Dagboek dinsdag

De gemeenteleden de voorganger en ikzelf, sjouwen binnen een ochtend de hele container vol vuil. Old Shat zit op een stoeltje in de zon

voor het huis en roept de hele tijd dat hij alles wil bewaren omdat het nog goed is. Maar ja, daar zijn we niet voor gekomen, als het aan hem ligt kan er enkel een leeg blik appelmoes weg. Aanpakken en sussen die man.

 Binnen een mum van tijd is de container gevuld met een onnoemelijke hoeveelheid rommel, welke in de loop der j...aren door hem is verzameld. “Het is niet te geloven wat die man allemaal dat kleine huisje in heeft gesleept,” zegt een dikke buurvrouw terwijl het oude bankstel van Old shat met een plof in de container verdwijnt. Met enige weemoed in zijn ogen kijkt hij over de rand van de vuilcontainer.
Uit zijn ogen straalt een combinatie van blijdschap, omdat zijn huis nu eindelijk weer eens schoon wordt gemaakt, vermengt met verdriet, omdat de rommel welke hij al die jaren heeft verzameld nu in een dag de vergetelheid in gaat. “Mn spulle, mn spulle,” mompelt hij zacht voor zich uit.
“Ja, aan de kant”, roepen de baptisten onderwijl ze met een koelkast komen aanlopen en vervolgens het verroeste geval met een grote boog de container in jonassen. Ga naast hem staan en vraag hoe het gaat.
Hij draait zich abrupt mijn kant op en een druppel welke onder zijn neus hing valt sissend op het peukje tussen zijn lippen. “Och, ze helpen me met schoonmaken, maar ze gooien zoveel weg wat nog goed is,” zegt hij.
Na de middag zit de container tjokvol en zit Old shat alleen in zijn “opgeruimde” woning. Op de vloer ligt nieuw geel tapijt en er staat een tweedehands eethoekje met daarop een gehaakt kleedje. Old shat lepelt in een pot frambozenvla als ik binnenloop. “Ziet er netjes uit shat,” roep ik!

Dagboek maandag

Old Shat zet een smartlap op van de zangeres zonder naam op

de oude gore platenspeler en begint te vertellen: “Je moet weten dat ik de laatste tijd veel naar de radio luister. Vroeger niet, toen was ik altijd weg van huis en haard.
Maar de laatste jaren, sinds ik ziek ben eigenlijk, blijf ik veel thuis. Dan luister ik vaak naar een christelijke zender en hoorde toen over Jezus en dat Hij onze zonden heeft gedragen.
Ik heb toen het gebed van die ene predikant meegebeden en je kunt me geloven of niet, vanaf dat ogenblik wist ik dat God me had vergeven. Ik werd me ook sterk bewust van mijn falen tegenover mijn vrouw en kinderen.
Wilde het hen zeggen, als ze maar zouden luisteren. Mijn vrouw is na onze scheiding vorig jaar plotseling gestorven. Ben bewust om conflicten te voorkomen niet naar de begrafenis gegaan. Maar laat in de middag ben bij het graf gaan kijken.  Heb daar toen een tijdje gestaan en hoopte dat ze me nog zou kunnen horen toen ik haar om vergeving vroeg.”
“Ze heeft je vast wel gehoord,” zeg ik hem terwijl er een brok in mijn keel zit. Als je eenzaam bent of gewoon even wil praten dan kan je altijd naar ons toekomen.”
“Zal ik doen,” zegt Shat. Dan staat hij op en zegt: ”fijn dat je naar me hebt willen luisteren.” “Bedankt.”
Als ik naar huis loop is het huilen me naderbij dan het lachen. Wat weet je toch eigenlijk weinig van mensen die een paar huizen verder wonen dan jij!
P.s morgen grote schoonmaakdag. De predikant en veel gemeenteleden komen. Om 5 uur zie ik de 30 kuub container voor Shat’s huisje staan

Dagboek zondag

Vanmorgen naar de Lutherse kerk in de Groenendaal. Heel kleine groep mensen maar een onwijs prettige sfeer en een dijk van een spreker.

