Goddelijke handen

In mijn hand woont het kuiken. Het ziet mij als moeder dus wil onder mij kruipen. Maar met die 97 kilo is dat wat lastig dus ik open mijn warme hand en daar zit hij dan een beetje amechtig in te suffen en steekt zijn kopje tussen mijn vingers door in goed vertrouwen. Ik moet mij wat inspannen anders dan sluiten mijn vingers zich en door die kracht zou het lieve diertje gekeeld worden en dat kan niet de bedoeling zijn. Het slaapt in mijn borsthaar en pikt er dingen weg waarvan ik niet zeker weet of het ongedierte is en ik dus hoognodig moet douchen of de fantasie van het kuiken. Ik heb het op het eerste gehouden en mij gewassen.
eigenlijk geeft het mij een beetje een vaderlijk gevoel. Goddelijk zelfs in staat om warmte te geven en liefde of de dood.
Met Pasen hebben we het over de dood van de Here Jezus die daardoor juist Zijn liefde en warmte aan een koude wereld schonk. Wie wil er niet wonen in Zijn Goddelijke hand?

Het ruwhouten kruis

Op die heuvel daarginds
stond een ruwhouten kruis,
het symbool van vervloeking en schuld.
Maar dat kruis werd de mens
tot het kostbaarst kleinood,
daar Gods wet aan dat hout werd vervuld.

’k KLem mij daarom aan Golgotha’s kruis,
tot de Heer komt en met Hem het loon.
Als die grote dag aanbreekt
en Hij ons dat kruis
dan verwisselt voor d’ eeuwigheidskroon.

O, dat ruwhouten kruis,
door de wereld gesmaad,
heeft een wond’re bekoring en macht.
Want Gods Zoon liet zijn troon,
Hij droeg smaadheid en hoon,
om de vreugd’ die dat kruis voor ons bracht.

Van dat ruwhouten kruis
met het bloed van Gods Zoon
straalt een licht dat door niets wordt gedoofd;
vol van schoonheid en pracht,
vol van reddende kracht
voor een ieder die in Hem gelooft.

Vroeg Paaskuiken

Dus we gingen naar de kerk vanmorgen bij Kees van den Berg in de Pauluskerk maar in de regen en de wind lag een kuiken van wat wilde kippen die hier over de buurt scharrelen. De moederkloek dribbelde er een beetje omheen en tja, wat doe je dan? Bij halftien en dus moesten we zo weg. Het jong bewoog nauwelijks meer en zou doodgaan, zoveel was zeker. Dus hup, schoenendoos, tegen de cv aangezet, lapje erin en kuiken erbij. Naar de kerk, we zien wel. Thuisgekomen piepte het vrolijk en kroop bij Paula in haar nek. Daar woont het nu en loert naar mij als ik langsloop.
In de verte de echo van iemand waarin ik geloof. Hoe vaak heb IK u onder mijn vleugels willen nemen, maar jullie hebben het niet gewild... Misschien zegt het je wat, misschien niet, kijk maar....

Pompen of verzuipen

Het heel aardige van een oude kerk als de Sint-Jan in Gouda is dat je elke keer als je er komt, weer nieuwe dingen leert.

Niet enkel vanaf het preekgestoelte, nee een kerk als dit heeft veel te zeggen ook na de zondag. Neem nu bijvoorbeeld mijn niet kostelijke ontdekking van de dag.
Niet kostelijk omdat het om urineren gaat en daar praat je niet zo snel over, zeker niet in de kerk. In de volksmond noemen wij dat plassen en wil je het wat stoerder zeggen dan bezigen wij van mijn part de term pissen.
Doch dat het in de tijd van onze voorouders ook behoorlijk platvloers toeging, bewijst de tekst wel boven de toiletten. Kijk pissen is grof, maar pompen ruikt naar een onwijze zeikerd zijn en die zijn dus blijkbaar van alle tijden.

Het zaad van de belofte

Urnen kunnen ook heel mooi zijn, dacht ik. Op het IJsselhof in Gouda vond ik deze kastanje die mij erg aansprak. Ik bedoel als de herfst van het leven

aanbreekt en de dagen komen dat je moet vallen, dan maar liever in een mooie kastanje.
Doch als wij goed kijken naar de natuur, dan draagt deze immer een belofte in zich. De buitenkant is stekelig en verdort, ja valt uiteen in losse delen. Doch binnenin ligt een heel nieuw begin. Wie ogen heeft om te zien, die zal zien. Maar geen mens is zo bijziend als hij, die niet kijken wil...

