Charismatische misleiders

Nog altijd merk ik dat er een grote hang is binnen de kerken

naar beleving. Alsof beleving dé maatstaf is voor zuiver geloof. Mensen willen horen, voelen en bovenal zien. Charismatische misleiders die hoog van de toren blazen en in de media hoge ogen gooien, doen er nog een schepje bovenop. Ze komen als paddenstoelen uit de grond en lijken supergeestelijken. Met zalvende stem beweren ze de hele dag  zicht op God en Zijn plan te hebben. Allemaal leuk en aardig maar wat zegt de Bijbel eigenlijk over geloof? Zalig zij die niet zien en toch geloven.

Dat staat redelijk haaks op de hedendaagse charismatische boodschap waarin gaven, krachten, wonderen en tekenen een heel belangrijke rol spelen. De stille geest van het eenvoudige geloof wordt langzaam maar zeker meer ingeruild voor de geest die wil ervaren. Het wordt ons allemaal als winst voor de ogen gehouden maar ik ben zo bang dat het enkel verlies is. Daar waar het eenvoudige geloof op grond van vertrouwen wordt ingewisseld voor het ervaringsgeloof gaat op den duur alles verloren.

Paradijsverlangens

Als het voorjaar aanbreekt begint er altijd iets op te borrelen in mijn ouder wordende lijf. Het is een speels verlangen naar het

paradijs dat in ieder mens leeft. Films als de familie robinson, the blue lagoon tot aan het drinken van bacardi rum of het nuttigen van een bounty in sappige friswitte kokos, spelen daar handig op in. Of neem een lekker stuk Fa zeep met de wilde frisheid van limoenen waarbij je steevast een mooie lekkere dame door het beeld ziet rennen in haar "evakostuum". Allemaal insteken naar het sluimerende verlangen van ieder mens om terug in het paradijs te zijn. Het beste bewijs dat dit er ooit was op aarde, vinden wij terug diep verborgen in ons binnenste. Voor mij kwam het paradijselijke als kind het meeste terug in de speeltuin "De kleine Betuwe." Daar te zijn, was even terug in de hof van Eden.
Maar het leven is geen speeltuin en dat valt even zwaar. Een redelijk beeld van die waarheid vinden we terug in de nu verkrotte speeltoestellen waar wij als kinderen de hemel op aarde mochten beleven, al was het maar even... Er is er maar Een die ons voor eeuwig in het paradijs terug kan brengen. Hij is de deur naar dat nieuwe, dat eeuwige, die speeltuin die nooit verkrot of sluiten zal. Ken je Hem al?
 

Zullen we eindelijk volwassen worden!

Het wondergeloof is mooi hoor, enkel helpt het je

in tijden dat je ziek blijft zo slecht door het leven. Het geloof in God als de Persoon die wel zal genezen is prachtig hoor, enkel heb je er zo weinig steun aan als je kind ziek blijft. Het geloof in de Here Jezus als de Man die doden op kan wekken is geweldig hoor, enkel heb je er zo weinig aan als je naast het dode lichaam staat van iemand die je zo lief is en stierf. Dan heb je het nodig om taai geloof te hebben.

Dát leren ze ons zo weinig in de kerk. Geloof dat ondanks dat het niet verkreeg wat de Bijbel lijkt te willen schenken, toch vast blijft houden aan Gods trouw. De vorm van vertrouwen in Hem die over de muur van het tijdelijke lijden en de dood u en mij brengen zal bij Hem in wie alles (dan) ja en amen is. Misschien moeten we eindelijk volwassen worden en toegeven dat ziekte, lijden en dood in dit tijdelijke leven niet weg te geloven is. Maar dat volhouden en volhardend geloof u en mij uiteindelijk wel in het eeuwige land van genade zal brengen in de schoot van Hem die alle tranen zal afwissen. We moeten ons eindelijk eens losmaken van alle vrome kul die ons enkel belast en tegenhoudt om volwassen christen te worden….

Reuzen dromen

Soms zou je denken dat het hele leven een sprookje is.

Met al het leed, de ziekten, de pijn, de oorlogen, de haat, is dat toch niet zo’n heel vreemde gedachte? Waarom moest het zo gaan? Als het leven zoveel pijn dood, verderf en eeuwig lijden met zich meebrengt, was het dan wel zo’n goed plan dat scheppen van mensen?

Of mag je zo niet denken? Ik weet het ook wel, dat is menselijk redeneren. Ons zicht is te beperkt om een zuivere optelsom te kunnen maken als het om Gods redenen gaat. Vertrouwen en geloof dat is waar het op aan komt. Kom mijn ongeloof a.u.b. tegemoet want soms denk ik wel eens dat het hele leven een sprookje is, gedroomd door een reus. Als Hij ontwaakt is alles weer oké.

Heer ontfermt U…

Eenzaam fietsen

Ik schilder u in pixels de

eenzame fietser. Nou ja, ze stond te wachten op haar vriendin en meteen dacht ik terug aan mijn schooltijd. Wachten op de rest om dan naar school te peddelen. Ik heb aan het wachten en fietsen wel leuke herinneringen maar ik was geen schoolmens. Had er een hekel aan tot op het bot. Maar die "eeuwigheid" heb ik overleefd en nu blijven de mooie herinneringen over, want zo werkt de tijd. Die zift al het nare uit je verleden en maakt herinneringen liever, mooier, zachter....

