De Deur

Alle mensen broeder worden

De geiten van de buren liggen gebroederlijk bijeen.

Daar kunnen wij mensen veel van leren. Alle mensen broeder worden, ja mijn neus uit. Meestal is het al een grote overwinning als wij elkander groeten en gedag zeggen. We hebben nog een lange weg te gaan voordat wij gebroederlijk (gezusterlijk kan ook) beseffen elkanders warmte zo nodig te hebben. Hem liefhebben en de naaste als jezelf, voor ons een hele kluif waar we ons best wat meer voor mogen inzetten, me dunkt. Begrijp mij goed, ik ben niet die mens die het goed doet doch een mede stakker die faalt. Maar, elke dag een nieuwe kans. Goddank....

God de suikerspin verkoper

Op een braderie in het dorp, stond een suikerspinverkoper. Een massa kinderen stond likkebaardend voor zijn karretje in een walm van zoetigheid te

wachten. Ik keek ernaar en zag hoe de oude man steeds een stokje nam, wat in zijn suikerspinnenfabriekje strooide en langgerekte draden spon in allerhande kleuren. Hij deed mij denken aan iemand, maar aan wie? Plotseling wist ik het. Hij deed mij denken aan God zelf. Nou ja, zoals wij hem, moderne christenen gaarne zien. Een lieve man, in zijn hemels wagentje dat zoetigheid uitdeelt. Je kunt er op zondagen een vers gesponnen hap zoetigheid van krijgen in frisse kleuren. Het bittere van God wensen wij niet meer. De hel, zonden, verootmoediging, heiligheid vallen bij de massa niet langer in de smaak dus weg ermee. Liefde, blijdschap, troost, genezing, de hemel, heerlijk zoete woorden die ons doen samenscholen bij Gods kar. Misschien zie ik het wel een beetje te sceptisch allemaal, maar heb zo het idee dat de moderne mens wel een godheid wenst, maar zelf de regels voor wil schrijven. Wel een Heer, maar wij bepalen wat Hij mag en niet mag. Wel een hemel, maar zeker geen hel. Het klinkt allemaal erg mooi, maar is ten diepste toch de zoveelste poging om God voor ons karretje te spannen. God is nu eenmaal groter, heiliger en wonderbaarlijker dan wij mensen kunnen bedenken. Dus laten we ophouden Hem proberen te vangen in een of ander vakje van ons denkvermogen. Laten we stoppen met enkel het zoete van Hem te aanvaarden want zoetigheid is voor kinderen en laat tanden bederven. Geestelijk volwassen mensen, moeten wij worden die ook hun bordje leegeten als het eens wat bitterheid bevat. Want een ding is zeker, in ieder leven komt bitterheid op zijn tijd…

Pinksteren

Goede preek vanmorgen.

Kon me helaas niet goed concentreren omdat de vier lieve, rustige, aardige dames die normaal op de bank achter ons zitten er niet waren.
Er nam een gezin plaats met een kind die van zijn ouders gerust de hele dienst met zijn schoenen in de rugleuning van de bank ervoor mocht trappen.
Valt mij toch op dat er in de kerk ook steeds minder op de kinderen wordt gelet.
Als ze er maar zijn dan is het goed ook al zitten ze de hele tijd te kloten en te klieren. Wel, als je als ouders je kinderen nu enkel voor de verveling meeneemt, laat ze dan gerust thuis. Mijn zegen heeft u. U doet er in ieder geval mensen die de dienst wel willen beleven een groot plezier mee.

Goede vrouw

De vrouw zoals een man haar toch het allerliefst ziet.

Al het andere is hier ten diepste aan onderworpen. Dat zeggen beschaafde mannen niet, maar ze denken het wel.

Een man is een vrij simpel wezen.

Lekker eten werpt hoge ogen in zijn waardering gevoel. Toen de vrouw uit de keuken (deels) verdween, begonnen relaties te tanen en kwamen scheidingen op gang. Vergeet alle huwelijks therapieën en ander geleuter over het goedhouden van uw relatie. Leer koken en de man is als was in uw handen.

Doe je het niet, dan ligt hij de hele nacht naast je te winden in bed van al die pakjes en zakjes vol conserveermiddelen en andere meuk die de man zwijgend opvreet maar zijn ingewand protesteert en stoot kwalijk riekende gassen uit.

De bijbel beschrijft het al als er staat: Een goede huisvrouw, wie zal haar vinden!

God kijkt nooit naar kleding

Het is een warme dag. Mensen zitten in T-shirtjes en korte broek in de kerk. De massa roept dat God naar het hart kijkt en niet naar kleding.

Al kom je in je onderbroek, als het maar oprecht is. Een aparte gedachte die ik ronduit achterlijk vind. Ga je naar de Koning der Koningen in je korte broek? Mijn zegen heb je maar ik vind het stom. Ga het niet eens uitleggen of proberen te verdedigen want als je dit niet snapt dan wil je het ronduit niet snappen.

Korinthe 13

Wat wij weten is ten dele wat wij van God weten is gebrekkig.

Zomaar een paar zinnen uit het Bijbelboek weke aangeven dat wij door een spiegel in volkomen raadselen kijken.

Ons kennen zal ooit, je kunt het je toch bijna niet voorstellen, zijn als van aangezicht tot aangezicht. Wat een belofte. Maar ergens dragen deze woorden ook een waarschuwing, ja een vermaning met zich mede. Wij moeten niet doen of wij de wijsheid in pacht hebben, alsof wij de waarheid volkomen verstaan, want dat is ons hier op aarde niet gegeven. Wij mogen op Hem zien die de waarheid is en Zijn verlossende liefde aanvaarden.

