De dood hoort ook bij het leven

Zomaar een kreet die je regelmatig kunt horen als

je mensen hoort praten op een begrafenis of bij een uitvaart. Troosten doen deze goedbedoelde woorden niet, als ik eerlijk ben. Ze zijn ook niet waar, dacht ik. De dood behoort niet bij het leven. De dood is een vijand, me dunkt.

Je moet het verwerken, zegt men dan als een geliefde je ontvalt. Een vader, moeder, broer, zus, man, vrouw, opa of oma of misschien nog wel erger, een kind.

Ik geloof ook daar niet in. Je kunt de dood niet verwerken, hooguit een plekje geven heel ver weggeborgen in een doosje op de bezoldering van je ziel. Soms wil het doosje open, maar dat is desastreus dus je moet het doosje dichthouden, het negeren, er niet aan proberen te denken. Het is er wel, maar er zit een muurtje omheen.

Je vormt een soort schild waar verdriet en gemis op afketst. Het is geen verwerken, maar een vorm van overleven. De dood is te groot, te intens, te verdrietig om te verwerken. Al je herinneringen in een doosje samen met die laatste dierbare momenten toen hij of zij er nog was. En proberen er niet te veel aan te denken, een hoge heining te laten groeien over de afschuw van de dood.

Zelfs Jezus huilde toen Hij oog in oog stond met de dood. Laten we nu niet doen of de dood onderdeel is van het normale leven. 

De dood zal ooit verslonden worden door het leven en dan zal alle verdriet voorbij zijn. Alle tranen worden dan gewist als al de op zolder staande doosjes opengaan en we plotseling tot het besef komen dat de doosjes leeg zijn. Nou ja, op een stukje papier na, waarop staat geschreven: Het is volbracht.

De digitale huisarts

Worstelen met de digitale huisarts

Nog altijd tobben met zware maagpijnen en dyclofinac helpt voor de pijn, doch twee 50mg zijn net te krap dus ik mail de huisarts of ik er drie mag lanceren?

Ze schrijft me dat dit gerust kan. Doch of ik haar niet meer via de mail wil benaderen maar via de nieuwe site, u weet wel waar je via de digi D code in moet loggen en alsof dit niet veilig genoeg is (voor de belastingen en al de gegevens van ieder mens in ieder geval wel) ook nog een Q code die je via je I phone moet scannen om erbij te komen.

Nu dus ook om de huisarts te benaderen. Gemakkelijker kunnen ze het niet maken! Doch mensen zonder mobiel ehh, tja….

Dus ik mail: Ja dat is handig als je geen mobiel bezit en via je mobiel de

QR-code moet scannen om bij je gegevens te komen of vragen te stellen.

Sorry maar wat ik niet bezit, kan ik ook niet geven en ik wil geen mobiel aanschaffen dus ik zal u

via de mail niet meer lastig vallen en als ik vragen heb wel een afspraak maken voor een consult.

Een groet Peter

Het antwoord van de arts: Als je geen mobiele telefoon hebt kan ik toch van de sms-functie gebruik maken.

Ook als u geen mobiele telefoon heeft kunt u gebruik maken van de sms-functie. U ontvangt dan een gesproken sms-bericht op uw vaste telefoonnummer.

Zou het toch lukken?

Vriendelijke groet

Ik zoek ongeveer 10 minuten op de site en kan het nog steeds niet vinden, dus ik mail de arts weer: Sorry met respect het wordt me een te veel gepuzzel.

Bedankt voor de moeite maar puzzelen is nooit mijn sterke kant geweest.

Ik bel we als ik vragen heb, zolang dat tot de mogelijkheden behoort want al die nieuwe snufjes zijn zelfs voor iemand als ik die dagelijks met de pc werk nogal omslachtig en dat is wel het laatste waar mensen op zitten te wachten als het om pijn of ziekte gaat. Succes met de nieuwe site.

Peter

Weet je, ik mis in dit alles de klantvriendelijkheid zo. Het stukje service van artsen, banken, zorgverzekeraars etc. Nog even en wij krijgen slechts via de mail, de I phone, de sms functie, of via facebook, instructies hoe je jezelf moet reanimeren of opereren. Techniek is mooi hoor, doch men is reeds lang uit het oog verloren dat de techniek er behoort te zijn voor het gemak van de klant, en niet andersom.

