Gelukkig zijn

Vandaag nog maar even langs moeder

Ze zit voor de televisie en lacht als ik binnenkom.

Ma: jij bent toch mijn broer?

Nee uw zoon.

Ma: oh ja.
Hoe is het, lekker gegeten daarnet?
Ma: ja hoor, wat voor dag is het?
Dinsdag
Ma: Oh ja, jij bent toch mijn man?
Nee ik ben Peter uw zoon
Ma: Oh ja, wat is het voor dag?
Dinsdag ma
Ma: Oh ja, zeg, waarom ben ik bij je vader weggegaan?
Geen idee
Ma: Heeft hij nu een andere vrouw?
Ja een opblaasbare
Ma: Hahahaha, zeg wat voor dag is het?
Dinsdag
Ma: Oh jij bent toch mijn man?
Nee ik ben uw zoon
Ma: Oh ja.
Wilt u aardbeien met suiker?
Ma: Knikt van ja.

Bent u gelukkig hier?

Ma: Ja hoor…

De Hanepray

En ma hoe bevalt het in dit nieuwe tehuis?

Ma: Welk nieuw tehuis?
Nou Dit waar u nu zit.

Ma: Is dit nieuw dan?
Weet u niet meer van dat andere in Gouwestein?
Ma: Gouwestein, wat is dat?
Heeft u nog last van die schreeuwende oude vrouw in de kamer hiernaast?
Ma: Schreeuwen? Nooit gehoord!
Wilt u een bakje aardbeien?
Ma: Ja lekker, maar…jij bent toch mijn zoon?
Ja dat ben ik.
Ma: Tjonge, jonge, jonge
Heeft u het naar uw zin hier in de Hanepray?
Ma: Hanepray, wat is dat?
Nou waar u woont.
Ma: Oh dat, ja prima naar mijn zin.
Ma maakt een gelukkige indruk, zit in een splinternieuwe comfortabele stoel voor de televisie en de verpleging is erg lief voor haar. Ik geloof dat ik hier blij van word…

Snooze

Ik moet mij sterk vergissen als de ontwerpers van de wekker zelf geen langslapers zijn, die nimmer door de onder hunner handen ontworpen creaties gewekt worden. Op elke wekker en ik heb er wat gehad, waar ik

in mijn levensloop gewekt door heb mogen worden, ontbrak namelijk het meest belangrijke. Het interesseert mij namelijk geen bal (lees geen reet) in welke kleur de letters (groen rood, blauw) mij vertellen hoe laat het is. Ook ben ik ongevoelig voor het design. Op stroom of opwindbaar, het zal mij worst wezen. Waar het bij een wekker omgaat is hem, als het helse signaal klinkt om naar je werk te moeten gaan, zo snel mogelijk UIT te krijgen.

Welaan, dat kleine ontbreekt. Bovenop bevindt zich wel vaak een royale knop, maar dat betreft de snooze knop en ik snooze zo weinig. Druk je erop dan stopt het monster wel met het afgeven van ergerlijke piepsignalen, gerinkel, gerammel of wat erger, je valt middenin een sterreclame als je hem op de radiostand hebt staan, maar tien minuten laten begin het opnieuw. Snozen staat voor uitstel van executie en als ik er dan toch aan moet, dan liever gelijk, waarom uitstellen als de pijn ook direct verwerkt kan worden van het ontwaken?

Terug naar de “UIT knop”. Heren (dames mag ook) fabrikanten van de wekker, waarom tart u ontelbare mensen die elke morgen in het stikdonker hun wekkers moeten aftasten naar een ergens aan de zijkant verborgen knopje dat op de tast nagenoeg onvindbaar is? Welk hels gedachtegoed maakt dat u zulks verbergt in een scala van andere pietepeuterige mierenneukerige knopjes, die, mits je je vergist zorgen dat de wekker van alles gaat doen behalve echt uit gaat?

IK WIL EEN WEKKER MET EEN UITKNOP IN HET GROOT BOVENOP! Is dat te veel gevraagd?

Welterusten

Als je om half elf het moede hoofd te rusten hebt neergelegd moet je er weer uit om elf uur omdat je te veel water gedronken hebt. Je ligt nog even naar de hond te luisteren beneden die in zijn dementie heen en weer sloft in de huiskamer

en met regelmaat van de klok met zijn botte hersens tegen de huiskamerdeur bonkt. Net als je meent in te slapen rijden er op de fiets een paar uitgaansjongeren luid pratende voorbij en weer moet je pissen. Opnieuw in bed maar je kunt je draai niet vinden en net als je weg begint te zakken, meent je echtgenote dat het wel aardig is om in haar slaap met haar tenen aan het laken te gaan liggen krabben. Na er een kwartier naar hebben liggen luisteren stap je uit bed en wikkelt een kussensloop om die krabbelteen terwijl zij gewoon door pit.

