Vrijdag 01-12 Opa koopt smartphone

Ik moet er nu toch aan geloven. Het is

te onhandig om steeds via rooksignalen berichten over te brengen en dus deze week een smartphone aanschaffen voor het gemak en deels ook voor het noodzakelijke. 

Dus op de valreep toch over de drempel. Fijn dat Maarten van het gezelligste warenhuis het even voor mij in orde maakt, want die heeft verstand van dergelijke en ik ben wat dat betreft een holbewoner compleet met knots, die communicatie liefst via een geringe knotsslag tot stand brengt om zaken duidelijk te maken. Vandaar dat veel van mijn vrienden ook met kneuzingen en allerhande blauwe plekken rondstrompelen na een gesprek met mij.

Ik zag al wel dat er net als op mijn laptop allerhande icoontjes opzitten waarmede je een snelkoppeling maakt naar hoe wat en waar er hoop dat er ook eentje bijzit die je direct in verbinding stelt met de hemel, maar daar zal de boel wel chronisch in gesprek zijn, de Schepper heeft het nu eenmaal druk met al onze vragen of Zijn beltegoed is op, dat kan iedereen overkomen.

Gelukkig is er Eentje die al heeft voorzien en betaalt om met Hem in gesprek te komen. Het lastige is altijd dat Hij zo weinig terugzegt. Nou ja, je hebt spiritueel begaafde mensen die Hem overal horen. Als ze een komkommer snijden, de koelkast opendoen, een ui schillen compleet met traan in de ogen. Ik blijf er verder buiten, bij mij werkt Hij niet zo. Ik praat, Hij luistert. Ik meen dat dit voor de meesten van ons  herkenbaar is. Maar ook dat is fijn. Spreken is nu eenmaal zilver doch zwijgen (lees luisteren) goud).

Las op internet: Je lever is een belangrijk orgaan, maar het is ook een bijzonder orgaan. Hij is namelijk in staat om weer aan te groeien en uit te groeien tot een volledige lever als deze gedeeltelijk verwijderd is. Het is dan wel belangrijk dat het overblijvende deel van je lever gezond is. Je lever kan bovendien nog heel lang zijn werk blijven doen, als een deel ervan (bijvoorbeeld door ziekte) niet meer functioneert. De lever heeft dus een enorme reservecapaciteit. Acht cm kanker is dus nog geen reden voor de lever om er de brui aan te geven. Nou, dat weten we dan ook weer.

Er is wellicht nog tijd en ik bid dat ik hem goed mag gebruiken om datgene te doen waarvoor wij allen op aarde zijn. Liefhebben, het hoogste goed waaruit alles is ontstaan en wat tot in eeuwigheid zal voortbestaan.

IK BEN

Lieve schatten van mensen. De stroom van kaartjes blijft maar groeien en maakt

dat ik steeds dieper besef dat de groep mensen die meeleven in welgemeende liefde enorm groot is. Het zijn er gewoon te veel om ieder bij name te noemen, mede omdat je dan soms zomaar iemand vergeet te noemen en dat is niet gewenst in deze.

Derhalve deze algemene dankzegging voor de niet te stuiten hoeveelheid liefde uitgedrukt in woorden, kaartjes, bemoedigingen, bakjes soep, biest, bossen bloemen, vitaminepillen, omhelzingen, tranen en kussen die reiken tot ver over de grens van ons eigen land. Wij zijn er stil van en diep bewogen omdat dit bewijst dat de mens diep van binnen een verbondenheid heeft met de ander die veel verder en dieper gaat dan woorden uit kunnen drukken.

Iedereen heel, heel, heel erg bedankt voor jullie liefde, gebeden, medeleven en moeite die genomen wordt om een oudere kalende man met zijn geliefde vrouw te helpen deze moeilijke dagen door te komen.

Mede omdat ik er intens naar verlang jullie allen als het doek voor mij valt ooit weer in de armen te mogen sluiten en nooit meer behoef afscheid te nemen, deze woorden van onuitsprekelijke dank die troost geven en hoop. Dan zullen we als één groot gezin samen rond het licht der wereld elkander in eeuwigheid liefhebben. En hoe dat zal zijn, daarvan zegt Hij dat wat geen mens ooit heeft bedacht, geen mensenoog ooit heeft gezien en wat in geen mensenkind ooit is opgekomen, zo overweldigend mooi zal het dan zijn.

