Laten we kerkje spelen

Is de kerk nu eigenlijk wel de bedoeling van God geweest in de vorm waarin hij nu is?
Bijbels gezien hebben de samenkomsten goede papieren. Het samen bidden, danken, zingen en het luisteren naar

Gods woord is allemaal terug te vinden in de bijbel.
Wat ik mis is het discipelen maken. Ik mis het voorbeeld van Paulus als hij een Thimotheus onder zijn hoede neemt en hem tot discipel opleidt. Ik mis het voorbeeld van Jezus zelf die leert om alle volkeren tot Zijn discipelen te maken.
Goed we komen fijn samen en luisteren naar de preek en zingen uit volle of mindervolle borst mee. Daarna hebben we het weer een beetje voor een week gehad en gaan op huis aan om de zondag erop een herhaling mee te maken van hetgeen er voor al was.
Jaar in, jaar uit....
Soms heb ik het gevoel dat we kerkje spelen en dat dit in de plaats is gekomen voor het ware discipelschap.
Soms ben ik wel eens bang dat we straks te horen krijgen op ons:"Maar Heer we waren toch elke zondag in Uw kerk.." "Ik heb u nooit gekend.
Zieke gedachte of.....

Komkommerzaad

Regelmatig wordt er in de kerk gebeden voor de mensen zonder kinderen. Dat klinkt lief en heel teder, maar wij hebben bewust gekozen om ons niet naar kinderen uit te strekken. Om gezondheidsredenen dus.

En altijd als er dan gebeden wordt voor de "zielige" mensen die geen kinderen of misschien wel geen eens een partner hebben (nog zieliger) voel ik ogen op ons gericht. Ik lees in de ogen der beschouwers de nimmer uitgesproken vraag:Wat zal er mis zijn? Kan hij het niet? Heeft hij komkommerzaad of hoe zit dat toch?
Wel bij deze dan: er is niet mis, alles wel hier, enkel leek het ons beter je niet naar de zorg voor kinderen uit te strekken als je al genoeg hebt aan jezelf.
Hoewel ik persoonlijk van mening ben dat als je 5 dagen in de week je kindje naar de oppas moet brengen, je misschien ook beter wat dieper na had kunnen denken over of een kind nu wel zo verstandig is?
Maar als je dat zegt dan valt de hele moderne wereld over je en dat moet dan maar. Ik raad mensen aan die nog 5 dagen per week samen moeten werken: Neem een cactus, je hoeft hem maar één keer per maand wat water te geven.

Is God een rotzak?

Het is gelukkig weer voorbij. Ik heb iets van een haat liefde verhouding met december. Nou ja, nog enkel dat nare vuurwerk dan is het (zucht diep) weer echt voorbij en vangt het normale ritme aan.
U zal mij wel vreemd vinden en dat mag.
Dacht vandaag heel diep na over waarom jonge mensen ziek worden?
Dacht nog dieper na over waarom kinderen lijden?
Dacht nog veel dieper na over het lijden in het algemeen.
Kwam tot de slotsom dat God of een rotzak is of wij begrijpen geheel en al niets van Hem.
Ik meen dat die eerste voorkomt uit logische redenaties en die tweede gedachte uit het geloof.
Daarom moeten wij ook niet te vreemd opkijken als de mensen om ons heen ons maar een stel malloten vindt, die nog altijd in een Schepper geloven die het goed met ons voorheeft ondanks al het leed.
Wij moeten ook niet te vreemd opkijken van christenen die maar blijven roepen dat God ons zal genezen en eten geven, en een warm bed, en dat Hij zal maken dat we met gemak 100 jaar zullen worden als gelovigen en dat onheil nimmer ons leven zal raken.
P.s een dag geleden is er een heel lieve christen gestorven op 36jarige leeftijd. Liet 4 kinderen achter en een huilende man.
Zal wel geen geloof gehad hebben volgens een zeker denken of zo!
Om kort te gaan ik geloof in God maar snap Hem niet. Bevindt mij nu op glad ijs wellicht, maar dat moet dan maar....

"Christenen" voor één dag

Veel mensen zwijmelen bij het zien van het kindje in de kribbe. De kerken lopen rond deze dagen immer

vol met mensen die de Here Jezus zoeken als het kerstkind. Ze doen me denken aan mensen met trek en in het kerstbrood de spijs zoeken.

Een keer per jaar komen ze naar het huis Gods en zwijmelen dan in de sfeer al dan niet onder een kerstboom. Ze zetten het stalletje neer en kijken vertederd naar het kind in de kribbe. Dat Hij nu al lang geen kind meer is, maar de grote Verlosser der wereld, heeft men geen boodschap aan. Nee, nog een paar dagen dan bergt men Hem compleet met stalletje weer voor een jaar weg op de vliering van hun hart. Tot over een jaar maar weer!