Is er nog ruimte voor hen in onze samenleving?

Langzaam maar zeker worden de Joden opnieuw uit onze samenleving verjaagd en hoor ik weer die echo: wir haben es nicht gewusst

When the lady smiles

Wat mij zo opvalt in deze tijd is dat dingen er niet gemakkelijker op worden. Hadden de meesten van ons al genoeg moeite met het

onthouden van hun negen getallen bankrekeningnummer en het invullen ervan, voor de aardigheid heeft men er nu, om in de pas te lopen van de Europese regelgeving er nog een aantal letters en cijfers bijgeprakt.
Dat is niet handig want de gevolgen zijn hier al duidelijk. Spookafboekingen ( al 500 euro hier) en als je belt met de ...bank is het: ”Oh dan heeft men vast een vergissing gemaakt met de ibancode.”
Ik vergistte me zelf ook toen ik het nummer 76 vergat en dan maakt de bank niets over, hoewel ze heus wel snappen wat er fout zit. Service heet dat.
Het moet mij van het hart dat de service de laatste jaren niet veel verder reikt dan de beperktheid van het systeem, dat mensonvriendelijker wordt met de dag.
Kent u deze? Je toetst (van de zenuwen dat een of ander onverlaat meeloert) over je schouder en achter je hand min of meer op gevoel je pincode in, want als er een camera hangt die meekijkt skimmen ze de boel weer. Dus op gevoel en geluk maar intypen bij de flappentap. Dan volgt de volstrekt onnozele vraag van het apparaat: ”Heeft u de pincode goed ingetoetst, druk dan op JA.”
Maar lieve banken en bedenkers van dit tappen uit de muur, natuurlijk weet je niet zeker of je die lamlendige code goed hebt ingetoetst. Je hoopt van wel. Je ziet immers geen moer achter je hand en zenuwachtig achterom kijkend. Dus hoe kan men dan de vraag stellen of je hem goed hebt ingetoetst? Een redelijk achterlijke overbodige vraag.
De Bijbel spreekt over een tijd waarin niemand meer kan kopen of verkopen zonder het getal van het beest. Volgens mij bedoelt de Schepper te zeggen dat het in deze dagen ronduit beestachtig moeilijk is om aan je eigen poen te komen. Er komt een tijd of die is al aangebroken dat je straks allemaal in de verte the Golden Earing hoort met: Wen the Lady smiles….Oh now!!!!

Hartproblemen

Ik mag graag bijsluiters lezen. Ik geef het maar toe ik heb een bijsluiterfetisch. Dat begint al als ik een nieuw doosje krijg,

dan zit ik me al te verkneuteren op het straks lezen van de bijsluiter. Probeer het zo lang mogelijk uit te stellen en bij de avond koffie pas te bevredigen want voorpret is ook pret.
Je komt echt de leukste dingen tegen bij het kopje": Bijwerkingen".
Dat bewaar ik dan ook, net als het stukje haas van de haaskarbonade, tot het laatst. Daar begint he...t grote plezier.
Ik noem van Domperidon even deze zin: Als bijwerkingen kunnen hartritmestoornissen optreden of een hartstilstand. Neem in dat geval altijd contact op met de arts.
Ziet u het voor u? Nee eerlijk zeggen! "Hallo dokter, ja met mij. Ehh mijn hart staat stil en wat denkt u, kan ik beter stoppen met dit middel of raadt u mij aan toch verder te gaan?""
( De dokter) "Ik denk dat u er even aan moet wennen, probeer even een paar dagen door te gaan, wellicht gaan deze klachten over en begint uw hart over een week weer te slaan."
Echt superleuk die bijsluiters...

Gewogen en te licht bevonden

Je zult het vast wel eens hebben meegemaakt. Op de verenging, op een buurtfeest, binnen de kerk (want daar kunnen ze er ook wat van hoor!) of in de familie. Dat je je kop stoot omdat je niet binnen de juiste soort valt.

Ik stapte ooit op een aardig stel af in de kerk en vroeg of ze misschien een kopje koffie kwamen drinken na de dienst. De dame in kwestie wimpelde mij af met de woorden: ”Sorry, we hebben al zoveel vrienden, er kunnen gewoon geen nieuwe bij.” Een heel lieve manier om te zeggen: ”maak dat je wegkomt, we willen niets met jullie van doen hebben, jullie zijn onze soort niet.”

