Het voorportaal van het bestaan

Mijn opa die zijn gehele leven in de donkere polders viste en stroopte, was een nuchter mens. “Er bestaat naast ons mensen in het geheel niets. Ik heb in al die donkere nachten nog nooit een ufo, een spook of kabouter gezien.”
Een vrij nuchter mens, je hoort het al. Het leven lijkt ook onverschillig te staan tegenover zichzelf. Aardbevingen, ziekten, allerhande ellende, oorlogen en dood. De rij is te lang om op te noemen en wie meent er een log...ische draad in te kunnen vinden, vergist zich, dacht ik.
Toch kan ik mij niet geheel losmaken van het idee in het voorportaal te staan van iets groots. Dat het mooiste en datgene waar het nu eigenlijk om draait nog te komen staat. Niet in de vorm van 72 maagden, want dat is een typisch menselijk denken van enkel het “beestje” man. Het woordje voor “maagden” in de koran, is ook te vertalen met” vijgenkoeken” en de teleurstelling kan dan groot zijn voor hen die rekenen op een oneindige wip en dan de rest van hun bestaan koeken zitten weg te malen.
Nee, wij moeten er maar niet te veel menselijk denken aan vast knopen, dat hiernamaals. Maar als we de natuur zien en het verschil tussen een rups en een vlinder, dan meen ik dat er nog heel wat te komen staat.

Liefde

Ester 2:17

De koning had Ester lief boven al de andere vrouwen en zij ontving van hem meer liefde dan de andere maagden.

Ester 2:19: toen voor de tweede maal maagden bijeen werden gebracht voor de koning…

Het Bijbelboek Ester is een raadselachtig boek. Het begint al bij de naam Ester die in de grond: ster, lichtdraagster en (de meest belangrijke) IK verberg Mij, betekent. Dit omdat er van alles in het boek gebeurt waarin de hand van de Schepper aanwezig is, doch nooit wordt genoemd. Nu ja, enkel achterstevoren en in een anagram. Verborgen dus.

Wat mij bevreemd is de zin: De koning had Ester lief boven al de andere vrouwen en zij ontving van hem meer liefde dan de andere maagden.

Liefhebben te midden van talloze vrouwen. Is het woord “liefde” dan nog wel op zijn plaats? Want denk nu niet dat die koning wegkomt met de gedachte dat hij niet sliep met die harem van hem? Natuurlijk deed hij dat. Zo zijn mannen nu eenmaal. Wie anders meent moet naar de dokter.

Maar is dit nu liefhebben en liefde? Ik kan mij vergissen maar het lijkt me eerder lust. Hij vond Ester een lekker ding. Maar liefde, nee, dat is in mijn beleven een verkeerde vorm van vertalen.

Liefde heeft namelijk niet zozeer te maken met lekker vrijen, maar met geven. Met er zijn voor die ander. Je ontfermen over die ander.

Nu kennen wij eigenlijk maar één woord voor liefde en dat is een beetje jammer. Het Grieks kent er wel zeven. Van de Agape liefde, naar de Eros en op het einde de Phileo. Wij zouden zeggen de minste vorm van de liefde, vertaal het met: op iemand gesteld zijn. Allemaal worden ze vertaald met liefde in onze geschriften en dat rammelt een beetje.

(de Here) Jezus

Jezus redt

 

Zomaar een tekst die ik langs de weg lees op enkele aanplakbiljetten. Een eindje verderop staat: Jezus maakt je schoon van alle zonden.

Ernaast is nog net een aanplakbiljet te lezen van vloeibaar Dreft dat naast heerlijk schoon ook een lentegeur belooft.

Het geeft me een dubbel gevoel. Een gevoel van goedkoop. Jezus in de uitverkoop, zo voelt het een beetje. Opwekkingsliederen hebben het ook steeds meer over Jezus. De Heere of de Here, laat men weg. Jezus is je vriend, je makker, je beste buddy.

Zelfs predikanten hebben het regelmatig over Jezus.  Toen wij een dag of wat geleden koningsdag vierden, werd er schande van gesproken dat mensen de koning van Nederland regelmatig bij de voornaam aanspraken. Willem, of Alex. Men vond het vernederend.

Ik ga hier in mee. Maar hoe zit het dan met de Here Jezus? Met de koning der koningen? Gewoon Jezus of toch maar liever niet doen?

Oude popmuziek

Vroeger was ook de popmuziek lieflijker. De muzikant kon nog echt zingen en was niet afhankelijk van allerhande technisch vernuft met veel knoppen en schuifjes om het nog een beetje te laten klinken. Hij/zij behoefde niet in zijn ondergoed (haar lingerie) op te treden om oké te worden bevonden. Een oude piano of vleugel, een pispotmodel kapsel en een paar hoge schoenen waren voldoende.
Over voorbeeldfiguren gesproken die onze jongeren zo nodig hebben. Sorry, maar dan ga ik toch voor Gilbert's presentatie, hoewel ik als man een mooie vrouw waardeer. (p.s een wat minder mooie ook).

