Peter's dagboek (zondag)

Worden als de kinderen
Zondagochtend je kent dat wel. Een beetje suf want het is weer laat geworden gisteravond. Je gaat zitten en de muziek begint te spelen, tijdens het zingen kijk je de gemeente eens rond om te zien wie er zo al zijn....

Voor je zitten de mensen wat ongemakkelijk op hun stoelen heen en weer te schuiven en verderop hoest de eeuwige verkouden Dirk de pianist bijna achter zijn piano vandaan.
De voorganger vertelt ons dat God van de kinderen houdt en ik zit nog wat door te filosoferen dat we moeten worden als de kinderen. Ik kijk juist naar het op een perzik in de houtwol gelijkende hoofd van de man voor me als ik merk dat er een kind tussen de rijen vandaan scharrelt. Worden als de kinderen, gonst het na in mijn hoofd. Op datzelfde moment trekt het baasje zijn broek en onderbroek van zijn billen en sloft half naakt de kerk door.
Zijn piemeltje wip vrolijk op en neer op de maat van het juist ten gehore gebracht zijnde opwekkingslied.” Ontsteek nu de loftrompet met blijde galmen.” Pas dan komt hij op het idee om even een plasje te doen tegen de hoek van de kerkmuur waar de brandslang hangt.
Nu trekt het baasje de aandacht van heel wat meer mensen en hij danst ondertussen met rode billetjes, na uit gepiest te zijn weer vrolijk op de maat van de muziek mee tussen de rijen. De dames van het aanbiddingsteam raken hierdoor met het vlaggen uit de maat en slaan per ongeluk schele Leo met een vlag voor zijn kale schedel waarbij het iets roept dat redelijk het zevende gebod met voeten treedt.
Even later wordt het kind afgevoerd door een moeder die hem met een opgewonden en bovenal rood hoofd mee naar achteren neemt. Huilend en wild protesterend tegen deze abrupte beëindiging van zijn nudisten act, zien we hem uit ons beeld verdwijnen. Worden als de kinderen, denk ik… Ik dacht dat ik die tekst toch wel goed begrepen had maar voor alle zekerheid zal ik hem toch nog eens nalezen.

Zilveren koord

Soms is het leven even een wonder. De storm van de angst en het verdriet waait over. De donkerte is voorbij en de zon breekt weer door.

Even lijkt het alsof alles slechts een boze droom was. Je krijgt de hoop en het leven terug.

Mocht zelf als jong mens van net veertien jaar voor het eerst na bijna een halfjaar ziekenhuis opname en twee maal op het randje van de dood te zijn geweest, ervaren hoe het is om weer op nog wankele benen buiten te staan. De bast van een boom te voelen, de geur van net gemaaid gras te ruiken, de zon op mijn gezicht te voelen. Ik wist niet dat dit alles zo onwijs lieflijk en kostbaar was, tot ik het moest afstaan.

In tijden van ziekte, pijn, verdriet en nood beseffen wij vaak pas hoe kwetsbaar wij mensen eigenlijk zijn. Afhankelijk van elke ademteug en hartslag.
Geniet dus van elke dag en leef er één gelijk. Houd rekening met morgen, maar leef vandaag alsof het je allerlaatste dag kan zijn. Stel die kus niet uit, dat vriendelijke gebaar, die glimlach naar je naaste en het leven en omarm de wonderen van elke dag.

Ooit zullen ze je ontvallen en komen de dagen waarvan je zegt: daarin heb ik geen plezier. Dan zal de kruik verbrijzeld worden bij de waterput, het scheprad van de watermolen des levens vastlopen en het zilveren koord afbreken.

Genoeg over neerslachtige grijsheid

De vreugde in het leven wordt meestal toch gevonden in de grote kleine dingen.

Een kind dat lacht

Een goed stuk muziek

Een wind die lang geantichambreerd heeft eindelijk kunnen laten

Schone lakens

Een lik van de hond

De mooiste meid van de straat die even met haar billen schudt

De kleur van de herfst

Wc papier waar je niet met je vinger doorheen gaat

Een dag zonder pijn

Een complimentje krijgen

Een liefdevol aangeboden pepermunt in de kerk

Een portie babi pangang

Iemand die je even voor laat gaan bij de kassa

De warmte van je woning

Een vers gebakken broodje

Warme voeten

Voelen aan paardenlippen

Bij de tandarts geen gaatjes

Beetje verliefd zijn op je tandarts omdat ze zo lief lacht als ze tandsteen verwijdert

De rust van de nacht

Een kus van de morgenzon

Beseffen dat het leven een kostbaar geschenk is

De door de herfst verkleurde bladeren te zien door het zijraam

Een wind laten in gezelschap zonder stinken

Nodig moeten pissen en eindelijk thuiskomen

Ach, de lijst is ellenlang. Wat is jouw persoonlijke gelukspuntje?