Klant was ooit koning, nu is het een stakker die zich door sm-jes, Q codes, app-jes en ander geleuter heen moet worstelen om een beetje service te krijgen, waar hij ook nog veel voor moet betalen.

Om kort te gaan, de service van de diensten om ons heen, worden met de dag duurder en slechter.

Boodschappen

Boodschappenlijstje, kratje pakken, lege flessen in het monsterlijke apparaat

bij de Emté dat boert, blèrt, gilt of de lege fles terug in je oog lanceert als je te snel de flessen in haar strot drukt. Groenten wegen, meisje van de groente afdeling hallo zeggen, een van slagers worsten grijpen, grabbelen in je zakken waar je boodschappen lijstje zich nu weer verstopt.

Dames met wulpse achterwerken versperren de weg of staan in uitdagende pose in het augurken pad voorovergebogen te graaien naar weet ik veel wat. 

Een oude man met druppel aan zijn zinksnijder, sloft op geruite pantoffels voetje voor voetje voor je kar en schiet niet op. Overrijden mag niet, dus je keert maar om en slaat een pad over om te ontdekken dat je toch weer terug moet want juist daar staat de hagelslag XXL.

Bij de kassa een oude naar zware shag geurende vrouw voor laten gaan die enige gelijkenis vertoont met de mummie van Cleopatra en er achter komen dat ze bedoelde met die “ene” boodschap, een zeker merk shag dat pas na 5 minuten graven in de lade door het mooie meisje met het lange haar bij de kassa gevonden wordt.

Piep, piep, piep, wilt u zegels voor het cadeau pakket, voor de Playmobil, wilt u de bon, waar is uw Emté pas, wilt u een kus? Oh nee, dat laatste is mijn fantasie. Eindelijk buiten. De zon schijnt, niet zeuren, boodschappen doen is nu eenmaal onderdeel van het leven doch drukt ons wel op de feiten dat we in de zonde liggen. Ooit staken wij ons mollige handje uit en vraten vruchten zo van de boom. Maar we moesten zo nodig die verboden opvreten. Eigen schuld.

Gij zult in het zweet uwer aanschijn boodschappen halen elke week opnieuw en ontdekken bij het thuiskomen dat je de helft vergeten bent zodat je morgen weer mag

Liefdekracht

De golven der zee zijn sterk, toch de rotsen kunnen

hen breken.

De rotsen zijn sterk, doch een ijzeren beitel kan ze kloven.

Een ijzeren beitel is sterk doch vuur kan hem smelten.

Vuur is sterk, doch het water kan het doven.

Water is sterk, toch de wolken kunnen het dragen.

De wolken zijn sterk, doch de wind kan ze wegblazen.

De wind is sterk, toch een mens kan tegen de wind inlopen.

De mens is sterk, doch de dood kan hem breken.

De dood is sterk, toch Jezus verscheurde zijn macht.

Jezus is sterk, doch brak Zijn leven uit liefdekracht.

Als laatste in de rij is daar de liefdekracht, niets is er 

dat haar overmacht.

Deel 6: De verwarring rond de ontactische God (slot)

Zullen we stoppen met het tasten naar het tijdelijke en ons beginnen te

richten op het eeuwige? Stoppen met het zoeken naar een knopje, een handeltje, een sleuteltje waarmede wij de deur naar gezondheid, voorspoed, geluk etc. proberen te openen?

Ik besef dat wij moeten blijven bidden, zeker weten. Blijven hopen op. Blijven vragen naar het te komen volmaakte. Wij mogen daar niet onverschillig in staan. Bid Israël en alle landen de zegen van God toe. Bid voor de vrede. Bid voor elkanders noden en uw eigen pijnen en moeiten. Doch vergeet bij dit alles nimmer, dat God iets groters, beters en eeuwigs voor ogen heeft. Hij ziet over de muur van dit tijdelijke heen.

Hij kent onze waaroms? Want die zijn er, bakken vol. Hij kent ons redenatievermogen waarin wij zo heerlijk vast lopen, want ga er maar aanstaan als je kind overlijdt? Dat zijn zware lasten hoor. Dan is het geen halleluja en prijs de Heer. Dan is het een diep donker tranendal waarin wij de Meester volkomen uit het zicht hebben verloren.

