Opdat uw jeugd zich vernieuwen zal als die van een Arend

Een van de dingen die wij nodig hebben is vernieuwing. In de eerste plaats in ons innerlijk. Niets is zo dodelijk voor ons geestelijk leven als gezapigheid, traditie en gewoonte. Toch dobberen velen van ons wat rond in de zee

der genade zonder de sturing van een stuk gezonde vernieuwing. Het resultaat is dat er wel gevaren wordt, doch er is weinig sprake van een echte koers.

Precies als wij in ons leven regelmatig de batterij moeten opladen en er voor kiezen naar bed te gaan om zulks in een gezonde rust te hervinden, zo moeten wij ook de tijd nemen om onze ogen te sluiten en diep naar binnen te kijken. Hoe staat het er voor met onze nieuwe mens? Wordt hij nog voldoende gevoed? Is er sprake van een stukje opwassen in Christus of is hij na al die jaren nog steeds op het niveau van een baby gebleven?

Denk nou niet dat uw intellect zorg draagt voor opwassen en vernieuwen in geloof. Ook uw vermogen of economische status dragen geen enkele steen bij. U afkomst of uw nette kledij en uw statige houding, neen zelfs al doen we een zwart pakje aan of een hoedje op. Het is allemaal buitenkant maar hoe zit het diep van binnen? Is er nog sprake van die sprankelde eerste liefde of is het toch tot gezapigheid, traditie en gewoonte verworden, dat geloofsleven van ons?

Gouwestein blundert weer

Ruim een maand na het vertrek van moeder uit huize Gouwestein plotseling een brief van Pothoff.

Of wij kinderen nog van plan waren het vinyl dat

op de kamer van mijn moeder gelijmd zit te verwijderen. Zo niet dan zou het op onze kosten gedaan worden door een bedrijf.

Dat is apart omdat wij voordat moeder verhuisde een schrijven kregen waar met nadruk in stond dat wij de gordijnen en het vinyl moesten laten liggen (hangen) omdat deze in de kleuren van het desbetreffende tehuis getint zijn. Ze behoorden toe aan het tehuis, aldus Gouwestein. Moeder moest wel binnen drie dagen weg zijn, de kamer schoon opgeleverd want de nieuwe bewoner stond al te trappelen om erin te kunnen en wat blijkt nu? Zoveel haast wij moesten maken om moeder te verkassen met haar boedeltje, zo relaxt, gaat men zelf met de lege kamer om. Na een maand in het geheel geen nieuwe huurder of huurster die al dan niet staat te trappelen enkel de zoveelste blunder van het tehuis. Gelukkig hebben wij de brief nog waar met vette letters in staat dat wij van de gordijnen en het vinyl af moesten blijven!

Laten we hopen dat dit de laatste der vreemde misverstanden en blunders is die het tehuis meent te kunnen maken….

Beetje hel

“Zuster, zuster”, schreeuwde het volslagen demente wijfje dat naast mijn moeder woont in het verpleeghuis. Mijn moeder zat beneden in de eetzaal en at, maar niet met smaak. Trossen bejaarden zaten aan de tafels

en keken naar het voedsel op hun bordjes. Sommigen roerde er wat in, anderen aten met of zonder smaak en weer anderen trokken een gezicht of er een tapir op hun bordje had gebraakt. Ik liet moeder alleen om te eten en liep nu op de afdeling waar ze haar kamer heeft. “ZUSSSSSTERRRRRRR!” Klonk het over de hele afdeling. Ik keek om de hoek en zag haar nergens. “ZUSSSSSSSSTEEEERRRR!” Kwam het in fase 9 op de schaal van richter tot me. Ze zat op de wc en wilde er blijkbaar af. Maar de zusters negeerden haar. Ze heeft haar buien, hadden ze me al eens duidelijk gemaakt. Ik stapte in de lift en hoorde het:”ZUSSTERRRRRR”, nu langzaam wegsterven. De deuren zoefden open en een oude man op een brancard met wijd geopende ogen alsof hij iets vreselijks aanschouwde en met de tong als een varkenshaasje uit de mond, werd er in gereden.

Een klein beetje de hel, toch wel.

