Naderbij gekomen bleek het een reformatorisch pruikje, compleet
met knot. Mijn oogbollen keken in het rond waar de eigenares van dit pruikje
was, maar hoe ik ook zocht, ik vond haar nergens. Wat doet een normaal mens
dan? Die loopt bevindelijk door en bemoeit zich er verder niet mee. Maar ik
stak het in mijn tas waar het in tweestrijd kwam met een kilo bananen en een
komkommer, wat te denken geeft. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb het
nu thuis en meende dat ik het beter op mijn kalende schedel kon zetten. Boven
in de kast hebben wij nog een bijbehorend reformatorisch hoofddeksel dat ik
eveneens ooit vond. Maar wat zo gek was, toen ik een uurtje wilde spelen op
mijn blaasinstrument, blies ik enkel nog hele noten! Men moet maar denken: no nuts no glory
