Het brood des levens

De jonge moeder voor me schudde haar volle haardos over de rand van de kerkbank. Haar zoontje van een jaar of twee

zat dapper naast haar. Altijd een hele opgaaf voor kinderen om een uurtje stil te moeten zijn en zitten! Deze vormde hierop geen uitzondering. Eerst fluisterde hij in moeders haardos zijn schoenen te hebben uitgetrokken. Meen om de degelijkheid van de eikenhouten kerkbank te beproeven. Even later werden de kussens van het zitgedeelte met voeten getreden, beroken en besnuffeld en ook oké bevonden.
De dominee beklom het preekgestoelte maar het kleine mannetje achtte hem geen blik waardig. De zangbundel werd in zijn vochtige mondje gestoken en er kwamen rimpels op zijn voorhoofdje terwijl hij het papier beproefde. Hij keek erbij als een wijnkenner die de afdronk minimaal vond. Na de zangbundel beproefde hij het oude zakbijbeltje waarvan de smaak hem kennelijk uitstekend beviel. Kwijlend maar met smaak sabbelde hij op het woord van God en keek er zielsgelukkig bij.
Hij was duidelijk een kenner, dat kon je zien. Zette niet zomaar zijn ene doorgekomen tand in een bijbel die voor handen was. De moderne vertaling op het plankje voor hem bleef onaangeroerd. Hij wist als geen ander dat mooie dingen tijd nodig hebben om te rijpen. Een verse bijbel smaakt naar drukinkt en helderwit papier. De oude heeft een zweem van vanille en sigaren.
Hoe het ook zijn mocht, wat jullie er ook van denken, ik vond dat dit kind van net twee jaar, zich met meer overgave wierp op het levende woord dan menig kerkganger. Het speeksel liep hem van pure vreugd en genot des spijze langs de kin. Hoe intens beproeven wij het woord van God eigenlijk?

Wie durft er nog afhankelijk te zijn?

Afhankelijkheid is in onze dagen tot een veelal smerig woord geworden.
Het is onjuist

om afhankelijk te zijn, zo is de gedachte. Wij moeten onafhankelijke mensen worden. Vrouwen en mannen los van elkaar een inkomen verwerven en onszelf ontplooien. Helemaal tevoorschijn komen en ons niet onder laten sneeuwen. Het: de kaas niet van het brood laten eten, in de overtreffende trap.
Het lijkt winst. Het lijkt juist. Het lijkt vooruitgang.

Toch zit er een lelijke keerzijde aan onze onafhankelijkheid. Er zit een element van verwijdering in. Een gevoel van: ik heb jou eigenlijk niet nodig.
Er zit iets onder dat ons op eilandjes plaatst vol zelfbeschikkingsrecht.
En dat zien we dan ook terug in de achteruitgang van het ter kerke gaan. Ik heb ook God niet nodig en dop mijn eigen boontjes wel.
We zien dat terug in de gedachte dat wij zelf wel uitmaken wanneer wij kinderen wensen te ontvangen als “wij” daar klaar voor menen te zijn.
We zien het terug in de miljoenen kinderen die weggesmeten worden alvorens ze het daglicht zagen in de abortus.
We zien het terug in de talloze scheidingen die over deze wereld gaan.
Ach de lijst is ontzettend lang.
De bijbel leert ons echter: U geheel anders! U bent gezamenlijk (al de gelovigen in de Heer samen) één lichaam en de hand kan niet tegen het oog zeggen:”ik heb u niet nodig.”
Maar ja, wij moeten carrière maken, tevoorschijn komen in al onze assertiviteit. Toch?
Er zijn zelfs christelijke assertiviteit trainingen.
Welja….Op de achtergrond hoor ik de stem van Jezus als Hij zegt:'dient elkander, wie onder u de minste durft te zijn, is de meeste..."
Zouden daar ook trainingen over bestaan?
Vast niet!

