Vergeving

Heb lang en diep nagedacht over wat de mens ten diepste nu het meeste nodig heeft. Goed, goed, eten drinken, kleding, liefde,

we kunnen die lijst denk ik allemaal wel opdreunen. Veel goden of godenzonen en religie kunnen hierin voorzien. Doe goed en ontmoet goed. Zelfs zonder in een Schepper te geloven, zijn er spreekwoorden die wijzen op het ontmoeten van goede zaken die wij nodig hebben om te leven. Toch denk ik dat de meest essentiële niet genoemd is. Vergeving. Ja, daar kijkt u misschien van op. Aan de buitenkant willen mensen maar al te graag staande houden dat zij geen vergeving nodig hebben, goed zijn, zelfs. Maar diep van binnen brandt in aller binnenste de vlam van dingen die wij fout deden en waarvan wij iemand nodig hebben die deze pijn wegneemt.

Van al die goden en godenzonen is er maar EEN die deze pijn weg kan nemen. Dat was de reden dat Hij daar hing aan dat kruis. Vergeving opent de weg naar de hemel.

Geen mens komt tot de Vader dan door Hem…

P.s, voor al mijn lezers een goed en gezegend nieuw jaar toegewenst.

Overdracht van Geest (of geesten)

Bestaat dat nu nog in onze westelijke cultuur? Ik kan hier volmondig: ”ja, op antwoorden. Van erg nabij en uit eigen ervaring heb ik mogen meemaken dat zoiets plaatsvond.

Ik weet van een vader die zijn leven lang zat te schelden op zijn kinderen. Nooit was iets goed en altijd bezag hij de dingen door een spiegel van het eigen gelijk hebben en was volkomen blind voor hoe hij zelf dagelijks faalde om lief te hebben. Zelden kwamen er woorden van dankbaarheid over zijn lippen.
Het was alles kommer en kwel en iedereen deed alles fout, behalve hij. Hij verbitterde, begon steeds meer te drinken, zijn kinderen kwamen niet meer en op den duur kwam er niemand meer, enkel de oudste zoon, bij vlagen want hij was ronduit onmogelijk.
De oude man stierf, werd begraven en onmiddellijk begon de oudste dochter, die ooit christen was maar het geloof verloor, de draad op te nemen waar haar oude vader hem had laten vallen. Ze begon zeer negatief te worden en de andere zussen en broers op een lelijke valse wijze te beschuldigen.
Ze begon net als de oude vader aan de drank te geraken en geleek in heel veel op haar pa. 
Ik heb dit zelf van dichtbij mogen meemaken, dus ik geloof zeker in overdracht van boze geesten. Zodra het lichaam sterft, verlaat de boze geest het lichaam en gaat opzoek naar een nieuw “huis” om in te wonen en dikwijls vindt hij die in de familie….

Leiding

Worden wij door een onzichtbare hand geleid of overvallen ons de dingen van alle dag? Een redelijke vraag me dunkt.

Vaak hoor ik geluiden alsof de Schepper in elk detail van ons leven Zijn machtige handen heeft. Een vertrouwd gevoel, dat wel. Maar wat doen we dan met die dronken vent die eergister dat kind doodreed? Heeft Hij dat ook zo geleid? Dat stuit op ernstige problemen en tegenstelingen een Heer die vanuit de hemel beslist: ja die zal Ik eens kanker geven. Toch wordt het maar al te vaak zo gebracht en ik vraag mij oprecht af, of wij met een dergelijk denken niet een beetje te veel in Gods boeken willen kijken? Logisch dat ongelovigen met die gedachte aan de haal gaan en zeggen: ”lekkere God dien jij, die je ziek maakt.”

Ik meen dat de dingen van alle dag toch wat complexer in elkander steken dan de Heer die vanuit de hemel even beslist hoe of wat. Vrije wil, een ongeluk, de omstandigheden, de hand van God, de zondeval, de satan die ook niet stilzit. In die wirwar van zaken leven wij en gebeuren de dingen. Laten we het niet moelijker maken dan het al is. God is goed en Hij zoekt ook het goede voor Zijn kinderen. Dat doet toch elke ouder?

