Alleen in de kerk

Ik zat ooit naast een vrouw in de kerk waar ik nieuw was, die nooit een woord tegen mij sprak. Je hebt stille geesten en de Bijbel prijst Maria om een dergelijke houding, dus ik had er vrede mee. Bevreemde mij wel een beetje, want ik ben zelf gewend om nieuwe mensen een beetje te helpen en een vriendelijk woord doet veel goed.

Als je dat al niet wilt doen, dan heb je in mijn beleven weinig geleerd in de kerk. Maar de weken gingen voorbij en elke week zat ik naast haar en mocht mijzelf al als een hele piet beschouwen als ze op mijn: “goedemorgen” een karig knikje gaf. Probeerde haar nog door het voeren van pepermunten gunstig te stemmen want als het moet, trek ik alle rollen…eh registers open, het mocht niet baten. Ze bleef zwijgend voor zich uit zitten staren en ik berustte ik haar zwijgen. Ieder zijn gebrek niet waar! Tot ik mee mocht maken dat de domineesvrouw naast haar plaatsnam en ze honderd uit begon te kletsen. Zelfs tijdens de dienst werden er nog woorden gewisseld en gegiebeld.

Pas toen begreep ik dat ik duidelijk te maken had met een modern staaltje: mene mene tekel upharsin. Er bestaan mensen die hun hele leven al ter kerke gaan en die je nog altijd een gevoel van volkomen afwijzing geven. Laten we bidden voor deze verbitterde zielen, want ze hebben nog altijd niet begrepen waar de liefde nu eigenlijk voor staat…

Sober

Ik ben dol op kerkgebouwen die sober zijn. Goed de Sint-Jan is verre van sober, maar er hangt wel een serene sfeer die aldaar gekoesterd wordt. Zet er een podium in, zet een aantal elektrische gitaren aan, plaats een glimmend

drumstel of hang en beamer op en projecteer de liederen en de sfeer is compleet stuk (voor mij). Ik houd van een oud liederenboekje in mijn hand, de geur van boenwas die ontstijgt uit het oude meubilair, het licht dat gefilterd door de ontelbare ruitjes binnenvalt. Het creëert een sfeer waarin je vanzelf stil wordt. Waarbij je automatisch je begint te richten op de grote vragen van het leven en op God zelf. Desondanks ben ik niet tegen veranderingen in de kerk, als ze maar harmoniëren met de bestaande sfeer. Maar dat gevoel, zijn de meeste mensen helaas kwijt. Men heeft in onze tijd vol moderne snufjes waarin elk moment in onze broekzak een mobieltje begint te vibreren, een sms’je binnenrolt, een whatsappje om aandacht vraagt, het serene ingeruild voor het  "praktische".

Daarom haat ik de beamer, kan niet tegen het drumstel in de kerk of het gejammer van elektrische gitaren. Niet omdat het foute instrumenten of hulpmiddelen zijn, maar omdat ze en dissonantie vormen binnen de sfeer die ik als zeer kostbaar beschouw. Ik houd echter van de vanille achtige geur van de papieren zangbundel, het onverzetbare van de houten kerkbanken, de geruisloze collectezakjes en de schemersfeer die automatisch een soort devotie wekt. Het zal wel aan mij liggen maar gun me deze “afwijking”.

Tommy hilfiger en bezuinigen

In de Kringloopwinkel waar ik altijd kom, neus ik elke week tussen de kleren. Een nieuw colbertje koop ik al tien jaar niet meer, ik vind gewoon een hagelnieuwe voor een schijntje van de prijs in deze winkel. En denk nou niet dat het afgetrapte rommel is want een paar

maanden geleden een gloednieuw colbertje Tommy hilfiger ( a 300 euro) voor 5 euro. Gisteren trof ik een ribfluwelen jasje van het merk GANT. Die kost dus gewoon 400 europieten en ik had hem nieuw aan het knaapje voor 7.50.  Kijk dat vind ik nou leuk. Geloof mij, in ongedragen staat. Kocht ik er via internet bij de hoedenwinkel een maffe pet bij( model Prins Heinrich) en ik ben weer het mannetje alla geen dertien in een dozijn.

Men heeft het wel over de economische crisis en dat er zoveel minder te besteden is, maar ik ken niemand die ook dit jaar niet gewoon lekker op vakantie is gegaan. Ik ken niemand die zijn auto heeft weggedaan. Laten we dus maar eerlijk zijn dat we nog altijd erg gezegende mensen zijn. Wat mijn kopen in de kringloop betreft zegt men wel eens:” maar dat behoef jij toch in het geheel niet te doen, geef toch gewoon uit je poen.” Wel zuinigheid mag dan geen Bijbelse gave van de Geest zijn, ik schat haar wel hoog in. Zolang het maar geen gierigheid wordt! Iedereen die niet te eten heeft kan bij mij derhalve mee komen eten, als je maar niet stinkt.