Diepe put....

Grijze dagen

Voor veel mensen zijn ze nu aangebroken. Samen met de ontluikende paddenstoelen, het vallen der bladeren en het steeds lager staan van

het hemellichaam wat onze aardbol verwarmd, opent zich langzaam maar zeker de bekende put. Ze proberen het weg te drukken, deze keer geen dip, maar langzaam sluipt de geur der verrotting naderbij.
Ik had een buurman in Gouda die er ook heel erg last van had. Als de blaadjes van de bomen vallen veranderde hij als in een film van dokter Jekyll en mister Hyde. In zijn lijf stond het monster langzaam maar onafwendbaar op en liep op zijn blote voeten uren en uren door de kamer te ijsberen. Liet hem rauwe schreeuwen blèren tot diep in de nacht. Vreemde volzinnen mompelende die de demonen in hem leken te wekken.
Hij brulde midden in de nacht: ”Mijn zoon, waar ben je?” Waarop ik vanuit mijn bed terug brulde: ”Ik ben hier pa!”
Dan was hij even stil, schuifelde op zijn enorme voeten naar de kleine dakkapel en opende het raam dat knarste in zijn sponning. Dan, met een genotszuchtige kreet, piste hij vol overgave in de dakgoot en riep: ”Vuile schoft, dat zal je leren.”
Een duidelijk geval van Gilles de la Tourette, zoveel was zeker. Ik heb er zeven jaar naast gewoond, maar wennen deed het niet. Zeg een gebedje op voor een ieder die lijdt aan psychische lasten. Het verborgen leed dat extra sterk wordt als de dagen kort en de nachten lang zijn….

De goede varkenshoeder

De varkentjes van de Heer
Een aardige wetenswaardigheid is dat toen zendelingen het evangelie gingen brengen in Papoea Nieuw Guinea, men met het probleem

zat dat de inwoners geen schapen kenden. Dat lijkt op zich geen groot probleem totdat wij bij de Bijbelse passage uitkomen waar de Here Jezus Zich als goede herder der schapen openbaart. De kinderen worden derhalve vaak als lammetjes gezien, maar hoe ga je zoiets nu vertalen naar de inboorlingen toe. In Papoea Nieuw Guinea is het varken heilig en wordt hoog gerespecteerd. Daarom besloot men om de woorden schaap en lam te vervangen door varken en biggetje. Zodoende zingen de kinderen in Papoea Nieuw Guinea :”wij zijn de biggetjes van de Heer.” Hijzelf is vanzelfsprekend: de goede varkenshoeder.
Tis maar dat je het weet..

soylent green

Gistermorgen wilde het met de verkleuring van de mist toch veel beter dan vandaag. Nu is het asgrijs als in het hoofd van iemand die uit het leven

wenst te stappen. Hoever mag de mens gaan in het zogenaamde zelfbeschikkingsrecht? We hebben het inmiddels allang niet meer over de zieke, pijnlijdende medemens die over de drempel van het lijden wil worden geholpen. Nee, we zijn inmiddels aangekomen bij de mens die vindt dat hij nu wel lang genoeg geleefd heeft en wenst te sterven.
Als kind vond ik de film soylent green beangstigend. Maar het was science fiction, tot de dag van vandaag. Nu is het dus toch werkelijkheid. Of het vooruitgng is? In mijn ogen niet. Eerder een "goede" oplossing om zoveel mogelijk ouderen om zeep te helpen want we hebben te veel ouderen (zegt men). Nog een korte tijd en er komt een wet dat iedereen die zeventig jaar geleefd heeft het veld moet ruimen. Science fiction? Dat dacht ik van soylent green ook.....
https://www.youtube.com/watch?v=e14VET1RUBg

De tale Kanaäns

Denk nu niet meteen dat enkel de (noem het) zwaardere gemeenten zich bedienen van een woordgebruik dat derden buitensluit. In alle gemeenten komt het voor.