Onovertroffen goed samenkomen daar!
De voorganger en de gemeenteleden van de Baptistengemeente zijn gisteren geweest om de kwestie op te nemen van Old Shat. Er moet een 30 kuub vuilcontainer aan te pas komen om alle rommel op te ruimen.
Old Shat zat in een lange onderbroek met een enorme bruine vlek op de meest voor de hand liggende plaats en stemde er mee in gelukkig. Hij lepelde appelmoes uit een blik en smeerde Bona in en op zijn neus. Toen ik heb vroeg naar het waarom mompelde hij:”ik heb een te droge neus.” Heb maar niet verder gevraagd. Tis weer eens wat anders dan Niveacréme.
Als ik later op de dag bij Old Shat ga kijken zit hij er erg bedroefd uit. Ik maak zo goed het kan twee koppen thee in de ontzettend vieze keuken en haal een reusachtige stapel oude kranten van een stoel en neem plaats tegenover hem.
Dan begint hij te vertellen.
“Ben erg slecht geweest voor mijn vrouw en kinderen.” “Nu zie ik dat wel in, maar nu is het te laat, mijn vrouw is overleden drie jaar terug.  Dikwijls heb ik geprobeerd om ze te vertellen dat het me spijt, maar ze luisterden gewoon niet naar me. Ach, ik ben nu ook een oude zot geworden.
Ik kan ze geeneens ongelijk geven dat ze niks meer te maken willen hebben met een vent zoals ik.  Het is alleen zo jammer weet je dat ze nu nooit zullen weten dat mijn leven anders is geworden door Jezus.”
Mijn mond valt open van verbazing. Zou Old shat werkelijk weten wie Jezus is?

Zielige directeuren

Hoe komt het toch dat als je iets geeft aan bijvoorbeeld zielige kinderen in Oost Europa die geen kleding hebben of eten, je brievenbus daarna een heel jaar volstroomt met allerhande om geld bedelende  instanties?

Zelfs je acceptgiro zit er al bij. Mensen met lepra, zielige mensen in gebieden waar een kolkende modderstroom hun hebben en huis heeft verwoest. Stakkers van honden vol zweren die je met grote verwachtingsvolle ogen aanstaren. De zeehondjes zijn volgens mij dood, want die zaten er wel altijd bij maar nu niet meer.
Mooi zo, weer een soort uitgestorven, leve de evolutietheorie! Opgeruimd staat netjes zal Darwin denken.
Enfin, de stroom aan zielige smeekbeden om geld ,met bovenaan in de zogenaamde top één of meer directeuren die zich salarissen toebedelen waar ik enkel van kan dromen. Wat een wereld leven we toch in! Wij hebben altijd een sticker op de deur gehad met de mededeling dat wij niet langer geven aan “goede doelen.” Juist omdat wij die dikke vette directeuren een beetje zielige mensen vinden.
Die help je het beste door niets te geven, dan vallen ze wel af. Maar ja, die stakkers van mensen die het echt nodig hebben en waar je het eigenlijk voor geeft,  zitten dan ook met lege handen enkel omdat er een of meer parasieten aan de top zitten. De vis begint immers altijd te stinken bij de kop.
Lastig, lastig, lastig. Nu de sticker eraf is gewaaid bellen er weer trossen collectanten die mij met waterige ogen aanstaren en een rammelende collectebus onder de neus duwen. Die zielen bedoelen het zo goed.
Wat een nobele mensen om dit werkt te doen. Kunnen we al de directeuren aan de top van liefdadigheidsinstellingen die alles opvreten door zich riante salarissen toe te bedelen, niet gewoon beter dood schieten? Het geld wat overblijft, kunnen we duizenden echt zielige mensen mee helpen. Tis maar een idee….

Dagboek zaterdag

Ik slof de trap op en op datzelfde moment wordt er een briefje door de brievenbus geschoven. Raap het op en lees:”
2 frambozenvla
3 Bona
6 blikken appelmoes
Biotex groen
Halfvolle melk
Vraag me opnieuw af wat die kerel toch met al die blikken appelmoes en kuipjes Bona doet. Zal hem er straks even naar vragen. Voel me na het bidden een stuk beter. Sta een half uur later bij hem op de stoep met een doosje boodschappen en krijg tot op de cent gepast het geld. Een fooitje kan er blijkbaar niet af. Wel zeurt hij over de appelmoes. Voortaan wil meneer de goedkoopste moes van 48 cent in plaats van de door mij meegenomen blikken van 89 cent. Ben toch wel een beetje humeurig van het gezanik over appelmoes. Wat denkt die ouwe vent wel niet! Laat hem dan zelf die moes gaan kopen, ja toch? Valt nog niet mee dat liefhebben gelijk jezelf.
In de avond gaat de telefoon. Een voorganger van een niet nader te benoemen gemeente biedt aan om mee te helpen de woning en de leefomstandigheden van Old Shat te verbeteren. Leve de kracht van een weblog! Ze komen vanmiddag Poolshoogte nemen en willen de handen uit de mouwen steken. Dit noemen we naastenliefde in de praktijk. Top!