Even een foto gemaakt van mijn nieuwe outfit…

Afvallen is doodsimpel

Niemand van jullie hecht toch enige vorm van waarde aan al die tover of wondermiddelen die overal te koop zijn! Ik bedoel dat je echt uit een ei komt als je daar geld aan uit gaat geven want natuurlijk is het de grootst mogelijke onzin, die middelen. Waar het slechts op aankomt is onze wil. Wil je echt afvallen dan is het echt niet

zo moeilijk als men mij altijd voorhield. De eerste dagen vliegt het eraf en motiveert je om door te gaan. Ik zit nu op mijn streefgewicht van 93 kilo. Dat is dus twaalf kilo vet weggewerkt in zes weken tijd. Hoe? Nou simpel, minder eten! In combinatie met meer bewegen. De rollen op mijn heupen, het buikje, ach heerlijk ze zijn weggesmolten als sneeuw voor de zon.

Mijn dieet was niet streng, maar wel efficient. (je leest het in de oudere berichten). Er treedt een zekere gewenning op bij minder eten. Na een paar weken lijkt het wel of het lichaam een geheel nieuw ritme heeft gevonden. Ging ik zes weken geleden met een lege maag slapen dan werd ik gek in bed. Ik voelde me naar als ik niet even voor het naar bed gaan nog een bakje vla, een handje nootjes of wat chips naar binnen werkte. Werd zelfs vaak met hoofdpijn wakker als ik dat niet deed. Maar nu ik doorgezet heb is dit ook veranderd. Mijn lichaam lijkt er niet meer om te vragen en mijn geest vindt genoegen in het besef dat ik heel simpel met wat wilskracht op mijn streefgewicht ben aangekomen. Het spijt mij dat ik het moet mededelen maar afvallen is simpel. Al die praatjes over dat het zo moeilijk is, blijken uitvluchten, tekenen van zwakheid en de ruggengraat van een kwal symptomen.

Iedereen bedankt voor jullie positieve geluiden en reacties. Mijn schema nu is: elke dag een uurtje lopen, elke dag een uurtje fietsen (bovenop je normale dagelijkse bewegingen/werk, geen frisdrank maar bronwater met bubbels, geen zoete vla maar yoghurt als toetje en voor het slapengaan een appel of wat ander fruit. Eet verder matig (4 boterhammen met beleg en twee glazen melk en een normaal portie warm eten). Mijn twee glazen wijn per dag nuttig ik ook nog met vreugde.

Aardbeien en drop

Al duizend keer te horen gekregen dat moeder geen snoep meer mag worden gegeven omdat ze dan haar bed bevuilt. Dus daar houdt een mens zich aan omdat het extra werk geeft voor de verpleging, het is niet leuk om je bed te bevuilen, moeder krijgt er doorligplekken van, het stinkt,

de verpleging gaat moeder als lastige vrouw ervaren en men haalt moeder niet meer uit bed omdat verschonen in bed iets eenvoudiger is dan als iemand in een rolstoel zit en “gas geeft met remsporen”.

Dus neem ik al maanden i.p.v. snoep fruit mee, wat wel mag en waar ma geen spuitpoep van krijgt. Wat aardbeien, een banaan, wat mandarijntjes enfin, de lijst met alternatieven is groot zat. Maar moeder blijft maar onzindelijk tot ergernis van het personeel dat steen en been klaagt omdat men blijft volhouden dat er mensen zijn die moeder toch drop geven wat er in vloeibare vorm weer uitkomt met alle gevolgen van dien.

Toen ik vandaag met mijn bakje aardbeien de gang opliep naar moeders kamer, liep mijn oudste zus Astrid over de gang en riep: ”ma is misselijk, ma is misselijk en de verpleging komt maar niet ondanks ik op het knopje gedrukt heb.

Ik liep de kamer binnen met de vraag in mijn achterhoofd hoe het kwam dat ma misselijk was en ontwaarde een enorme hand drop op haar kastje waar ma ondanks haar misselijkheid op zat te kauwen. Astrid vertrok toen ma geen verdere blijk van misselijkheid te kennen gaf en toen ze wegwas kwam de verpleging met de vraag: ”u had gebeld? Meteen blies ma een enorme wind weg en poepte alles onder. Bedankt Astrid echt heel tof weer!