Ware aanbidding

Ik zag een man met één been en een baard die in een tot op de draad versleten jas lofliederen zong tot

eer van Gods naam. Hij viel me op omdat de meeste mensen die met twee benen ter kerke gaan zo weinig op de straat een lied tot eer van Gods naam zingen. De mensen op straat vonden hem gek en liepen met een grote boog om hem heen. Wie doet dat nou, midden op straat hardop met één been in een smerige oude jas psalmen zingen? God aanbidden, dat weet toch iedereen, dat doe je in de kerk, in stilte en zingen doe je gezamenlijk bij de klanken van het orgel. God aanbidden dat doe je op zondagmorgen als je in nette kleding naar de samenkomst gaat. Als je voor de honderdduizendste keer naast je zwijgende buurman zit en je zoveelste pepermunt weg sabbelt om de preek wat smaak te geven. God aanbidden dan doe je netjes geschoren, je haren gekamd en je tanden gepoetst. God aanbidden doe je in het verborgene, netjes binnen de vier muren van het kerkgebouw. Zulke aanbidders zoekt God.
Tot zondag beste broeders en zusters, dan gaan we weer fijn in onze nette kleren zwijgend naast elkaar zitten en verlaten de dienst met een al dan niet hartelijk:” Een goede zondag toegewenst.” Want zo hoort ware aanbidding! Wat kijk ik uit naar de hemel die een soort kerkdienst zal zijn vol nette aangepaste mensen, die zwijgend naast elkaar pepermunt eten en luisteren naar de grote Dominee! U ook?

Een mooi plekje bij het raam

Dat is wat veel mensen de Here God geven. Alsof God een oude man betreft die een beetje meesmoedig uit het raam van hun leven kan

meekijken en daar waar nodig is wat kan roepen ter correctie. Ik denk dat dit iets is wat ik nogal eens proef in de kerken. Er zijn veel mensen die er in en ook weer uitgaan zonder werkelijke levensverandering. Ze komen naar de kerk omdat hun ouders dat ook deden. Of omdat het netjes staat naar de kerk te gaan. Of om ergens bij te horen. Of…

Doch God wil niet een beetje meekijken uit uw levensvenster, Hij wil de stuurman van uw levensboot zijn. Voor minder doet Hij het echt niet. Hij gaf Zijn Zoon voor u. Hij openbaart daarmee de hemel en wat belangrijker is, ons zicht op hoe daar te komen. Gods horizon voor u is onbeperkt en houdt nimmer op zich uit te strekken tot in alle heerlijkheden.

Toe, haal Hem bij uw levensvenster vandaan en bid dat Hij achter het stuurwiel van uw leven plaatsneemt. Pas dan zet u koers naar het paradijs….

Nadenken over God

Weet niet hoe dat u vergaat, maar vaak lig ik in bed na te denken over de grootheid van onze Schepper. Veel mensen die niet in God geloven menen dat ze iets zinnigs kunnen opmerken als het gaat over het wezen van God.

Ze hebben hun mond vol over wat ze allemaal anders zouden willen zien als er al een God bestaan zou. Komen met de eeuwige dooddoeners over ziekte, lijden en dood.

Maar vraag zo iemand eens een appel te maken of een nieuwe kleur te bedenken en je zult ontdekken dat men dan met de mond slechts vol tanden staat. De grotere wonderen zoals het creëren van tijd en ruimte, wil ik dan niet eens benoemen. Nog los van het gegeven dat oneindigheid geen begin en geen einde heeft. Die gaat altijd maar door. Binnen de eeuwigheid bestaat geen tijd.

Er is een kinderlijk denken en vertrouwen voor nodig om te beseffen dat God ons aller boven de pet gaat. Zelfs de grootste denkers van deze tijd hebben maar al te vaak niet door dat de Heer van ons allen Zich niet laat beredeneren. Hij is een God die boven alles is. En toch kwam Hij heel gewoon, de Zoon van God als Mensenzoon. Jezus wil niet beredeneerd worden, doch zoekt ons vertrouwen. Zullen we Hem gewoon maar volgen zonder te veel vragen te stellen? Want voor elk antwoord komen maar al te snel ontelbaar veel nieuwe vragen terug. Vertrouwen, daar komt het op aan. Vertrouwen vraagt niet waarom, maar waartoe? Jezus ging naar het kruis, tot hoever ga jij met Hem mee?

Iedereen wil zegenen, maar niemand wil lijden

Toen wij nog in de meer charismatische richting samenkwamen was het de gewoonte dat men elkander aldaar ging

zegenen, al dan niet onder het opleggen van handen. Niets is meer ondoordacht dat zulke acties, want als we nu heus menen dat zoiets ook maar enige positieve vorm van uitwerking heeft, zijn we terug bij af gezakt en weer in het katholieke denken met al haar relieken en “heilige” sacramenten. Ondanks ik geloof in de leer van het opleggen der handen en de daar aan vast gekoppelde zegen, moeten we in deze wel de Bijbelse lijn volgen welke leert dat het onweersprekelijk is dat het mindere altijd door het meerdere gezegend wordt. Wat dat wil zeggen mag je zelf onderzoeken. Wat mij opviel is dat veel van die zegenende handen plotseling wegvallen als er lijden in het leven komt. Er is een denken dat een waar kind van God een soort supermens is, die alles voor de wind gaat, nooit ziek kan worden, heel gezond oud, al zijn tanden en kiezen behoudt, ogen heeft die zelfs op honderdjarige leeftijd nog scherp blijven zien, kinderen krijgt die God lovende op de heerbaan blijven wandelen en zelfs winden laten zonder geur.