Overigens vind ik de noemer (zwaar) als het gaat om de maatstaf voor christelijkheid, een volslagen foute. De Here Jezus zegt zelf: Mijn last is licht en Mijn juk is zacht. Wat voor toegevoegde waarde menen wij dan te moeten vinden in de noemer “zwaar” behalve ongezonde trots en ijdelheid!
Als al gezegd kom...t de taal van Kanaän, ook in de Evangelische, Pinkster en andere richtingen voor. Wij schuilen onder het bloed van Jezus, Heilige Geest raak mij nu aan of Uw naam is als balsem voor het hart, mogen in de oren van de gelovigen duidelijk zijn, voor de ongelovigen is het abracadabra.
Een klein weinig, is meer een kreet uit de Reformatorische hoek of wat te denken van de dubbele predestinatieleer. Prachtige kreten die de buitenstaander met de mond vol tanden laat staan want hij weet niet waar het over gaat. Het blijft niet bij woorden alleen. Wat te denken van de toga? Bijbels? Waar staat het dan dat een dominee een toga aan moet in de Bijbel?
Het klokkengelui, het orgelspel, de preekstoel allemaal zaken die de kerk zijn binnengeslopen en op zichzelf geen enkele spirituele waarde hebben. Het zijn dode materialen. Voor sommige mensen bijna afgoden. Kreeg ooit een brief van een heel boze dame die vond dat ik naar de hel moest omdat ik met een kind op de preekstoel stond op monumentendag en daar een foto van had laten maken door een van de ouderlingen aldaar. Verloren was ik. Een satanskind. Ik hoorde niet op die preekstoel thuis en het kind al helemaal niet. Hoe bekrompen en mismaakt kunnen mensen zijn in hun denken!
Gebruiken, woorden, instrumenten, kleding, allemaal mooi, maar zie het wel in de juiste verhouding. Het zijn op zichzelf slechts onbetekenende zaken die niet meer spiritueels bezitten dan de grijze vuilnisbak. We mogen dankbaar zijn dat wij ze mogen gebruiken (orgel, het kerkgebouw, de toga, de preekstoel etc.) maar voor God zijn ze volkomen waardeloos als het om “geloofsgewicht” gaat. Geloof daarom nooit een dominee als hij wijst naar het gebouw der samenkomst als zijnde het huis van God. Het huis van God dat zijn alle kinderen Gods samen en verder basta. Ik heb het meer geroepen en doe het nogmaals: God wil niet één kinderhartje inruilen voor alle toga’s, kerkgebouwen, preekstoelen en kerkorgels op de hele wereld. Wie anders beweert ken zijn Bijbel en Heer niet…

Bokgezweuzel in Groot Ammers

Folklore is nog altijd onderdeel van het dorpsleven in Groot Ammers. Het zogenaamde Bokzweuzelen is ooit ontstaan in de tijd van de reformatie door  katholieke paters die tot de orde van de zweuzelaars behoorden.
Het begint bij een oude Bok die samen met de burgervader in ene kuil dient te overnachten, gevuld met een laag paardenmest vermengt met bellen hop. De ambtsdragers der kerk dienen dra de zon opkomt het Bokzweuzel-lied aan te heffen in a mineur, waarna het uit de kuil halen van de bok en burgervader plaatsvindt.  Vervolgens wordt de burgervader op de bok gezet en men steke een brandende sigaar tussen zijn lippen om hem daarna over het  stadsplein te jagen onder het uitroepen van:”Haters, haters, weg met de paters.”

die tot de orde van de zweuzelaars behoorde. Zweuzelaars waren in die dagen bierbroeders, wat zoveel wil zeggen als bierbrouwers en wel van het herfstige nat. Omdat tijdens de reformatie de gehele orde van Zweuzelaars met pek en veren het dorp uit is gejaagd, waarna men de vaten bockbier over de dropstraten rolde en uitschonk is deze jaarlijkseis  traditie ontstaan. (het jaar 1599).
Dan blaast men vanaf de kerktoren de zweuzelhoorn in drie harde stoten waarbij de bevolking van het gehele dorp veterdrop eet en elkaar om de oren en de billen slaat met kletskoek. (een soort natte taaitaai in de vorm van een kleine knots.
Vervolgens wordt de organist in een vat met ondermelk gedompeld en beginnen de vrouwen van de rijkste boeren van het dorp te karnen en wisselen ondertussen dijenkletsers uit.
De organist neemt dan plaats in een melkbus om uit te druipen. De BBQ wordt aangestoken en de burgervader komt rokend met de bok tussen de benen het dorpshuis binnen. Een dozijn ouderlingen rijdt op een neurende vaars zes keer rond de BBQ en verdwijnt al zingende: “Zweuzel, zweuzel, mijn wijf die stinkt naar reuzel”,  tussen de groep samengestroomde dorpelingen die wijdbeens:” winden laat in de richting van het dorpshuis.
Dan dansen de vrouwen in lange rokken het plein op onder het zingen van:”Tok, tok, tok, mijn vent stinkt als een bok.”
Als slotstuk wordt het vetgemeste varken ingesmeerd met Bockbier en boven de BBQ gehangen. Dan neemt de organist uitgedropen plaats achter het orgel en speelt het grote zweuzellied, waarna het drievoudig: ”Hoezee, hoezee, hoezee,” klinkt. Als laatste springen jong en oud jodelend over een boerenhekwerk en mogen er wensen gedaan worden. Het ganse dorp verlustigt zich dan aan het inmiddels gegaarde varken en drinkt daarbij enorme glazen Bockbier met het schuim onderin.
Pas dan slaat de kerkklok twaalf uur en hinkelt de Ganse bevolking op houten schoenen huiswaarts.
Zo verliep de eerste Bockzweuzeldag in Groot Ammers ook dit jaar zonder problemen. Morgen nog één feestdag en dan is het weer voor een jaar voorbij….