Het blijft toch je vader

Pa belt na een week om te vragen of ik nog steeds boos ben?  “Ik ben boos en teleurgesteld dat u mij en de andere kinderen tegenover

iedereen die een gewillig oor aanbiedt, zwart maakt. U vertelt leugens over ons en dat vind ik heel erg ja.”
“Blijf dan maar lekker weg jongen, ik wil je niet meer zien net als die lekkere zussen van je.” Met een dreun valt de hoorn op de haak en voor de zoveelste keer probeer ik te doen of het mij onverschillig laat.
Tranen die willen komen duw ik al zo lang weg want een man van 52 jaar huilt niet meer om zijn vader.
Maar diep in mijn ziel laat het kind van zich horen in een moeilijk weg te slikken snik. Het kind dat nog altijd tast naar zijn verloren vader en maar niet begrijpen kan waarom hij ondanks zo zijn stinkende best doet zijn hand vast te houden, toch elke keer weer wordt afgeschud.
Ik wil je niet meer zien. Hoe vaak sprak “pa” deze woorden niet al tegen mij?
Mensen zeggen:”het blijft toch je vader!” Waarom kan ik hem dan niet vinden en tast als een kind in het ondoorgrondelijke woud van de waaroms? Het is zo’n makkelijk in het gehoor liggende zin. Het blijft toch je vader. Maar al te vaak uit gesproken als vermaning uit de mond van mensen die zelf wel een echte pa hebben of hadden.
Ik krijg dan altijd de neiging om te zeggen:"ruilen, ik jouw pa en jij de mijne?"

Stamcellen en dementie

In de media wordt hoog opgegeven over de winst die mensen met dementie kunnen boeken bij het injecteren met stamcellen.

Allemaal aardig maar wat ik mij afvraag is: waar komen deze stamcellen vandaan?

Een tijdje geleden werd al bekend dat veel stamcellen uit de foetussen van baby’s worden gehaald.

Met in het achterhoofd de abortussen geeft dit een heel smerige smaak in de mond en druist het mijns inziens in tegen wat ethisch verantwoord is.

Men moet in onze tijd steeds meer op de hoede zijn, want voor je het weet heb je te maken met zaken die worden verkocht als zijnde medisch verantwoord, maar in het licht van de bijbel een gruwel in Gods ogen.

Hoever moet de mens gaan op het gebied van de medische wetenschap? Ik ben zo bang dat we eigenlijk met al ons geklooi met zwangerschappen en het tegenover gestelde de abortus al veel te ver over de grens zijn van dat wat God wenst te zegenen.

Dementerende ouderen injecteren met de stamcellen gewonnen uit foetussen. Het klinkt als iets uit de dodencellen van Nazi Duitsland in die dagen. Maar nu wordt het u en mij verkocht als heel normaal. Sterker nog: als een stap in de goede richting….

Wat ik niet zie, geloof ik niet

Een gedachtegang die je nog al eens hoort. Een tamelijk kromme gedachtegang want er blijken nader beschouwd

veel zaken niet zichtbaar op deze aarde, die er toch wel degelijk zijn.
Al eens zuurstof gezien? Of koolzuur? Zuurkool wil nog wel lukken zelfs als je ogen een dagje ouder worden.
God heeft in Zijn grote wijsheid alles zo gemaakt dat al kijk je de verte van het heelal in, je grote hoeveelheden planeten, zonnen en manen en nog veel meer zaken, rond een centraal punt ziet dansen. Ook ons eigen zonnestelsel werkt zo. Kijken we onder een microscoop naar het allerkleinste, dan blijken er opnieuw op innieminniesschaal atomen te draaien rond een kern.
U kunt ze niet zien, ik kan ze niet zien, maar ze zijn er wel degelijk. In de insectenwereld heeft God in Zijn wijsheid er velen met facetogen geschapen. Die zie jij niet met het blote oog, maar ze zien jou wel.
Jij mag dan God niet zien, maar Hij ziet jou wel!
Aan de andere kant is de schepping zo complex dat enkel een blinde zegt: wat ik niet zie geloof ik niet.
En toch ken ik blinde mensen die zien. Ik ken helaas meer ziende mensen die blind zijn.

Hemelpoort

Ik droomde dat ik in een lange rij mensen voor de hemelpoort stond.
Er was van alles bij.
Er waren Jehova’s getuigen die riepen dat Jezus slechts een schepsel was en niet de Schepper aller dingen.
Ze lagen huilend op hun knieën voor Hem die ze eerst niet wilde kennen als de Heer.

Er waren mensen bij die geloofden in reïncarnatie maar nu bleek dat de boom blijft liggen als hij gevallen is, lelijk ik de piepzak zaten.

Er waren er die meenden dat de Here Jezus slechts een van de godenzonen is die onze aarde in de loop der geschiedenis gekend heeft. Ze geloofden ook in het boedisme, het islamisme en andere ismens.

