Waarom zitten de baarden en snorren in de christelijke ban?

Wat precies de oorsprong is van het afscheren van de gezichtsbeharing, is moeilijk te zeggen. Al in de tijd van het oude Egypte werd baard en snor afgeschoren en in de tijd van het oude Rome ging een geschoren man voor een jeugdige man door.

Vanuit de Joodse wortels is een baard op grond van de wet, onderdeel van het gehoorzamen van de wet. Waarom wij in de kerken wel elke zondag:’Gij zult niet stelen”,  te horen krijgen en niet:”gij zult uw baard niet afscheren”, is een redelijke vraag!

Sterker nog, ik meen dat op de zwaardere christelijke scholen, een baard en snor in de ban zitten. Dat de Here Jezus ook een baard droeg, is blijkbaar niet relevant genoeg. De tendens van: Haar is uit, gaat in onze dagen nog veel verder als de verkoop van bodyshavers een redelijke opmars heeft gemaakt. Kaal is de mode! Ook deze modegril stamt al uit de tijd van de oude Egyptenaren die reinheid en vitaliteit moesten uitdrukken. Daarnaast gaan er geluiden op dat het wegnemen van de lichaamsbeharing een streven is om ons verder los te maken van de behaarde aap waarvan wij af zouden stammen. Het wachten is op een handig apparaatje dat net als de zelfdenkende grasmaaimachine zo in je broekspijp gezet kan worden en de hele dag over je lichaam raast zonder te stoppen. Om kort te gaan wil ik een lans breken voor snorren en baarden. (bij de mannen wel te verstaan)

De zweet en gordeldoeken van Paulus

Misschien ben ik niet de enige die zich wel eens hardop afvraagt hoe wij het stukje uit   handelingen 19:12  moeten lezen en interpreteren. Het komt mij nogal katholiek over om waarde te hechten aan deze zaken en toch staat het in de bijbel en werkte het ten goede. En God deed buitengewone krachten door de handen van Paulus, zodat ook zweetdoeken of gordeldoeken van zijn lichaam aan de zieken gebracht werden en hun kwalen van hen weken en de boze geesten uitvoeren

Waarde toekennen aan dergelijke zaken komen wij tenslotte veel tegen in de katholieke geloofsbeleving, maar na de reformatie is weinig meer van overgebleven. Bij ons op de zaak werkte in het magazijn een jongen die katholiek zegde te zijn maar stevig vloekte wanneer hem dat zo uitkwam. Ik vroeg hem waarom hij dat deed maar hij meende dat dit gerust kon als “christen”... Toen ik ooit eens uit de lappenzak, een oude lange onderbroek haalde en deze ophing met de tekst: Dit is de originele onderbroek van PeertjeDonders, werd de jongeman zelf donders en vond het heiligschennis. Ik ben nu eenmaal “gezegend” met een ruime dosis humor. Peertje Donders stuurde volgens de overleveringen ook stukjes van zijn mantel naar zieke mensen die al dan niet genazen. Ik weet niet goed wat hiervan te denken, en werp het dus maar ter discussie in de arena van het weblog. Wat moeten we hiermee en als het bijbels is, waarom sturen wij dan onze sokken niet eens rond. Er zijn al mensen die zich hebben aangeboden, maar ik heb zo mijn twijfels en vrees ernstige gevallen van bezwijken, maar niet in de Geest...

Jezus is gekomen voor de zieken, de zwakken, de verslaafden en de moordenaars

Nou ja, dat hoor ik nog al eens beweren. Ik word daar altijd van binnen een beetje onrustig van. Laat mij vertellen waarom. Omdat ik niet verslaafd ben, nog nooit een echte moord heb gepleegd, niet zwak ben en dat ziekelijke valt ook mee te leven. En toch wil ik zo graag Jezus volgen als mijn Heer! Ik hoop dat het ook mag als je niet in het bekende rijtje geplaatst kan worden. Ik ben enkel maar een “gewone” zondaar. Ik heb nooit de behoefte gehad om mensen te doden of mij te laven aan cocaïne of ander “stuff”. Ik ben niet interessant meer voor de EO, want ik ga naar een heel gewone kerk, waar ik geen tekenen en wonderen doe of meemaak aan mijn lijf. Ik bid enkel veel, lees de bijbel, praat met mensen over de liefde van de Here Jezus en ga naar de kerk. Daar gooi je geen hoge ogen mee, want daarover te schrijven of benoemd te worden, neen dat zit er dan niet in. Ik wil toch een lans breken voor de ontelbare massa mensen die net als ik “slechts” zondaar zijn en niet blind, doof of verlamd. Ik wil hen in het licht stellen van de Meester die in mijn overtuiging niet eens in bijzonder kwam voor de lammen, blinden, verslaafden en moordenaars, doch om heel “gewone” zondaars zalig te maken. 

Donor of....

