Graffiti en tattoe

De massa van de mensen ziet graffiti als een aantasting van een gebouw. Helemaal als het je eigen woning betreft zal je er niet mee in je schik zijn als onverlaten de boel hebben

onder geklad. Je krijgt het er niet meer af en hoewel er ware kunststukjes tussen kunnen zitten is het ronduit not done om zulks te doen. Het niet ontzien van andermans eigendom en bekladden is gelukkig strafbaar.

Een kerk bekladden is nog erger omdat dit helemaal een rebelse daad betreft. Daar is de massa het wel over eens.

Vreemd genoeg is men uiterst tolerant als het gaat over het bekladden van het menselijk lichaam met allerhande afbeeldingen niet zelden demonisch getint. De tattoo rage is nog lang niet voorbij en ik zie steeds meer christenen die er schande van spreken als de kerk die zij zondags bezoeken onder gekladderd zou worden, doch de tempel ( hun eigen lichaam) de ware kerk, ach daarmee neemt men het minder nauw.

Klieder maar onder, het is niet van jou, maar God vindt het heus wel oké. Ik moet eerlijk zeggen dat het: Gij geheel anders (dan de wereld om ons heen) ver, ja heel ver te zoeken is in onze dagen.

Waarin verschillen christenen nog van niet christenen? Zeg het maar! Ik zou het niet weten. Misschien is God wel een ouderwetse koekenbakker en moet Hij eindelijk eens met de tijd mee.

Of zijn wij van de Heerbaan geweken en volgen eigen gemaakte wegen?

Lekker je lijf in de Oost-Indische inkt. Ben zo bang dat je er Oost-Indisch doof van wordt. Geen wonder dat Gods woord steeds minder goed begrepen wordt. Er worden weer afgodsbeelden de tempel binnengedragen. Heel subtiel op ons eigen vlees, op onze eigen huid, pronken we ermee voor het aangezicht van de ware God. 

Geen televisie

Twintig jaar zonder Televisie aansluiting

Vandaag vieren wij ons twintig jarig Televisie-loos zijn. Een pure verademing, dat kan ik wel vertellen. Heb hem destijds aan de voorganger (lees dominee) van een kleine gemeente geschonken waar hij binnen twee dagen ontplofte.

Wat te denken geeft over het kijkgedrag van de beste man. Meen dat wij hier een teken uit de hemel in mogen zien.

“Mis je nu veel?

“Ik dacht het niet”

“Ja maar het nieuws dan?”

“U bedoelt al die vreselijke berichten op het journaal waar zo zelden eens een berichtje bij zit waar een mens blij van wordt? Nee, dat missen wij niet.”

“Word je dan niet wereldvreemd?”

“Dat was ik al.”

“Ja, maar voetbal dan, je kunt dan ook geen voetbal kijken!”

“Laat ik nu net een van die mannen zijn die geen bal aan voetbal kijken vind.”

“En je vrouw dan, wat zegt die ervan?”

“Die keek nooit en weet niet eens dat hij weg is.”

“Kijk je dan helemaal nooit meer?’

“IK heb een kleine tv boven op zolder waar ik graag een dvd kijk.”

“En als er wat gebeurt in de wereld, hoe moet dat dan?”

“U bedoelt een zondvloed of zo? Wel ik heb een rubberboot op zolder.”

“Kijkt u wel eens als u op visite bent?”

“Ja, aangezien veel mensen de stomme gewoonte hebben de televisie aan te laten staan als je op visite bent.”

“En vindt u niet dat u veel mist dan? “

“Ehh, nee.”

“Valt u nog wat op na twintig jaar niet meer te hebben gekeken?”

“Ja, dat het taalgebruik vol vloeken zit en de programs vol verkapte oproepen om vooral ontrouw te worden aan je partner. Dat het reclame op reclame is.”

“Zijn er dan helemaal geen programma’s die u mist?”

