Korinthe 13

Wat wij weten is ten dele wat wij van God weten is gebrekkig.

Zomaar een paar zinnen uit het Bijbelboek weke aangeven dat wij door een spiegel in volkomen raadselen kijken.

Ons kennen zal ooit, je kunt het je toch bijna niet voorstellen, zijn als van aangezicht tot aangezicht. Wat een belofte. Maar ergens dragen deze woorden ook een waarschuwing, ja een vermaning met zich mede. Wij moeten niet doen of wij de wijsheid in pacht hebben, alsof wij de waarheid volkomen verstaan, want dat is ons hier op aarde niet gegeven. Wij mogen op Hem zien die de waarheid is en Zijn verlossende liefde aanvaarden.

Derhalve vind ik het ronduit fout als de kerk nieuwe ouderlingen en diakenen op de volgende vraag antwoord wil laten geven: Weet je zeker dat God je geroepen heeft tot het vervullen van deze taak (diaken of ouderlingschap?) Gevolgd door: geloof je dat deze kerk de waarheid preekt/spreekt en niets dan de waarheid?

Zulke vragen gaan mij dus te ver omdat ze indruisen tegen de Bijbel zelf. Of wij moeten het beter willen weten dan de schrijver. Hoe dan wel? Ik zou zeggen:”Voel je je geroepen om de gemeente te dienen en geloof je dat deze kerk binnen haar vermogen de Bijbelse waarheid zal nastreven?

Dat is in ieder geval Bijbelser dan wat we nu voor een vreemde opgeblazen formules horen bij een dergelijke inzegening. Laten wij oppassen niet verder te gaan dan het woord Gods!

1976 (Gompie) wil een vissie

Bij ons op de zaak (een bedrijf waar meubels werden gemaakt en waar 80 mensen werkten), liep een mongooltje rond.

Je mag dat om de een of andere reden niet meer zeggen meent de geëvolueerde mens, je moet zeggen: iemand met de ziekte van Down, wat ik een veel vervelender naam vind dan het lieflijke mongooltje, maar ga er niet over strijden.
Gompie was zijn naam (bijnaam) en hij deed niets liever dan achter de schuurmachine staan en de hele dag planken aanpakken ...en opstapelen. Uren, dagen, weken, maanden, jaren stond hij blij achter die machine geschuurde planken op te stapelen. Elke donderdag kwam de visboer en begon Gompie hard door de machinale te schreeuwen. “Gompie, wil een vissie, Gompie wil een vissie. Hij had nooit geld bij zich maar zijn geschreeuw hield pas op nadat een van de andere werknemers een dood vissie voor hem kocht en Gompie dat gelukzalig opat.
Op een mooie dag bekroop Gompie een idee, hij wilde leren zeevissen en ging met meer stoere mannen van het bedrijf aan boord en is midden op zee overboord geslagen toen hij beet had. Gompie was nu bij de vissies, zeiden de jongens van de zaak triest. Nooit is Gompie teruggevonden, maar soms als ik een vissie zie, denk ik nog wel eens aan hem…

De velden zijn wit om te oogsten

Nou ja, dat las ik van een of andere christen die meende dat mensen volop openstaan om de Here Jezus te leren kennen.

Een mooie gedachte, dat wel. Ik las het laatst ook nog in het boekje “een hand vol koren”. Wij christenen moesten veel meer getuigen, want de velden waren (wederom) wit.
Soms wordt die indruk ook in de kerk gewekt. Nogmaals een mooie gedachte die ook mijn hoop is. Doch hij strookt niet met de realiteit van alle dag, helaas. Mensen die zulke kreten roepen bedoelen het wel goed, maar zien iets over het hoofd. Nou ja, eigenlijk zien ze twee dingen over het hoofd.
Ten eerste zijn de velden in het geheel niet wit om te oogsten want kerken lopen leeg en mensen willen over het algemeen zeer weinig horen over de Here God. Op Hem schelden wel, maar dat is weer een ander verhaal.
Ten tweede plaatst men een last op de schouders van christenen omdat de indruk gewekt wordt dat het dus aan uw en mijn getuigenis ligt en niet aan die ander. Die ander wordt gezien als een mens die hunkert naar God. En jij als christen wordt in dit denken maar al te vaak weggezet als een luie ongeestelijke koekenbakker. Ik vind het een beetje dom om zo te denken als ik eerlijk ben en het meest bijzondere is nog dat mensen die roepen dat de velden wit zijn ook niemand aandragen. Ze komen zelf ook met niets enkel die loze kreet die slechts aangeeft dat ze zelf bitter weinig getuigen anders hadden ze allang geweten dat de velden verre van wit zijn.