Dankbaar

Wat hebben wij het nog altijd onwijs goed in Nederland.

Ondanks al het gezeur hebben wij nog zoveel zegen dat je al je zegeningen echt niet tellen kunt. Ik voor mij heb elke dag zoveel om voor te danken, dat ik nauwelijks aan klagen toekom. Goed, er zijn wel eens zaken die mij hoog zitten, maar als ik ze weeg op de schaal wat er zoal geleden wordt op deze aardbol, dan schaam ik mij een beetje.
Elke dag een warm deken, kleding, medische zorg, eten, een woning, een fiets, een auto, een motor, een brommer, een laptop en tal van zaken die ik niet eens kan benoemen omdat de lijst te lang is om neer te pennen.
Dan de gezondheid en bovenal het allerbelangrijkste: te weten een kind van Hem te zijn. Het is allemaal te wonderbaar, ik kan er niet bij en voel mij een oliebol als ik begin te klagen. Daarom neem ik er nog maar eentje...

Rust

Drie dagen rust. Nou ja, eerst kerst dan de zo aardig bedacht zijnde tweede kerstdag, die ten diepste nergens op slaat, en dan nog de zondag.

Ik voel mij dan altijd wat wee. Drie volle dagen wordt er van je verwacht dat je een beetje in de shampoo-houding blijft en dat gaat ten koste van mijn humeur.
Ledigheid is des duivels oorkussen, zegt een waar spreekwoord en ik vind dat volkomen waar. Voel mij het lekkerst als ik druk bezig ben geweest met wat lichamelijke arbeid. Maar daar komt het niet van met deze dagen. Enfin, enkel nog oud en nieuw en dan is het weer normaal. Ik hou van normaal.
Ben misschien wel een beetje saai. Wat wel opvalt is de volkomen rust in deze omgeving waar we nu wonen. Je hoort bijna niets. Een nogal kerkelijke omgeving die molenwaard en ik ben dol op rust. Na inspanning wel te verstaan. Want van enkel rusten wordt een mens dik, lui en gammel. Derhalve is het onwijs belangrijk dat wij na de rust er weer lekker tegenaan gaan. In de kerk elke zondag de zondagsrust. Prachtig, daar niet van. Maar wat vaak ontbreekt is met het gehoorde eens lekker aan de gang te gaan. En zo vervet kerkelijk Nederland langzaam maar zeker en geraken wij allen in de shampoo-houding wat mij niet juist lijkt. Evangelie is actief en zeker niet passief...

Verwijfde wereld

We leven in de dagen dat de man baardloos/snorloos

(in de meeste gevallen) door het leven moet. De mode, de smaak van de vrouw en de babybilletjes promotende scheerfabrikanten hebben het voor het zeggen. En dat terwijl de baard ooit het toonbeeld van mannelijkheid, gezag, kracht en eer uitdrukte.
Er bestond ten tijde van oorlog geen grotere krenking dan de vijanden te scheren en ze (kaal) weer naar huis te sturen. Zelfs in de kerken (waar de opperheer Jezus toch heus ook een baard droeg) zitten baarden in de ban en op zekere reformatorische scholen, worden leraren met snor of baard niet eens toegelaten.
Hoe verwijft kan een maatschappij en bovenal de kerk worden! Ik voor mij breek derhalve een lans voor de terugkeer van dát stukje man, wat vrouwen nooit kunnen evennaren, ondanks de emancipatie.
Veel mannen zijn nog verder weggezakt in het moeras van de ontharing en staan elke week onder de douche niet nader te benoemen minder edele delen te ontharen. Hoe verwijft kunnen mannen worden? Waar gaat dit eindigen? Ik hoop dat Willem inspiratie opdoet en ons mannen terug op het juiste spoor durft te zetten.