Dat komt hard aan. Zeker als je even er voor toch de indruk hebt gehad, allemaal bij die grote familie van mensenkinderen te behoren. Jezus ging om met hoeren en schavuiten, maar daar jij niet hoert en schavuit is er wel een andere weegschaal waar je op gelegd kan worden. De balans van het kapitaal, de afkomst, je intellect of spiritueel vermogen, je positie binnen de maatschappij etc.

Allemaal weegschaaltjes waar mensen anderen op wegen kunnen. Maar ten diepste een walgelijke vertoning. Iemand met minder vermogen stinkt heus niet en hoewel kleiner behuisd, zijn ze niet de drager van vreselijke ziekten.

Iemand met een wat geringer IQ roept niet de ganse dag dwaasheden en al komt een mens niet voort uit Maxima en Alex, dat maakt hem of haar niet minder vorstelijk in de ogen van de Schepper.

En toch en toch, wat zijn we als het puntje bij het paaltje komt toch hooghartige, vervelend klierende mensen.

Wie de schoen past, trekke hem aan….

P.s weegschaaltje bij de kringloop gekocht voor 5 euro, 80 jaar oud…

Vampieren en blauw worden

Omdat ik nooit bij de huisarts op spreekuur kom, roept hij me om de 5 jaar om te zien of ik nog leef en het was zo. “Laten we uw bloed maar eens onderzoeken, dat kan met uw medische verleden geen kwaad.”
Dus je vervoegd je nuchter naar het groene hart ziekenhuis en komt bij een zuil uit waar je in kunt typen wat je mot. Je kunt kiezen uit een aantal opties en de bovenste is: bloedonderzoek. Dat druk je dan maar in en de zuil braakt vervolgens grommend een nummer uit.
Dan is het de bedoeling dat je je vervoegt op een van de banken en dan maar naar een scherm gaat zitten koekeloeren tot jouw nummertje verschijnt in blauwe letters met er achter: balie drie. Dus je sloft er naar toe en moet in aanwezigheid van een hele meute op de bank zittende medebloedbroeders en zusters, je geboortedatum en naam noemen.
Vervolgens mag je weer zitten en begint het kijken op het scherm opnieuw. Ik zie dat mijn naam (fout gespeld) de Mooi, in het rood op de monitor komt en een nummer van een afwerkhokje erbij. Dus ik slof meteen door maar er werd net een dame afgetapt dus ik was vast abuis. Maar nee, mijn naam stond wel degelijk in rode letters en hokje 6 erbij. Na de vraag in de groep te hebben geworpen, kreeg ik als antwoord dat ik moest wachten tot ik blauw werd.
Nu weet ik niet wat u geantwoord zou hebben, maar ik begreep er geen barst van en riep: ”ik dacht dat ik nuchter moest komen en nu begrijp ik dat ik blauw moet worden?”
Alom gelach van de andere patiënten en diepe zuchten van de drie dames achter de balie. “Nee, meneer uw dingetje is rood en moet blauw worden, dan kunt u gaan.”
Wat voor opleiding en vaag taalgebruik die hedendaagse dames achter de balie gebruiken weet ik niet, maar ik plofte neer om ernstig na te gaan zitten denken over hoe ik mijn rode dingetje, blauw kon krijgen?
Na lang en diep nadenken drong het tot mij door. Je nummertje wordt eerst rood (stoplichtrood) en als hij blauw wordt, dan mag je het hokje in. Welke halve gare bedenkt zoiets? Neem je nu nog de kleur groen, die ook bij het stoplicht zoveel wil zeggen als: gaan met die banaan, dan zeg ik alla. Maar nee nietszeggend sireneblauw.
Sorry, hoor maar ik ben te stom voor al die nummertjes, kleurtjes, gaan, en stoppen etc. Ik heb altijd al een hekel gehad aan stomme spelletjes. Waar is de tijd gebleven dat een vriendelijke (liefst knappe) jongedame je kwam halen?
Nee, hup in de rij, als koeien die gemolken moeten worden en volkomen geautomatiseerd getapt door oude dames zo mager en schonkig dat ik ze van vampirisme verdenk. Ze zullen wel in een hoopje as en botten veranderen als ze hun duistere hokjes verlaten, vandaar dat stomme systeem.