Eindelijk rust denk je. Dan is het een uur en hoor je de hond janken die zich voor de aardigheid met zijn twee achterpoten in de grote drinkwaterbak blijkt te bevinden. Je sjouwt hem eruit en sloft weer naar boven waar je ontdekt weer te moeten pissen. Waar komt al dat vocht vandaan? Weer tussen de klamme lappen maar de slaap wil niet komen. Dan eindelijk toch val ik in dromenland en duik meteen in een moordlustige droom over een halve flat die ik leeg beuk met een ezels kaak. De nazaten van Hagar zitten en liggen overal in plassen bloed. Maar ik klaag niet want ik slaap. Tot ik wakker schrik omdat de hond zich ditmaal als een volleerde yogaleraar in de pianokruk heeft gedraaid en met twee voorpoten in een spagaat terecht blijkt te zijn gekomen waar het stomme dier niet uit kan. Het is nu bij halfvier en ik schrijf dit stukje maar even terwijl de slierten koorts van de griep nog door mijn lijf razen. Heb de hond naar buiten getrapt in de hoop dat hij niet vast komt te zitten in een of ander object in het donker anders kan ik in de regen daar ook nog aan gaan lopen rukken….

Halfzes: Bonk, bonk, bonk, jank, jank, jank. Ik stap het bed weer uit (Paula slaapt weer door alles tenenkrabbend heen). De hond zit ditmaal tussen de tafel en de stoelen gewikkeld en heeft om het af te maken een dampende hoop zitten draaien.

Ik ruim de boel op en leg het vlees vast uit de koelkast om het straks vast op te zetten. Ikzelf kruip onder de douche en als ik eruit kom, staat de demente teckel met een stuk in zijn bek, gezellig wat voor zich uit te kauwen.
Ik sluit af met een tip. Gezellig, neem een hond, je knapt er helemaal van op!!!
Extra tip: neem een Teckel, succes verzekerd...

Bid voor je vijanden

Een tamelijk lastige kwestie wellicht en toch is dit een geweldig stuk uitdaging om voor mensen die het je moeilijk maken, die je

misschien iets hebben aangedaan, te bidden en hen te zegenen daarmee. Want, wat is het verschil tussen de ongelovigen en u anders? Ook de ongelovigen, wensen hun vrienden en mensen waar ze in goede harmonie mee omgaan het beste toe. Maar God in de hemel laat het regenen en laat de zon schijnen op mensen die Hem eren en op hen die dat (nog) niet doen.

Begin eens met al de vrienden uit het verleden die om de een of andere reden nu uw vriend of vriendin niet meer zijn. Ze hebben misschien iets lelijks gezegd of gedaan. Ze hebben je wellicht teleurgesteld of erger nog. Hoe groot is de overwinning als je ondanks dat toch hen het goede toe blijft bidden? Zegt dat niet 100 maal meer dan uw zondagse gang naar de samenkomst? Is het bidden voor mensen die het je moeilijk maken niet veel meer muziek in de oren van uw Schepper dan het al dan niet op hele noten zingen van de psalmen? Als wij enkel zegenen wie ons zegenen, waarin zijn we dan anders dan de grootste goddelozen?

Opdat uw jeugd zich vernieuwen zal als die van een Arend

Een van de dingen die wij nodig hebben is vernieuwing. In de eerste plaats in ons innerlijk. Niets is zo dodelijk voor ons geestelijk leven als gezapigheid, traditie en gewoonte. Toch dobberen velen van ons wat rond in de zee

der genade zonder de sturing van een stuk gezonde vernieuwing. Het resultaat is dat er wel gevaren wordt, doch er is weinig sprake van een echte koers.

Precies als wij in ons leven regelmatig de batterij moeten opladen en er voor kiezen naar bed te gaan om zulks in een gezonde rust te hervinden, zo moeten wij ook de tijd nemen om onze ogen te sluiten en diep naar binnen te kijken. Hoe staat het er voor met onze nieuwe mens? Wordt hij nog voldoende gevoed? Is er sprake van een stukje opwassen in Christus of is hij na al die jaren nog steeds op het niveau van een baby gebleven?

Denk nou niet dat uw intellect zorg draagt voor opwassen en vernieuwen in geloof. Ook uw vermogen of economische status dragen geen enkele steen bij. U afkomst of uw nette kledij en uw statige houding, neen zelfs al doen we een zwart pakje aan of een hoedje op. Het is allemaal buitenkant maar hoe zit het diep van binnen? Is er nog sprake van die sprankelde eerste liefde of is het toch tot gezapigheid, traditie en gewoonte verworden, dat geloofsleven van ons?

Gouwestein blundert weer

Ruim een maand na het vertrek van moeder uit huize Gouwestein plotseling een brief van Pothoff.

Of wij kinderen nog van plan waren het vinyl dat

op de kamer van mijn moeder gelijmd zit te verwijderen. Zo niet dan zou het op onze kosten gedaan worden door een bedrijf.

