Vandaag door de Alblasserwaard gereden met Paula.
Je ziet
boerenstulpen waar het leven tot op de dag van vandaag weinig veranderd is. Er
gaat rust van uit, vinden wij. Men opent in de vroege morgen de luiken en sluit
ze zodra het begint te schemeren als een natuurlijke hartslag van het
platteland.
Het roept automatisch de vraag op of wij “moderne” mensen niet te
veel uit het leven willen halen? Tevredenheid is in mijn beleven een vrij
schaars begrip geworden. Mensen scheiden omdat ze op elkaar zijn uitgekeken.
Het klinkt als een redelijk geldige reden en toch zit er een nemende ondertoon
in. Leven wij niet te veel om te nemen?
Zijn we niet te berekend bezig en te
veel gericht op wat die ander voor ons zou moeten betekenen? Het zijn zomaar
wat vragen die vanzelf opkomen als je oog in oog staat met de monumentale
boerenstulpen en de bewoners die leven om te overleven en verder geen
flauwekul…
Misschien vergis ik me.
