat van de leuning gleed om onderaan in een pijnlijke positie te eindigen met
je noten tegen de paal.
Hoeveel keer zal pa mopperend de trap op zijn gestrompeld?
Hoeveel keer boos en vol bitterheid de slaap hebben gezocht om te vergeten, wat
nooit lukte. Hij bleef de man die door moeder verlaten was en de klok van zijn
leven werd stilgezet op zijn veertigste levensjaar.
Een man niet meer in staat zijn leven op te pakken en uit de
toekomst toch weer iets moois te distilleren. Hij wilde niemand zien, nou ja,
hij wilde wel als je aan zijn voorwaarden voldeed die nimmer haalbaar waren
want ons leven ging wel door. Je kunt als kind niet stil blijven staan, zelfs
niet bij iemand die door de drank en verbittering bevroren is geraakt in de
tijd.
Pa’s nieuwe liefdes hielden het nooit lang uit. Ook hun
voetsporen zijn ergens verstoft aanwezig op deze trap. Bea, Anne, Tonnie,
Gerrie.
Pa is niet meer, of niet meer hier. Waar wel? Geen idee! Je
hoopt in ieder geval dat hij gevonden heeft wat hij hier op dezer aardkloot
niet meer kon vinden. Een beetje rust en wat geluk. Wij hadden het hem op aarde
zo gaarne geschonken maar zijn eisen waren te onmogelijk.
Nu wordt het huis verkocht en lopen straks verse voeten en
misschien voetjes de trap op en neer die ons kinderen de rest van het leven na
zal spoken.
Je wenst ze het beste toe en hoopt dat er nooit scheidingen
meer zullen zijn aan de woudstraat 36 in Gouda. Heel soms zijn ze terecht, maar
altijd verleggen ze slechts de problemen naar de kinderen die de hoge prijs
mogen betalen.
Nooit een thuis meer hebben. Nooit een vader en moeder samen
om op terug te vallen. Nooit een thuisgevoel. Nooit met het gezin wat vieren.
Geen kerst, geen sinterklaasfeest zelfs geen “mooi eind”, altijd een etterende
wond die zelfs de tijd zo slecht helen kan.
Soms vraag je je hardop af of het leven wel echt is? Of wij
niet slechts stof zijn. Kleine atomen die drijven in de dikke darm van een
slechtgehumeurde beer die straks met een harde knetterwind een einde zal maken
aan al het gedonder in de glazen.
Gekheid natuurlijk.
Ontferm U Heer, soms weet ik het niet meer.
Sorry
God