De speeltuin van de Heer

Nog een keer wippen dan.

Lastig bijkomend aspect op de wip, is met iemand die

zwaarder is dan jij wippen.  Nee, we hebben het nu even niet over Rubensachtige taferelen, maar bevinden ons nog in de speeltuin. Het begint al bij het erop komen (he toe nou, even serieus). Jij, als de lichtere partij moet eerst plaatsnemen en dan duwt de meer gewicht in de schaal plaatsende persoon je omhoog en neemt met een plof plaats. Dan zet hij/zij af maar door jouw te geringe gewicht komt de tegenpartij niet hoger dan halverwege en dan weer met zo’n dreun neer dat jij keer op keer op je kinderballetjes hoog boven het gras zit te kleunen.

Een beetje een voorproefje van het leven, waarvan velen menen dat het ook een speeltuin is, doch al snel een redelijke schop voor kont blijkt. Er zijn hele geloofsgemeenschappen gebouwd rond de gedachte dat het volgen van de Heer Jezus een soort pretpark zou zijn. Geen ziekte, noden, pijnen of moeiten enkel gelukzaligheid, belooft men Zijn volgelingen. Hallo, worden wij eens wakker en kijken eens een klein stukje verder dan ons eigen voorspoedige bestaantje! Dat kan een fikse kleun in de ballen veroorzaken, maar je staat dan wel weet met beide benen op de grond.

De dwaling der evoluttie

De midgetgolfbaan ligt er verloederd bij, als een aan lager wal geraakte man. Ooit was het hier een wirwar van banen waar men een

balletje moest zien te meppen, door allerhande poortjes en als dat na veel tobben gelukte, je een baantje op mocht schuiven. De golfbaan is één geworden met de natuur nu. Allerhande vormen van onkruid hebben haar overwoekerd en nog een korte tijd, dan is ze compleet opgenomen in de schoot van moeder natuur.

Zie hier de dwaasheid van de evolutietheorie recht in de ogen. Alles wat aan zichzelf wordt overgelaten, verwordt nooit tot een hogere vorm van orde, doch vervalt immer tot een lagere vorm en uiteindelijk tot stof.

De wetenschap wenst u en mij op de mouw te spelden dat uit stof vanzelf een bouwsteen van het leven ontstaat en daarna een snotje en dan een vis en dan een salamander en dan een aap en als laatste in de rij, uzelf.

Maar ieder mens die kan zien begrijpt dat het volslagen onzin is, die redenering. Orde wordt slechts geschapen. Houd je het niet bij dan vervalt het uiteen in chaos. Ga gerust eens kijken bij de midgetgolfbaan op Haastrecht.

De chinese schommel

Wie kent hem niet! Met z’n allen op de in kinderogen reusachtige schommel, het gaat op en neer. Een beetje hoe het leven van alle dag haar verloop heeft.

Mooie momenten en hoogtepunten, diepe dalen als je weer neergaat. Gedeelde smart is halve smart, we zitten in het zelfde schuitje. Nou ja, op dezelfde schommel van het leven. Aan iedere kant een volwassene om de handel aan te stuwen.
Zonder hen beweegt deze schommel niet en hangen alle kindertjes stil. Een aan ieder uiteinde die door hard te duwen en te blijven duwen de kinderkreetjes van vreugd en soms gejammer (ik wil er af) ontlokken.
Soms had je wel kinderen op de schommel, maar geen volwassenen die wilden duwen. Dan moest je roepen: “duw ons, duw ons, duw ons.” Net zolang tot er twee kwamen en dan ging het spel verder.
Ieder kind besefte dat zonder deze "aanduwers" de schommel een dood ding was. Eenmaal volwassen geworden verliezen kinderen het besef, vertrouwen en geloof en menen ze dat er geen “Aanduwers” nodig zijn om zin te geven aan de schommel van het leven.
Het geloven aan zoiets wordt als achterlijk beschouwd in deze verlichte tijd van wetenschappelijke benaderingen.
Als een nimmer wegstervende echo, hoor ik nog immer het piepen en kraken van de schommel. Het klinkt als:” Kruisig Hem, kruisig Hem, kruisig Hem.” Maar de schommel gaat door en hoger en hoger. De kinderen gillen van plezier, het leven is in volle gang, totdat…

Lieflijk

We leven in de dagen dat alles steeds platvloerser wordt. Grover ook, lager bij de grond, als ik heel eerlijk ben. In taal, op de

televisie (al 20 jaar geleden weggedaan, maar zie het bij mijn moeder wel eens), in boeken, kranten, tijdschriften, enfin de hele media. Het is heel vaak gevloek, geklets over seks, ordinair gezwets, waaruit al het lieflijke is verdwenen. De romantiek is verwisseld voor veel gewip. Het gezonde eten bij velen in snelgesnack. De rust aan tafel in huis, op een visite door een niet aflatende stroom berichten die via je mobieltje (ik heb er geen) om aandacht vragen, verdwenen. Alles vervlakt, vervaagt en kalft af tot een samenleving waarin alles kan, als jij je er maar lekker bij voelt.

