Hervormd is ons thuis

Hoewel ik vraagtekens durf te zetten bij bepaalde overtuigingen in de

Hervormde kerk, moet mij ook van het hart dat wij blij zijn dat we uit het onstabiele klimaat van de Pinkstergemeente en Evangelisch hoek zijn.
Dan was het weer de een of andere blessing die men nastreefde, dan woei er weer een wind vanuit Willowcreek of weet ik het welke hoek.
Ik heb er vooral geleerd hoe fout dingen kunnen gaan als één voorganger het voor het zeggen heeft. Dat soort onzin heb je niet in de hervormde kerk er heerst rust en je weet wat je krijgt. Geen dansjes op het podium of mensen die een zogenaamde profetie meenden te hebben, geen kogelharde muziek want opwekking gaat er van uit dat de Schepper hardhorend is.
Ik werd ooit opgebeld door een van de charismatische voorgangers die mij vertelde dat God hem in had gegeven dat ik maar oudste moest worden bij hem in de gemeente, met spoed. Heb hem als antwoord gegeven dat het toch vreemd was dat de Schepper mij dat nou net niet in het oor had gefluisterd. Manipulatie en ongezonde geldingsdrang, spelen vaak een heel grote rol in de charismatische hoek. Dat heb je dus niet in de Hervormde kerk. Er heerst rust, een stabiel karakter en ja, er zitten ook wel onvolkomenheden in, maar die storen mij niet. We hebben allemaal onze gebreken en dus mogen niet verwachten dat de kerk als zodanig volmaakt is. Maar zo zout als in de charismatische hoek, heb ik zelden gegeten. Ik ben het overgroeid, Goddank!

De kerk en de misvatting over de sabbat

De Joden beweren volkomen terecht dat

de kerk de rustdag wil stelen of verminken. Nergens in de Bijbel wordt verwezen naar de verplaatsing van de Sabbat van de zaterdag naar de zondag.

Sabbat betekent: rustdag, voor wie dit nog niet wist. Hoe komt het dan toch dat de kerk zo angstvallig vasthoudt aan de zondag als rustdag? De invoering van de zondag als rustdag in plaats van de zaterdag vond plaats onder de Romeinse keizer Constantijn de Grote (Constantinus). Door Constantijn werd in een edict in 321 n. Chr. zowel aan zijn heidense als aan zijn christelijke onderdanen de zondag aanbevolen als de ’eerbiedwaardige dag voor de verering van de Zon.

Ik verbaas mij derhalve immer als ik de voorganger hoor zeggen, zondag aan zondag: ”gedenk de sabbat dat gij die heiligt.”  Ik wil maar zeggen dat ik op de Sabbat (de zaterdag) gras aan het maaien was en niet aan het rusten. Daarnaast leert de Bijbel ons: Romeinen 14:5-12 ( Voor de een zijn er bepaalde (rust en feest) dagen, die een bijzondere betekenis hebben. Voor de ander maakt het geen verschil en zijn alle dagen gelijk. Laat ieder zijn eigen overtuiging volgen.

Verboden op zondag zijn vanuit bijbels oogpunt bezien slechts wetten van mensen die enkel het gevoel van eigenwaarde vergroten, doch geestelijk gezien geen gewicht in de schaal van God plaatsen...

Kleine dingen en nieuwe lente

 Op een begraafplaats overvalt mij altijd een gevoel van: ik leef nog! Rare gedachte kun je denken en dat is ook zo. Toch heb ik hem altijd.

De begraafplaats aan de Vorstmanstraat heeft als het fluitenkruid in bloei staat mijn voorkeur.

Over de stenen krioelen ontelbaar veel vuurkevers die je nergens in Gouda aantreft, enkel op begraafplaatsen. Ontsnapt uit de hel, de... effecten van crematie? Wie het weet mag het zeggen.
Ik zit dan een uurtje op een van de stenen bankjes in de zon en ben blij dat ik weer een nieuwe lente waard ben. Maarten zong het al, maar wist toen niet dat het zijn laatste lente weer was.

Na het bezoekje aan de begraafplaats besef ik veel meer dat wij het leven een beetje moeten opleuken met de kleine grote dingen.

Koop een ijsje, neem voor je vrouw een haring mee of zeg tegen de wildvreemde oudere vrouw: ”dag lekker ding.” Kleine dingen kosten niet veel en doen altijd veel goed. Ik liep mijmerend door het gietijzeren hek, bleef met mijn voet ergens aan haken en viel languit in het grind met mijn hand in een hondendrol. Weg was het geluksgevoel. Geen haring, geen ijs en zeker geen: ”dag lekker ding. Meer een: ”kijkt toch uit sukkel! Voorzichtig aan maar, geluksgevoel is uiterst breekbaar…

Alles is ijdelheid

De tijd spoedt zicht voort in een razend tempo.