Hij is er wel, doch wij ervaren slechts duisternis. Het zijn de momenten waarop slechts één ding overblijft. Al het andere valt weg. Er is dan geen vreugde, geen dansen voor Gods aangezicht, geen handjes in de lucht. Wat rest is: geloofsvertrouwen. Wat kan dat moeilijk zijn op te brengen. Je kunt je als Job op de mesthoop gevoelen. Zelfs je “vrienden” komen zout in je wonden smeren in de naam van God. Zelfs je vrouw roept: ”Vergeet toch die God van je en sterf.”

Het is helemaal niet moeilijk in een God te geloven die voor ieder wissewasje Zijn gulle hand opent. Die voor elk kiespijntje even een pijnloze zenuwbehandeling schenkt. Ons probleem is de God die zwijgt als wij het zwaar hebben. Die Zich verbergt als wij huilen van pijn of verdriet. De God die geen antwoord geeft als hij het uitschreeuwen. Dat is de God die ik ken, sorry als ik u krenk met deze waarheid.

En toch weet ik dat in al dit lijden iets gevonden wordt dat kostbaarder is dan goud. Snappen doe ik het niet, maar toch zegt iets diep van binnen in mij dat dit wel degelijk zo is. 

De mooiste edelgesteenten komen enkel tot stand in de diepste duisternis en onder de grootste druk. Begrijpen is mij te wonderlijk, ik wil het ook niet begrijpen, want in mijn lijden ben ik slechts boos op God. Juist omdat ik te veel en te vaak geleerd heb dat God wel even met een wondertje de kwestie zal oplossen. Helaas werkt het niet zo.

Een ding is zeker: Als Christus ziet wat allemaal door Zijn lijden is volbracht, zal Hij voldoening smaken. En wij? Ja, wij namelijk ook. Doch die tijd ligt nog in het verschiet. Dan zal het onzichtbare zichtbaar worden en het onbegrijpelijke begrijpelijk. Nogmaals: begrijpen is mij te wonderbaar, ik kan er niet bij. Ik slechts met u meehuilen en roepen:

Heer ontferm U!

Durf te wippen

Het leven zit vol verrassingen, daar kom je in de loop van je bestaan wel achter.

De wereld om ons heen daagt ons uit om bovenal ons eigen geluk te zoeken. Het vinden van het geluk van die ander is meestal een bijkomstigheid.

Jij moet genieten, jij moet tevoorschijn komen, jij moet je laten gelden, jij moet carrière maken, het gaat om jouw geluk en het is jouw leven.

Ik heb er wat moeite mee, als ik eerlijk ben. Ik meen dat het oude liedje: we zijn op de wereld om elkaar te helpen niet waar, meer waarheid bevat dan gedacht. Goed, wij behoeven onszelf niet weg te cijferen en hebben ook recht op wat geluk. Doch het is dacht ik een kwestie van op en neer durven gaan. 

Precies zoals wippen. Dan zit de ene weer boven en zakt de ander wat neder en dan weer is het net andersom.

Het geheim van dat zalige gevoel in je buik, dat kindergeluk als je op de wip zit, is meen ik essentieel in het leven. Samen doen, alleen kun je niet wippen. De ander het afzetje gunnen om ook de lucht eens hoog in te gaan. Dan ga jij wel even naar beneden doch ook dat voelt fijn. Straks mag hij weer omhoog.

Ik ben zo bang dat deze wereld te vol loopt met mensen die enkel zelf hoog willen zitten en nooit die ander eens een beetje de lucht in helpen gaan. En dan staat de wip toch heus stil en verdwijnt het zalige gevoel en het idee waar het nu echt om gaat op de momenten dat het leven even een speeltuin is.

Digitale saveseks

Ooit vonden wij het ver gezocht dat er

ooit een teken (noem het van mijn part systeem of appje) zou komen zonder welke de moderne mens geheel buiten het normale leven zou vallen, als hij/zij er niet in meeging. Ik kan u verklappen dat we er middenin zitten.

De beschaafde mens wordt geleefd en kan niet anders dan meegaan of buiten de boot vallen. Ik zal een klein voorbeeld geven hoe vrij u en ik werkelijk zijn in dit beschaafde land.

Nadat ik de huisartsenpost verlaten had vanwege en bezoekje om gezondheidsredenen, kreeg ik van mijn lieftallige arts een berichtje dat ze mij toch in haar systeem gekregen had, en dat ik nu alles, alles, alles kon opvragen over mijn gezondheidsverleden. 