“Ja een paar, waaronder de Stoel en Villa Felderhof.”

“Hebt u nog wat te zeggen tegen de mensen die wel kijken?”

“Dag lieve kijkbuiskinderen.”

Bidden voor de overledenen

Eigenlijk meer iets van de katholieke kerk dacht ik. Dat bidden

voor hen die reeds ontslapen zijn. De protestanten wagen zich er niet aan het grijpen terug naar Prediker die leert: zoals de boom valt blijft hij liggen. Logisch toch! Het heeft iets van: laat God dat verder maar bepalen, het is verder niet aan de levenden om te bidden voor de doden het heeft geen zin en ruikt zelfs naar iets verbodens.

Toch heeft deze houding ook iets kils in zich. Je moet er je nu maar niet meer bezighouden met diegene die je ooit zo liefhad. Lastig, me dunkt. Loslaten, zonder te vergeten. Een nogal vreemde en lastige combinatie lijkt me. Is dat nu echt wat God van ons verlangt? Dat we hen die heen zijn gegaan op een zijspoor zetten als het om gebed gaat. Misschien wel, misschien niet. Tegenstanders zullen meteen met Saul komen die Samuel uit de doden deed opkomen en daarvoor gestraft werd.

Anderen zullen denken aan de Here Jezus die Lazarus uit de dood opriep. Ik ben er nog niet uit, als ik eerlijk ben. Denk niet dat het zin heeft voor de overledene in kwestie te bidden, doch u en ik kunnen er wellicht toch iets van troost uit putten. Misschien vergis ik me.

Twintig jaar zonder Televisie aansluiting

Vandaag vieren wij ons twintig jarig Televisie-loos zijn. Een pure verademing, dat kan ik wel vertellen. Heb hem destijds aan de voorganger (lees dominee) van een

kleine gemeente geschonken waar hij binnen twee dagen ontplofte. Wat te denken geeft over het kijkgedrag van de beste man. Meen dat wij hier een teken uit de hemel in mogen zien.

“Mis je nu veel?

“Ik dacht het niet”

“Ja maar het nieuws dan?”

“U bedoelt al die vreselijke berichten op het journaal waar zo zelden eens een berichtje bij zit waar een mens blij van wordt? Nee, dat missen wij niet.”

“Word je dan niet wereldvreemd?”

“Dat was ik al.”

“Ja, maar voetbal dan, je kunt dan ook geen voetbal kijken!”

“Laat ik nu net een van die mannen zijn die geen bal aan voetbal kijken vind.”

“En je vrouw dan, wat zegt die ervan?”

“Die keek nooit en weet niet eens dat hij weg is.”

“Kijk je dan helemaal nooit meer?’

“IK heb een kleine tv boven op zolder waar ik graag een dvd kijk.”

“En als er wat gebeurt in de wereld, hoe moet dat dan?”

“U bedoelt een zondvloed of zo? Wel ik heb een rubberboot op zolder.”

“Kijkt u wel eens als u op visite bent?”

“Ja, aangezien veel mensen de stomme gewoonte hebben de televisie aan te laten staan als je op visite bent.”

“En vindt u niet dat u veel mist dan? “

“Ehh, nee.”

“Valt u nog wat op na twintig jaar niet meer te hebben gekeken?”

“Ja, dat het taalgebruik vol vloeken zit en de programs vol verkapte oproepen om vooral ontrouw te worden aan je partner. Dat het reclame op reclame is.”

“Zijn er dan helemaal geen programma’s die u mist?”

“Ja een paar, waaronder de Stoel en Villa Felderhof.”

“Hebt u nog wat te zeggen tegen de mensen die wel kijken?”

“Dag lieve kijkbuiskinderen.”

Stelt God teleur?

Ik dacht van wel. Heel erg zelfs. Goed, je hebt mensen die

menen dat de Schepper hen zegent op al hun wegen en dus volmondig roepen dat God niet teleurstelt. Maar kijken ze wel iets verder dan hun eigen kleine leven? 