Het spijt me mensen maar de Here Jezus zegende u en mij het allermeeste toen Hij door het diepste dal van lijden ging. Denk nou niet als hierboven geschreven dat God u als een troeteldier zal behandelen op het moment dat u die doorboorde hand van de Zoon mag vastgrijpen. Dan begint het zegenen, maar kijk nou niet te vreemd op dat daarmee ook het lijden pas goed begint….

Houden wij in dit alles wel vast dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegenover de heerlijkheid die ooit komen zal!

Ons geestelijk huis

Veel mensen menen dat ergens in de hemel de Heer als een soort bouwvakker druk in de weer is met het maken

van een woning waar wij kunnen wonen als we overlijden. Dat is een mooie gedachte die we, al zeg ik het wat plastisch, van mij mogen vasthouden. Toch meen ik dat wij mede invloed hebben op deze woning. Ergens zijn wij als mens de tempel Gods geworden want de Bijbel maakt duidelijk dat wat wij de kerk noemen slechts een tijdelijk onderkomen is, waar samenkomsten worden gehouden. Maar wij allen zijn geestelijke stenen die samen de kerk van God vormen.

Uit deze Bijbelse gedachtegang ontspruit de vraag hoe het er nu voor staat met uw hemelse woning? Verwordt het al tot een paleisje of is u lauw geworden en is de hemelse woning welbeschouwd tot een ruïne vervallen? Net als een gewone woning onderhoud van node heeft, zo ook ons geestelijk huis. Onderhoud wordt gepleegd door gebed, erediensten, stille tijd en de handen uit de mouwen steken als het gaat om naastenliefde. Hoe staat het er mee?

Inzegenen huisdieren

Het is pure onzin natuurlijk maar het gebeurt. Het inzegenen van huisdieren. Nergens vinden we zoiets in de bijbel terug, maar het is een jaarlijks terugkerend ritueel dat ergens de spot drijft met het christelijk geloof. Mijn volk gaat ten gronde door gebrek aan kennis. Moeten we huisdieren dan slecht behandelen? Nee natuurlijk niet maar een dier is een dier en op het moment dat wij kinderen aan stukjes laten snijden onder het mom van: baas in eigen buik en de dieren gaan zegenen met een vatenkwast, is er iets gruwelijk mis met waar wij in geloven en voor zeggen te staan....

Ze hebben Hem niet herkend

We leven in een tijd waarin men aan alle kanten probeert die ander onderuit te halen. Politiek gezien gaat het volgens mij allang niet meer om: samen het land zo goed mogelijk zien te regeren, doch is verworden tot een steekspel van woorden, waarmee men de ander het liefst neer zou willen vellen.

Veel mensen menen dat de juiste kerk een groep mensen is, die een zekere leer aanhangt. Zulk een denken eindigt op in een bepaalde naam die de lading moet dekken. Het volle evangelie, gereformeerd, hervormd, pinkster, Luthers, ach de lijst is veel te lang.

Maar zou het Jezus nu echt gaan om de vier muren waar jij binnen samenkomt op zondag? Zou Hij onder de indruk zijn van de catechisten? Van de geloofsformulieren? Van onze wijze van zingen op hele of halve noten? Van de wijze of het moment waarop wij gedoopt zijn? Zou Hij ons omarmen omdat wij een zekere Bijbelvertaling als de juiste ervaren? Ons kussen omdat wij op zijn zondags gekleed naar de samenkomst gaan? Naarmate ik deze lijst die ik tot ellenlang zou kunnen oprekken neerschrijf, overvalt mij een gevoel van compleet idioot zijn, als mensen menen dat God daar ook maar één procentje waarde aan zou hechten!

Maar waar gaat de hele boodschap van Jezus dan om, hoor ik je vragen.

Nou, misschien wel om die ander te helpen. Om die ander te wijzen op de hemel. Om die ander op de Jacobsladder te helpen komen. Om die ander lief te hebben en hetgeen eraan gelijk is, om God lief te hebben. Zullen we afspreken dat we gewoon maar doorgaan te kerken binnen de vier muren waar we al jaren komen maar wel beseffen dat de ware kerk niet van steen is? Dat waar het werkelijk om draait de mens die naast, voor en achter je zit in de kerk en niet te vergeten de mens die nog buiten is? Ik schaam mij te moeten zeggen dat veel kerkgangers nog niet eens een: ”Goedemorgen” uit hun keel kunnen krijgen. Ze zingen wel hardop Gods lof, maar de naaste zien ze niet.

Ik vraag mij dan altijd hardop af of die mensen wel beseffen dat Jezus heel vaak naast hen zat, maar ze hebben Hem niet herkend, ze hebben Hem niet eens gegroet….