Lijden

Veel godsdiensten menen lijden te moeten verklaren door

er iets zinnigs aan te verbinden. Zo wordt binnen veel godsdiensten de gedachte omarmd dat lijden een mens zuivert. Anderen menen dat lijden de mens tot hogere sferen en nieuwe levens zal brengen (de reïncarnatieleer).

Ook binnen het christendom wordt lijden nogal eens gezien als een tijd om te groeien in geloof. God laat immers alles (ook/juist) lijden medewerken ten goed voor hen die Hem liefhebben, zegt men dan. En je kunt geestelijk groeien door lijden als je op Hem blijft vertrouwen.

Persoonlijk vind ik dat een mislukte poging om in Gods boeken te willen kijken. Alsof Jezus offer en lijden niet voldoende zijn om jou en mij zalig te maken. Alsof wij ook nog een portie lijden moeten doorstaan om tot het volmaakte heil te komen. Ik geloof er niet in. Heb meer het idee dat al deze gedachten het lijden slechts verzwaren en dat ze uit de mens zijn en niet uit God. Lijden is onderdeel van het leven. Wie, hoe, wat, waarom, we weten het gewoon niet. Er zijn geen echte antwoorden. De schepping lijdt, zucht en steunt en is in baringsnood. Zoveel is zeker. Laten we dus oppassen om lijden in een vakje te stoppen van onze beperkte logica en verklaringsdrift.

De kerk door kinderogen

De Sint-Jan is zondermeer een prachtige kerk.

Doch als je kind bent en van een laag standpunt de zaken bekijkt, kan het wel eens wat dreigend overkomen.

De wereld bezien door kinderogen is ook een totaal andere wereld dan wij volwassenen voor ogen hebben. Op elke straathoek loeren andere kinderen die je soms op je hersens willen slaan. Je snapt niet waarom je nou naar die tandarts moet en naar school om iets te leren, ach, mijn neus uit. Daar kijk je als kind toch heel anders tegenaan.

Dominees proberen vaak de indruk te wekken dat de kinderen bij de dienst betrokken worden, maar laten we nu maar eerlijk zijn dat het meeste vaak langs hun heengaat. Daarom vind ik een eigen samenkomst voor jongeren ook eindeloos beter dan een kind dat zondag aan zondag de dienst uitzit.

Duizendjarig vrederijk

Hoorde ooit een gedachte dat het duizendjarig vrederijk op aarde al is begonnen. Wel, de bijbel is daar glashelder over.

De leeuw zal tijdens die duizend jaar met een lam spelen en het niet opvreten.

Zet ze eens bij elkaar en zie wat er gebeurt. Een zuigeling zal zijn handje uitstrekken naar een giftige slang en de slang zal niet bijten.

Probeer het eens! (maar niet heus)...Dan weet je wel in welke tijd wij leven. In ieder geval niet, ik zeg NIET in het vrederijk. En dan, kijk naar het journaal van elke dag, dan weet je wel hoe laat het is. Als je het dan nog niet snap, dan slaap je wel zeer diep!

