Christenplicht

Ben ik tegen het helpen van vluchtelingen? Dan zeg ik: nee zeker niet. Sterker nog het is onze plicht als mens om elkaar te helpen.

Het grote probleem schuilt hem voor mij in de grote stroom mensen die een geloof aanhangen waarvan wij elke dag in de media de meest gruwelijke verhalen horen en beelden te zien krijgen. Egypte, ooit een christelijk land is inmiddels geheel en al Moslimland geworden. Ook in ons land verrijzen de Moskeeën als paddenstoelen uit de grond. Hoe ziet Nederland er uit als de statistieken waar zijn dat moslimgezinnen zich veel intenser en sneller vermenigvuldigen dan Nederlandse gezinnen doen? Zelfs iemand die slecht rekenen kan, begrijpt dat over een paar generaties ook Nederland geheel Moslimland zal zijn.
Dát is de grote angst van veel Nederlanders. Mogen wij a.u.b. onze eigen cultuur kostbaar vinden en die verdedigen? Mogen wij vraagtekens zetten bij hoe onze vrijheid van Godsdienst bedreigd wordt door de instroom van mensen die een geloof aanhangen waar ze zelf voor op de vlucht moeten slaan?
Denk daar eens aan voorgangers, politieke leiders en mensen die gezag mogen uitvoeren van de Schepper aller dingen. U roept zo gemakkelijk dat het onze plicht is mensen te helpen (en ik onderschrijf die gedachte) maar ik hoor u zelden tot nimmer over de gevolgen van onze goedbedoelde hulp…
Weet u niet dat dagelijks ontelbaar veel christenkinderen worden gedood door dit geloof? Mensen worden onthoofd door aanhangers van dit geloof? Kerken in brand worden gestoken? Anders gelovigen als varkens worden gezien die gerust gedood kunnen worden? Wordt het niet eens tijd dat u die kant van de medaille belicht in plaats van iedere keer maar weer aan te komen met het wijzen naar onze (christen) plicht? U verveelt mij een beetje als ik eerlijk ben en ik krijg de indruk dat u als een struisvogel de kop diep in het zand aan het drukken bent.

Bitterzoet

Ik wil de dag beginnen met een klein plantje uit de nachtschade soorten. Bitterzoet is de naam. Is dat niet een beetje het leven van alledag?

Sommige mensen willen ons wel laten geloven dat het leven één grote aaneenschakeling van mooie momenten is. Ook als ze over het geloof praten zien ze de Heer het liefst als een grote weldoener die de hele dag klaarstaat om het u en mij naar de zin te maken. Dat is natuurlijk flauwekul! Het leven is (ook met God) bitterzoet. Er zijn tijden van voor en tijden van tegenspoed. Mensen die menen dat een christen nooit kiespijn zal krijgen moeten hoognodig aan de pillen.

De vruchtjes van dit plantje zijn giftig, overigens net als veel andere zaken uit de nachtschade soorten. Ik noem de doornappel nog even die wij ook wel eens aantreffen in het wild. Familie van iets wat wij dagelijks eten. Enig idee? Raden maar….

Leeg graf...

Morgen naar de kerk. De kerken lopen langzaam maar zeker terug in ledental. Geloven wordt in onze dagen

als ouderwets en een beetje achterlijk bevonden. De hedendaagse mens heeft geen God nodig. Daarnaast horen we dagelijks de kreet dat geloof de bron van alle oorlogen is. Datzelfde kan ook van de uitvinding van ijzer worden gezegd, want al het wapentuig wordt van metaal vervaardigd. Is ijzer daarom slecht? Geen mens die het in zijn hoofd haalt om dát te beweren. Maar als het over de Schepper gaat, roepen mensen heel vaak dingen die kant nog wal raken.

Dat door het (christelijk) geloof grote liefdevolle daden uitgedragen zijn en worden, daar horen we de moderne mens niet over. Slechts wat er fout gaat in de gehele wereldreligies waarbij het christelijk geloof op één hoop wordt geveegd met al de andere geloven.