Derhalve vind ik het ronduit fout als de kerk nieuwe ouderlingen en diakenen op de volgende vraag antwoord wil laten geven: Weet je zeker dat God je geroepen heeft tot het vervullen van deze taak (diaken of ouderlingschap?) Gevolgd door: geloof je dat deze kerk de waarheid preekt/spreekt en niets dan de waarheid?

Zulke vragen gaan mij dus te ver omdat ze indruisen tegen de Bijbel zelf. Of wij moeten het beter willen weten dan de schrijver. Hoe dan wel? Ik zou zeggen:”Voel je je geroepen om de gemeente te dienen en geloof je dat deze kerk binnen haar vermogen de Bijbelse waarheid zal nastreven?

Dat is in ieder geval Bijbelser dan wat we nu voor een vreemde opgeblazen formules horen bij een dergelijke inzegening. Laten wij oppassen niet verder te gaan dan het woord Gods!

1976 (Gompie) wil een vissie

Bij ons op de zaak (een bedrijf waar meubels werden gemaakt en waar 80 mensen werkten), liep een mongooltje rond.

Je mag dat om de een of andere reden niet meer zeggen meent de geëvolueerde mens, je moet zeggen: iemand met de ziekte van Down, wat ik een veel vervelender naam vind dan het lieflijke mongooltje, maar ga er niet over strijden.
Gompie was zijn naam (bijnaam) en hij deed niets liever dan achter de schuurmachine staan en de hele dag planken aanpakken ...en opstapelen. Uren, dagen, weken, maanden, jaren stond hij blij achter die machine geschuurde planken op te stapelen. Elke donderdag kwam de visboer en begon Gompie hard door de machinale te schreeuwen. “Gompie, wil een vissie, Gompie wil een vissie. Hij had nooit geld bij zich maar zijn geschreeuw hield pas op nadat een van de andere werknemers een dood vissie voor hem kocht en Gompie dat gelukzalig opat.
Op een mooie dag bekroop Gompie een idee, hij wilde leren zeevissen en ging met meer stoere mannen van het bedrijf aan boord en is midden op zee overboord geslagen toen hij beet had. Gompie was nu bij de vissies, zeiden de jongens van de zaak triest. Nooit is Gompie teruggevonden, maar soms als ik een vissie zie, denk ik nog wel eens aan hem…

De velden zijn wit om te oogsten

Nou ja, dat las ik van een of andere christen die meende dat mensen volop openstaan om de Here Jezus te leren kennen.

Een mooie gedachte, dat wel. Ik las het laatst ook nog in het boekje “een hand vol koren”. Wij christenen moesten veel meer getuigen, want de velden waren (wederom) wit.
Soms wordt die indruk ook in de kerk gewekt. Nogmaals een mooie gedachte die ook mijn hoop is. Doch hij strookt niet met de realiteit van alle dag, helaas. Mensen die zulke kreten roepen bedoelen het wel goed, maar zien iets over het hoofd. Nou ja, eigenlijk zien ze twee dingen over het hoofd.
Ten eerste zijn de velden in het geheel niet wit om te oogsten want kerken lopen leeg en mensen willen over het algemeen zeer weinig horen over de Here God. Op Hem schelden wel, maar dat is weer een ander verhaal.
Ten tweede plaatst men een last op de schouders van christenen omdat de indruk gewekt wordt dat het dus aan uw en mijn getuigenis ligt en niet aan die ander. Die ander wordt gezien als een mens die hunkert naar God. En jij als christen wordt in dit denken maar al te vaak weggezet als een luie ongeestelijke koekenbakker. Ik vind het een beetje dom om zo te denken als ik eerlijk ben en het meest bijzondere is nog dat mensen die roepen dat de velden wit zijn ook niemand aandragen. Ze komen zelf ook met niets enkel die loze kreet die slechts aangeeft dat ze zelf bitter weinig getuigen anders hadden ze allang geweten dat de velden verre van wit zijn.

Lijden

Veel godsdiensten menen lijden te moeten verklaren door

er iets zinnigs aan te verbinden. Zo wordt binnen veel godsdiensten de gedachte omarmd dat lijden een mens zuivert. Anderen menen dat lijden de mens tot hogere sferen en nieuwe levens zal brengen (de reïncarnatieleer).

Ook binnen het christendom wordt lijden nogal eens gezien als een tijd om te groeien in geloof. God laat immers alles (ook/juist) lijden medewerken ten goed voor hen die Hem liefhebben, zegt men dan. En je kunt geestelijk groeien door lijden als je op Hem blijft vertrouwen.

Persoonlijk vind ik dat een mislukte poging om in Gods boeken te willen kijken. Alsof Jezus offer en lijden niet voldoende zijn om jou en mij zalig te maken. Alsof wij ook nog een portie lijden moeten doorstaan om tot het volmaakte heil te komen. Ik geloof er niet in. Heb meer het idee dat al deze gedachten het lijden slechts verzwaren en dat ze uit de mens zijn en niet uit God. Lijden is onderdeel van het leven. Wie, hoe, wat, waarom, we weten het gewoon niet. Er zijn geen echte antwoorden. De schepping lijdt, zucht en steunt en is in baringsnood. Zoveel is zeker. Laten we dus oppassen om lijden in een vakje te stoppen van onze beperkte logica en verklaringsdrift.