Cor 11

Elke vrouw die bidt of profeteert in de gemeente moet

haar hoofd bedekken. Al eeuwen worden daarom hoedjes gedragen in de samenkomst door vrouwen. Ik vind het wel lief staan, maar is dit nu wat Paulus (God) van de vrouwen wil? Is het een gebod?
We kunnen daar heel lang over praten met elkaar maar de hamvraag is: profeteren vrouwen of spreken zij gebeden uit in "onze" kerk?
Het antwoord daarop is maar al te vaak volmondig: "nee." 
Het is in veel kerken in het geheel niet mogelijk of wenselijk om daar als vrouw te profeteren en gebeden uit te spreken. Dus in ieder geval kunnen we op grond van de Bijbeltekst met zekerheid stellen dat een vrouw die niet profeteert of hardop bidt geen hoofdbedekking van node heeft(wat in Paulus tijd overigens geen hoed was, doch een sluier (zoals de grondtekst ons leert. Doe je het toch, dan is dat prima, doe je die hoed niet op, dan is het ook prima. Maar verplicht of Bijbels is het dragen van een hoedje zeer zeker niet. Sterker nog het is onbijbels.

Zoeken naar Sofie

Een boek van een moeder die haar dochtertje

op erg jonge leeftijd verloor aan een slopende ziekte. Haar tasten en zoeken naar het contact nadat haar dochtertje overleed. Via allerhande mediums bij Jomanda die in het geblaat van een geit de roep van haar dochtertje meende te herkennen.
We kunnen er lacherig om doen, maar ten diepste is het zo herkenbaar. Bewonderend ook dat een moeder zoveel liefde voor haar kind heeft dat ze het niet los kan laten. Dat beleef je in deze moderne tijd wel eens anders! Hoe moeilijk verteerbaar is de dood. Een mens wordt compleet uitgewist en de begraafplaatsen liggen vol met mensen die ooit leefden, zich druk maakten over de huur, het weer, de mensen om zich heen, school, carrière enfin we kennen het rijtje wel.
En dan plotseling….niets meer. De dood is daarom onverteerbaar. Je leert er mee leven, maar de wond blijft. Of is er een leven na dit leven? Is er een reden waarom u en ik hier op deze aardkloot zijn?
Er wordt heel verschillend over gedacht en velen geloven nergens in zonder te beseffen dat ook dát een vorm van geloven is. Je “gelooft” immers in het niets. Sommigen geloofden vroeger wel in het bestaan van een Schepper maar zijn tot andere inzichten gekomen. Toch sta je bij de dood wel met legere handen dan de mens die het geloof behouden heeft.

Rust

De hele middag lekker in de zon.

Geen buren die grasmaaien, met de grasstrimmer in de weer zijn of met de elektrische heggenschaar of een kind dat de hele dag met een bal tegen een garagedeur staat te rammen, nee gewoon rust. Rust op zondag is in deze omgeving gelukkig nog heel normaal. Nou, dat waren wij wel anders gewend in Gouda. Daar was het heel normaal dat zodra het lekker weer werd er het hele jaar door flink gezaagd, gehakt, gekleund en gedreund werd. Dat was normaal. Hier geheel anders. Men kent nog de rust die zo broodnodig is, ook voor mensen die de zondag niet als rustdag willen zien, maar gewoon weten dat één dag in de week het zo heerlijk is als er even geen lawaai is.

Hadden haaien voor de zondeval kiezen?

Of vraten ze net als de walvissen krill doordat uit het water te filteren?

Nee, geen krill want dat zijn minuscule kreeftjes etc. en is dus ook leven en er was geen dood voor de zondeval. Dus wat vraten die haaien dan? En de tijgers, leeuwen, beren en alles wat een gebit heeft om vlees mee van de botten te scheuren? Je kunt nu eenmaal geen gras eten met een dergelijk gebit. Vrat een haai misschien zeewier? Hoe zit dat? Is het gebit van dieren door de zondeval aangetast, vervormd, veranderd? Net zoals de plantenwereld plotseling dorens en distels kreeg? Dat zou natuurlijk kunnen, hoewel het wat onnatuurlijk overkomt. De mens, die toch de dader is binnen de zondeval veranderde niet. Of wel? Wat weten we toch eigenlijk bar weinig als het erom gaat hoe dingen veranderde na Eden. De dino’s, de enorme libellen tot wel 80cm (terug gevonden in fossielen). Jammer dat we daar zo weinig over horen in de kerk. Die "gewone" wetenschappelijke vragen die toch brandend kunnen zijn. Ach, ook daar zien wij door een beslagen spiegel in volslagen raadselen.