De dakloze

Vroeger hoorde ik de meester (toen noemde je de leraar nog meester in plaats van Piet) graag verhalen vertellen over de zwervers die onder de bruggen van Parijs hun wijntje dronken en er in kartonnen dozen sliepen. Spannend was dat en mysterieus.

Toen ik deze week langs de mallegatbrug in Gouda liep en een schip dat in de IJssel dreef op de foto wilde zetten, kroop ik langs de sluis wat treden omlaag en vond een slapende man. Naast hem vuilnis van weken dus ik kan mij niet losmaken van de gedachte dat hij er al veel langer zijn slaapplaats heeft.

Je vraagt je dan af welk een verhaal er achter zo’n man zit? Hoe komt hij zover? Heeft hij geen thuis? Is het niet wat koud in de winter? Een heel scala van vragen borrelt binnen een seconde in je op en plotseling is er te midden van al die vragen ook een overeenkomst. Hoe zit het met ons thuis? Bedoel niet het korte verblijf op aarde maar als de eeuwigheid aanbreekt. Is er dan een thuis voor ons? Een plek om warmte te vinden?

Er gebeurt van alles in ons leven. Liefde, pijn, vreugde, ziekte, voorspoed en tegenslag zullen ons deel zijn op deze aarde. Genoeg redenen om je ontheemd te voelen. Genoeg redenen om je kont tegen de kribbe te gooien. Maar in die kribbe ligt de enige sleutel om ons eeuwig thuis binnen te gaan. Verliezen we die, dan verliezen we eigenlijk alles! Dan zijn we daklozer en verlorener dan welke zwerver ook. Denk daar eens aan als je op een dakloze stuit. Dat je niet alleen terug gaat naar die plek om een warm deken te brengen en wellicht een gesprekje of meer, maar dat je in de ogen van de mens onder de brug ook jezelf beschouwt in het licht van de kribbe waartegen je oh zo gemakkelijk om tal van redenen je kont hebt gesmeten.

Appelstroop en ander bedrog

Ik mag graag een potje eten en smeer het dus met regelmaat op mijn bruine boterhammen. “Lekker die appelstroop,” zegt mijn vrouw dikwijls waarop ik immer terugzeg: “het is niet zozeer van appels maar van suikerbieten gemaakt.”

Gemaakt van beetwortelsap, staat er mysterieus op de verpakking en oh ja er zit ook een vleugje appelsap doorheen, voor de smaak neem ik aan. Eigenlijk zou de naam: ”Suikerbietensiroop” een veel betere zijn, maar ja, wie eet er nu zonder oorlog suikerbieten?

De naam van die potjes wordt niet echt gedekt door de inhoud, me dunkt. Hoe zit dat eigenlijk met de naam “christen” die u en ik dragen? Dekt deze naam de inhoud? Bent u inhoudelijk bestaande uit de wortel Davids of zit die andere vrucht waar de paradijsvloek door loskwam nog in uw aarden vat?

Veel mensen denken dat als ze naar de kerk gaan ze een christen zijn (geworden). Het is een veronderstelling die redelijk dicht zit bij de gedachte dat als je maar vaak genoeg naar de Hema gaat, je vanzelf een rookworst wordt.

De Bijbel zegt: ”onderzoek uzelf of u (nog) wel in Christus bent!” Enige voorzichtigheid is derhalve op zijn plaats. Christus is niet zoals ik wel eens op een EO jongeren dag zag op spandoeken enkel je vriend. Hij is je Heer, je Heiland, je Schepper, je Redder, je Verlosser en je Koning. Laten we derhalve ons niet blindstaren op de schoonheid van het kerkgebouw al dan niet met gebrandschilderde ramen en een hoge toren. God woont niet in gebouwen die met mensenhanden tot stand zijn gekomen. God woont in mensenharten. Als we Hem tenminste tot het einde toe volgen willen. Denk niet: God houdt me ondanks alles toch wel vast want we kunnen het heil verliezen. Anders zou het schrappen van de namen uit het boek des levens een leugen zijn.

Al het vet is voor de Here

Een bekend grapje als het gaat om te dik zijn. Nu ik ruim 10 kilo vet kwijt ben, voel ik me stukken beter. Je hijgt niet meer als een pony bij het traplopen en in combi met het definitief afleggen van mijn sigaartje toch een stukje overwinningsgevoel.