Hij maakte deze aarde en alles wat is in zes dagen. Doch is nu al ruim 2000 jaar bezig om al het nieuwe te maken. Dus nooit bang zijn voor de dood want dat is nergens voor nodig. Hij is er, ik heb Hem zelfs al eens gezien en beseft dat Hij groter is dan alle angst, groter dan de dood, groter dan alles wat is. Hij is de IK BEN….

Strontjong

Kakken met een trombosebeen

Een van de aardigste acrobatische kunsten is om te kakken met een zwaar in gezwachteld

been. Deze poot wil niet buigen en aangezien de uitvinder van de hedendaagse toiletpotten een zwaar ondermaatse dwerg moet zijn (zo laag bevindt de pot zich bij de vloer) moet je wel een atleet zijn om überhaupt al plaats te kunnen nemen op het porselein zonder je rugspieren te verrekken, laat staan met een zwaar ingezwachteld trombosebeen.

Daarnaast zijn onze kleinste kamertjes waar den Hollander zijn behoefte placht te doen, om de een of ander volstrekt onbegrijpelijke reden van een minimale afmeting, zodat je normaal al onder een hoek van 90 graden je behoefte doet, met weinig voetruimte, maar met een trombosebeen is zulks helemaal een kunst. Vergelijk het met dirty dancing, hoewel dirty shitting een betere noemer zou zijn.

Dus moet je tijdens het downloaden je gezwachtelde poot door de wijd openstaande deuropening steken om nog iets van perskracht te kunnen produceren, die nu eenmaal van node is om je oel richting uitgang te geleiden.

Dit houdt derhalve in dat je niet kunt gaan zitten kakken als er visite is, omdat ten eerste de aanblik van een man in blote kont, maar met gezwachteld been afstotelijk is, of je moet een (noem het) mummie-fetisj hebben. Dan de erbij behorende geluiden die variëren van kleine plofjes tot heuse ontploffingen die ook al niet bijdragen tot “gezellig” op visite zijn.

En dan is er nog de geur die tot in de verste uithoeken zich via de gang de huiskamer indringt en de “feestvreugde” nog verder opdrijft.

Gelukkig hebben wij dan nog een diepspoeler, u weet wel, zo’n toilet waarbij je oel direct het watergraf krijgt en je kont zo lekker nat van wordt, i.p.v. een vlakspoeler waarbij de oel gelijk een kunstig stuk drukwerk ter nabeschouwing op een vlak gedeelte ligt na te walmen.

Je vraagt je wel eens af welk oorspronkelijk denkwerk er zoal ten grondslag ligt aan ons kleinste kamertje. Een ding staat vast, het moet wel een onvoorstelbare oelewapper ( lees strontjong) zijn die dit alles bedacht heeft.

Bezoekjes

De frisse atmosfeer van de herfst en het felle licht van de zon communiceren het leven met mijn zintuigen terwijl diep van binnen de dood zich verder vreet. Een vreemde gedachte,

die je stil doet staan bij de kostbaarheid van gezondheid. De mevrouw van de Rivas die mijn been kwam zwachtelen is net weg. Het zijn stuk voor stuk schatten van mensen die dit komen doen en je voelt hun bewogenheid met jou als patiënt. Bedankt lieve mensen, jullie zijn als de druppels dauw op dorstig land.

Net als de stroom kaartjes en telefoontjes die je dagelijks krijgt. Mededogen is een uiting die diep vanuit de ziel komt en derhalve gevoelige snaren weet te raken. Veel mensen, ook vrienden uit het verleden die je een beetje (door de verhuizing) uit het oog verloren bent, vragen of het goed is of ze even langswippen? 

Dat is mooi en warm, doch op dit ogenblik zijn al die indrukken zo vermoeiend en ik hoop dat men het begrijpt dat ik op dit ogenblik de kracht even niet op kan brengen om hen te ontvangen, hoe dierbaar ze mij ook zijn.

Geheel anders met de mensen die regelmatig al langskomen en waar je eigenlijk niets meer tegen behoeft te zeggen omdat ze het naadje van de kous reeds weten, met je gehuild hebben en waar je tal van emoties reeds mee hebt gedeeld. Die zie ik graag komen al was het elke dag, want ik behoef niets meer uit te leggen, niets meer te zeggen, enkel in hun ogen te kijken en Hem te zien die in de stilte zegt:” Ik ben met je, al de dagen van het leven.”