Doch er is één ding dat men vergeet. Al de andere goden en godenzonen liggen in het stof der aarde. Slechts één graf is leeg. 

Vandaag een maaltje pronkers geplukt en ik behoef niemand uit te leggen waarom deze bonen de naam pronkbonen dragen. Het zijn op het eerste gezicht net edelstenen, zo mooi, zo onwijs van kleur en tekening. En de smaak is super!

Dan zijn er nog mensen die niet in een Schepper geloven. Alsof alles uit een kosmische scheet is ontstaan. Zulke gedachten gaan voor oorspronkelijk denkwerk door in onze dagen. En dat terwijl ieder kind in de wonderlijke kleuren en tekeningen van de pronkboon alleen al kan zien dat de Schepper schreeuwt. “Ik ben er ook al begrijp je van het leven niets. Ook al zit het vol leed en pijn en zit je in je denken volkomen vast in de wirwar van gedachten. Ik ben er toch.”

We leven op een wereldbol waarin veel mensen ervoor kiezen de ander pijn te doen en met een Schepper wil men al helemaal niet rekenen. Totdat leed hun eigen leven raakt. Dan geven ze de schuld aan Hem waarin ze niet geloven. God wordt tot een kop van jut, een snijboon die met een lange baard ergens op een wolk geniet van hoe mensen lijden.

En toch is dit niet waar. Als je het ware kijken niet verleerd bent, kun je Hem in alles zien. Zelfs tijdens het boontjes doppen. Maar, geen mens is zo blind als diegene die niet wenst te zien. En raakt leed ons leven, dan vluchten wij niet bij Hem vandaan, maar kijken op naar omhoog en beseffen dat Hij ons voorging in het bitterste lijden en dat Zijn hand ons ook dan zal vasthouden…

De stem van God

Steeds weer grijpt mij een gevoel van benauwdheid naar de keel, als ik simplistisch over het verstaan van Gods stem hoor praten.

Alsof er een formule bestaat, een handigheidje, een Bijbels truckje waardoor je aan God kunt vragen en Hij antwoord geeft. Genezing, pijn, verdriet, voorspoed, maar ook kleinere zaken als: welke school voor de kinderen, verhuizingen en waar dan heen, welke levenspartner misschien (hoewel die misschien toch bij de grote vragen behoort) tot in het absurde: welke auto, waarheen met vakantie of nemen we een hond? Ik heb mensen de meest vreemde dingen horen bidden en sterker nog, voorgangers de meest grappige/pijnlijke antwoorden horen geven op hoe wij Gods stem (Gods wil) kunnen verstaan voor ons leven.

Ik ben zo bang dat wij God nooit zullen begrijpen. Laten we daar mee beginnen. Zes miljoen mensen voor de gaskamers. Ook Zij riepen naar hun Schepper en God. Ze gingen er in met kinderen en al. Er wordt onvoorstelbaar geleden op deze aardbol. Ziekenhuizen vol. Kinderen met kanker, lieve en minder lieve mensen op de rand van de dood. Wat een onvoorstelbaar leed is er en…er zijn geen antwoorden hoor! Hij heeft ze wel, maar wij begrijpen ze niet. Ons kennen is te klein. Ons denken is te klein. Wij zien door een spiegel in raadselen als wij het leven beschouwen. Al het geklets dat God wel even uit zal leggen welke grasmaaier u moet kopen is een aanfluiting voor wie Hij is.

Op de E.O zien we niet anders dan mensen die uitleggen wie God is en dat het heel eenvoudig is Zijn wil en stem te verstaan. Het is ONZIN! Niemand kan God begrijpen.  Wij zullen allen moeten leren leven met het fundament dat Zijn genade genoeg is. Hoe moeilijk dat ook kan zijn. Wil ik hiermee zeggen dat bidden zinloos is? Nee. Hij wil gebeden worden en betrokken in Uw leven van alle dag. Maar laten we nu oppassen dat we niet denken dat Hij wel even de juiste koek bij de Albert Hein zal aanwijzen. Hij heeft u en mij gezegend met een gezond verstand. Gebruik dat en u bent lekker op weg.