Er waren er die nergens in geloofden enkel in de gedachte om zo goed mogelijk te leven. “Ik was toch goed voor mijn kinderen,”was hun levensmotto.

Er waren er die geloofden wel in de Here Jezus maar hadden eigenlijk nooit verder iets met Zijn genade gedaan dan er zondag aan zondag naar te luisteren in de samenkomst en daar spraken ze nu met elkander over.

Een lange oneindige hoeveelheid mensen die op aarde geleefd hadden.
Ze moesten allemaal door een heel klein poortje waardoor je je zelf nauwelijks naar binnen kon krijgen om de hemel binnen te gaan.
De meeste bleven steken omdat er van alles op hun rug zat. Bij de een reed Boeddha lachend mee. Bij de ander confucius of er zat er een heel wachttorengenootschap op de schouders en bij weer een ander een heel pak zangbundels op hele noten of een bijbel in een zekere vertaling, die ze krampachtig vasthielden.
Ze bleven verbitterd buiten de muur van de hemel staan.
Niemand kon erin. Ik hoorde woorden als:"ik ben toch zwaar, Ik ben toch altijd netjes naar de kerk gegaan, ik ben toch goed voor mijn medemens geweest, ik heb toch geprofeteerd, ik heb toch voor de Heer gewerkt, ik heb wonderen gedaan in Zijn naam, ik ben toch een verbondskindje, ik, ik ik, ik, ik....

Er liepen ook kinderen tussen. Ze kwamen lachend aan en scharrelden tussen de rijen. Ze waren precies klein genoeg van formaat om door die kleine opening te glippen de hemel binnen.

Ik schrok wakker en besefte dat al onze godsdienstigheid, al onze goede werken, al onze religie, zonder dat wij een waar kind van God zijn geworden volslagen vuilnis is.
Ook al ga je heel je leven naar de kerk en bid je de sterren van de hemel, al ga je langs de deur met een evangelie, al zet je elke vrijdag de vuilnisbakken buiten voor je oude buurvrouw, het helpt je niet om de hemel binnen te komen.
De bijbeltekst dat wij moeten worden als kinderen, kreeg voor mij die nacht veel zeggingskracht.

Dat gij elkander lief hebt

Zomaar wat woorden van de Here Jezus, daar ging de preek over deze morgen. Lekker scherp onderwerp waar wij allen steken laten vallen, ikzelf niet in de laatste plaats.

Eigenlijk is dit de kern van ons geloof. Zonder elkaar lief te hebben zijn wij op zijn best:
Een vrome club.
Een groep religieuze mensen.
Een onsamenhangend kerkje spelende hoeveelheid. verdwaalden.
Een stel gewoonte kerkers, zonder enig gewicht in de schaal van God te plaatsen.
Die liefde is in haar minste vorm te uiten door gewoon vriendelijk voor elkander te zijn!
Hoe komt het dan dat zelfs een heel gewoon:”Goedemorgen of gezegende dienst,” ons zo moeizaam uit de strot rolt?
Hoe komt het dan dat als wij naast die ander aanschuiven in de kerkbank dat onze ogen niet gaan glimmen als we elkaar ontmoeten?
Hoe komt het dat wij de gasten vaak zo weinig gastvrij de warme hand schudden en een welkom heten in ons midden?
Zijn wij eigenlijk met al onze zogenaamde vroomheid niet onszelf ongelofelijk aan het bedotten als wij dit zelfs niet op weten te brengen? Als wij zelfs bij het binnenkomen en het verlaten van de samenkomst elkander niet hartelijk een goede week kunnen toewensen al was het enkel maar door een kleine knipoog, hoe kunnen wij dan verwachten dat God ons het grotere laat zien?
Laat dan uw vriendelijkheid aan elkander bekend zijn?

Zie je wel (deel 2)

De thuiszorg zegt:”zo nou neem ik eerst eens een lekker bakkie en ploft naast mij op de bank met haar 100 kilo. “Je krijgt snel je gouden oorbellen,” mompelt pa terwijl