Vroeger dacht ik dat Hij bedoelde dat Hij een soort boven/achter of zo wat in de onzienlijke wereld achter mij aanzweefde of doelde op de inwoning van Zijn persoon in ons mensen. Hoewel daar een kern van waarheid in schuilt, besef ik dat Hij al de dagen met ons is omdat Hij in anderen ons opzoekt.

Komt iemand in liefde naar je toe (kerkmens of geen kerkmens, christen of geen christen) dan is Hij het die in die persoon jou bezoekt. Liefde staat los van noemers of ons menselijke beperkt denken. Hij is meer dan onze dogma’s of kerkelijke stellingen. Liefde is Christus, altijd, eeuwig en onbeperkt….

Mensen die beweren niet in God te geloven beseffen veel te weinig dat de liefde die ze anderen schenken het bewijs is dat dat Hij wel in hen gelooft….

Mensen die ik langere tijd dus niet gezien heb: bel van te voren even om kort te sluiten aub het voorkomt vervelende verrassingen. 0184 636890

Tante Klaar komt

Vandaag de MRI scan. Een log apparaat dat kleunt, dreunt en bonkt.

Je krijgt desgewenst een koptelefoon op met je favo muziek, zodat je een beetje afleiding hebt en het gedreun van het apparaat niet zo gewaar wordt. Had enkel niet goed opgelet en de perverse cd “pikante kerstliederen” die ik ooit op sinterklaasavond kreeg van een achter-oom die niet wilde deugen en per ongeluk in het doosje van zz top was beland, meegenomen. Het betrof schuine liederen, waaronder,” als tante Klaar komt”,  “de pik van Janusie die gaat er altijd in, hela hola pak haar nog een keer en pak ze maar beet riep tante Greet, ze benne van jouw”.

 Nou daar lig je dan als christen naar die pikante krakers te luisteren. Heb ik dat weer. Direct bij thuiskomst de cd in de afvalbak voor plastiek geworpen.

Het onderzoek stelt niet veel voor, enkel moet je wel doodstil liggen. Kreeg na een paar minuten een hevige jeuk aan mijn neus en moest alle zeilen bijzetten om niet te gaan krabben ,want dan moet de boel weer over en komt opnieuw tante Klaar voorbij.

Zo’n radioloog gaat ook met je om alsof je een braadkuiken in een braadzak bent, welke ik wel een in de magnetron schuif. Een beetje alsof je wel een mens bent, maar toch ook weer niet. Ze praten wel tegen je, doch hun ogen doen niet echt mee. Ze kijken met een soort  röntgen ogen door je heen. Zal wel het gevolg zijn van jaren lang bloot staan aan straling.

Gelijk maar langs de apotheek dan heb ik weer een verse lading drugs om mijn junkzijn te bevredigen. Paula rijdt met haar auto, dus dat is lekker want ik ben zo stoned als een konijn met lichtgevende aambeien, door al die pillen. Van pijn is nauwelijks sprake, mits je op tijd een verse lading neemt. Dromen doe ik in tegenstelling wat de wetenschap beweert niet in zwart/wit doch in kleur en elke nacht is derhalve een feestje wat ik nu weer ga beleven. Slapen is een beetje doodgaan, dacht ik. Daarom overlijden ook veel mensen in hun slaap omdat de drempel die te nemen is vrij laag blijkt tijdens je slaap.

Klaas Vaak en de man met de zeis zullen wel bloedverwanten zijn. De een strooit je wat zand in de ogen en de anders doet: hakkietakkie met zijn zeis. Een soort politiek systeem waarbij dit al jaren met succes toegepast wordt op het klootjesvolk. Ze beloven je zakken met stofgoud doch elk jaar blijkt toch je kop er weer financieel af te gaan…..

Vrienden

Veel mensen willen nu plotseling vrienden worden op facebook.

Dat begrijp ik eigenlijk wel, doch op de valreep van het leven gevoelt het wat dubbel. Een vriend ben je immers tijdens het leven en niet tijdens de dood. Mensen die jaren op facebook zitten en nimmer enige vorm van belangstelling betoonden, doen nu plotseling een verzoek tot vriend worden en ik wil niet bot en boud worden maar de tijd voor nieuwe vrienden ligt nu achter mij.