Daarom ga ik met kerst niet naar de samenkomst. Dan mogen de zwijmelaars voor één of twee dagen de kerk gebruiken voor hun vorm van geloof.

Succes maar weer…

God verbergt zich

We leven in de tijd dat God zich verbergt

Als wij het Bijbelboek

Esther beschouwen dan gebeuren er allerhande zaken in het boek waarin wij de hand van God in beweging zien, maar in het verborgene.

Vandaar de naam Esther welke: Ster, lichtdraagster en bovenal: IK verberg mij, betekent.

Gods naam komt wel voor maar slechts twee maal verborgen. Een keer in een anagram en een maal achterstevoren.

Eigenlijk gaat heel het boek over de uitroeiing van de Jood. Mordechai, de Jood die dood moet. We zien het al 2000 jaar niet anders. Van de Kruisvaarders die ik niet onder de christenen wens te beschouwen, hoewel ik bij Luthers gedachten over hoe hij de Joden zag en zijn totaal foute denkbeelden die de Duitsers meenamen in hun afschuwelijke Jodenvervolging, mij ook durf af te vragen hoe hij dit christelijk meende te kunnen verantwoorden? En hoe de kerken in onze tijd nog altijd dwepen met deze man, het is mij een redelijk raadsel? Goed, hij zette de ontspoorde kerk van die dagen wel op een betere rails door te stellen dat de mens enkel door genade gered wordt en niet door aflaten, goede daden, geld te schenken aan de kerk etc. Maar dat neemt niet weg dat hij in mijn overtuiging een gruwelijke antisemiet was die de Islamieten die na de Duitsers het vaandel van de Jodenvervolging hebben overgenomen in een redelijke schaduw stelt.

Alles in onze dagen heeft te maken met het Bijbelboek Ester. Uiteindelijk zal de Jood vrij zijn en zal de Schepper ingrijpen. Laten we hopen en bidden dat het snel mag zijn want Hij verbergt zich nu al zo lang….

En kerken: kap nu eens met die verheerlijking van Meneer Luther a.u.b!

 

 

Schoppen in de kerk

Ik hou van het geluid van lachende kinderstemmen. In de kerk, buiten, in en rond het huis. Als het maar geen schreeuwen is.

Dat is minder. In de kerk hindert het me als kinderen door hun ouders niet in bedwang worden gehouden en de hele tijd achter of voor je zitten te fluisteren.
Of tegen je stoel aan te trappen van achter. Ik blijk een soort overgevoelig te zijn voor dingen die mij kunnen afleiden. Dat gaat ongeveer zo: moeder komt binnen en ik voel een paar dreunen in mijn rug wat betekent dat het kind nu met de voeten tegen mijn stoel aan zit. Ik voel dan wat irritatie. Dan hoor ik snoepjes die in ritselende papiertjes worden uitgepakt.
En geroffel tegen de houten kerkbanken. Het kind zit nu te schoppen tegen de rugleuning maar moeder zegt niets en zet haar alles oke gezicht op. Dit is het moment waarop ik wil gaan staan en roepen:"Zeg trut, hou je kinderen in bedwang of ik geef er eentje een oplawaai." Dat mag niet en wordt onchristelijk gevonden dus ik doe net of alles oke is, maar heb eigenlijk niets meer aan de samenkomst.....Het liefst zou ik ouders die hun kinderen de hele dienst maar laten klieren eens flink op hun donder geven. Maar ook dat wordt gezien als ongeestelijk en strijk je nooit meer strak nadien. Jammer, sommigen verdienen het zo....

Oprecht bidden

Bidden naar Zijn wil

Een lastige zaak misschien. In de loop der jaren dat ik christen mag zijn heb ik mensen voor de meest uiteenlopende