Hoe ziet de ideale diens van Peter er eigenlijk uit?

 

Nou hier komt hij dan:

Geen langdradige zwamverhalen op het podium.

Geen geestelijke dansjes op het podium.

Geen zangdienstleiders die elk lied 5 maal laten herhalen

Geen mensen die zogenaamde beelden of profetieën hebben die nergens over gaan (lees ballen gehakt, holbewoners, etc)

Geen flodderkleren op het podium

Geen kauwgum in je mond als je wat meedeelt op het podium

Geen toetjes (Dus in het slotgebed de hele preek nog eens overdoen)

Geen druivensapje en kingcorn gezuurd witbrood gebruiken voor het avondmaal (er staat wijn en ongezuurd brood, zo moeilijk kan het toch niet zijn....

Geen knalharde muzikale begeleiding waar je conussen van uit je oren komen

Geen dominante houding op het podium

Geen krokodillentranen op het podium

Geen diensten die uren duren en over de climax heen gaan.

Wel een korte goede zangdienst

Wel een goede preek

Wel zeggen waar de collecte voor bestemd is anders geef ik niets

Wel tijd voor gebed nemen

Wel netjes op het podium gekleed gaan (flodderkleren die je thuis maar aan).

Wel de tijd nemen om mee te delen wat er zoal speelt in de gemeente (zieken, geboorten etc)

Wel avondmaal vieren met ongezuurde broden en wijn

Wel muzikale begeleiding op gepaste geluidssterkte

Wel een nederige dienende houding op het podium

Wel echt verdriet om elkander te ondersteunen

Magere Hein

Bij de pont Esmeralda voer ik over en zag een jongeman lopen met een stukje karton waarop een plaatsnaam stond.

Nu heb je lifters en lifters en deze viel in de orde van “nette jongen” dus dat zat wel snor. Hij liep de auto’s langs met het bordje en iedereen schudde “neen” en moest “toevallig” net de andere kant op. Een soortgelijke situatie die ik regelmatig meemaak als iemands auto op de pont niet meer wil starten (accu slecht) e...n mensen langs de auto’s gaan met de vraag of er iemand misschien even een hulpstartje wil geven.
Ook dan vang je heel vaak bot en dan moet je wel erg van vis houden om zulks op waarde te schatten. Derhalve heb ik altijd een goed stel startkabels liggen in de auto want een heel klein beetje hulp en vriendelijkheid is toch wel het allerminste wat een mens voor een ander mens moet willen betekenen.
De jongeman bleek onderweg te zijn naar de beurs in Gorinchem maar het openbaarvervoer lag weer eens gezellig plat in die richting dus zodoende zat hij naast mij in de auto en reed ik hem naar de provinciale weg vlak bij de pont van Schoonhoven waar hij zijn weg kon vervolgen en in de goede richting vast zat. Altijd leuk om dan te ontdekken dat veel van die dagelijkse incidenten een testje kunnen vormen van boven, om te zien of wij de afgelopen zondag in de kerk nu wel echt meenden toen wij de Schepper lof bezongen en daarmee ook beweerden zielsveel van onze naaste te houden.
Veel mensen vragen zich af hoe ze hun roeping kunnen vinden in het algemeen christelijk geloof.
Er worden dikke boeken verkocht over hoe dat allemaal zou moeten en gaventesten om zulks te ontdekken. Leuk allemaal, maar wat mij betreft is het allemaal veel eenvoudiger dan zulk studiemateriaal voor ogen heeft.
Help elkaar een klein beetje en je bent al lekker op weg. Zo simpel kan liefhebben en het vinden van je roeping zijn. J
e hoeft er echt niet voor naar donker Afrika om Bantoe-negers te gaan bekeren. Welnee, gewoon een beetje hulp, vriendelijkheid en liefde naar de mensen die je ontmoeten mag, is al heel lekker bezig zijn. Bleek achteraf dat deze jongeman ook nog een bro in the Lord was, dus dan sta je helemaal in je hemd, als blijkt dat je, door hem te laten staan, ten diepste Hem laat staan die je zegt lief te hebben.
Bedankt Leon met de bijnaam Hein (maar niet de magere) want magere Hein mogen wij wel met een gerust hart laten voor wat hij is