Tijdens je jeugd duurt elke dag een jaar, maar naarmate je ouder wordt heb je het idee dat elk jaar ongeveer een dag lang is. Voor je het weet zit je in je jaeger ondergoed op een bankje en is je eens zo schattige vrouw, nu toch echt een leuke oma geworden met bril, kunsttanden en een haarnetje. In de spiegel staart je niet langer de jeugdige jongen terug aan, doch een vent waarvan je je afvraagt wie het is? Nog een geluk dat je ogen achteruit gaan zodat je al die rimpels en die vreemde uitwassen van haar, waar het toch echt niet hoort, nauwelijks opmerkt.

Je bent welbeschouwd maar kort jong en mooi, daarna begint het vege lijf te vervallen en kun je gaan smeren tot je een ons weegt, het helpt niet meer. Je kunt met van die nordic walkingstiks gaan lopen en denken dat het wel bij zal trekken maar helaas, er is geen redden meer aan. Je aardse tent is aan het vervallen, je buik puilt uit, je billen hangen als slappe pannenkoeken neer.

Gelukkig woont er in ieder mens een zichzelf vernieuwende geest. Hoewel je ook mensen hebt die verzuren als azijn, leeft in de massa van ons nog wel het kind. Daarom kopen kalende mannen een sportauto en vrouwen gaan plotseling aan de fitness. Of mannen gaan met treinen spelen of kopen een oldtimer brommer als uit hun jeugd.  Of erger nog, mannen in dikke buiken proberen indruk te maken op jonge dames op het strand.Ach, alles is ijdelheid. Prediker zei het al en hij kon het weten met 900 vrouwen. Hij wel!

 

Het dubbele van de asielzoekers

Het is te gemakkelijk om je achter je christelijke plicht te verschuilen en iedere andersgelovige aan je boezem te drukken als zijnde een toekomstige broeder.

Ooit was Egypte een christelijk land en ook daar opende broeders en zusters hun land en hart voor de komst van anders gelovigen met als resultaat dat er nu kinderen worden gekruisigd, vrouwen verkracht en opgehangen en mannen en zonen worden onthoofd. Egypte is nu een land geworden waar Christenen een minderheid vormen en ik ben zo bang dat dit Nederland wat op de grens staat om in al haar liefde iedereen die aanklopt, met een hartelijk welkom, binnen te halen, ook zal overkomen. Langzaam maar zeker zie ik de straten van de binnenstad tot hele wijken overgenomen worden door mannen met baarden en vrouwen in een tent. Ik ben zo bang dat onze vanouds Joods/christelijke cultuur op den duur zal worden overwoekerd door een godsdienst die zeer zeker niet de mijne is. Meteen vliegen de kreten dat jij rechtsdenkend ben en dat jij als christen zeker moet liefhebben je om de oren als je ook maar iets van twijfels durft te uiten, en ook dat bevreemd mij. Dit is het land waar ik geboren ben, ik ben trots op de cultuur, het erfgoed en al de zegen die er nog altijd op rust en bovendien de vrijheden en de ruimdenkendheid. Mag ik twijfels hebben over wat er nu gebeurt in veel Westelijke landen? Ik ben zo bang van niet en dat voelt heel vreemd.

 

Persoonlijk heb ik niets tegen hulp bieden, zeker doen maar, daarna weer terug naar je eigen land. Wat is daar mis mee? De koningin riep al in de 1979 dat ons landje overvol is. Was Juliana dan stom of zo? Inmiddels zitten we met 400 mensen op een vierkante kilometer. Ik blijf mij verbazen over hoeveel een land kan hebben zonder stuk te gaan. Of is dit nu juist de opzet? Ik ben zo bang dat er binnen een kort tijdsbestek de molens zullen vallen en de minaretten zullen verrijzen. Gelijk hebben ze die moslims, moeten wij maar niet zo stom zijn en de vroomste uit de klas willen worden...

Lellen en kinderarbeid.

Als kind sleet ik menig uur aan de zijkant van deze machine. Mijn pa was handig en kon antiek kristal slijpen als er bijvoorbeeld een set van 6

glazen was en één of meerdere hadden een beschadiging aan de bovenkant, dan sleep pa er een paar mm af en dan moest de boel enkel nog gepolijst worden zodat het kristal weer ging glimmen. Dan moest ik als joch een uur of anderhalf aansmeren. Het goedje (puimsteen) werd dan vochtig gemaakt door pa tot het op een soort klei geleek. Dan draaide de vilten schijf hard in het rond en moest ik de natte puimsteen op de schuif smeren anders werd het te heet en knapte het kristal. Ik kan nog de zure lucht ruiken die ontsteeg aan dit proces. Uren stond ik dan naar het kalende achterhoofd van pa te kijken en te smeren. We zeiden nooit wat tijdens die uren. Dat kon ook niet want de machine maakte een hoop kabaal. Na afloop mocht ik gaan spelen en als ik een keer geen zin had kon ik een lel voor mijn hersens krijgen. Zielig? Welnee, een kind kan niet vroeg genoeg leren dat het leven geen speeltuin is. Ben ik dus voor kinderarbeid? Nee, je kunt alles overdrijven. Maar enige mate van verantwoordelijkheid, is niets mis mee, ook op jongere leeftijd.
We leven nu in een tijd waarin je als misdadiger gezien wordt als je je kinderen een tik verkoopt. Bijbels gezien heeft het opvoeden met enkel woorden weinig gronden. Ik heb wel een andere tekst voor je: Wie van zijn kinderen houdt, spaart de roede niet. Is God dan een boeman? Welnee, maar Hij vindt ook dat een kind van een draai om de oren niet minder wordt. Jammer dat je dat bij volwassenen niet meer zo snel doet want er zijn er die een flinke lel nodig hebben. Misschien ik wel. Probeer het eens...