Dagboek vrijdag

In de avond gaat de voordeurbel en de overburen staan aan de deur en roepen vrolijk: ”Kom eens even kijken.”
Ik slof er achterheen en we houden stil bij het verwaarloosde huis van Old Shat. Er speelt een familie muizen in de verse vitrage die ik een paar dagen geleden heb opgehangen. Ze laten zich zakken langs de randen en vreten verse gaten in het materieel.
...

Onze teckel heeft het gedaan met de schele hervormde buldog van de oude buurvrouw. In een onbewaakt ogenblik is hij ervantussen geknepen en bij de buurvrouw het terrein opgeslopen. Vraag me niet hoe hij het heeft gelapt, maar het is zo. Was net bezig om de voordeur van een nieuwe laag verf te voorzien, toen er een ijselijke kreet klonk vanachter de schutting. Meteen gevolgd door een:”Jij kleine vuile viespeuk!” Zag meteen daarna onze teckel met opgeheven staart de hoek van de tuin omkomen gevolgd door een nog steeds woest tierende buurvrouw. “U zou er goed aan doen, die hond van u bij u te houden. Nou ziet u wat ervan komt. ”Ik stamelde:’ehhh.”
Die vieze teckel van u, heeft het met mijn lieve Doortje gedaan.”
“Maar buurvrouw, die teckel van ons staat toch veel te laag op zijn pootjes om tot zulk een daad te komen?” “Ja, u kunt mij nog meer vertellen. “Ik heb het toch zelf gezien.” Als u maar weet dat wanneer er jonge hondjes van komen, ik het gehele nest bij u kom afleveren,” riep ze, terwijl ze weeklagend weer verdween. De teckel zit me likkebaardend aan te staren. In zijn hondenogen schittert iets van trots.
Als ik het s ’avonds aan Paula vertel, ligt ze in een deuk.

Dagboek donderdag

Vandaag wil ik de motormaaier even een goede beurt geven. Nieuw bougietje en even de messen schoonmaken etc. Zet het geval buiten en vul eerst de benzinetank. Druk zoals gebruikelijk een paar keer op de choke.

Trek vervolgens aan het touwtje maar helaas, hij doet niks. Pomp nogmaals wat benzine in het geval en trek vervolgens een keer of tien, maar neen, hij start niet.
Na de bougie en de sproeier er ontelbare keren te hebben uitgedraaid en vele vele kilometers touw uit het apparaat te hebben getrokken voel ik me uitgeput als een Sumo worstelaar na de wedstrijd.
Dan komt Paula naar buiten en stelt de intelligente vraag:”Doet hij het niet?” Dit is het moment dat er iets onder mijn schedelpan ontploft. “Neen, natuurlijk doet dat loeder het niet,”Brul ik, “Dacht je soms dat ik hier voor mijn lol een kwartier aan dit touwtje sta te sjorren?” Geef het geval, om nog wat extra kracht bij mijn woorden te voegen, een flinke trap na met mijn klomp.
Paula zegt niets en loopt naar binnen. Loop, boos op de maaier en op iedereen behalve op mijzelf, de schuur in om wat stoom af te blazen. Krijg natuurlijk na een half uurtje spijt van mijn verbale actie en ga weer naar buiten. Paula zit inmiddels voor het raam en knikt alleen maar vriendelijk. Besluit om nog maar een poging te wagen. Wonder boven wonder doet hij het en pruttelend als van ouds, ik test schouderophalend de maaimachine op ons gazon. Halverwege ons gazon begint de maaier een vreemd reutelgeluit te produceren en slaat vervolgens af. Wat nou weer? Draai de maaimachine op zijn kant en ontdek een complete panty, welke vermoedelijk van de waslijn is gevallen, in de messen. Krijg met veel gepeuter en diepe zuchten de panty uit de messen maar je voelt het al aankomen: Hij doet het daarna weer niet.
Geloof dat ik nu pas goed door begin te krijgen wat het betekend dat de mens in het zweet zijns aanschijns de aardbodem moet bewerken.
P.s een groep mensen uit de kerk op weten te trommelen om Old Shats woning op orde te helpen maken, het is te veel voor één man alleen.

Dagboek woensdag

Avond 22.00

Alles stikdonker bij Old shat. Hoop maar dat het goed gaat met de oude man. Welterusten shat. Ga morgen wel even kijken hoe de zaken ervoor staan.

Woensdag

Old shat is al weer aardig op de been. Hij was vanmorgen een paar oude lange onderbroeken in de Biotex groen aan het zetten en zag geen buitenlanders meer op de koelkast. Tetter in zijn dove oor “Nou old shat, als je boodschappen nodig hebt hoef je alleen nog maar even een briefje bij ons in de brievenbus te doen, dan haal ik zolang dit nodig is je boodschappen.