Winst boeken

Ooit waren al de

vrouwen keukenprinsessen. Toen kwam de emancipatie en "ontwikkelde" de vrouw zich tot wat zij wilde zijn. De seksulele revolutie kwam op kousenvoeten binnen en de mensheid wierp in deze weer een "last" van de broze schouders.
Het leek allemaal winst, totdat wij mannen tot de ontdekking kwamen dat wat wij aan gelden en op de legerstede aan winst meende te boeken, in de keuken verloren ging. En de liefde van de man gaat toch nog altijd door de maag hoor.
Derhalve sta ik nu zelf de saté te maken voor de visitie van straks. Zou die oude bijbel dan toch gelijk hebben als er staat:"een goede huisvrouw, wie zal haar vinden?" Wellicht een vertaalfout. Er moet natuurlijk staan:"Een goede huisman wie zal hem vinden?"

Liefhebben

We leven in een tijd waarin mensen elkaar vreselijk pijn kunnen

doen. Wat hebben wij eigenlijk maar weinig besef hoe vreselijk misdadig mensen soms kunnen zijn.

Als wij ooit de “beschaving” recht in de ogen wensen te zien, dan denk ik dat dit wel het moment is waarop de ogen open mogen gaan. Aanslagen, geweld, angst, vreselijke dingen die tegen de mensheid bedreven worden en maar al te vaak in de naam van de een of andere god.

En dat terwijl wij ten diepste worden opgeroepen om elkander lief te hebben. Wie faalt de ander lief te hebben, heeft ten diepste zichzelf verloren. En wat zijn er veel verloren mensen om ons heen. Laten wij daarom lief hebben. Geloof, hoop en liefde, maar de liefde is de meeste van al…

Slapend zingen

Terwijl er links en rechts van ons om de een of

andere reden mensen tijdens de preek in slaap vielen, keek ik de kerk rond. Een leuke bezigheid en je ziet nog eens mensen die je niet kent. Mijn oog viel op een ernstig luisterend meisje, dat met open mond aan de voorganger gekluisterd zat.

"En de Here sprak tot de melaatse," riep de voorganger. Het meisje kon onmogelijk begrijpen waar de preek eigenlijk over ging. Ondanks dat de voorganger tussen neus en lippen: “Ja, kinderen, dat snappen jullie ook wel," meende te moeten prakken, in een poging het idee te wekken dat de kinderen toch heus veel opstaken van de eredienst. Het meisje zong even later, toen een lied werd ingezet, met veel vuur mee.

De slapende mensen links en rechts van ons, ontwaakten en ik begreep toen pas de woorden van Jezus toen Hij sprak: “u lieden moet worden als de kinderen.  Want de meest geestelijke, eerlijke, oprecht zijnde persoon in de kerk, werd zonder twijfel gevonden in dat meisje. Daar konden de voorganger en de oudsten een puntje aan sabbelen. Ze had meer van de Heer dan ik de laatste tijd in veel andere kerkgangers en mijzelf heb gezien.

Misschien vergis ik me. Maar ben zo bang van niet...

Eenzame kerst

De zielige man/vrouw die in zijn uppie de kerst moet doorbrengen, zit er

weer aan te komen. Je komt ze tegen in allerhande bladen of op de televisie al dan niet met een christelijke saus overgoten en doen het tranen trekkend goed.

De vraag die altijd bij mij opkomt is: heeft die “zielige” man/vrouw ons nu zo nodig of hebben wij hem/haar nodig om een gevoel van goed te kunnen doen in ons binnenste te sluiten, rond de kerst? Ja, ik weet dat ik hard klink en velen zullen wellicht direct op de kast gaan zitten en dat mag, zolang je er maar niet de hele kerst alleen blijft zitten.

Want natuurlijk zijn er schrijnende gevallen maar, heel vaak willen zekere mensen helemaal geen bezoek van jou of mij. Ik had immers zelf zo’n pa. Die zag je liever gaan dan komen en vierde dertig jaar alleen kerst. Ik ben in de gezegende omstandigheden geweest dat ik veel mensen mocht helpen en bijstaan in mijn leven, maar even vaak zagen ze je liever gaan dan komen. Maar ik hoor ze al weer op kousenvoeten aankomen, die tranentrekkende verhalen over waar jij en ik allemaal gefaald hebben. Zelfs Andre zit jaren na zijn heengaan op de radio nog altijd eenzaam in de cel kerstfeest te vieren. Hij wel…