De molens langs de vliet staan stil alsof al het geraas der
wereld aan hen voorbij gaat. Ze geven mij een gevoel van rust te midden van het
woeden der mensenzee. De stormwind houdt even de adem in en wekt de hoop.
Misschien dat straks zal blijken dat het hele leven met al het verdriet en het
bitterste lijden slechts een droom was. Gedroomd door een Reus die een middagdutje
deed tegen een bonenstaak.
Als Hij ontwaakt dan vangt het normale leven weer
aan waarin niet geleden wordt, gestorven of welke vorm van lijden ontbreekt. Zo
fietsend langs de molens dringt het besef pas goed tot je door wat de
beschaving der mensheid nu eigenlijk inhoud. Het is dun als het vliesje ijs wat
zich bij de eerste nachtvorst afzet op de sloten van de Alblasserwaard. Een
laagje zo dun, dat wij er constant doorheen zakken. Laten we maar bidden dat de
Reus snel zal ontwaken en het normale echte leven weer aanvangt….