Zou het bij de Heer ook zo werken? Een beetje wel. Door het offer van de Zoon, vervagen alle foute zaken, al de dingen die wij niet leuk vonden, die ons belasten of pijnigen in deze dagen. Straks zal alles anders zijn en herinneren enkel de wonden in Zijn handen, voeten en zijde nog aan de mindere tijden. Goddank!

Vreugde en zondebesef

Soms bekruipt mij het gevoel dat wij te veel beladen

worden met schuld. In de kerk, in christelijke boeken, in de liederen. Alsof schuld, zonde, hel en verdoemenis de enige basis vormen onder het heerlijke evangelie.

Wat zou het effect zijn op je kind als je het altijd maar voorhoudt dat het slecht is? Zou dat het kind nader tot u brengen of zou de kans groot zijn dat het zich op den duur van u afkeert? Waarom hebben we van de Schepper een soort boeman gemaakt? Goed, het moet gezegd worden dat de mens van nature zondige dingen doet.

Maar soms begint het mij tegen te staan om mij altijd zondig te weten. U niet? Wel, daar hoor ik van op dan! Ik voor mij besef heus ook wel dat ik het niet red om in het reine te komen met Hem.

Dat de Heer ook voor mij stierf daar kan ik Hem niet genoeg voor danken. Toch denk ik dat wij verder mogen kijken dan de zondelast en op moeten passen niet ten onder te gaan aan het besef dat wij zondig zijn en zullen blijven. Er is meer dan zondebesef. Er is (Hij stierf ervoor) het besef volkomen genade te hebben als u en ik op heilige grond staan. Laat die vreugde u nooit ontnemen…

foto: (peter als kleine jongen)

Tevredenheid is ook onderdeel van het geloof

Hoe (veelal) riant wij nu

wonen en dat de noemer armoede een andere invulling heeft gekregen in Nederland, blijkt wel uit de afmetingen van dit typische arbeidershuisje. 2.40 breed, ga er maar eens aanstaan! Dit huisje staat (stond) aan het Raam in Gouda en denk nu niet dat dit een uitzondering betrof.

De meeste huisjes waren niet groter voor Jan met de pet. Pa reed in die dagen op de fiets en als hij het erg goed deed op de brommer naar zijn werk, waar de stumper zijn dagen sleet en "meneer" moest zeggen tegen zijn baas. Het paarden vleesschandaal doet mij glimlachen omdat wij als gezin niet anders aten dan dat vlees. Dat er Rund, kip of varken bestond, wisten wij niet.

Vakantie was een weekje bij een boer tussen de koeienstront met een tent en wassen deed je jezelf aan een koudwaterpunt aan de rand van de boerenschuur vol kippen. Een douche hadden wij thuis ook niet en geen televisie, dat kwam veel later pas.

We veegden onze billen af met oude kranten en sliepen onder vijf dunne dekens wat ze nu wel "paardendekens" noemen. Het toetje dat was een restje gekookte aardappel met een scheutje melk.

Was dat armoede? Eigenlijk niet, welnee! We waren tevreden en als er niets op brood was dan kregen wij een boterham met tevredenheid. Dat wil zeggen zonder beleg. Toen was geluk, heel gewoon, ook in Gouda....

Darwin spreekt

In de krochten van de stambomen op internet, trof ik een van mijn voorvaderen. Na lang speurwerk achterhaalde ik een handgeschreven brief, waaruit ik de volgende regel wens te delen van mijn over, over, overkokende grootvaders vader.
"Jongens, dat met die apen was een lolletje hoor."

Waar staan wij?

Soms overvalt je het gevoel van: waar sta ik nu eigenlijk als christen zijnde? Kijk je in de bijbel en zie je mannen als Paulus

of Petrus en als je jezelf daaraan spiegelt is jouw en mijn christenleven wellicht een zwak aftreksel van hoe deze mensen in het leven stonden. Geweldige bedieningen, wonderen en krachten en een leven vol beweging en aansturing van de Geest Gods. Het lijkt wel alsof ze zonder te vallen en te falen in het leven stonden.
Dan voel ik mij meer verweven met een mens als koning David die overal wel wat steekjes liet vallen (lees soms grote steken). Hij komt mij dan toch dichterbij dan een van de grote Godsmannen die het allemaal zo onwijs goed lijken te doen. Hun leven lijkt zo ver te staan van ons leven van alle dag. Het leven waarin zich zo vaak donkere wolken samen pakken. Het mijne gelijkt meer op een aaneensluiting van vallen en (Goddank) weer opstaan door Zijn genade.
Misschien vergis ik me en voelt u zich wel verweven met de Godsmannen van naam...
Laten we het er dan op houden dat het aan mij ligt. Wil dit toch even delen al is het maar tot troost van weinigen dan.

Wie heeft de sleutels van het dodenrijk?

Wat ligt er achter de muur van de dood?

De vraag die al generaties lang in hun macht houdt. Velen geloven niets, anderen een heel nieuw begin. Ook zijn er die nergens in willen geloven, ze zullen het wel zien, is hun insteek. Veel goden en godenzonen zeggen de sleutels naar het Hemels land te bezitten. Slechts één stond op uit de dood! Wie volg jij? Diegene wier botten in de aarde liggen of Hem die verrees? Hij zei: ”Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk.”

Tis maar dat je het weet.