Dat is apart omdat wij voordat moeder verhuisde een schrijven kregen waar met nadruk in stond dat wij de gordijnen en het vinyl moesten laten liggen (hangen) omdat deze in de kleuren van het desbetreffende tehuis getint zijn. Ze behoorden toe aan het tehuis, aldus Gouwestein. Moeder moest wel binnen drie dagen weg zijn, de kamer schoon opgeleverd want de nieuwe bewoner stond al te trappelen om erin te kunnen en wat blijkt nu? Zoveel haast wij moesten maken om moeder te verkassen met haar boedeltje, zo relaxt, gaat men zelf met de lege kamer om. Na een maand in het geheel geen nieuwe huurder of huurster die al dan niet staat te trappelen enkel de zoveelste blunder van het tehuis. Gelukkig hebben wij de brief nog waar met vette letters in staat dat wij van de gordijnen en het vinyl af moesten blijven!

Laten we hopen dat dit de laatste der vreemde misverstanden en blunders is die het tehuis meent te kunnen maken….

Beetje hel

“Zuster, zuster”, schreeuwde het volslagen demente wijfje dat naast mijn moeder woont in het verpleeghuis. Mijn moeder zat beneden in de eetzaal en at, maar niet met smaak. Trossen bejaarden zaten aan de tafels

en keken naar het voedsel op hun bordjes. Sommigen roerde er wat in, anderen aten met of zonder smaak en weer anderen trokken een gezicht of er een tapir op hun bordje had gebraakt. Ik liet moeder alleen om te eten en liep nu op de afdeling waar ze haar kamer heeft. “ZUSSSSSTERRRRRRR!” Klonk het over de hele afdeling. Ik keek om de hoek en zag haar nergens. “ZUSSSSSSSSTEEEERRRR!” Kwam het in fase 9 op de schaal van richter tot me. Ze zat op de wc en wilde er blijkbaar af. Maar de zusters negeerden haar. Ze heeft haar buien, hadden ze me al eens duidelijk gemaakt. Ik stapte in de lift en hoorde het:”ZUSSTERRRRRR”, nu langzaam wegsterven. De deuren zoefden open en een oude man op een brancard met wijd geopende ogen alsof hij iets vreselijks aanschouwde en met de tong als een varkenshaasje uit de mond, werd er in gereden.

Een klein beetje de hel, toch wel.

Ware aanbidding

Ik zag een man met één been en een baard die in een tot op de draad versleten jas lofliederen zong tot

eer van Gods naam. Hij viel me op omdat de meeste mensen die met twee benen ter kerke gaan zo weinig op de straat een lied tot eer van Gods naam zingen. De mensen op straat vonden hem gek en liepen met een grote boog om hem heen. Wie doet dat nou, midden op straat hardop met één been in een smerige oude jas psalmen zingen? God aanbidden, dat weet toch iedereen, dat doe je in de kerk, in stilte en zingen doe je gezamenlijk bij de klanken van het orgel. God aanbidden dat doe je op zondagmorgen als je in nette kleding naar de samenkomst gaat. Als je voor de honderdduizendste keer naast je zwijgende buurman zit en je zoveelste pepermunt weg sabbelt om de preek wat smaak te geven. God aanbidden dan doe je netjes geschoren, je haren gekamd en je tanden gepoetst. God aanbidden doe je in het verborgene, netjes binnen de vier muren van het kerkgebouw. Zulke aanbidders zoekt God.
Tot zondag beste broeders en zusters, dan gaan we weer fijn in onze nette kleren zwijgend naast elkaar zitten en verlaten de dienst met een al dan niet hartelijk:” Een goede zondag toegewenst.” Want zo hoort ware aanbidding! Wat kijk ik uit naar de hemel die een soort kerkdienst zal zijn vol nette aangepaste mensen, die zwijgend naast elkaar pepermunt eten en luisteren naar de grote Dominee! U ook?

Een mooi plekje bij het raam

Dat is wat veel mensen de Here God geven. Alsof God een oude man betreft die een beetje meesmoedig uit het raam van hun leven kan

meekijken en daar waar nodig is wat kan roepen ter correctie. Ik denk dat dit iets is wat ik nogal eens proef in de kerken. Er zijn veel mensen die er in en ook weer uitgaan zonder werkelijke levensverandering. Ze komen naar de kerk omdat hun ouders dat ook deden. Of omdat het netjes staat naar de kerk te gaan. Of om ergens bij te horen. Of…

Doch God wil niet een beetje meekijken uit uw levensvenster, Hij wil de stuurman van uw levensboot zijn. Voor minder doet Hij het echt niet. Hij gaf Zijn Zoon voor u. Hij openbaart daarmee de hemel en wat belangrijker is, ons zicht op hoe daar te komen. Gods horizon voor u is onbeperkt en houdt nimmer op zich uit te strekken tot in alle heerlijkheden.

Toe, haal Hem bij uw levensvenster vandaan en bid dat Hij achter het stuurwiel van uw leven plaatsneemt. Pas dan zet u koers naar het paradijs….