Wachten of verwachten

Mensen kom eens over de brug! Zit niet

te tobben en doe gewoon wat je hart je ingeeft. Maak je geen zorgen, want zorgen maken is als op een schommelstoel zitten. Je bent dan volop in beweging maar komt nergens.
En denk nou niet dat het gras aan de andere kant zoveel groener is, dat is een misrekening. Meent niet dat het ware geluk je zal toelachen na die brug. Het leven is maar al te vaak datgene wat jij er zelf van weet te maken.
Maak er een mooie dag van, voor zover het van jou afhangt. En besef ook dat er ooit een laatste brug van het leven gepasseerd moet worden. Aan die oversteek ontkomt geen mens. Uiteindelijk kan de hele mensheid worden opgedeeld in twee groepen. Zij die Hem verwachten en zij die Hem laten wachten. Kies dan heden wie gij dienen wilt...

Bruine bonen en bidden

Vanmiddag twee uurtjes in Brandwijk wezen wandelen.

Een heerlijk plaatsje vol oude stulpjes en boerenkinderen die vast geen bruine bonen zullen eten. Nou ja, ze willen er in ieder geval niet voor bidden. Wat de vraag oproept of er in de dorpen meer gebeden wordt dan bijvoorbeeld in de grotere steden? Ik denk zelf van wel.
Als ik het aantal kerkgangers als bidders meeneem in mijn tellen lijkt het mij zeker dat er in de dorpen meer gebeden wordt.
Bidden is praten met God, zeggen veel mensen. Ik ben het daar niet mee eens als ik eerlijk ben. Als ik de hele tijd tegen mijn vrouw zou praten en zij zegt niets terug, is er dan sprake van een gesprek? Ik meen eerder dat je je dan op het vlak van de monoloog bevindt.
Dan is er de gedachte dat God via Zijn woord tot ons spreekt en die onderschrijf ik. Maar om het een gesprek of praten te noemen, komt mij wat over als inlegkunde. Ons is het gegeven te tasten naar God, te spreken tegen Hem in de naam van de Zoon (wat wij bidden noemen), maar er blijft ook die spiegel in raadselen. Laten we het nu niet te simpel maken want bidden is worstelen zegt Paulus. En ja, soms kun je echt in gebed worstelen met dingen van het leven. Maar al te vaak zijn Gods wegen raadselachtig en zwaar....
 

Te licht bevonden

Soms kun je je midden in de kerk toch erg eenzaam voelen.

Kerkmensen zijn ook vaak niet de meest toegankelijkste personen wat vreemd is want als Jezus zelf ergens om bekend stond dan was het wel Zijn Nederige vriendelijkheid, Toch kun je je in de kerk gewogen voelen en te licht bevonden.

Onnodig te zeggen dat zulks ongepast is. Vriendelijkheid wordt in de Bijbel zo hoog aangeslagen dat er een gedeelte is waar staat: “laat dan uw vriendelijkheid bij alle mensen bekend zijn." Goed, wij falen allemaal wel eens en laten her en der een steekje vallen. Maar laten we er nu geen gewoonte van maken...

Is er leven na de Pinkstergemeente?

Het antwoord luidt volmondig: zelden! Laat mij uitleggen wat ik bedoel te zeggen. Ik heb 15 jaar in de evangelische/Pinkstergemeenten

mogen kerken en heb er veel mogen leren. Ook de mindere kanten gezien maar zeer zeker ook mooie zaken. Wat mij wel opviel is dat het verloop vaak rond de 60% is. Dat is dus een enorm verloop. Mensen stromen net zo gemakkelijk binnen een paar jaar (als het nieuwtje eraf is) weer weg en keren niet terug naar de (noem het) gevestigde kerk.

Men ziet na het (kortstondige) opleven in het geheel af van enige vorm van kerkgang. Wat kunnen wij daaruit leren? Ik wil niemand kwetsen maar soms als ik vrienden van vroeger tegenkom en ze vertellen mij na de Pinkstergemeente nergens meer te gaan geeft dat toch te denken. Is het (vaak) belevingsgeloof niet een glijbaan zonder weg terug?