Door de valium begin ik dingen te vergeten. Heb ik die medicijnen nu al ingenomen of niet? Heb ik nu wel koffie in het filter gedaan of pruttelt dat apparaat door een leeg zakje? Heb ik mijn toges nou wel of niet afgeveegd na het downloaden? Nou ja, dat laatste merk je snel op als er steeds vliegen achter je aanjagen.

Ook druk aan het neerschrijven hoe de afscheidsdienst er ongeveer uit moet gaan zien. Op de steen die overigens niet te opzichtig moet zijn in mooi zwart met gouden letters mag de tekst: “Eindelijk thuis”, niet ontbreken. Want lieve mensen, u was toch niet van mening dat ons werkelijke thuis op deze planeet ligt? 

Welnee! Overlijden is niets anders dan terug naar de bron. Voor mij is het leven iets complexer dan de  beperkte gedachte dat wij er ooit niet waren, geboren werden en er wel waren en na het overlijden weer niet meer zijn.

Iedereen van ons ontmoet in zijn of haar leven mensen met wie je binnen een minuut een klik hebt alsof je elkaar al eeuwen kent. En ik denk dat dit ook zo is. Enkel hebben we daar geen weet meer van. Er zijn mensen waar je van houdt met een liefde die zo intens is, dat dit duidelijk aangeeft dat de grondslag van deze liefde zijn oorsprong reeds moet hebben in een andere dimensie die wij de hemel/ de Schepper noemen. Overlijden is derhalve niet veel anders dan naar huis gaan en eindelijk je weer herinneren al datgene wat je nu vergeten bent.

Begrijp mij goed, ik hecht geen waarde aan de reïncarnatieleer. De gedachte dat als je het op aarde goed doet, je in een volgend leven als een hoger schepsel terug zou komen. En als je er een rommel van maakt je terug komt als bedelaar of nog lager. 

Als dat waar zou zijn, zou de ganse aarde slechts bevolkt worden door bedelende aarsmaden want zeg nou zelf, wij falen allemaal toch? Wat niet wegneemt dat wij mensen ook in staat blijken tot intens liefhebben. En het is dat liefhebben wat onze gezamenlijke bron vormt welks wij ons thuis noemen. Ik wacht we op jullie, geen zorg……

De dans van de grote zilverreiger

Voor hen die het misschien leuk vinden om te kopen als ik er niet meer ben, een van mijn meest

aardigste boeken. Maarten Bikker van het gezelligste warenhuis van Ammers kan het voor u bestellen, of u kunt het zelf doen. Een aanrader want het is zonder mijzelf op de harige borst te slaan, een van mijn leukste boeken.

De dans van de grote zilverreiger on line bestellen..

Maandag

Heb het nog nooit zo gezellig druk gehad als nu. Mensen komen, mensen

gaan en als er iets is wat ik wel heel duidelijk mag beleven is dat er in veel mensen een heel erg goed hart schuilgaat. We zijn immers allemaal voortgekomen uit de bron van liefde en hoewel deze ernstig verstoort is geraakt door de breuk die wij allen in Adam en Eva hebben veroorzaakt, neemt het zeker niet weg, dat diep van binnen bij velen nog immer die vlam van zuivere liefde brandt.

Een onafgebroken stroom aan lieve kaartjes, bezoekjes, reacties, telefoontjes, het kan niet op en helpt mij door de eenzame dag heen.

Het beste bewijs dat er een liefdevolle Schepper bestaat wordt derhalve ook gevonden in dat enorm stuk bewogenheid wat tot je komt in een levensfase als waar ik in mag verkeren. Laten we maar eerlijk zijn, wij mensen zijn vaak wat sceptisch als het gaat om de medemens en weten haarfijn de vinger te plaatsen wat onze naasten allemaal fout doen.

Doch de andere kant is er ook en die horen wij veel te weinig. Namelijk dat velen zich intens en in liefde verbonden weten met de medemens als lijden iemands leven raakt. Ik word er altijd stil van. Het is voor mij daarom nog gemakkelijker om los te laten, omdat ik weet dat de Bijbel waar is als Jezus zegt:”wie een van zijn medemensen uit mededogen een glas water aanbiedt als hij of zij dorst heeft, zijn/haar loon zal hun zeker niet ontgaan.