Ontferm U Heer

Moeder ligt in het ziekenhuis. Nierproblemen zegt het tehuis. Jolanda en ik lopen door het doolhof wat het groene hart genoemd wordt. Na lang zoeken vinden we de tweepersoonskamer.

Moeder zit in een rolstoel met haar rug naar ons toe en schreeuwt als een dier. Een luide langgerekte brul vol frustratie, pijn en vragen. We sluiten onze oren voor het geluid. Ook de deur van ons hart valt met een doffe dreun toe. Je kunt dit lijden niet toelaten in je binnenste dan wordt een men...s gek. Dus je maakt een grapje alsof alles oké is. Ma kijkt verdrietig. Ze mist iets maar weet niet wat. De televisie, haar man, de kinderen, haar eigen bed, de vrouw die ze was?
Moeder heeft pijnscheuten want er zit een galsteen die vergruisd moet worden. Na de pijn is ze direct vergeten dat ze een pijnscheut had en lacht. Haar stemmingen wisselen net zo snel als de wissers van een auto over het raam scheren. Van lachen naar huilen en terug. Wij zitten erbij en kijken elkaar aan.
Is dit onze moeder die altijd alle touwtjes in handen had? Niets is er meer over van wie ze was, een klein zielig hoopje mens dat de hele dag zoekt naar antwoorden en als ze die krijgt ze niet onthouden kan. Hoe leg je uit dat ze nog een paar daagjes moet blijven en dan terug mag naar het tehuis zonder zelf in tranen uit te barsten? Mama’s ogen zijn als die van een kind. Een klein meisje dat verdwaald is in het bos van de dementie. Een donker woud vol enge onzekerheden. Als we weglopen en afscheid nemen duurt het niet lang of mama “zingt” opnieuw in verscheurende eenzaamheid het lied van de Alzheimer. Een lied dat bestaat uit enkel refreinen…..
Ontferm U Heer.

Dankbaarheid

Weten wij nog wat dankbaarheid is? Dankbaar voor al de zegeningen waar Hij ons elke dag mee overlaadt? De douche,

het eten, de kleding, het warme bed, een dak boven het hoofd, de warmte van de zon en in de winter de kachel? Ontelbaar veel zaken die wij heel gewoon zouden kunnen vinden als wij niet beseften dat het ook anders kan. Dat er tijden zijn geweest dat armoede ook in Nederland aanwezig was en dan hebben we het dus niet over het ontbreken van een auto, breedbeeld televisie of derde mobiele telefoon, wat men in onze dagen als armoede ziet!

Het ziekenhuis deel 3

11.30 uur

Even inventariseren. Bij mij op zaal liggen 4 mannen en een ernstig dikke vrouw die de hele dag diepe zuchten slaakt en als ze niet zucht ligt te winden. Karin, heet ze. Wel lief, daar niet van maar ik vrees voor de nachtrust want als ze ook in de kleine uurtjes ligt te zuchten, steunen en winden, kan het wel eens lastig slapen zijn (probleem onbekend).

Meneer Defilé, een leraar Duits die de gewoonte heeft om als een op aanvallen staande pitbull zijn bovenlip op te trekken. Is wel aardig maar heeft last van spraakwatervallen. (probleem: kan zijn poep niet ophouden).

Meneer Welgraven. Een lange man met nog langere tanden. Een lieve oude baas eigenlijk die de hele dag in een minuscuul Bijbeltje ligt te lezen. (probleem: gezwel in dikke darm).

Peter, een naamgenoot. Zo mager als een lat, slaapt de hele dag en ruikt ernstig naar transpiratie en nicotine. Zit de hele avond en nacht in het rokershol en overal waar hij loopt ruik je na vijf minuten nog dat hij er langs is geweest vanwege de intense lijflucht. (probleem wordt steeds magerder).