de thuiszorg glimlacht. Ik denk: niets zeggen.
In mijn binnenste welt iets op dat niet te stuiten is en ik zeg de thuiszorg dat de reden dat ze mij nog nimmer gezien heeft moet worden gevonden in het lastige karakter van pa. “Ach die lieverd, ik begrijp best dat hij een beetje lastig kan zijn hoor, ik zou wel eens willen zien hoe jij was als je al zo lang niet meer naar buiten kon en enkel voor het raam zitten.
Pa glimlacht voldaan en voelt zich gesterkt.
Ik zeg haar dat de complexiteit van de relatie tussen pa en zijn kinderen wat ingewikkelder ligt dan dat zij kan inschatten.
“Ach die scheet, tis gewoon een goeierd die pa van je,” roept ze tussen twee slokken koffie door.
Pa werpt de opstastoel weer eens op tafel want die schoften van kinderen willen daar niet voor zorgen.
Ik zucht diep en vertel het verhaal dat er een beschikbaar was maar pa wilde hem niet omdat er een stoffen bekleding op zat. “Ik wil een leren,” brult pa.
 “Ja logisch hoor dat je pa een leren wilt, die kan hij lekker met een sopje afnemen, hé lieverd?”
Ik krijg de vreemde aandrang de dame met de tondeuse te lijf te gaan, maar houd mij in, sta op en vertel dat hij die ook kon krijgen maar ook die wilde hij toen niet.
Voordat ik ontplof trek ik mijn jas aan en laat die lieverd van een pa achter met de gouden oorbel loze dame van de thuiszorg. Pa roept achter mij aan:”zie je wel dat ik gelijk heb, daar gaat hij, het ligt niet aan mij.”
Ik besef wederom hoe zwart hij alles en iedereen maakt achter je rug om. Opnieuw neem ik mij voor te stoppen met dit zinloze opofferen.

De zogenaamde gaventest

Ik ontdekte toen ik nog maar net christen was iets heel aparts. Namelijk dat er twee hoofdvormen van helpen zijn. De ene is om die ander te helpen, de ander is om onszelf te helpen.

Er zijn mensen die

hebben het hart op de juiste plaats en helpen omdat ze bewogen zijn met de ander.

Er zijn ook mensen die zichzelf zo onwijs goed/geestelijk/wijs/onmisbaar vinden, dat ze je bijstaan omdat ze zichzelf daarmede bevestigen dat God hen gebruikt.

Misschien moet je dat eens even op jezelf laten inwerken!

Laat mij een voorbeeld geven. Ooit bedacht iemand de gaventest. De hele gemeente moest daar (de Parousia gemeente) aan meedoen, want wie gelooft nog dat de Heilige Geest het ons te binnen kan brengen zonder tussenkomst van de commercie? Op het einde van die zogenaamde test, stond natuurlijk een soort test over waar je gaven lagen.

In de groep zaten twee mensen die overal ruim voldoende hadden ingevuld. Mensen die zichzelf wat beter kenden, waren voorzichtiger met het geven van ruime voldoenden aan zichzelf.

Het echtpaar met de ruime voldoenden, lag eigenlijk geheel en al niet in de markt. Mensen vonden hen arrogant, hooghartig en brallerig. Zijzelf vonden zich onmisbare schakels in Gods koninkrijk. Misschien was het handiger geweest als de bedenkers van de gaventest zo geestelijk waren geweest die beoordeling aan het einde van de test door die ander te laten invullen!

Even terug naar het echtpaar: zij wilden dienen omdat ze ten diepste meenden dat God hen zo nodig had. En daarmee ook de gemeente hen zo nodig had. Ze dienden niet uit liefde tot die ander, maar uit liefde tot zichzelf.

Herkenbaar of….?

In de laatste dagen zal de kennis toenemen

Vroeger meende ik dat de kennis van het woord van God zou toenemen in de tijd die de laatste dagen wordt genoemd in de bijbel.

Ik meen dat ik het mis had want ik constateer enkel een achteruitgang in de kennis van Gods woord.

Velen rukken hele bijbelteksten uit hun verband of gaan aan de haal met slechts een stukje Jezus.

Enkel Zijn liefde of enkel de gaven om mee te pronken.

Men plukt zo wat uit de bijbel en maakt er een evangelie mee. Maar de kennis van de volheid van Gods woord raakt steeds meer ondergesneeuwd.

Naarmate de tijd verstrijkt besef ik dat de kennis waar de bijbel op doelde wellicht slecht verwijst naar het toenemen van de kennis der wetenschap of technologische ontwikkelingen.

En ja, die is in onze tijd, waarin wij een eeuw geleden nog met paard en wagen ons behielpen in een stroomversnelling geraakt.

Maar het kennen van het woord van God is gelijktijdig vreselijk achteruit gegaan. Jezus zegt terecht:”als Ik terug kom op de aarde, zal ik dan nog wel echt geloof vinden?”