Alsof ik reeds dement ben en zelf niet kan onthouden waarom ik twee keer bijna overleden ben, maar dat ter zijde. Het linkje naar de huisartsenpost er keurig bij dus ff klikken en ik kon mijn gegevens inzien.

Fout! Eerst inloggen via een overheidskanaal met mijn digi d code. En dan, en dan, en dan, om uw gegevens te op te vragen even de QR-code met scannen, pas dan kom je bij je eigen gegevens. Handig. Maar Petertje bezit geen mobiel, laat staan een I phone met apps.

Je zult meegaan met de tijd en anders val je buiten de boot. Je moet kopen, kopen, kopen en alles wat ze uitvinden aanschaffen, anders doe je niet meer mee.

Hoezo vrije westen. U en ik worden elke dag meer zaken in de maag gesplitst en doe je niet mee, dan is het over en uit. Eigen schuld. De ouderen onder ons worden steeds meer in het hoekje van de derderangs burgers gestopt. 

Nog een korte tijd, dan zal het net zich verder sluiten en u en ik geen enkele zeggenschap meer hebben over ons leven. Om dan kindertjes te krijgen behoef je enkel elkaars I phones even op de trilfunctie tegen elkaar te houden om klaar te komen. Enkel wel even de digitale saveseks app downloden en je zit goed….

De oudere jongeren

We dronken uit loden waterleidingen, dronken water met fluor, werden als kind

gewassen in een zinken wasteil met een stuk Sunlight zeep, zagen de condoomautomaten hun opmars maken, luisterden naar popmuziek die nu nog subliem klinkt, veegden onze reet bij gebrek aan wc papier met een oude krant, sliepen onder wollen kriebel dekens en wierpen ons tankje vol voor drie losse kogelharde guldens en reden zonder valhelm over de heerbaan.

De leraar op school noemden we Meester en als je lastig was kreeg je een lel met een liniaal, zonder dat onze kinderziel er door gekrenkt werd. Je vader noemde je pa en moeder ma, voornamen waren uit de boze, doch wij hadden wel respect voor ouderen. Je stikte van de ooms, want elke buurman, vriend of kennis van pa of ma, noemde je oom. Oom Willem, oom Gijs, Tante Neeltje, ach de lijst met onechte ooms en tantes werd met de dag langer,

Onze slaapkamers waren onverwarmd en in de winter stonden de ijsbloemen op de ramen. Je kreeg een kruik mee naar je nest die in een oude sok was gestopt en meestal door het gewoel midden in de nacht uit je bed lazerde. Onze gebitten stonden gelijk moeder natuur dat had geregeld en verder basta. Wel werden de gaatjes opgevuld met kwikhoudend grijs Amalgaam. We luisterden via piepkleine of iets grotere transistorradio’s naar radio Noordzee, Veronica of radio Caroline.

Een mobiel hadden we niet, wel overal en nergens telefooncellen waar je kwartjes in moest kletteren en waar dikke telefoonboeken in hingen zonder dat de boel gesloopt werd. Wij aten vla, melk en ander zuivel uit glazen flessen die je weer in kon leveren en dus langs de wegen lagen geen tonnen afval aan blikjes, kartonnetjes en ander geneuzel.

We moesten leren onze brommers zelf op te voeren middels grotere cilinders, zuigers, gepruts met tandwielen, uitlaten, bochtjes en carburateurs. Altijd de spanning dat oom agent je wilde aanhouden doch die Volkswagen kevers reed je er vaak wel uit. Enkel als de motoragent je op de hielen zat was je vaak het haasje.

Marokkanen waren aardige mensen, die enkel positief opvielen en werk deden waar wij onze neuzen voor ophaalden. Ze woonden in achterstandswijken, pisten op een emmer op zolder en werden met open armen ontvangen in ons land. De islam was een van de vele godsdiensten waar geen enkele vorm van kritiek op kwam, want waarom zouden we! Jammer, jammer dat mens zich in een halve eeuw zo in diskrediet heeft weten te brengen, want het was zo leuk.

Zoenen en seks deden we in het hoge gras in de frisse natuur. Daar kwamen gezonde kindertjes van. De dames trokken geen libido verlagende panty’s aan, doch hadden spannende nylonkousen met jarretels. De mannen een vetkuif vol brillantine, doch je behoefde geen valhelm op, Nederland was toen nog echt een vrij land.