Waar dat loon uit bestaat mag u zelf invullen. Doch ik geloof in een nieuw samenzijn over de muur van dit tijdelijke heen, waar het echte leven zijn vervulling zal vinden. Daar vallen alle maskers af en zullen wij elkander zien voor wie wij werkelijk zijn en dat moet toch wel een groot feest zijn!

Groote aanzienlijke mensen, zullen veel minder vroom blijken als de maskers stukvallen en nederige, nauwelijks opvallende mensen, mannen en vrouwen Gods. Wij zien op aarde wat voor ogen is, doch vergeet nooit dat Hij het hart aanziet en de diep gelegen motieven.

Ik kijk er nu al naar uit als wij allen innig verbonden zijn in dat nieuw te komen leven. Want hier op aarde is een mens ten diepste een eenzaam schepsel. 

Zelfs te midden van de massa, opgesloten in jezelf, met al je diepe verborgen gedachten, wensen, pijnen en liefde die je zo gaarne zou willen uiten doch daarvoor zijn wij nu te kwetsbaar, dacht ik.

De sigaar zijn

Sigaartje smaakt mij goed. Gelijk maar een kist gehaald, want roken maakt nu

ook niets meer uit. Woensdag MRI scan met definitieve uitslag donderdag. Dan weet ik het 100% zeker en worden verdere lijnen uitgezet. Wie weet valt het toch mee, maar ik voel iets anders, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik ervaar een enorm stuk rust binnen het geloof, weer een voordeel van je hoop te hebben op het hiernamaals. Een troost die je iedereen gunt, want geloof mij, er is een leven na dit leven en dat houdt nooit op en kent geen ziekte, zorgen, verdriet of dood.

Laten we niet doen of er iets vreemd gebeurt, want dit is de weg die wij allen vroeg of laat te gaan hebben.

Voel me door de morfine wel een beetje suf, maar helder genoeg om dingen op papier te zetten over hoe ik gaarne het afscheid zou zien, als ik zelf al over de muur heen ben van dit tijdelijke bestaan.

Ik ervaar vreemd genoeg rust in de gedachte dat Paula in een fijn dorp woont naast een geitenboer en nog veel andere mensen die een oogje in het zeil kunnen houden en daar waar nodig is, Paula wat kunnen helpen en steunen, want voor haar vind ik het nog het ergste.

De pijn is nu onder controle, zolang het duurt en dat is een opluchting. Voel je behoefte om even aan te wippen, dan is daar zonder afspraak ruimte voor, voel je vrij, niet verplicht. Doch probeer je emotie onder controle te houden, dat vind ik het prettigst want ik ben er nog en tijd om te wenen komt nog volop, mocht daar sprake van zijn.

Ook Paula vindt het erg fijn als er mensen komen, dus altijd welkom enkel niet rond etenstijd (halfvijf/halfzeven) want dat is een stukje dag die wij gaarne voor onszelf houden…..

Niet klagen, maar dragen…

Lieve en minder lieve vrienden en vriendinnen.

Vandaag eindelijk uitslag waar die intense pijnen vandaan komen en het is niet zo mooi. Hoe lang ik nog heb, weet ik niet. Een maand, een half jaar, langer of korter, God zal het weten.

Tis gek, maar ik wist het zelf eigenlijk allang.

Ik woon al 57 jaar in dit lijf en dan voel je dat er iets echt niet goed is. Wil er niet te emotioneel over gaan doen, wij allen moeten ooit deze aarde met al wat ons lief is en minder lief, vaarwel zeggen.

In hope echter. Dat wil zeggen dat ik een nieuw leven verwacht en daarom licht zie aan het einde van deze best wel donkere tunnel. Men heeft mij 95% uitsluitsel gegeven over wat het is (zwaar leverkanker). De overige 5% zal ik volgende week donderdag uitsluitsel van krijgen.

Laten we afspreken er verder niet over te praten en te zagen. Ik ben er de man niet naar om de kop te laten hangen en te zwelgen in het verdriet. Ben er ook de man niet naar om via allerhande chemotherapieën onnodige rek op te trekken welke het leven meestal in kwaliteit aantast.

Met opgeheven hoofd Hem tegemoet en verder geen gezeur. Het leven is nu eenmaal geen aaneensluiting van appeltaart eten. Soms is de koek gewoon op.

Een groet van mij en ik ga gewoon lekker door met mijn foto’s en verhalen van alle dag tot het doekje valt. Niet klagen, maar dragen…