Naar deze wereld vol leed, ziekte en verdriet? Wij gelovigen vinden het not done om te zeggen dat God teleurstelt. Roepen vaak in koor: ”Mensen stellen teleur maar God nooit.” Ik vind dat een beetje raar eigenlijk. Het gevoelt naar liegen of napraten.

Laten we dat nu eens even van ons afschudden en eerlijk zijn. Er zijn dingen in ons en anders leven die (mits je er oog voor hebt) uiterst teleurstellende zijn. Als de kerk beweert dat alles wat ons overkomt uit Gods hand komt, dan is het vrij onlogisch om als je kind ziek wordt en lijdt te gaan roepen dat God nooit teleurstelt. Dat is een masker dragen van vroomheid en daaronder zit de pijn en het onbegrip over waarom je gebeden voor je lijdende en wellicht reeds overleden kind of geliefde brandt.

Een van de allerbelangrijkste dingen vind ik eerlijkheid. Daar is lef voor nodig want ons is min of meer jarenlang voorgehouden dat een kind van God positief is en nimmer teleurstellingen op het credo van de Schepper schuift. Te gevoelen dat God teleurstelt is een teken van ongeloof en zwakte. Zo werd u en mij geleerd.

Ik voor mij ben vaak teleurgesteld door God. Dat lag nimmer aan Hem, begrijp mij goed, doch het beeld dat ik had van Hem was fout. God is niet de grijze oude Sinterklaas op een wolk die ons wel eens even zal geven waar we om vragen. Hij is in veel de onbegrepene.

Niet Hij moet veranderen, doch ons beeld van Hem moet veranderen. 

Wij moeten leren dat God zich niet laat vangen in het kleine vakje van onze logica. Pas dan zullen wij nooit meer teleurgesteld worden in Hem, omdat wij beseffen dat Zijn denken anders, ja hoger is dan het onze. Vertrouwen, daar komt het op aan en lieve mensen, wat is dat moeilijk. Maar niet onmogelijk…

Vakjesdenken

Ik wil graag de Herman brood van de kerk zijn. Open, eerlijk, niet vromer dan

de man ten diepste is. Velen vinden dat moeilijk. Logisch de kerkmens is eeuwen voorgehouden dat hij een soort eenheidsworst moet zijn. Daarom zie je zoveel grijze en donkerblauwe auto’s onder kerkgangers. Keurig in het pak, stropdasje, glimmende schoenen het bekende stereotype. Sommige kerken gaan nog verder. Glad geschoren, zelfs een baard zit in de ban. Jezus zelf komt er ook niet in met dat lange haar en die baard. Men ziet het spel voor de knikkers aan.

Ten diepst bereik ik mensen die anderen niet kunnen bereiken omdat ze te ver van de beleving van alle dag zijn weggedreven. Ik spreek met Hells angels over het geloof, met moordenaars, met misdadigers, met zwervers en met veel aan lager wal geraakte mensen. Ik kan mij vrij in hun belevingswereld bewegen omdat ik één van hen ben. Niet beter, niet netter, doch als wij knielen voor het kruis zijn onze schouders steeds even hoog. En het gekke is dat velen mij als not done beschouwen. Ze proberen je in het vakje van hun denken te duwen. Hoe zij vinden dat een christen moet zijn, waar hij in moet rijden, geschoren en gekuist.

Dat probeerden ze met Hem overigens ook. Zonder dat het gelukte.

Het aparte is dat velen binnen de christelijke orde als het puntje bij het paaltje komt veel minder net en kuis waren dan hun buitenkant deed vermoeden. Ik behoef vast de massa aan priesters niet te benoemen die zich vergreep aan kinderen. De reden was omdat Rome hen in een zeker vakje van vroomheid drukte waar ze stikten en uiteindelijk volkomen ontspoorden

Bedankt gemeente in Langerak

Wat een fijn en hartelijk welkom als officiële leden van de Hervormde gemeente in

Langerak. Inclusief een fraaie bloemengroet, dus onze dag kan niet stuk. 