Overal rook je de geur van benzine aangelengd met een scheutje Castrol raceolie. Je ging er niet harder door, doch uit je pijp kwamen zalige dampen die helaas wel zorg droegen voor het versneld dichtkolen van je uitlaatbochtje.

Ik mis die dagen als ik eerlijk ben. Soms droom ik er een nachtje over en voel mij eindelijk thuis…

Eigenheimer

“Ze hep de ziekte van eigenheimer,” sprak het oude mannetje op

het bankje bij de winkels. “Ze weet niet meer wie ik ben en zo.” 

Naast hem zat een andere meer norse oude man met een bijna geheel kaal hoofd dat enkel aan de zijkanten gestoffeerd was. Hij had een meer pessimistische inslag en sprak: ”Lijkt me heerlijk dat je niet meer weet wie je wijf is.”

“Hebbie het zo slecht getroffen met haar dan,” vroeg de ander.

“Ach, ze heeft zo’n lelijke kop gekregen het chagrijn druipt er van af. En ze veelt mij niet om haar heen. Elke morgen smeert ze vier van die rot boterhammen met zweetkaas en moet ik maar zien hoe ik de dag doorkom. IK mag pas rond vijf uur weer thuiskomen. Tja, toen ik nog werkte als chauffeur was ik hele weken weg, maar na mijn Drees, wil ze me overdag niet tegenkomen. Ik zit haar in de weg.”

De ander stak een sigaartje op en kreeg een hoestbui. “En ze wordt winderig in de nacht. Als ik er wat van zeg, dan krijg ik ook nog de wind van voren dus ik zeg wijselijk niets.

Maar ze kan stinken hoor, met die dikke reet. Is haar karakter weet je. Dat komt toch door je poriën of via je kont naar buiten. 

Nee, wat ik je brom, die ziekte van eigenheimer, ik wil hem wel, lijkt me een zegen om niet meer te weten welk wijf bij je hoort. Geloof mij, een goede huisvrouw mot je zoeken met een lampie!

De ander zuchtte diep, ze stonden op en liepen richting de Emté, terwijl de herfstwind er wat bladeren achterheen joeg…

Deel 5: De verwarring rond de ontactische God

Jarenlang heb ik geworsteld met Bijbelteksten die op zichzelf binnen een zeker kader reeds vervuld zijn. Zo hing boven het podium in onze kerk de tekst: Zijn striemen zijn ons genezing geworden. (Jesaja).

Daarop baseerde men dat ieder waar kind van

God genezing kan krijgen op aarde want Zijn striemen hebben ons genezen en dus ziek worden behoeft niet.

Men vergeet dat deze zin in de voltooit verleden tijd geschreven is en dus een geheel andere richting op wijst als het gaat om het nu verkrijgen van genezing op aarde.

Ik lees in deze zin iets geheel anders namelijk:Er is weer toegang tot God de Vader door Zijn striemen. Nooit is het Zijn bedoeling geweest u en mij een zalig leven te geven op deze aarde. Het voorspoed-evangelie is een luchtballon een hersenschim van zekere mensen.

Uiteraard leer de Bijbel ons dat wij een nieuw lichaam krijgen. 

Heb je je wel eens afgevraagd waarom? Omdat dit oude lichaam bij de in zonde gevallen aarde behoort. Het is nooit Gods bedoeling geweest die tot in eeuwigheid op te lappen, helaas we worden ziek, het lichaam slijt en sterft. Doch het nieuw te komen is van een ander kaliber.

Dan zal het vergankelijke onvergankelijkheid aandoen, leert de Bijbel. We mogen ook lezen: dan zal het zieke, genezing aandoen. Dan zal het slijtende, onverslijtbaarheid aan doen. Dan zal het sterfelijke, onsterfelijkheid aandoen. Niet nu, maar straks. Niet hier op aard, doch op de nieuwe aarde die te komen staat.

Het wordt tijd dat we de foute gedachten afwerpen. God wil u en mij niet tot in eeuwigheid oplappen, hij wil U geheel vernieuwen naar ziel, geest en lichaam. Helaas zal daarvoor de korrel in de aarde moeten vallen en sterven. 

Pas dan kan het nieuwe tot voltooiing komen.

Velen die maar blijven roepen over genezing beseffen niet dat ze zich angstvallig vastklampen aan het oude, het aardse, het gevallene, het vergankelijke. Doch het oude moet nieuwheid aandoen. 

Pas dan worden Gods beloften vervuld. Dan zal er geen ziekte en dood meer zijn.