Veel malen heb ik in mijn leven bloed ontvangen van donoren en zonder dat had ik wellicht hier nu niet meer achter de Pc gezeten. Het gesprek of homoseksuele mensen ook donor kunnen zijn is volop in de media en terecht, dacht ik. Niet omdat men homoseksueel is, want ik geloof niet dat wij de ene zonde boven de ander moeten stellen en op grond daarvan al dan niet bloed moeten aannemen of weigeren. Toch zegt de hele discussie over het al dan niet bloed mogen geven van mensen met een seksuele geaardheid die logischerwijs meer kans lopen op SOA’s waaronder AIDS, heel veel over hetgeen voortkomt uit de wet gelijke rechten. Toen deze er kwam werd hij met veel gejuich ontvangen (ook onder christenen) maar ergens zit er toch een lelijke adder onder het “gras”.  Of het helemaal eerlijk is, blijft de vraag want hoeveel mensen hebben in onze tijd vrije en losse seksuele contacten en hoe zit het dan met die groep betreffende het al dan niet bloeddonor te zijn? Hoe sta jij tegenover bloed ontvangen van iemand die een seksuele geaardheid heeft die binnen de risico groepen valt?

De meest onderschatte gave van God

Veel mensen vragen aan mij:”wat is nu mijn taak in het leger van de Heer?” Dat is natuurlijk prachtig. Zeker jonge christenen die iets willen betekenen binnen het koninkrijk van de Heer. In bijna alle gevallen willen ze erop uit. Wonderen doen, de straten op, de mensen bezoeken en vertellen over de kracht van het evangelie maar…ze weten niet waar hun talenten of gaven liggen. Hele boeken zijn er volgekrast met zogenaamde gaventesten en dergelijke. Ik persoonlijk krijg er een gevoel bij van een belastingformulier, waarna je met optellen en aftrekken tot een teleurstellende slotsom van een te kort komt.

En dat terwijl de mooiste, heerlijkste, krachtigste en misschien wel allerbelangrijkste gave uit liefde voortkomend, over het hoofd wordt gezien. Een gave die wij allemaal, niemand uitgezonderd, hebben gekregen. De gave van gebed. 


Tegen iedereen die echt een duit in het geestelijke zakje wil doen, die nimmer waarde zal verliezen zeg ik:”ga bidden.” Voor het zieke buurmeisje in de straat, de oude man die de Heer niet kent, de jongeman die zo tobt met zijn geaardheid, de buren die zoveel tegenslag kennen, ach de lijst is te lang om op te noemen. Elke dag vijftien minuten gebedstijd, zal een bres openen in de hemel waarlangs het heil zal neerdalen. Velen willen wonderen doen, maar weinigen willen de weg daartoe openen middels het strijden in gebed. Strijdend bidden is misschien wel veel belangrijker dan de andere taken die God ons toebedeelt! Bid dus mee en laat je gebruiken in het leger van God! Maar bedenk wel dat bidden een worsteling is. Het is niet voor watjes die na een week weer geen tijd kunnen vinden om te bidden. Bidden is in mijn overtuiging het allerbelangrijkste werk en vergt ruggengraat bij de christen. Maar velen hebben als het om bidden gaat, de ruggengraat van een weekdier…
Is een christen die geen tijd voor gebed neemt eigenlijk wel christen?

Is er mate van verdoemenis

Ik besef dat er massa’s mensen zijn die niet in de hel geloven. Als God liefde is, dan kan Hij nimmer zoiets gruwelijks als de hel creëren, zo zegt men dan. Ikzelf kan me ook slecht voorstellen de hemel te kunnen genieten als er mensen zijn die mij dierbaar zijn en die naar deze gruwelijke plaats worden gezonden. Toch is juist diegene welke het allermeeste over de hel sprak, de Here Jezus zelf geweest. Keer op keer kunnen we Hem horen waarschuwen over deze gruwelijke plek. Een van de vragen die opkomt is of er mate van straf en dus ook mate van verdoemenis is? Of is het alles of niets? Moet mij ook van het hart dat ik niet uit de voeten kan in mijn denken als we het hebben over de hel. Een plek waar mensen eeuwig moeten lijden, lijkt in totaal contrast te staan met de God van genade…

Ik zou best nog eens willen...

Het zal wel heel erg vreemd klinken want als er iemand slecht in een groep kan zijn en de stilte opzoekt, dan ben ik dat zelf wel, maar ergens zit er een hunkering naar samenzijn. 

Een verlangen om in een grote groep samen te leven, te koken, te praten, te eten, samen te lachen en te huilen. Ik ga aan een dergelijke omgangsvorm stuk omdat ik dan opbrand zo intens beleef ik dat, en toch zit er iets oorspronkelijks in.