Een warmer welkom dan dit is ons aan deze zijde van de rivier nog niet ten deel gevallen, wat maar aangeeft dat we de juiste keus hebben gemaakt om ons daar te mogen aansluiten.

Bedankt, lieve mensen dit doet een mens zo onwijs goed. 

Er wordt veel gescholden op de kerk, maar deze kant is er dus ook...

Tot zondag

Clowns en appeltaart

Een oudje om deze sombere morgen mee op te leuken.

Dat het toch een mooie dag mag worden, want ze zeggen dat ware schoonheid in je hartje ligt. Het zal allemaal wel waar zijn, maar ik twijfel.

Daarnaast is het leven helaas niet elke dag appeltaart eten en drukken clowns ons op deze waarheid. 

Doch, zolang er gelachen mag worden zeg ik volmondig:"Doen". Want er komen zeker tijden dat het huilen ons mensen nader zal staan en dan valt er weinig te lachen.

Het leven is nu eenmaal geen speeltuin, eerder een circustent vol verrassingen met lol en een hoop wilde beesten die je wensen te verslinden...

De absolutie

Volgens mij enkel een gebruik in de katholieke Roomse kerk. Geen idee of dit ritueel nog bestaat. Die absolute zekerheid krijgen dat je zonden vergeven zijn.

Zonder er op af te geven want dat is een open deur intrappen in onze dagen. Nu gelovigen zelf het woord Gods zo eenvoudig kunnen bekomen en er in lezen dat er maar EEN is die zonden kan vergeven. Dat recht is enkel toebedeeld aan Hem die ook voor die zonden stierf. Dat snapt een kind.

Doch er zit wel iets moois in, dacht ik. Ten eerste het besef dat een mens zondig is. Ten tweede dat hij er vanaf moet. En ten derde dat hij daarna vrij is om tot de Schepper te naderen. Derhalve was het onthouden van de absolutie voor de katholiek een vreselijke zaak.

Het woord absolutie identificeer ik om de een of andere reden met solutie. U kent dat wel van een bandje plakken. En is dit bij benadering niet wat er gebeurt bij het schenken van vergeving? Dat u en ik weer op pad kunnen, dat er weer beweging komt en de levensweg wederom begaanbaar wordt door dat offer.

Nee, ik geloof niet in de absolutie verdienen. Je krijgt het om niet. Dat is absoluut zeker. Vraag het Hem maar. Hij is ervoor….

Een goede huisvrouw, wie zal haar vinden…

Een man alleen maakt dikwijls van zijn huis een soort hol. Wil je bewijzen dat de

evolutietheorie grote onzin is (dat de mens zich ontwikkelt naar een hogere vorm) ga dan eens kijken in een mannenhuishouding. 

Goed, er zijn uitzonderingen maar over het algemeen keren mannen dan terug naar de oertijd compleet met een hol waarin enkel een bed van mammoethaar en een kussen van mammoetkloten ontbreekt. Een onderbroek zit pas fijn als hij een symbiose aangaat met de lager gelegen regionen en het nut van haren kammen of tussen de tenen wassen ontgaat de man.

Een man ziet vaak de noodzaak van poetsen, stofzuigen, de ramen lappen en ander geneuzel ook niet zo. Zolang het maar warm is en ruikt naar zijn eigen lichaamsgeur is het oké.

Een vrouw echter is van een andere orde. Als een mier poetsen ze, stoffen ze, boenen ze en maken een huis tot een soort speelgoed poppenhuis waarin je je als man al snel misplaatst gevoelt met je zweetvoeten.

Daarom deze ode aan de vrouw want geloof mij: evolutie is niet veel meer dan een vrouwenhand die de schepping net zo lang poetst tot ze blinkt.