dinsdag 10 februari 2015

De harde ballen

Een vreemde vermoeidheid hangt over me. Het idee een marratton te hebben gelopen van 250 km.
Een gevoel van opluchting omdat een klus geklaard is, waar ik jarenlang tegenop heb gezien en een mengeling van andere gevoelens die om de overhand strijden in mijn grijze massa.
Daarnet even bij moeder die onmiddellijk de naald van haar grijs gedraaide grammofoonplaat weer in de groef liet zaken die klonk...
:"Waarom ben ik toch bij je vader weggegaan?" Ze hielt pas op toen ik haar een reep chocolade in de mondhoeken stopte.
"En hoe is het nu met hem?" Naar waarheid verteld dat hij ligt te rusten en dat we gisteren met z'n allen het huis hebben opgeruimd.
Ma knikt, het is goed. Pa helpen met opruimen, pa die lekker ligt, dat is oké.
Pa dood en pa's huis leegruimen kan niet verkocht worden. Dat is te hard dus je verpakt het in liggen en opruimen. Zolang moeder leeft zullen we pa in leven moeten houden in woorden. "En wat doet hij nu zoals overdag?" Een redelijke vraag. Heb moeder verteld dat hij lid is geworden van de biljartvereniging de harde ballen. Het viel me zomaar in, vanwege een gesprekje met het mooie meisje uit de kringloopwinkel die ook biljart.
Nou ja meisje, een vrouw. Maar op mijn leeftijd verworden alle jonge vrouwen tot meisjes.
Ma knikt en lacht. Pa die aan het biljarten is, ja dat is prima.
(Foto huwelijk en oma, pa's moeder)