Afgelopen nacht een redelijke strijd op mijn legerstede. Niet zozeer met een geloofsvraag, maar wederom met een mug. Klein beginnen niet! Sommige mensen maken van een mug weer een olifant dus nou niet gelijk neerkijken op mijn strijd afgelopen nacht. Er blijkt toch nog een klein gaatje onder de voordeur waar de muggen onderdoor dansen. Ergens zit er veel overeenkomst tussen muggen en de duiveltjes die ook door de kleinste gaatjes in onze wapenuitrusting heen glippen.

De Bijbel leert dat het vaak de kleine vosjes zijn die de wijngaard bederven. Hoe herkenbaar is dat! Toen ik net christen was meende ik dat de duivel wel met groot geschut zou komen om mijn vers bekeerde hart te ondermijnen. Maar zo werkt hij dus niet. Meestal gaat hij te werk met heel veel kleine irritaties die ons uiteindelijk af kunnen houden van het heil.

Op je werk, in je thuissituatie, je lastige man of vrouw, je financiële voorspoed die wat taant de laatste tijd, de overburen die tot laat in de avond feestjes geven, je kleine lichamelijke ongemakken of andere op zich kleine dingen die je uiteindelijk toch uit balans kunnen brengen.

Misschien verwachten we de duivels te veel als enorme aanvechtingen en komen ze maar al te vaak in kleine duveltjes die ons geloofsleven langzaam maar zeker toch ondermijnen.

Kerken en wasserettes

De laatste wasserette van Gouda. Niet echt een schone zaak, hoewel je van een wasserette anders zou vermoeden. Her en der lagen oude en zeker niet gewassen kleren op de grond en dotten

zeeppoeder die al jaren aangekoekt onlosmakelijk met de vloer verenigd waren tot een symbiose van gladheid. Toen ik er wat rondhing gewapend met de fotocamera, zag ik een sterke overeenkomst met de kerk. Wij verwachten wellicht dat de kerk, die zondag aan zondag u en mij wijst op het reinigende bloed van Jezus, smetteloos schoon is. Maar dat is ze niet! Dan kan ze ook niet zijn. De kerk is niet een plek vol nette smetteloze mensen. Het is een plek vol zondaars die samenkomen in het besef dat ze Gods reiniging, noem het vergeving, hard nodig hebben. De kreet die ongelovigen nogal eens uiten als ze horen dat jij naar de kerk gaat en klinkt als: ”hier daar gaat die vrome ook weer met zijn uitgestreken gezicht,” is derhalve een misvatting. Gelovige mensen gaan niet naar de kerk omdat ze zich beter voelen dan anderen, ze gaan omdat ze juist tot het besef zijn gekomen dat ze een smerig leven zouden hebben zonder dat ze in het waterbad van Gods woord gewassen worden.
De kerk zelf mag daarom best sporen dragen van al dat af gewassen vuil. Me dunkt….

Bijbelse vaagheden

In de Bijbel komen we nogal eens zaken voor, die ik een beetje vreemd vind omdat ze nogal bijzondere gevolgen hebben. Ik noem het vaagheden. Petrus ziet een kleed uit de hemel nederdalen met daarin allerhande dieren die hij als Jood niet mocht eten. God wilde hem duidelijk maken dat Petrus vanaf nu niemand onrein mocht achten ook de heidense volkeren niet.

Paulus krijgt in een droom of visioen een man te zien die hem wenkt om over te varen en bij het ontwaken, maakt hij daaruit op dat God hem wellicht roept om in de boot te stappen en over te varen om daar het evangelie te brengen. Allemaal mooi en goed, maar de gevolgen van dergelijke vaagheden zijn dagelijks in de charismatische gemeente orde van de dag.

“Ik zie een pot kersen op zware siroop, ”jubelde een dame die ik normaal altijd voor vol had aangezien. De Heer zegt mij dat u alles een dergelijk heerlijke kers voor Hem bent op de zoete siroop van de Heilige Geest.”

“Ik zie een pan vol ballen gehakt en God leert mij dat u allen een bal gehakt bent en ehhh” (spreker verslikt zich even omdat hij ook het dubbele van zijn woorden nu beseft en sluit dan af met) u bent ook een zalige geur voor de Heer.”

“Ik zie een bos met bloemen die een zoete geur vol nectar verspreidt,” begint dame nummer twee. “De Heer maakt mij duidelijk dat u allen zo’n prachtige bloem bent die het huis van God opfleurt.”

Zomaar wat vaagheden die het gevolg zijn van Bijbelse gegevens waar zekere mensen als een soort dokter oeter mee omgaan in de keuken van hun (on) geestelijkheid.

Moeten we nou die kant op of maken wij ons dan niet schuldig aan het ijdel verbinden van Gods naam aan onze vaagheden?