Het is een mooie zonnige dag en besluit om een stukje te gaan tuffen op de oude Harley Davidson. Blaas er met een hoop kabaal en ander “eindtijdgeroffel” onder de billen van tussen om een tijd van gebed en bezinning te nemen langs de Lek.

“Die ouwe is aan de deur geweest en heeft een briefje met boodschappen voor je achtergelaten”, zegt Paula als ze me het verfomfaaide briefje in handen drukt.

2 frambozenvla

1 Heel tarwe brood

4 pakjes bona (wat moet die man met 4 pakjes margarine?)

5 blikken appelmoes

Doosje eieren

Melk

Besluit om eerst de boodschappen voor Old shat te gaan doen dan hebben we dat vast achter de rug. Kwak in het boodschappen mandje ook maar een diepvrieskip. Die ouwe kan toch niet enkel op frambozenvla, pakjes Bona en appelmoes leven

Dagboek dinsdag

Paula is naar haar werk op het gemeentehuis. Heb dus alle gelegenheid om verder te werken aan de innerlijke mens. Het is rond halfnegen en Old shatter zal

inmiddels wel zitten wachten. Pas na herhaaldelijk bonzen sloft Old shat naar de voordeur toe. Hij is ziek en heeft erg hoge koorts.
Ook ijlt hij over Turken die steeds op voor hem onverklaarbare wijze in huis komen. Kijk dan, daar zit er weer een op de koelkast”, krijst hij plotseling. “Man doe niet zo raar...”, zeg ik terug, ”er zitten helemaal geen Halalstrijders in of op je koelkast, het is gewoon een oude bontmuts die daar ligt.” Hij kijkt me aan met een paar waterige ogen die lijken te zeggen: Ja, ja je kunt me nog meer vertellen.
Besluit om een dokter te laten komen die hem penicilline voorschrijft. Vraag hem: “Heb je nog eten in huis Old shat?” In de kast staan alleen nog maar wat lege potjes groenten. Zal maar wat inkopen gaan doen voor de oude man. Hij eet, volgens eigen zeggen, het liefst frambozenvla en appelmoes. Kom terug met tien potten frambozenvla, een doos oude bonbons bij ons uit de gangkast en twaalf blikken appelmoes. “Kom vanavond wel weer even bij je kijken”, Old shat knikt terwijl hij een pot frambozenvla en een doos bonbons leeg vreet.

Blote billen door een oerwoud rillen

 

Soms heb je wel eens genoeg van alles en wil je weg van hier. Lekker met je blote billen door het oerwoud lopen rillen.

Heb je trek in eten dan schiet je een tapir en hup: BBQ tijd. Geen saaie ochtenden op het werk, geen vergaderingen, geen knellend ondergoed, geen naar school, geen spruitjeslucht, enkel een hut een lekkere mamma en een pijl en boog.

De druk in het westen is soms ondraaglijk hoog. Je moet zoveel in dit vrije land. Belastingen, plichten, werken, verzekeringen, polissen, huurprijzen, het integratieprobleem, moslims op de loer en de hele rimram, je auto die weer gekeurd moet worden, de pc die vastloopt en de afvoer die verstopt zit, het wc papier weer op. Stop! Soms wil je weg uit het systeem. Wil je gewoon van een berg af kakken een peniskoker om en een lekkere dikke mama thuis in de hut van koeienstront en grassen.

Liggen in je hangmat en van die lekkere platte pannenkoeken eten gevuld met wilde dodolellen. Dansen rond een vuurtje en flinke winden laten zoveel je wilt en dan een flink schot Yopo in elk neusgat en dan maar dromen over gebakken wilde zwijnen en veel zoenen met je dertig vrouwen en zo.

Maar ja, ehh, we zijn beschaafd dus we mogen zo nie denken nie. Hoewel het ergens ook niet waar is. Bedoel dat ik er allang niet meer was geweest als ik als Pygmee geboren zou zijn. De medische kennis heeft mij al twee maal van het randje van de dood weten te houden. Nee, daar kom je in het oerwoud mooi mee onder de groene zoden.

En toch wil er een klein jongetje in mijn weg van dit alles. Het oerwoud in. We hebben te veel, we doen te veel, we denken te veel, we tobben te veel, we vreten te veel en te vet en we weten te veel. Terug naar de basis: Yopo, pijl en boog, een harem en een peniskoker. Leuke gedachten maar het voelt als rennen op een tonnetje. Je gaat hard maar komt nergens….