zaken horen bidden. Mooie gebeden, ontroerende gebeden, oprechte gebeden, maar ook dwaze gebeden, aanvallende gebeden en gebeden die met recht fout waren.
Bidden om een luxe artikelen is voor mij altijd iets waarvan ik denk: bevinden we ons nu niet op glad ijs? Gebeden om proclamerende God iets af te dwingen waarvan wij menen dat Hij dat in ...Zijn woord voor ons bestemd heeft, geven mij ook altijd een dubbel gevoel. U en ik hebben geen rechten in die zin. Alles is genade.
Gebeden waarin wij God voorschrijven hoe wij zekere zaken zouden willen zien ontwikkelen zijn menselijk en niet fout, maar misschien is het toch beter te vragen om Zijn aansturing in alle zaken van het leven.
Veel mensen bedenken een plan, hebben een idee en dat behoeft niet slecht te zijn, maar verwachten dan Gods handtekening eronder.
Beter is dacht ik om te tasten naar Zijn wil, Zijn idee, Zijn plan en dan onze handtekening eronder te zetten.
Ik heb ook mensen op bidstonden anderen horen aanvallen. Heel geniepig en "oprecht" Heer we bidden voor zuster huppeldepup dat ze toch voldoende geloof mag krijgen om te genezen." Of woorden van dien strekking. Een pijnlijke vorm van bidden. Laten we proberen in alle dingen de liefde en de wijsheid mee te nemen binnen ons bidden....

Bidden voor de overledenen.

Ik meen dat er veel geloofsvormen zijn die dit toepassen. De mormonen laten zich soms zelfs dopen voor ongelovige reeds gestorven familieleden op grond van de Bijbeltekst 1 Korinthe 15:29, waar Paulus spreekt.

Onnodig te zeggen dat er nooit bedoelt kan worden dat iemand die reeds overleden is, dan nog tot geloof kan komen want de bijbel leert ook dat zo de boom valt, blijft hij liggen.
Toch moet ik zeggen dat het mij zwaar valt. Je bidt al bijna d...ertig jaar voor je vader. Niet als de betere voor de "onbetere" maar als een mens die zelf ook faalt, elke dag en de genade van de Heer zo nodig heeft. Elke morgen en avond breng je hem in gebed in de hoop op een verandering waar je naar hunkerde. En dan plotseling is er niets meer. Geen gebed, geen hoop, geen ....
Dat valt mij zwaar. Zolang iemand leeft is er hoop. En ik ken de gedachte dat je nooit weet hoe of wat bij iemands overlijden. En toch...
Ik mis de hoop. Ik mis die kleine kans. Ik mis.....
Wat rest is gedenken. Maar wat valt er te gedenken als de meeste herinneringen bitter zijn?
Papa waar ben je? Ik zou zo graag willen dat je in de hemel bent maar ik ben in onzekerheid. In onzekerheid bij je leven, in onzekerheid bij je dood.
Oude lasten vallen af, nieuwe komen er voor in de plaats.
Wij moeten elkaar vergeven, niet blijven stilstaan bij wat is geweest en fout ging. Wij moeten elkaar de hand drukken en beseffen wat wij allen falende mensen zijn.
Papa, waar ben je? Zal ik je ooit nog zien?
Ik steek nu elke avond een kaars aan voor de man die geen pa kon zijn. Dat "kindje" heeft men in de hervorming weggesmeten met het badwater en dat is jammer. Het symbool is zo mooi, vind ik.
Maar binnen de reformatie is weinig ruimte voor symbolen. Men viert het avondmaal met gezuurd brood, en doopt door wat te spetteren op het koppetje van een kind. Over uitglijders gesproken!!!
Nee pa, die kaars ontnemen ze mij niet. Het is het sprankje hoop dat rest nu alle maskers zijn gebarsten....

Iedereen geweldig fijne dagen toegewenst

De grote oversteek.

We zullen hem allemaal eens moeten maken, de hamvraag is wanneer? Hoewel velen niet geloven in een oversteek,

men leeft voor het hier en nu. We kunnen er maar zo moeilijk bij, die gedachte aan een leven na dit leven. Logisch toch! We zijn nu eenmaal afhankelijk van onze zintuigen en die zeggen: dood is dood.

En toch is het leven te wonderlijk, te groots, te ongrijpbaar, om enkel zijn bestaansrecht te vinden in dit tijdelijke op aarde. Er zijn er die geloven dat overleden mensen de oversteek maken op de rug van een zwaan. Lijkt me niets met je voeten in dat koude water. Er zijn er die geven de overledene een paar geldstukken mee, om de oversteek te maken. Die moet hij aan de veerman geven die overzet naar het eeuwige land.

Ach, er zijn zoveel gedachten zoveel manieren om een plekje in de hemel te verdienen. Ik geloof er niet in, sorry. Al de goden en godenzonen liggen immers zelf in het stof der aarde.
Nee wacht even, nu ga ik te snel. Een graf is slechts leeg. Zou Hij het dan zijn die ons over kan zetten naar het eeuwige land van geluk? Misschien iets om over na te denken deze kerst terwijl je tussen de spuitsneeuw, de kerstballen en het jeukende engelenhaar zit .