Ikzelf. 107 kilo, veel spiermassa (toen nog), lekker bruin, veel te gezond ogend, met lang haar in een staart tot op mijn kont. (Probleem: vage buikpijnen die al jaren aanhouden na een meervoudige operatie waarbij een gezwel werd weggenomen in de twaalfvingerige darm).

12.00 uur

Er komt een broeder Met zeer harige armen, de zaal oplopen met een papier in zijn hand en loopt naar het bed van meneer Welgraven. Hij krijgt morgen een onderzoek en mag na acht uur vanavond niets meer eten of drinken. De oude baas knikt en de flap haar, die hij over zijn kalende bol heeft gekamd zakt voor zijn ogen als hij trompetterend zijn neus snuit. Een knap staaltje trompetteren wat zowel in de hoge als in de lage tonen zijn mannetje staat. Er lijkt geen einde aan te komen en zelfs Defilé kijkt op uit zijn boek en trekt zijn bovenlip iets op als een hond die op aanvallen staat, alsof hij wil zeggen:”Kappen nu!”

Het ziekenhuis deel 2

Ik besloot het ziekenhuis eerst een beetje te verkennen. Morgen stonden de eerste onderzoeken pas te komen dus ik had alle tijd om nog even geen

echte patiënt te zijn. Op het bord boven de afdeling stond met koeienletters het woord “Gastro”. Het klonk een beetje als gas en stront, maar misschien vergis ik me.
Op de gang linksaf richting de lift stuitte ik op een jongeman die in een stoel de Bijbel zat te lezen. Ik groette hem en liep door. Iemand... die geestelijk zit te eten moet je niet storen vind ik. Na verschillende trappen af en op te zijn gelopen kwam ik een restaurant tegen en een soort winkeltje waar ze koffie, thee etc verkochten. Er zat een grote vrouw met blond haar, woest aan een softijsje te likken. Nam haar op en meende dat het vast goed kussen met haar moest zijn. Ik nam ook een softijsje en wandelde verder door het grote ziekenhuis in Nieuwegein. Na een half uur zoeken naar waar die verdraaide afdeling van mij nu toch ook weer was, vond ik het en ik voelde me alsof ik de avondvierdaagse gelopen had. Was een gebouw! Hier verdwaal je dus echt in! Alles lijkt op elkaar en alle afdelingen zijn krek eender! Het bed naast me op de mannenzaal was inmiddels ook bezet met een nogal lange oude man met werkelijk enorme lange tanden. Hij stelde zich onmiddellijk voor als meneer Welgraven. Ik raakte in gesprek met deze gemoedelijke oude baas die darmkanker had en dat verklaarde ook waarom hij zo mager was. Toen, tijdens het bezoekuur zijn vrouw binnenkwam, zag ik direct dat ze van reformatorische komaf was (knotje, donkere rok) en ik verbaasde me over het aantal kerkmensen op deze afdeling.

Het ziekenhuisverhaal (deel 1)

Nieuwegein (1997)
Toen ik voor onderzoek werd opgenomen met ernstige pijn in de onderbuik, besloot ik een dagboek te onderhouden en mij ervaringen neer te pennen.

Toen ik arriveerde op zaal en een bed kreeg bij het raam, was er op een oude man die met open mond lag te slapen na, niemand op zaal. Zijn kunsttanden glommen me vrolijk toe vanaf het nachtkastje. Nou ben ik niet zo’n man die zich direc...t in een pyjama hijst en ik besloot om nog even een dagje in mijn burgerkleding rond te blijven stappen. De opname zou ongeveer drie weken duren en men zou in die tijd een redelijk beeld hebben of ze middels een operatie een verbetering in mijn hevige maagklachten konden bewerkstelligen.
De zuster die me inschreef droeg volgens het naamplaatje op haar weelderige boezem de naam “Carla” en was zakelijk en naar mijn beleving een beetje streng. Terwijl ze me inschreef ontwaakte mijn “kamergenoot” en rekte zich eens flink uit. Meteen liet hij een enorme wind en verontschuldigde zich, direct gevolgd door nog een hardere wind. Lekker begin dacht ik.