Ik verlang soms terug naar de dagen dat alles nog lieflijk was. Zelfs de kaartjes die mensen elkander toestuurden hadden iets tijdloos, iets waarvan ik nu nog kan genieten. Probeer dat maar eens met een digitale kaart die je via het www krijgt!

Ik kwam deze oude kaart tegen in het album van schoonmoeder. Lief hoor….

Ritje

We leven in een tijd dat de mens tast naar leuke dingen. Geluk, genot, gelach, allemaal oke, zolang we maar lol hebben. Ook binnen de kerken gaat

het soms om plezier. Je moet je er goed bij voelen. Het moet een goed gevoel geven van binnen, anders is het nie goed nie.
Ooit was dat anders. Zelfs de spaarzame uitjes, want vakantie (toen nog als vacantie geschreven) was er meestal niet bij. Nee, wij kenden in den beginne nog de term "ritje".
Het wilde zoveel zeggen als een stukje rijden met de auto. Meestal op een zondag en dan reden we met het gezin een 45 tal minuten rond en gingen op een oud laken ergens in het gras langs de weg zitten en dronken aanmaak limonade of als je het trof gazeuse in van die gele, bruine, rode tinten. Een boterham met half gesmolten kaas, want de airco was nog nie uitgevonden nie. En dat was het dan zo'n beetje. Je liep eens langs de waterkant en piste in de sloot om het uitje wat pikants te geven en na een uurtje weer op huis aan. Wat hadden wij genoten!
Nog iets voordat dit speelde was een uitje een nog ernstiger aangelegenheid waarbij in het geheel niets te lachen viel. De echoput in Hoog Soeren was een hoogtepunt. Je kon er wat in schreeuwen en dan kwam het geluid terug, meer niet . Een beetje tweedekamergevoel. En ernstig, bovenal zeer ernstig. Uitgaan deed men niet voor het plezier. Deze kaart kon je dan aan het thuisfront versturen om te laten zien hoe, ehh leuk het was. Gelachen dat we hebben joh!

De dwaling der sabbat

Vandaag eerst het gras even gemaaid. Het valt mij op dat velen daar de zondag voor gebruiken, maar dan zit je net lekker in de tuin en hup, daar razen de grasmaaiers, de gras trimmers, de elektrische heggenscharen en wat al niet meer. Ben ik dan zo’n vrome die vanwege zijn geloof de zondag als sabbat ziet? Nee,

ik vind het gewoon erg prettig om één dag in de week een beetje van de stilte te kunnen genieten in mijn eigen tuin. Mag ik?

Daarnaast is de zondag de sabbat niet, al roepen alle kerken op zondag: ”Gedenk de sabbat dat gij die heiligt.”

De sabbat is de zaterdag en nergens in de Bijbel is er enige grond om de sabbat plotseling na de opstanding van Christus naar de zondag op te schuiven.

Dat “geintje” hebben we nog te danken aan keizer Constantijn die in het jaar In 313 na Chr. Deze opdracht uitvaardigde.

In de grondslag is het vieren van de dag der zon, een tamelijk heidense bezigheid en daar komt dit nu net vandaan. Los daarvan kwamen de eerste christenen wel samen op de eerste dag der week (de zondag dus) en heeft deze als zodanig zeker ook voor de gelovigen een prachtige betekenis omdat men er de opstandingsdag mee viert.

Maar niet de rustdag/de sabbat! Dat was en is nog altijd de zaterdag. Hoe het ook zijn mag, ik breek een lans voor één dag rust in de week zonder gebrom van schuurmachines, boormachines, grasmaaiers, gras trimmers etc. Gewoon omdat ik dat heerlijk vind.

P.s de Joden vinden terecht dat christenen hun Sabbat op deze wijze proberen te stelen. Dat riep eens een Jood tegen mij en ik meen dat hij daarmee in de roos schiet. Over bloemen gesproken, ik trof nog een heel zeldzame. Een zomerklokje. Als je goed luistert kun je in dit alles bemerken dat veel gelovigen wel de klok hebben horen luiden maar niet de moed opbrengen om te onderzoeken waar de klepel nu eigenlijk hangt.