Voelt een gemeenteweekend of met een groep op vakantie, met z’n allen in een grote tent als een ontdekking van iets wat verloren was. Als de dagen van samenzijn er dan opzitten en je weer “lekker” samen (of alleen) bent, is er een enorme leegte en kilte alsof je afwennen moet van de warmte die je samen had opgebouwd. 

Herkenbaar of praat ik onzin en ben ik een sentimentele oude zak tabak geworden. Ik zou zo graag nog eens samen met een groep (22 christenen) op de Succes van Jan Schoen willen varen. Dat deden wij vroeger wel en het voelde als "eindelijk thuis". Eten, slapen, ondernemen de hele handel. Wat was het fijn met elkaar. 

Wel 12 piepkleine slaapkamertjes compleet met douche en toilet om in ieder geval als het geluk je te groot werd, je terug te kunnen trekken. 

Wie weet is er animo voor en kunnen we zulks eens ondernemen met de webloggers...???

Om een indruk te geven hoe het de vorige keer (10 jaar geleden) was, deze fotoserie

Alles kon, aan boort blijven lekker luieren, fietsen op de eilanden die we aandeden (wadden  zee). Lekker lezen, vissen, leren zeilen, de kokkin kussen, al voerde je het hele sprookje op van Hans en Grietje, zolang je maar gelukkig was...

Huilen om je hond

Vandaag is het zo ver die hond is te ziek om nog langer zo door te laten lopen. Hij piept al dagen en eet niet meer en verliest bloed. Geen smakelijke zaken en dan denk je terug aan de tijd dat je hem ophaalde als pup en beseft dat die ruim 13 jaar snel zijn gegaan. Te snel. Daarnet de dierenarts aan de lijn en om halfdrie laat ik hem inslapen. Paula weet het nog niet en ik denk dat ik het maar zo laat. Wat heeft het voor zin om nu al verdrietig te zijn als je nog een hele middag van niets weten kan. Dag Jip lieve hond we zullen je missen maar ook met veel plezier terugkijken op de jaren dat wij samen geweest zijn...

Huggen

Al vanaf kindsbeen af heb ik graag echt contact met mensen. Mag ze graag huggen en met liefde aan mijn brede borst drukken. In de Pinkstergemeenten waarin gebakken en gebraden ben, gaf dat geen enkel probleem want “iedereen deed het”.  In de gevestigde orde is het altijd link en als je een duidelijke uiting geeft op een dergelijke wijze klaagt men je niet aan voor openbare schending, maar soms heb ik wel eens het idee dat het er dichtbij komt. Wat zijn wij Hollanders toch voor vreemde koele kikkers die achter elke hug iets zoeken wat niet is. Laats riep een dame nog die ik voor de kerk omhelsde:”als mijn man dit ziet!” Nou en denk ik dan. Wat is dit voor een zielig gedoe! We loven de Heer en zingen aan Zijn boezem te willen vertoeven maar als broeders en zusters onderling een kleine uiting van genegenheid geven, krimpen we ineen als door een giftige spin gestoken. Onder de mannen is het nog erger! Dan kunnen wij van de Grieken waar een kus heel gewoon is, nog veel leren. Hoe zijn jullie ervaringen op dit vlak of behoor je misschien wel tot te kuise groep die minstens twee meter afstand de christelijke norm vindt?

Waar blijven de onverhoorde gebeden?

Misschien een voor de hand liggende vraag, maar ik stel hem toch. De reden is dat ik meen dat er dagelijks heel veel oprechte gebeden tot Hem worden opgezonden zonder (nog) vervuld te worden. Wat doet God met deze gebeden? Smijt Hij ze in de prullenbak als zijnde: niet belangrijk? Werpt Hij ze achteloos over Zijn brede schouders ergens de diepte van het heelal in of zit het anders? Ik meen dat ouders de foto’s van hun kinderen (kleinkinderen) koesteren omdat ze voor hen waardevol zijn. Ze herinneren hen aan mooie of misschien minder mooie momenten maar altijd zijn ze onderdeel van wat hun zo lief is (het kind). Zou God dan onze gebeden die oprecht waren vergeten?  We lezen in het boek openbaring: en toen het de boekrol nam, wierpen de vier dieren en de vierentwintig oudsten zich voor het Lam neder, hebbende elk een citer en gouden schalen, vol reukwerk; dit zijn de gebeden der heiligen.

Kijk daar zijn al de gebeden weer. Gebeden om genezing die toen niet kwam maar nu wel komt. Gebeden om hulp die nu volkomen vervuld wordt. Gebeden om verlossing van pijnen en moeiten, die nu volkomen worden weggenomen. Gebeden om begrip waarom dat lieve kindje zo vroeg moest sterven, die nu weer in je armen kan worden genomen.

Zo bewaart God al uw gebeden om ze uiteindelijk toch te vervullen door het offer van Zijn Zoon…Niet verhoorde gebeden kunnen achteraf wel eens kostbaarder en "geestelijker"  zijn dan de nu reeds vervulde in ons leven....